We zaten op de bank, keken naar de inauguratie van president Donald Trump en knepen elkaar in de hand. Was dit echt? Ja, het was echt. „Ze/We gaan naar Mars”, zei ik en ik schepte met de linkerhand een zak chips leeg.
In de nabeschouwingen werden andere accenten gelegd – Panamakanaal, Golf van Amerika, de hoed van Melania, uitzettingen, de Trump-coin – maar gelukkig verschenen in de marge toch een paar artikelen over de door Trump aangekondigde reis naar de rode planeet.
NRC pakte uit met een werkstuk van Bruno van Wayenburg, wetenschapsjournalist op afroep. Een man ook met wie ik een verleden bij het tijdschrift Intermediair deel. Heel eerlijk: ik zou niet raar op kijken als hij op een zeker moment wordt ontmaskerd als afgezant van een andere planeet. Maar gedegen is het allemaal wel: in een zwierige stijl liet Van Wayenburg de lezer weten dat we als mens helemaal niets op Mars te zoeken hebben. De planeet is feitelijk onbewoonbaar.
„De atmosfeer van Mars is honderd keer zo ijl als die van de aarde, en het vriest er meestal tientallen graden, dus zijn speciale ruimtepakken nodig. De bewoners zullen voedsel moeten kweken in giftige Mars-grond, onder een zwakke zon.”
Bij Goedemorgen Nederland wond hoogleraar theoretische sterrenkunde Vincent Icke zich op over de toon van Trump, die het in zijn toespraak had over ‘manifest destiny’.
„Manifest destiny betekende in de achttiende en negentiende eeuw het volledig verwijderen van de oorspronkelijke Indiaanse bevolking van het continent. Dat hij dat opnieuw gebruikt in het kader van Mars, geeft zijn manier van denken aan. Verwoesten, in beslag nemen. (…) Het is zo fout, ik heb er niet eens Nederlandse woorden voor.”
Gelukkig valt er op Mars niets te verwoesten, bovendien wat heb je daaraan? De mensen die ernaartoe gaan moeten er blijven, want vooralsnog is het een enkele reis naar daar omdat de techniek nog niet toereikend is om een behouden terugkeer te garanderen. Alleen met meenemen van heel veel zonnepanelen – een goede tip van Van Wayenburg – zouden eventueel latere generaties misschien genoeg brandstof kunnen opwekken.
Je stuurt mensen weg, ze komen nooit meer terug.
Muziek in de oren van de gemiddelde populist die worstelt met het migratievraagstuk. Geruststellend dat zowel Marjolein Faber als Geert Wilders NRC en dus Van Wayenburg niet leest. Prettig ook dat in ons land wordt bezuinigd op het wetenschappelijk onderwijs. We zijn de komende decennia domweg nog niet in staat om zelf een raket te bouwen. Er kan hier gelukkig wel meer niet, er komt een tijd dat we dat als een van de grootste verdiensten van het kabinet-Schoof gaan zien.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
