Noodpier bij Gaza: een noodgreep die niet nodig zou hoeven zijn

Posted on March 15, 2024 by admin

De laatste keer dat de Amerikaanse strijdkrachten hun JLOTS-systemen moesten inzetten in een echte noodsituatie, was na de aardbeving van 2010 in Haïti. Die verwoestende natuurramp (circa 300.000 doden) legde ook de haven van Port-au-Prince compleet in puin. Met zogeheten Joint Logistics-Over-the-Shore konden de Amerikanen via een drijvend vrachtdok en tijdelijke aanlegsteiger toch snel hulpgoederen op de Haïtiaanse kust afzetten.

Veertien jaar later grijpen de VS opnieuw naar dit aanlegsysteem voor tijdelijke havens. Ditmaal niet na natuurgeweld, maar om een catastrofe te verlichten van puur menselijke makelij: de massale honger in Gaza. Omdat Israël tijdens zijn oorlog met Hamas maar mondjesmaat voedsel- en noodhulp toelaat tot de geïsoleerde kuststrook, zijn volgens schatting van de Verenigde Naties minstens 576.000 burgers nog maar één stap verwijderd van de hongerdood.

Lees ook
’Ook in het zuiden van Gaza beginnen we hongersnood te zien bij kinderen

Onder groeiende druk van zijn progressieve partijvleugel, die eist dat hij het afknijpen van Gaza stopt en minder solidair met Israël is, kwam president Joe Biden vorige week met een belofte. In zijn jaarlijkse State of the Union-toespraak onthulde hij dat de VS een eigen noodpier gaan aanleggen bij Gaza. Vanuit het ongeveer driehonderd kilometer verderop gelegen Cyprus zal deze „grote schepen met voedsel, water, medicijnen en tijdelijke opvanglocaties kunnen ontvangen”. Via deze humanitaire zeecorridor zouden aan Gaza, beloofde de president, twee miljoen maaltijden per dag geleverd kunnen worden – bijna één per inwoner.

Legoblokken

Anderhalf etmaal na Bidens rede vertrok zaterdag als eerste een groot militair logistiek ondersteuningsschip van de militaire basis Langley-Eustis, in Virginia. Vanaf dezelfde Amerikaanse oostkust zetten dinsdag nog eens drie kleinere amfibieschepen koers naar de oostelijke Middellandse Zee, begeleid door een tweede Logistic Support Vessel (LSV).

Het zal nog circa een maand duren voordat de eerste schepen daar arriveren, waarna de circa duizend manschappen van onder meer de 7de Transportbrigade nog weken bezig zijn met het opzetten van de pier zelf.

Het JLOTS-systeem valt het best te vergelijken met legoblokken: twaalf meter lange stalen blokken die aan elkaar vastgemaakt worden. Zo kan met sleepboten een tot 540 meter lange aanlegsteiger worden gebouwd. Deze zal naar verwachting in mei de eerste goederen aan land kunnen brengen.

Vrijdag lukte het om de eerste goederen op het strand van Gaza te krijgen, met kleinere vaartuigen die heen en weer taxiën

Iets verder uit de kust zal daarnaast een drijvend dok worden aangelegd. Vrachtschepen met kranen lossen hierop noodhulp, waarna die met lichtere schepen richting pier gaat. Ook kondigde de Amerikaanse marine deze week aan dat vanuit de haven van San Diego, aan de westkust, een zogeheten roll-on roll-off-schip afvaart naar Gaza. De achtersteven van zo’n ‘roroschip’ is uitgerust met laadkleppen die kunnen uitklappen tot een rijbaan, waarover ladingen kunnen worden in- en uitgerold.

Dit deel van het inlossen van Bidens belofte zal nog het makkelijkst zijn. De president beloofde namelijk ook dat er geen manschappen in Gaza zelf in actie zullen komen – en dat maakt de noodpier lastiger te installeren. Tijdens hun tweejaarlijkse militaire oefening Talisman Sabre met Australië voerden de VS vorig jaar bijvoorbeeld nog een JLOTS-operatie uit. Daarbij, zo valt te lezen en zien in de eigen militaire persberichten en Australische verslagen, waren ook volop troepen in de branding en op de kust actief.

Laatste kilometer het lastigst

In de hulpsector is een oude wijsheid dat juist de laatste kilometer de lastigste is. Als er niet één Amerikaanse legerlaars op Gazaanse bodem mag landen, zullen de VS juist voor die laatste kwetsbare schakel in de keten moeten terugvallen op private contractanten en hulpverleners. De Verenigde Naties zijn nog actief in Gaza en ook andere internationale organisaties zouden de noodhulp daadwerkelijk kunnen uitdelen.

