Natuurlijk, alle regeringsleiders krijgen een applaus bij de 80-jarige herdenking van D-Day op Omaha Beach in Normandië. Bij die van de geallieerde landen gaat het volume iets omhoog. Bij de aankomst van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky, dit jaar eregast, klinkt gejoel uit het publiek. Ook de kinderen die op het podium voor de Normandische stranden dansen en de vrede bezingen worden beleefd toegeklapt.
Maar het hardst gaan de handen op elkaar als de Amerikaanse Ed Berthold (104) het woord neemt. Berthold, een kleine man met een donkerblauw petje van de Amerikaanse luchtmacht en een kraakheldere stem, is de enige veteraan die spreekt bij de internationale ceremonie. Nadat hij uit zijn rolstoel is geholpen, leest hij een brief voor die hij een dag na D-Day aan zijn moeder schreef.
Hi mom, begint hij met een sterk Amerikaans accent. Waarna hij vertelt over de „buitengewone dingen” die hij 6 juni 1944 heeft gezien. Over de resultaten van de bombardementen. Dat de proviand gelukkig was aangevuld met real american candy. Terwijl hij spreekt, prijken achter hem de stranden waar hij tachtig jaar geleden vocht tegen de nazi’s en waar duizenden strijdmakkers sneuvelden. In het publiek luisteren regeringsleiders en bezoekers van elke leeftijd in stilte toe.
Niet alleen Berthold wordt donderdag in het zonnetje gezet. Het besef dat deze 6 juni waarschijnlijk de laatste keer is dat er nog D-Day-veteranen in leven zijn bij een decenniumherdenking is diep ingezonken. En dus staan de veteranen centraal bij alle ceremonies. Ze worden onder luid applaus op het podium gehesen (of beter gezegd: gerold). Een aantal krijgt nog een légion d’honneur, de hoogste Franse onderscheiding, opgespeld door president Emmanuel Macron.
Europa moet bedenken hoe deze oorlog te herdenken zonder echte mensen
En vooral worden hun verhalen verteld. Als ze het niet zelf kunnen vertellen, zoals Berthold, dan via een familielid of een video. Het is humbling, zegt de 19-jarige Prim Williams – bordeauxrode baret, bruin uniform. Ze is private first class bij de 82e divisie van de Amerikaanse luchtmacht, die tachtig jaar geleden bij D-Day vocht. „Het zijn geen mensen over wie je leest in een boek, het zijn echte mensen naar wie je toe kan gaan en met wie je kunt praten. Ik zou niet weten hoe ik die anders zou kunnen ontmoeten.”
De komende jaren moet Europa bekijken hoe deze oorlog te herdenken zonder deze echte mensen. Daarop voorbereidend worden de nog levende veteranen zoveel mogelijk in het zonnetje gezet, maar ook worden op de achtergrond interviews gedaan, podcasts opgenomen, boeken geschreven. „Er zijn Amerikaanse veteranen die verhalen vertellen die ze nog nooit hebben gedeeld”, zegt master sergeant Ashley Huiras (39), meerdere van Williams.
Het is een vraagstuk waar ook de 123 oorlogsmusea in Normandië voor komen te staan, zegt Chloé Massé, communicatiemedewerkster van het Musée d’embarquement in Arromanches-les-Bains – de badplaats waar de geallieerden op D-Day een haven bouwden om de troepen te bevoorraden. „We hebben bijvoorbeeld een audiotour gemaakt voor kinderen, waarbij een 10-jarige jongen vertelt over D-Day, op een toegankelijke en niet te bloedige manier.” Huiras zegt dat het niet alleen belangrijk is voor de informatievoorziening voor de jongste generatie, maar dat het ook helend kan zijn voor militairen die nu dienen. „Ik ben zelf collega’s verloren in Syrië en Irak en als ik zie hoe erg het de veteranen oplucht om te praten, maakt dat ik zelf ook opener wil worden.”
Oudste generatie
Het was geen gegeven dat de ceremonies zo geënt zouden zijn op de oudste generatie. Want er woedt opnieuw een oorlog in Europa, in Oekraïne, en vooraf bestond de vrees dat die de herdenkingen zou kunnen overschaduwen. En de oorlog had duidelijk een plaats. Zelensky was eregast. De Amerikaanse president Joe Biden sprak over „een tijd waarin de democratie meer in gevaar is dan ooit sinds de Tweede Wereldoorlog” en riep mensen op te staan tegen „tirannie, het kwaad en verscheurende bruutheid”. Macron bedankte het Oekraïense volk en beloofde „dat we niet zullen wijken”.
Maar de overhand nam het niet. En toen de eregasten moesten vertrekken, gingen de handen weer het hardst op elkaar voor de oude mannen in hun rolstoelen. Prim Williams, die zelf nog niet op uitzending is geweest, gaat met een hoofd vol herinneringen terug naar de VS. „Nu maak ik er deel van uit en moet ik de erfenis voortzetten.”