Twintig doden door zelfmoordaanslag in een kerk in Damascus

De 94-jarige schoonmoeder van mijn tante woont nog zelfstandig maar raakt wat vergeetachtig. Ze belt mijn tante om te vertellen dat ze haar telefoon kwijt is. Wat mijn tante ook probeert uit te leggen, namelijk dat ze hem in haar hand houdt omdat ze aan het bellen is, helpt niet: ze kan hem echt niet vinden. Uiteindelijk fietst mijn tante naar haar toe. Binnengekomen zit schoonmoeder stralend te wachten: „Ik heb hem weer gevonden hoor! Nadat ik jou had gebeld zag ik hem op mijn tafeltje naast de stoel liggen!”

Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]

Delen

Mail de redactie

Het leven van Frans Timmermans is een boek vol verrassingen. Elke keer als je denkt ‘nou we zijn er wel’ volgt op de volgende bladzijde weer een plotwending. Op het eerste congres van de nieuwe grote linkse partij in Nieuwegein onthulde hij, het was maar in een bijzin maar toch: „Ik ben voor een deel op straat opgegroeid.”

Weer een kraal aan de toch al prachtige ketting levensverhalen: kleinzoon van een koempel, Roda JC-supporter, AS Roma-supporter, zeven talen, misbruik, maagverkleining, nieuwe gymschoenen.

Ik wist al veel van de extreme armoede en de ellendige omstandigheden die zijn jeugd tekenden in het armzaligste deel van Limburg, waar je moeder pas bij grofvuil je onderbroek binnenstebuiten keerde, die dan pas weken later zou worden gewassen in de tobbe, als er zeep voorhanden was tenminste. Waar vaker niet dan wel alleen maar aardappels op het menu stonden, en waar de hele familie ondergronds werd afgebeuld in de Staatsmijnen. En nu kwam dit verhaal er ook nog bij.

Het zorgt ook voor een band: ik ben geboren in een flat aan het Cloekplein in Presikhaaf, Arnhem. Zoek dat maar eens op! Als mijn moeder, ze had al jong nog maar een handvol tanden, de hand had weten te leggen op een paar slavinken liep het kwijl bij de buren uit de mond. Je hoorde er niet alleen alles van elkaar, je rook ook alles.

Mijn ouders kwamen uit Brabant, daar was het ook heel arm, maar als mijn moeder nog geleefd zou hebben zou ze zeggen: „Het was bij ons niet zo erg als bij de Timmermansen.” Gelukkig heb ik er wel genoeg van meegekregen om Frans Timmermans tot op de laatste draad te begrijpen. Het verdraaien van de feiten, de werkelijkheid net iets mooier kleuren, daar heb ik ook een handje van, maar baas boven baas: ook daar is Frans Timmermans beter in. Zijn verhaal over de mondkapjes in de neerstortende MH17: petje af! Verder heeft hij iets van Diego Maradona en André Hazes: hij gaat schreeuwen en herhalen als hij echt wil zeggen, zoals zaterdag „Hou elkaar vast!”, zo ging dat vroeger bij volksfeestjes op straat ook. Zijn afkomst verklaarde ook de manier waarop ‘de oude PvdA-hap’ – Rob Oudkerk, Job Cohen, Gerdi Verbeet, Lodewijk Asscher en anderen – zaterdag werd kaltgestellt. ‘Wie niet voor me is, is tegen me’ en ‘de vriend van vandaag is de vijand van morgen’ zit er diep ingebakken en dat sentiment kan op elk moment draaien: dat zijn nu eenmaal de keiharde wetten van de straat.

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.

Delen

Mail de redactie