N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2021/11/trujilo-vierkant.png)
Misschien heb ik te lang over sport geschreven, maar tijdens het luisteren naar de Algemene Politieke Beschouwingen miste ik de sportieve mentaliteit. Niet omdat de Tweede Kamer bol stond van de schwalbes, maar vanwege het gebrek aan aandacht voor scores en hun consequenties.
Bij het onderdeel zorg liet Lilian Marijnissen Sophie Hermans alle hoeken van de marktwerking zien, ze illustreerde zo levendig hoe funest die was voor ouderen en werknemers dat je de gevallen bejaarde op de vloer van de Kamer kon zien liggen. Niemand schoot te hulp. Hermans verdedigde: er waren geen mensen om in de zorg te werken. Ze kon die moeilijk uit de schoolbanken trekken. Marijnissen had nieuws voor haar en een meldpunt waar ze dat vandaan haalde: er waren genoeg mensen, maar de uitstroom is nooit zo groot geweest. VVD-beleid had met marktwerking, bureaucratie en hordes duurbetaalde managers het personeel van de werkvloer gejaagd.
In elke sport had Hermans naar Marijnissen moeten lopen om haar te feliciteren met de overwinning, maar de fractievoorzitter van de VVD kon door alsof er niks was gebeurd. Hop, naar het onderdeel migratie tegen Nilüfer Gündogan. Die had het net uitgebrachte Hoe migratie echt werkt gelezen. Daarin zou professor H. de Haas uitleggen waarom migratiedeals nauwelijks tot niet werken. „Waarom zou je belastingcenten uitgeven aan iets dat niet werkt?” zei Gündogan. „Daarbij kosten migratiedeals levens.” Ze wees naar de moeder en dochter onder een laagje woestijnzand. Teruggejaagd door Tunesische autoriteiten, stierven zij dit jaar in de woestijn.
„De deal is nog niet uitgewerkt dus hij kan nog niet werken,” zei Hermans in een soort verbale schijnbeweging. Ze bracht de Turkijedeal ten tonele. Die legde ze over de moeder en dochter heen. „Toen de deal was gesloten, nam migratie af.” Gündogan meldde droogjes dat de Turkijedeal een van de mythes is die in het boek ontrafeld wordt. Hermans verloor zich even in mijmeringen over de taal waarin ze het boek zou lezen. Ze vermande zich en wierp terug dat zij vond dat deals wel werken.
In debatsport is de persoonlijke mening geen partij voor wetenschappelijke analyses. Toch kon Hermans door, alsof ze niet zojuist was verpletterd. In de Ronde van Politieke Beschouwingen was het of Hermans een half uur na het peloton finishte en doodleuk doorreed alsof er geen finishlijn was.
Ik mis het scorebord. Desnoods een jury. Daarmee bedoel ik niet een beneveld volk dat eens in de vier jaar een keutel in de stembus propt. Ik wil deskundigen die prestaties van politici analyseren zoals een VAR dat langs het voetbalveld doet. Op verkeerde interpretaties, verdraaide feiten of verkochte leugens, volgen strafpunten. Bij voldoende strafpunten degradeert de politicus. Handdruk, ajuus, vergeet uw lijken niet. Debatteren kan dan nog bij amateurs in cafés en sportkantines, maar het land besturen mag dan niet meer. Dat mogen alleen profs doen.
