Het aantal dodelijke slachtoffers van de branden in Los Angeles is zondag opgelopen tot zeker zestien. Dat melden lokale autoriteiten. Ook worden er nog zeker zestien mensen vermist. Dat aantal zal volgens de sheriff van Los Angeles County de komende dagen vermoedelijk blijven stijgen. „Uur na uur nemen de cijfers toe.”
Een aantal branden in de Amerikaanse stad zijn inmiddels onder controle, maar het nationale weerstation kondigde zondag aan dat nieuwe windstoten het brandgevaar vergroten. Zowel in de loop van zondag als op maandag en dinsdag wordt krachtige wind voorspeld. The LA Timesmeldt dat de wind in de loop van zondag met een maximale snelheid van 112 kilometer per uur door oostelijke delen van de stad kan razen, waardoor branden in Eaton en Altadena zich verder naar het zuiden kunnen uitbreiden.
Droog struikgewas en harde wind
Ook van maandag tot woensdag wordt verwacht dat de wind toe zal nemen. Die voorspelling „ziet er niet goed uit”, zei een meteoroloog bij het nationale weerstation tegen The LA Times. Volgens een meteoroloog die persbureau Reuters sprak wordt vooral dinsdag een spannende dag. „We verwachten sterke windstoten in Santa Ana, een zeer droge atmosfeer en nog steeds erg droog struikgewas, dus we hebben een aantal kritieke omstandigheden in het vooruitzicht”, aldus de meteoroloog.
Door de aantrekkende wind is er volgens de brandweer kans dat blusvliegtuigen niet meer kunnen opstijgen. Al eerder deze week werden de luchtinspanningen opgeschort vanwege de buitengewoon harde wind.
Verwoesting en arrestaties
In het gebied Palisades, waar de brand al hele woonwijken heeft verwoest, is op zondagochtend lokale tijd (de namiddag in Nederland) ongeveer elf procent van de brand geblust. De vuurzee beslaat daar zo’n 95 vierkante kilometer. Zo’n 12.000 ‘structuren’ zijn dusver verwoest door de branden, volgens Amerikaanse media en persbureaus. Dat zijn onder andere huizen en auto’s. Tijdens een interview met NBC News zei de gouverneur van Californië Gavin Newsom dat de branden uiteindelijk de ergste natuurramp in de Amerikaanse geschiedenis kunnen worden.
Er zijn tot nu toe ongeveer 29 mensen gearresteerd in de brandzones. Volgens de politiechef van Los Angeles waren twee van de gearresteerden mannen die zich hadden verkleed als de brandweer en zo inbraken pleegden.
Met tranen van vreugde reed Antoinette Rijpma-De Jong uit na haar spectaculaire strijd tegen Joy Beune op de afsluitende vijf kilometer. Voor de vierde keer op rij was ze Europees kampioen allround. Al jaren schaatst de 29-jarige Friezin mee in de wereldtop. En toch die tranen. „Dit is zo geweldig, ik was zo zenuwachtig, ik wou het zo graag”, sprak ze even later voor de camera van de NOS. „Dit is een hele mooie.”
Met de spannende ontknoping maakten de twee Nederlandse favorieten het EK allround tot een memorabele editie. In de sfeer van 1997, toen Tonny de Jong in Thialf de Duitse favorieten versloeg en voor het eerst sinds jaren zorgde voor Nederlands allroundsucces bij de vrouwen. Of zoals bij het EK van 2007 in Collalbo, waar Martina Sablikova met een geweldige vijf kilometer alsnog te sterk bleek voor Ireen Wüst.
„Ik wou zo graag op die koets”, zei Rijpma-De Jong na afloop lachend, verwijzend naar de traditionele huldiging in de arrenslee, die ze bij haar vorige titel in Thialf moest missen door corona.