Anders dan in Haïti moet daarbij in Gaza niet alleen rekening worden gehouden met een uitgehongerde en wanhopige bevolking, maar ook met plunderaars en mogelijk geweld van de strijdende partijen. De afgelopen weken vielen rond distributiepunten meermaals doden. Donderdag nog werden bij twee incidenten zeker 29 Palestijnen gedood door Israëlisch vuur terwijl ze wachtten op hulp.

Een van de partijen waarmee de VS gaan samenwerken, is Central World Kitchen (CWK). Deze ngo van de beroemde Spaans-Amerikaanse chef-kok José Andrés levert al jaren voedselhulp in conflict- en rampgebieden, van Haïti tot Oekraïne. Ze runt momenteel vijftig gaarkeukens in de Gazastrook en zegt sinds oktober 35 miljoen maaltijden te hebben bereid.

Op de vlucht geslagen Palestijnen melden zich in de Zuid-Gazaanse stad Rafah aan de poort van een liefdadigheidsstichting die iftar-maaltijden uitdeelt om het vasten te breken tijdens deze ramadan.

Deze week probeerde CWK de zeecorridor vanuit Gaza alvast uit. Aan boord van het schip Open Arms, van de gelijknamige Spaanse bootmigrantenreddingsclub, en een meegesleept binnenschip werd deze week de eerste 200 ton hulp van Cyprus naar Gaza verscheept.

Vrijdagochtend werd het daar gesignaleerd voor de kust, en aan het einde van de dag lukte het om de eerste goederen aan land te krijgen.
Het is de eerste noodhulplevering die per schip wordt geleverd. De kust van Gaza is niet diep genoeg voor het schip, dus moesten kleinere vaartuigen heen en weer taxiën om de goederen over te brengen. Onbekend is of dit ook de plek wordt, waar uiteindelijk de Amerikaanse noodhaven komt.

De VS werken daarnaast samen met Fogbow, een relatief onbekend Amerikaans consultancybedrijf van voormalig ambtenaren van het Pentagon, hulpagentschap USAID en inlichtingendienst CIA. Een plaatselijke VN-hulpcoördinator vertelde aan persbureau Reuters dat Fogbow overlegd met Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten over een particulier bestierde noodhaven. Hiervoor zou echter eerst voor de kust van Noord-Gaza gebaggerd moeten worden om boten te laten aanmeren. Ook staan er nog geen kranen om de vracht aan land te brengen.

Landroute blijft de beste optie

Het kan volgens het Pentagon zestig dagen duren totdat de noodpier klaar is en de maritieme hulproute Gaza de verlichting brengt waarnaar de bevolking snakt. Maar bovenal, blijven de VN en andere hulpclubs benadrukken, is de landroute een veel betere optie. Daarvoor zou Israël sneller hulp moeten binnenlaten via de twee grensovergangen in het zuiden van de Gazastrook of door die in het noorden te heropenen. Voor het uitbreken van de oorlog kwamen er circa vijfhonderd vrachtwagens per dag Gaza binnen. In de eerste tien dagen van maart waren dat er gemiddeld 162, nog geen derde van het ‘normale’ aantal, terwijl de humanitaire nood nu vele malen groter is.

De Amerikaanse luchtmacht deelt voedselhulp uit met droppings.

Net als de spectaculair uitziende luchtdroppings blijft de pier een noodgreep, die niet nodig zou hoeven zijn. Het plan wordt door Bidens critici in de VS daarom afgedaan als een pr-stunt, bedoeld om in dit verkiezingsjaar de kritiek van pro-Palestijnse kiezers te laten verstommen, terwijl de wapenleveranties aan bondgenoot Israël doorgaan. De invloedrijke moslimbelangengroep Council on American-Islamic Relations (CAIR) stelde al op de avond van Bidens toespraak in een eerste reactie dat hij „moet ophouden om zowel brandweerman als pyromaan te spelen bij de genocide in Gaza”.

Tóch akkoord bereikt op klimaattop: jaarlijks ‘minstens’ 300 miljard dollar voor klimaatbeleid ontwikkelingslanden

admin
November 23, 2024
0

Op de klimaatconferentie van de Verenigde Naties in de Azerbeidzjaanse hoofdstad Bakoe is diep de nacht van zaterdag op zondag lokale tijd alsnog een akkoord bereikt over financiële steun aan de groep van minst ontwikkelde landen en kwetsbare eilandstaten. Vanaf 2035 ontvangen zij jaarlijks „minstens” 300 miljard dollar van rijke landen om klimaatbeleid te voeren.

‚In solidarity for a green world’, was de slogan die de hele zaterdagavond op een enorm blauw ledscherm in de centrale onderhandelingsruimte van de COP29 werd geprojecteerd. Tot op het allerlaatste moment van de klimaattop was onduidelijk hoe groot die solidariteit precies uit zou zien.

