Miljardairsdochter Jessica Pegula gaat als tennisster haar eigen weg

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Australian Open Jessica Pegula is de hoogst overgebleven geplaatste speelster in de kwartfinale in Melbourne. Wie is deze 28-jarige Amerikaanse?






De Amerikaanse Jessica Pegula tijdens haar gewonnen partij in de vierde ronde tegen Barbora Krejcikova.
De Amerikaanse Jessica Pegula tijdens haar gewonnen partij in de vierde ronde tegen Barbora Krejcikova.

Foto Fazry Ismail/EPA

Jessica Pegula zou zomaar door de Kalverstraat in Amsterdam kunnen lopen zonder dat ze door het winkelend publiek wordt herkend. Nog wel. Maar daar kan snel verandering in komen. De 28-jarige Amerikaanse tennisster geldt na de uitschakeling van de bijna ongenaakbaar geachte Iga Swiatek opeens als de grote favoriet voor de titel op de Australian Open. „Er is nog een lange weg te gaan”, zei Pegula zondag na haar overwinning op de Tsjechische Barbora Krejcikova. „Ik voel het niet echt zo, maar het is wel cool dat ik de hoogst overgebleven geplaatste speelster ben.”

Pegula vierde het bereiken van de kwartfinale met een bescheiden opgestoken vuist naar het publiek. Voor de derde keer op rij staat ze in Melbourne bij de laatste acht, maar dit keer wil ze daar geen genoegen mee nemen. Pegula hoopt voor het eerst in haar loopbaan de halve finale van een grandslamtoernooi te spelen en ziet dan wel of er nog meer te halen is. Het tekent de instelling van Pegula, die veertien jaar na haar debuut als profspeelster tot de absolute elite van het vrouwentennis hoort. Dat zegt iets over Pegula, maar ook over de huidige status van de sport.

Een jaar geleden ging Pegula in de kwartfinale van de Australian Open nog onderuit tegen Ashleigh Barty, de toenmalige nummer één van de wereld en de latere winnares in Melbourne. Twee maanden later zegde Barty op haar 25ste als aanvoerster van de ranglijst de sport vaarwel. Net als Justine Henin, die in mei 2008 als nummer één stopte, nam ze afscheid op een hoogtepunt. De Poolse Swiatek nam de hegemonie over. Ze zegevierde vorig jaar op Roland Garros en op de US Open en stond bij de Australian Open als eerste geplaatst.

Het eerste grandslamtoernooi van het jaar leek zowel bij de mannen (Novak Djokovic) als bij de vrouwen (Iga Swiatek) een voorspelbare winnares te krijgen. Djokovic vecht vooral met problemen aan zijn hamstring tegen zijn eigen lichaam, maar Swiatek bezweek verrassend onder de druk in de achtste finale tegen de Kazachse Jelena Rybakina. „Ik voelde dat ik niet wilde verliezen in plaats van dat ik wilde winnen”, stamelde de 21-jarige Swiatek na haar nederlaag in twee sets. „Het is belangrijk dat ik nu even de tijd neem om de mentale instelling van vorig jaar terug te vinden, want ik wil zeker weer in die vorm van 2022 komen. Het is tijd om te resetten.”

In de schaduw

Hoe anders was dat voor Pegula. Ze voelde tot dusver weinig druk in Australië. In de schaduw van Swiatek en nummer twee Ons Jabeur versloeg ze Jaqueline Cristian, Aliaksandra Sasnovich, Marta Kostyuk en Krejcikova zonder ook maar een set te verliezen. Maar nu Swiatek, Jabeur en het 18-jarige Amerikaanse toptalent Coco Gauff er allemaal uit liggen, richten de schijnwerpers zich plotseling op Pegula. En dat is ze ondanks haar derde plaats op de wereldranglijst niet gewend. Simpelweg omdat ze nooit eerder als échte kanshebber op een grote prijs werd gezien. Pegula heeft slechts twee WTA-toernooien op haar naam: Guadalajara (2022) en Washington (2019).