De dit seizoen van coach Jac Orie naar Team Reggeborgh overgestapte schaatsster begon het toernooi als underdog, nadat ze twee weken geleden bij de NK allround als derde was geëindigd, op ruime achterstand van Beune. Vooral dankzij een sterke 500 meter (eerste in 38,50) begon ze met 5,77 voorsprong op Beune aan de vijf kilometer. Maar de langste afstand is niet haar favoriete onderdeel. Ronde voor ronde zag ze Beune iets verder wegrijden. Maar nooit te ver. Door in de laatste twee ronden toch nog te versnellen van 34 naar 33 seconden bleef het verlies beperkt tot 4,58 seconden. Genoeg voor de titel. „Ik wilde mijn eigen rit blijven rijden”, sprak ze na afloop. „Ik knokte voor elke meter en het is me gelukt!”
Beune, vorig jaar wereldkampioen allround in Inzell, gaf na haar tweede plaats aan dat het „huilen haar nader stond dan het lachen”. Ze toonde wel respect voor de kampioen Rijpma-De Jong. „Zij is wel een bijter”, zei ze tegen de NOS. „Als ze ergens haar zinnen op heeft gezet, knokt ze er voor vol. Ze was net iets beter dan ik.”
Op de slotafstand kwamen Beune (6.57,55) en Rijpma-De Jong (7.02,13) niet in de buurt van Ragne Wiklund. De Noorse, een dag eerder ook al winnaar van de drie kilometer, kwam tot een tijd van 6.50,81 en werd derde in het eindklassement. Merel Conijn werd tweede op de vijf kilometer (6.52,43) en eindigde als vierde.
Als je erachter komt dat een collega met vergelijkbare capaciteiten, taken en ervaring een stuk meer verdient dan jij, kan dat ervoor zorgen dat je je ondergewaardeerd voelt en gedemotiveerd raakt. Hoe kun je het best met zo’n situatie omgaan?
Verzamel informatie
Karin Oosterveld, teammanager van het juridisch team bij vakbond De Unie, raadt werknemers met vragen over het salaris altijd aan eerst te onderzoeken wat de redenen zijn voor het verschil in beloning. „Situaties die hetzelfde lijken, zijn nooit helemaal gelijk. Misschien heeft je collega wel net een ander takenpakket, of bepaalde werkervaring die jij niet hebt”, zegt Oosterveld, die aanraadt het gesprek aan te gaan met meerdere collega’s, waarin je ze kunt vragen hoe hun huidige salaris tot stand is gekomen.
Ook Jasmijn Oonk, die als videograaf advies geeft over werk en ondernemen, wijst op het belang van informatie verzamelen over de redenen achter het loonverschil: „Misschien heeft je collega wel gewoon beter onderhandeld. Een salarisonderhandeling kan, zeker bij het instapsalaris, echt het verschil maken waarom jij minder verdient.”
Ook kunnen mensen die recenter zijn begonnen meer krijgen, simpelweg omdat de markt veranderd is, zegt Oonk. „Als je wilt weten wat nu een marktconform salaris is, kun je ook altijd kijken wat er in vacatures voor vergelijkbare functies geboden wordt.”
Praten met collega’s over je loon is niet alleen voor jou als individu nuttig, maar ook voor je collega’s. Wat iemand verdient is nog altijd vaak omgeven door taboes. Dat kan werkgevers goed uitkomen, weet Oonk. „Als collega’s van elkaar niet weten wat ze verdienen, komen zulke gesprekken helemaal niet van de grond.”
Het leidt tot wat de Amerikaanse organisatiepsycholoog David Burkus „informatie-asymmetrie” noemt. Als de ene partij (de werkgever) over veel meer informatie beschikt dan de andere (de werknemer), creëert dat in onderhandelingen een ongelijk speelveld, legt hij uit in een TED-talk.
Daarom is het voor werknemers belangrijk om het gesprek over beloning uit de taboesfeer te trekken. „Openheid is de enige manier om eerlijkheid te bewerkstelligen”, zegt Burkus daarover. Het voelt misschien ongemakkelijk, maar volgens Burkus is het minder ongemakkelijk dan je constant te moeten afvragen of je minder krijgt dan je toekomt. Met die openheid is het ook makkelijker om bijvoorbeeld de loonkloof tussen mannen en vrouwen aan te kaarten en te dichten.
