De EU slaat terug. En hoe! Op onder andere rijst, mais, sojabonen, juwelen, luxe jachten, jus d’orange, pluimvee, vlees en tabak uit de VS komt een heffing als reactie op hun heffing. Dat zal ze leren! Op boter gelukkig nog niet, de Ieren zijn als de dood dat de Amerikanen dan als tegenmaatregel iets anders op hun brood smeren, totaal afhankelijk als ze zijn van de levering van zuivelproducten aan een paar duizend kilometer verderop. In stilte gaan de gedachten uit naar onze regering. Maken ze zich in Brussel wel hard genoeg voor de kazen uit Gouda en Edam? En voor de tulpenbollen? Laat in godsnaam Amerikaanse kazen en planten met rust!
Ik miste de spijkerbroek op het lijstje, daar is waarschijnlijk wel over gesproken, maar dan maak je ze echt heel boos, nog bozer dan ze al op ons zijn. En bovendien het signaal is zo echt wel duidelijk: Europa laat niet over zich heen lopen!
De Amerikanen zullen onze tegenmaatregelen erg vinden, maar niet echt heel erg! We willen terugslaan, het moet er erg uitzien, maar het moet natuurlijk niet echt pijn gaan doen. Dit is wat ons betreft geen echte oorlog, maar een stoeipartij tussen twee voormalige vrienden op het schoolplein. We zijn niet echt heel boos: met ons valt wel te sollen! Sla ons maar op de bek, maar bel daarna alsjeblieft even voor een gesprek.
En nu maar hopen dat Hij, president Trump, redelijk reageert op de vriendelijk geformuleerde tegenmaatregelen. Iets wat hij tot nu toe nog nooit heeft gedaan. En bij een volgende vuistslag? Dan nog zullen we de andere wang toe keren, en dat zullen we zo lang mogelijk proberen vol te houden, misschien dat we – jammer maar helaas voor de Ieren – toch nog met een boterheffing komen, maar verder incasseren we tot we helaas geen tand meer in de mond hebben.
En dan geven we toe, want wij zijn de redelijke partij, met ons valt tenslotte altijd te praten. Intern zal het nog wel wat gedoe geven: als we meteen hadden toegegeven hadden we nog wel een gebit gehad. Het ziet er niet uit als je in de spiegel kijkt, maar wat kan het schelen? Onze beste vriend – ver weg, maar in gedachten toch dichtbij – zegt dat je er niets van ziet.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