Hoogste tijd om je af te vragen wie deze Jessica Pegula eigenlijk is. Niet bepaald het klassieke verhaal van de underdog zoals dat van de zusjes Williams, die zich via het tennis omhoog werkten. Pegula staat in de Verenigde Staten vooral bekend als de dochter van het miljardairsechtpaar Terry en Kim Pegula. Haar Italiaans-Amerikaanse vader vergaarde volgens Forbes een fortuin van zo’n 6,7 miljard dollar (ruim 6 miljard euro) in de olie- en gasindustrie. Nu staat hij samen met zijn in Zuid-Korea geboren echtgenote aan het hoofd van Pegula Sports and Entertainment, eigenaar van het ijshockeyteam Buffalo Sabres en de American footballploeg Buffalo Bills. En zijn ze de ouders van de nummer één in het Amerikaanse tennis bij de vrouwen.

Pegula ging van jongs af aan al haar eigen weg en wilde in het tennis zelf naam maken. Dat ging sinds haar zevende met vallen en opstaan. Pegula kreeg tijdens haar loopbaan te maken met ernstige knie- en heupblessures waardoor ze langdurig buitenspel stond. Pegula dacht zelfs aan stoppen, maar vocht zich in de marge van het internationale proftennissteeds weer terug. Jarenlang strijdend tussen de tweehonderste en honderdste plaats op de wereldranglijst. Haar carrière kreeg een boost toen ze in 2019 voor het eerst tot de top-100 behoorde en met coach David Witt ging werken.

Geen speciale wapens

Oud-tennisprof Witt overtuigde Pegula dat ze de kwaliteit had om zich bij de wereldtop te scharen. In een kleine vier jaar tijd veranderde ze aan de hand van de voormalige coach van Venus Williams van een modale prof in een tennisster die voor niemand onder hoeft te doen. Ze rekende vorig jaar op het toernooi van Guadalajara af met vier voormalige winnaressen van grandslamtoernooien. En Pegula kreeg daarvan de bevestiging toen ze eerder deze maand tijdens de United Cup in Sydney een onderling duel met nummer één Swiatek afgetekend won. Ze leidde haar land daarmee naar de titel.

Pegula is geen speelster met speciale wapens. Ze beweegt niet zo acrobatisch als Swiatek of Gauff en is evenmin een shotmaker als Jabeur. Pegula lijkt met haar zuivere slagen misschien nog wel het meest op haar grote voorbeeld Martina Hingis, die eveneens een zeer goed gevoel voor timing had. Daarnaast is Pegula als geen ander in staat om op de baan plotseling van tactiek te veranderen. Maar hoe sterk is ze mentaal als het er écht om gaat? Het is aan haar om in Melbourne te bewijzen dat ze als onverwachte favoriete wel bestand is tegen de druk.

Related Posts

Poetins stille strijd om de macht over een cruciale oliepijplijn

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

In de steppe van Kazachstan en Rusland ligt een 1500 kilometer lange oliepijplijn waar dagelijks tientallen miljoenen liters olie doorheen stromen. De Russische president Vladimir Poetin is verwikkeld in een stille strijd met westerse aandeelhouders om de macht over deze strategische pijplijn. Verslaggever Carola Houtekamer onderzocht met Karlijn Kuijpers het optreden van de Russen en legt uit dat olie de levensader is van Poetins oorlog in Oekraïne.

Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected].

Gast:
Carola Houtekamer
Presentatie:
Egbert Kalse
Redactie:
Ignace Schoot
Montage:
Michiel van Poelgeest
Coördinatie:
Henk Ruigrok van der Werven
Afbeelding:
XF&M


Column | Weg met de bedilzucht in het hoger onderwijs

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

Kijk door je oogharen en je ziet een klein land kleiner worden. De succesvolle sectoren uit het verleden worden in snel tempo verwijderd of uitgekleed: maakindustrie, doorvoer en handel, de landbouw – alles moet minder. Gooi die koeien, hoogovens en distributiecentra eruit en het zal goed komen. Misschien. Maar er bestaat geen welvaart, noch beschermde natuur, zonder economie.

Wat wordt dan het nieuwe Nederlandse verdienmodel? Hightech-industrie en -diensten, zo orakelen velen. Opnieuw: misschien. Het is zeker dat er geen toekomst is zonder goedgeschoolde, creatieve mensen. Goed om dit bij de behandeling van de begroting (lees: bezuinigingen) op Onderwijs, Cultuur en Wetenschap in de Kamer in het achterhoofd te houden. De bewindslieden zwaaien namelijk al met de kaasschaven want ‘helaas, keuzes zijn nodig’. Tegen de bezuinigingen protesteren staf en studenten. Uiteraard. Maar ook bij hen, net als bij politici, ontbreekt een langetermijnvisie. Roepen dat er geld bij moet is even kortzichtig als zeggen dat het minder kan.