Vrijdag werd in de congreshal waar de onderhandelingen plaatsvinden een tekst voorgelegd waarin het ging om 250 miljard dollar klimaatgeld per jaar voor ontwikkelingslanden. Dat was, vonden ook onderhandelaars van staten in het mondiale Noorden, veel te weinig.

Zaterdag, toen de twee weken durende conferentie eigenlijk al achter de rug had moeten zijn, werd het budget opgehoogd tot jaarlijks 300 miljard euro. Voor vertegenwoordigers van de minst ontwikkelde landen en eilandstaten was ook dat onvoldoende. Demonstratief verlieten zij de conferentiezaal. De chaos was compleet.

Naarmate de uren vorderen werd verder onderhandeld over de plannen. De slotvergadering werd zaterdagavond geopend – en meteen weer voor vele uren geschorst. Uiteindelijk kon Azerbeidzjan toch een compromis laten goedkeuren, tot applaus van een deel van de zaal.

Zo werd toch akkoord gegaan het bedrag van „minstens” 300 miljard aan leningen en giften, met de toezegging dat een speciaal deel van het bedrag wordt toegewezen aan de meest kwetsbare landen.

Direct na de bekendmaking van het akkoord nam de onderhandelaar van India het woord. Zij sprak in een furieus betoog haar afschuw uit over de gang van zaken.

Akkoord over koolstofhandel

Terwijl de onderhandelingen over de financiën nog in volle gang waren, werd in een plenaire vergadering een akkoord over Artikel 6 van het Parijsakkoord (2015) afgehamerd. Negen jaar na dato wordt zo een begin gemaakt met het afhechten van het laatste losse eindje van het Parijsakkoord, de zogeheten koolstofmarkt of internationale handel in emissierechten. Voorlopig zijn het vooral de kwaliteitsvoorwaarden waarover landen het eens zijn geworden. De invulling ervan moet nog komen.

Koolstofhandel kan bijvoorbeeld in de vorm van projecten in ontwikkelingslanden om schone kooktoestellen aan te bieden als alternatief voor houtstook, of om bossen te beschermen of aan te planten. Volgens sommigen is het een uitstekende manier om sneller en tegen lagere kosten CO2 te reduceren. Anderen beschouwen het als een truc van rijke landen en grote vervuilende bedrijven om hun CO2-uitstoot af te kopen en intussen gewoon door te gaan met vervuilen. Onderzoek naar eerdere koolstofmarkten, bijvoorbeeld van het Kyoto-protocol dat in 2005 in werking trad, laat zien dat deze handel gevoelig is voor greenwashing, gesjoemel en dubbeltellingen

Kendrick Lamar stuurt de wolven af op gemakzuchtige succesrappers op nieuw album ‘GNX’

admin
November 23, 2024
0

Not Like Us heeft het nieuwe album van Kendrick Lamar niet gered. In die spijkerharde track haalde Lamar eerder dit jaar vernietigend uit naar zijn rivaal Drake en beschuldigde hij hem onder meer van pedofilie en uitverkoop van de hiphopcultuur. Het was dé giftige genadeslag na een hectische blitzkrieg waarin de twee elkaar met in bijzonder hoog tempo uitgebrachte beledigende tracks op de huid zaten en groeide uit tot de hiphopkraker van het jaar. Not Like Us tikt op Spotify de miljard streams aan en maakt kans op vijf Grammy Awards, waaronder die voor nummer en plaat van het jaar.

Maar op het vrijdagavond plotseling online gezette nieuwe album GNX van Kendrick Lamar speelt de Canadese rapper en zanger die Lamar dit voorjaar nummer-na-nummer tot aan de enkels afzaagde, geen rol van betekenis meer. Terwijl de andere hoofdrolspelers in die vete recent sussend stelden dat het niet zo serieus was, schakelt Lamar strijdbaar dóór. Het gaat hem niet puur om Drake, maar om hypocrisie en platte commerciële belangen die hij veel breder in zijn scene aantreft.

Lamar is iemand die in zijn werk voortdurend worstelt met verleidingen en twijfels over zijn rol als succesvol boegbeeld van zijn gemeenschap en genre. Hij is het duidelijk spuugzat hoe gemakzuchtig andere succesrappers omgaan met de cultuur die voor hem van levensbelang is. GNX is het eerste album dat Lamar zelf uitbrengt met zijn bedrijf PgLang en is rauwer en minder conceptueel opgezet dan voorgangers als het sterk naar binnen gerichte Mr. Morale & The Big Steppers, Pulitzer Prize-winnaar DAMN., en het als generationeel meesterwerk onthaalde To Pimp A Butterfly.

