Eigenlijk is de disclaimer aan het begin van Patty het leukst van de serie: „Alle overeenkomsten met haar echte leven zijn louter op toeval gebaseerd. Dus als je meent het je anders te herinneren, dan kan dat, maar haar niet bellen of mailen.” Bij een dramaserie over het turbulente leven van tv-presentatrice Patty Brard hoef je niet zo veel te verzinnen. Sterker, je moet het afzwakken om het geloofwaardig te houden, zei ze zelf.
Serieleider Will Koopman is gefascineerd door Brards vermogen om diep te vallen en steeds weer op te staan. Niet voor niets is de rode draad van de serie de mislukte duik van de hoge duikplank in Sterren Springen (2012) waar ze een gescheurde lip aan overhield, maar ook een zoveelste herstart van haar carrière.
Brard (1955) heeft Indonesische wortels, ze komt uit Sorong, Nieuw Guinea. Op haar elfde komt het gezin naar Nederland, Rijswijk. Het racisme waarmee de jonge migrant te maken krijgt, speelt naar eigen zeggen geen grote rol in haar leven, en dus ook niet in de serie.
Wel zie je hoe ze wegens haar huidskleur wordt geweigerd bij een concert van Golden Earring. Ze gaat in een bad met bleekmiddel liggen in de hoop een lichtere huidskleur te krijgen.
Het aanvankelijk timide kind krijgt als puber door wat voor effect haar aantrekkelijke uiterlijk heeft op mannen en verandert in een zelfverzekerde vrouw met een grote bek die zich niet de kaas van het brood laat eten. In de serie wordt deze jonge Patty met verve gespeeld door Holly Mae Brood.
Producent Hans van Hemert zet Patty in Luv’, een meidengroep die vanaf 1978 succes heeft met hits als ‘You’re the Greatest Lover’ en ‘Trojan Horse’. In de serie is dit de vermakelijkste episode, waarin je de afgepeigerde vrouwen ziet toeren „van Huftershoek tot Aanrandersveen”. Als stevigste van de drie moet Patty ervoor zorgen dat ze hun geld krijgen en dat de mannen hun handen thuis houden.
Ook in de publiciteit neemt ze het voortouw, wat tot jaloezie bij de anderen leidt. In 1980 stapt ze plotseling uit de band om de Italiaanse muziekproducer Carlo Nasi te volgen naar Los Angeles. Die probeert een Amerikaanse solocarrière voor haar op te bouwen, wat tot de ene flop na de ander leidt. Ondertussen leidt ze dankzij de miljoenen van Nasi’s rijke Fiat-familie wel een jetset-leven. Villa met personeel, champagneontbijt, minkjas, neus poederen.
Failliet
De zeven vette jaren komen knarsend tot stilstand als ze na een relatie met een oplichter in 1993 failliet wordt verklaard. Dan ontdekt ze in 2003 het nieuwe genre reality-tv, wat haar als een handschoen past. Ruzie en gedoe te over in het privéleven van Patty, ze schaamt zich nergens voor en ze laat zich rustig uitlachen. Het zorgt echter wel tot een verwijdering van haar puberdochter. Later wordt ze afgedankt door de commerciële tv omdat ze er niet meer „fris en fruitig” uitziet. Ze neemt een maagverkleining om stevig af te vallen, en weer geeft ze een nieuwe slinger aan haar tv-carrière.
Inmiddels wordt de oudere Patty gespeeld door Eva van de Wijdeven. Die heeft de zware taak om wat tragiek toe te voegen aan de nogal platte rol. Ze komt vaak niet verder dan een beetje moeilijk kijken. Wat niet helpt, is dat ze aanvankelijk een star masker van zware make-up draagt, waardoor ze niet op zichzelf en ook niet op Patty Brard lijkt. Ook is haar voice-over te nadrukkelijk aanwezig. Die bevat best goeie grappen, en de eerlijke zelfspot van de oudere Brard klinken erin door, maar schept afstand tot de scènes.
Patty’s levensstijl heeft haar vervreemd van haar familie. Haar dochter wil tien jaar lang niets meer met haar te maken hebben. Haar zuster breekt met haar en zorgde ervoor dat ze haar dementerende moeder lang niet mag zien. Dit familiedrama is het meest dramatische deel van de serie. Maar het komt laat en wordt niet goed uitgebouwd. Wat de serie ook niet helpt, is dat Will Koopman de episodes in de blender heeft gegooid en steeds heen en weer springt in de tijd, zonder dat dit meerwaarde geeft aan het verhaal. Integendeel, het werkt verwarrend, en benadrukt dat diverse levensfases eigenlijk niets toevoegen.
Genoeg mooie momenten, hoor. Als Will Koopman bijvoorbeeld Patty’s snuif van de kaptafel versnijdt met de witte muisjes van de boterham van Patty’s dochter. En de beruchte doodsmak van de duikplank geeft ze in het slot toch nog een positieve wending.