Ondertussen barst het Nederlandse hoger onderwijs wel uit zijn voegen. Delen zijn verworden tot een beroepsopleiding met vage vaardigheden. Groepswerkstukken of het afschaffen van cijfers (behalve zelfbeoordelingen) werken alleen in een strikt leerkader. Studenten met weinig focus en minder vaardigheden om zelfstandig te leren, de goede niet te na gesproken, zijn kwetsbaar in hun keuzes, wisselen vaak en geven op. Persoonlijke groei wordt verward met leren (vandaar dat actievoeren vaak een aantrekkelijk onderdeel vormt van het studentenleven). Het gebrek aan verdieping is het gevolg van overbelaste en onderbetaalde docenten en steeds algemenere vakken. Niet toevallig is de deeltijdhoogleraar in opmars.

Het onderliggende probleem is tweevoudig. Universiteiten worden gefinancierd op basis van het aantal studenten, en niet het belang van vakgebieden. Anders gezegd, de vraag vanuit de studenten drijft het systeem, niet die van de maatschappij. Dat leidt tot te veel studenten in sommige studies en te weinig studenten in de talen, exacte en ingenieursrichtingen. Daarnaast is de administratieve druk geëxplodeerd, zowel binnen de universiteiten als vanuit het ministerie. Verwacht niet van universiteitsbestuurders en raden van toezicht dat zij iets kunnen doen om de situatie te veranderen. Ze zitten collectief gevangen in een verdeel- en heersbewind waarin de overheid als kruidenier de centjes verdeelt, regeltjes maakt en controleert.

Een heel onderwijsstelsel veranderen kan natuurlijk niet in één keer. Maar er moet dringend ruimte komen voor minder bedilzucht en nieuwe benaderingen. Binnen universiteiten, die je niet allemaal over één kam kunt scheren, en daarbuiten. Selectie aan de poort, verregaande differentiatie en concentratie voor voldoende kritische massa. Het huidige stelsel oplappen moet begeleid worden door experimenten met volledig nieuwe instellingen met een beperkt aantal opleidingen en hoge private financiering (inclusief beurzen voor geselecteerde studenten).

Lees het bovenstaande niet als een pleidooi voor meer bèta’s. Deze regering heeft minder internationale ambities, maar Nederland zal altijd een open economie blijven met grote culturele invloeden van buitenaf. Het zal al zijn diplomatieke en soft power in moeten zetten om zijn economie en veiligheid te waarborgen binnen een mogelijk zwakkere EU. In een multipolaire wereld, meer gedomineerd door China en het mondiale zuiden dan door de VS, zijn academische reflectie en dus geesteswetenschappen en kunsten noodzakelijk om bruggen te bouwen.

Toekomstig hoger onderwijs vraagt om een plan dat beschermt tegen kwaliteitsverlies en irrelevantie, de weg wijzend naar een dynamisch leersysteem voor een economie die grote veranderingen zal kennen en waarin kunstmatige intelligentie en sociale media domineren. Daarvoor is niet alleen een visie op een toekomstig verdienmodel leidend, maar een visie op een evenwichtige open samenleving.

Louise O. Fresco is wetenschapper, bestuurder en schrijver (louiseofresco.com).


Kan de chef een zelfsturend team corrigeren?

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

Dilemma

Wat doe je als afdelingsmanager wanneer je ziet dat een zelfsturend team gestelde doelen niet haalt, intern overhoop ligt of maar niet tot besluiten kan komen? Moet je alsnog de leiding nemen? Of blijf je vertrouwen op de kennis en ervaring in het team?

Niet ingrijpen

Zeker niet ingrijpen, zegt organisatieadviseur Heleen Kuiper van CoreChange. „Als je dat wel doet, laat je namelijk merken dat jullie weliswaar hebben afgesproken dat het team zelf beslissingen mag nemen, maar alleen wanneer die niet tegen jouw wil ingaan. Zo creëer je een onveilige werksfeer.”

Het team helpen

Volgens organisatieadviseur Astrid Vermeer van het Instituut voor Samenwerkingsvraagstukken is het de taak van een manager – ook bij zelfsturing – het team zo te faciliteren dat het zijn werk goed kan doen. Als je ziet dat iets misloopt, moet je dus iets doen. „Of het nu gaat om tegenvallende resultaten, teamleden die niet gelukkig zijn, of conflicten.”