Hongerige rappers

Op GNX grijpt Lamar nadrukkelijk in muziek en tekst terug op waar het voor hem begon, in geboortestad Compton in Los Angeles. Het wemelt van de galmende elektronische bassen, rauwe funky beats en vlammende gastoptredens van jonge, hongerige rappers uit L.A., zoals Peysoh, Hitta J3 en Young Threat op de stotterend stuiterende westkustbeat van GNX. In openingstrack ‘wacced out murals’ rekent Lamar op een diep dreunende kickdrum af met in zijn ogen twijfelachtige acties van hiphopsterren als Lil Wayne en Snoop Dogg en ‘politieke correctheid’ in de rapscene. In het schmierend pompende ‘squabble up’ stuurt hij de wolven af op rappende poseurs.

Zijn strijdlust doet Lamar goed. Hij rapt lenig, losjes, gedreven en soms een beetje pesterig. „Ik houd mijn voet op het gaspedaal,” rapt Lamar op de aanstekelijk haperende staccato-funk van producer Mustard, die ook Not Like Us produceerde. „Iemand moet het doen.” Zijn rijmschema’s en tekstuele dubbele bodems en verwijzingen zijn onverminderd magistraal, en wie goed luistert, hoort in vrijwel elke kritische noot, tegelijk bemoedigende levenslessen voor zijn achterban: bescherm je hart, geloof in jezelf, investeer in jezelf, werk hard, en reken niet op anderen maar op zelfliefde.

‘Reincarnation’ is een nieuw hoofdstuk in de voortgaande artistieke uitwisseling die Lamar in zijn werk voert met zijn in 1996 vermoorde inspiratiebron Tupac ‘2Pac’ Shakur. Hij leent de muziek en rapstijl van 2Pac voor een geweldig gelaagd verhaal waarin hij zich neerzet als incarnatie van eerdere succesvolle zwarte artiesten en de beproevingen die ze doorstonden, waaronder een briljante zangeres die in het raciaal gesegregeerde Amerika worstelde met een drugsverslaving: „Heroïnenaalden hielden me in een foetuspositie.”

In ‘heart pt. 6’ blikt Lamar openhartig terug op de dagen waarin hij opkwam met rapgroep Black Hippy, en zijn jeugdvriend en zakenpartner Dave Free „gevangenis-risico’s” nam om hun muziekcarrière van de grond te tillen.

In het ontspannen en soulvolle sluitstuk ‘gloria’ rapt Lamar over een complexe relatie die zijn leven getekend heeft – om pas aan het eind te onthullen dat het gaat om zijn verhouding tot zijn pen, zijn schrijven. „Ik deed het met integriteit en n****s probeerden nog steeds op me te haten”, verklaart Lamar zijn bitterheid tegenover de commerciële toplaag van de rapscene in het subtiel geproduceerde, sfeerrijke ‘man at the garden’. „Er zal nog meer bloed verspild worden. Het is slechts verf voor mij.”

Voormalig RTL-weerman John Bernard (87) overleden

admin
November 23, 2024
0

Tv-weerman John Bernard is afgelopen weekend overleden. Hij werd 87 jaar oud. Dat heeft zijn familie bevestigd tegenover RTL Nieuws. Bernard werkte 45 jaar lang als meteoroloog en begon zijn televisiecarrière in 1984 bij de NOS. Later stapte hij over naar RTL 4, waar hij tot aan zijn pensioen in 2002 werkte.

De weerman stond bekend als „een zeer kundige collega”, zegt Ilse Openneer, RTL Nieuws-hoofdredacteur in een reactie tegen RTL. Bij de omroep zijn de verhalen over Bernard „legendarisch”, schreef zijn RTL-collega Helga van Leur in 2014. Zo voorspelde Bernard in 1991 het begin van de Golfoorlog. Hij adviseerde de toenmalige hoofdredacteur van RTL Nieuws dat mensen wakker moesten blijven. Bernard achtte de meteorologische omstandigheden in Irak namelijk perfect voor een aanval, schreef De Volkskrant in 2003.

Onderdeel van het meubilair

In haar blogbericht van tien jaar geleden schreef Van Leur dat Bernard altijd „gekscherend [zei] dat hij onderdeel uitmaakte van het meubilair bij mensen thuis: elke dag even gezellig op de avondkoffie keuvelen over het weer.”

Bernard kreeg weinig negatieve reacties op zijn weerpraatjes, zo schreef hij in 2002 in een dagboek dat hij in zijn laatste week als weerman bijhield voor NRC. „Soms was de vraag: Wilt u ergens anders in beeld gaan staan, want u staat met uw dikke achterwerk voor mijn favoriete vakantiestek.”

Uitgeschreven teksten via een autocue voorlezen was „taboe” voor Bernhard, schreef hij in zijn dagboek. „Mensen die regelmatig kijken weten heel veel van mij. Ik vind dat prima, omdat ze anders ook wel een sprekende computer of een talking head voor een camera kunnen zetten en die zijn er al genoeg”.