Als je eenmaal zoveel mogelijk informatie hebt verzameld, is je onvrede aankaarten de volgende stap. Dat kan in de regel het best bij je leidinggevende, mits je daar een goede relatie mee hebt. „Dat zijn geen makkelijke gesprekken, maar als je je goed hebt voorbereid kun je in elk geval duidelijk maken waarom je vindt dat je hetzelfde of meer waard bent dan je huidige salaris, zegt videograaf Jasmijn Oonk.
Bij veel grotere organisaties zijn arbeidsvoorwaarden een zaak van de hr-afdeling. Maar ook dan kan het helpen om eerst te praten met je leidinggevende. Die weet het best wat voor ontwikkeling je hebt doorgemaakt en kan misschien een goed woordje voor je doen, aldus Oonk.
Wees subtiel
Het is belangrijk om een goed moment te kiezen om over een salarisverhoging te beginnen, zegt Karin Oosterveld van De Unie. „Als je weet dat je leidinggevende niet goed in zijn of haar vel zit, kun je beter even wachten met zo’n gesprek. En als je net een goede beoordeling hebt gehad, is dat natuurlijk een goed moment om het aan te kaarten.”
Ook de manier waarop je dat gesprek voert van belang, weet Oosterveld. „Je kunt dit het best subtiel aankaarten, in plaats van meteen met de deur in huis te vallen en zeggen: mijn collega krijgt meer betaald, dat kan toch niet! Als je het positief brengt, is het makkelijker diegene mee te krijgen, dan als je zegt: jullie als organisatie doen iets fout.”
Het is hoe dan ook altijd nuttig om het gesprek aan te gaan, stelt videograaf Oonk, ook als je niet direct krijgt wat je vindt dat je waard bent: „Vraag wat ervoor nodig is om wèl die salarisverhoging te krijgen, dan kun je dat meenemen in een volgend gesprek. Hameren op die uitleg is belangrijk, dan kun je er later op terugkomen.”
Ook Oosterveld raadt altijd aan in gesprek te gaan. „Als een werkgever niet direct met je meegaat, weet hij wel: dit is voor diegene echt een belangrijk onderwerp. En als ze zeggen dat er niks aan het salaris kan worden gedaan, kunnen ze misschien wel kijken of er iets gedaan kan worden aan andere, secundaire arbeidsvoorwaarden.”
Als je er niet echt uitkomt, hangt een eventuele vervolgstap af van hoe tevreden je bent over de rest van je werk. In Oonks woorden: „Vind ik alle andere omstandigheden het waard om hier te blijven, of ga ik bij de buren kijken waar ik wel kan krijgen wat ik vind dat ik waard ben? Het is misschien een beetje een GenZ aanpak, maar dat zijn wel de opties die je hebt.”
Dus
Voor succesvolle salarisonderhandelingen is informatie cruciaal. Als je denkt dat je meer salaris verdient, is het belangrijk om erachter te komen wat collega’s krijgen en hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen. Ga altijd het gesprek aan en probeer daarvoor het juiste moment te kiezen én de juiste toon. Als je het subtiel brengt, en kunt laten zien wat je gepresteerd hebt, heb je de meeste kans te krijgen wat je wilt. Als je met de beschuldigende vinger gaat zwaaien, kan dat juist averechts werken.
Ik belde een glascentrale omdat er op de voorruit van mijn auto een ster zat. „Wanneer is dat ontstaan, mevrouw?”, vroeg de schademan. Mijn dramatische rit over de Afsluitdijk in het donker, de windvlagen, de hagel, de tegenliggers, de verraderlijke gladheid, en later ineens ook nog de gehavende voorruit zien, ik vertelde het hem allemaal. Vrij gedetailleerd ook. „Zullen we maar gewoon opschrijven ‘tijdstip onbekend’?”, antwoordde hij met een zucht. Toen wist ik dat mijn kinderen gelijk hadden: ik word een boomer.
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