Dat doe je bij een zelfsturend team echter niet door te vertellen wat er moet gebeuren, zegt Vermeer. „Dat doe je door het team te vragen wat nodig is om weer goed te kunnen functioneren binnen de organisatiekaders.”

Daarbij is het bovendien de vraag of het team zelf de benodigde stappen kan zetten, of dat eerst iets anders nodig is. „Denk aan hulpmiddelen of extra budget. Ingrijpen bij zelfsturing betekent dat je ingrijpt zonder formele macht te gebruiken.”

Daarnaast kun je als manager ook benoemen wat je zorg is en wat je nodig hebt om die te verminderen, zegt Kuiper. „Wanneer jij voorheen bijvoorbeeld verantwoordelijk was voor de financiën en die taak nu binnen het team ligt, kan je daar niet langer beslissingen over nemen. Je kan wel zeggen dat je denkt dat het budget overschreden dreigt te worden. Vervolgens kan je aangeven wat je nodig hebt: je wilt bijvoorbeeld weten of het team deze zorg deelt. En zo ja, hoe het de dreigende budgetoverschrijding denkt op te lossen. Je kan ook een eigen idee pitchen, bijvoorbeeld voorstellen goedkoper in te kopen. Je laat het dan aan het team over wat er uiteindelijk mee gebeurt. Overigens kan elk teamlid deze interventies doen. Die zijn niet voorbehouden aan de voormalige manager.”

Volgens Kuiper besluiten organisaties regelmatig middenkader te ontslaan en medewerkers meer autonomie te geven, zonder goed na te denken over wie voortaan welke verantwoordelijkheid krijgt en hoe besluiten moeten worden genomen. „De directie denkt dat het dan vanzelf wel goed komt. Maar dat is dus niet zo.”

Als een organisatie te plompverloren is overgeschakeld op zelfsturing, kan op allerlei vlakken onduidelijkheid bestaan. „Dat geldt zeker wanneer bevoegdheden niet goed zijn verdeeld of geen goede afspraken zijn gemaakt over hoe het team besluiten kan nemen of conflicten oplossen.”

Ook gebeurt het volgens Kuiper vaak dat taken die voorheen bij een manager lagen, plompverloren binnen het team zijn belegd. „Denk aan HR-taken, budgetverantwoordelijkheid of logistieke taken.”

Vermeer: „Je kan niet zomaar allerlei taken over de schutting van het team gooien. Je moet eerst samen overeenstemming bereiken over de vraag of de taak helpt in de uitvoering van het dagelijkse werk.”

Vermeer schreef samen met Ben Wenting Vormen van Zelfsturing. In dat boek betogen ze dat je elementen als organisatiecultuur, werksoort en de mensen die binnen je organisatie werken mee moet nemen om te bepalen hoe meer ‘eigenaarschap’ het best te organiseren is.

Vermeer: „Als je samen tot meer zelfsturing wil komen, is het van belang dat je het met alle betrokkenen eens wordt over de stappen daarnaartoe. Dat is voor de manager nodig om vertrouwen te kunnen hebben in de medewerkers, en voor de medewerkers om te weten wat van hen wordt verwacht.”

Daarom moet je als manager bij de overgang naar een zelfsturende organisatie met het team „goede afspraken maken over de kaders waarbinnen het team beslissingen kan nemen en welke organisatorische taken het op zich neemt. Zo verklein je de kans dat je het team later moet corrigeren.”

Daarnaast is het wijsheid met individuele teamleden te bespreken in hoeverre zij zelfsturend willen zijn, zegt Vermeer. „Als manager wil je op sommige punten wellicht je bevoegdheid overdragen en op andere niet, of nog niet meteen. Ook dat is een manier om te voorkomen dat je later zou moeten ingrijpen.”

Dus

Wanneer een zelfsturend team slecht functioneert, neem dan als afdelingsmanager niet het roer over. Vraag wel wat het team nodig heeft om beter te functioneren en of jij daarbij kunt helpen.

Maak daarnaast bij de overgang naar een zelfsturende organisatie goede afspraken met alle betrokkenen, over de kaders waarbinnen het team beslissingen kan nemen en welke organisatorische taken het op zich neemt.