In Omars oude huis woont nu een indringer

Posted on May 3, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Onteigening In het verwoeste Syrië neemt het regime de huizen van gevluchte burgers in. Vluchtelingen kunnen nu nóg moeilijker terugkeren.

Omar Ayoub woont nu met zijn gezin in Heerenveen. Zijn huis in Syrië werd ingenomen door een militair.

Foto Sake Elzinga

Vanuit zijn nieuwe huis in Heerenveen denkt Omar Ayoub vaak terug aan zijn oude huis in Syrië. Het staat vlak bij de oude bazaar van de provinciestad Rastan. Het heeft twee verdiepingen, negen kamers en grenst aan een tuin met palmbomen en cipressen.

„Als kind speelde ik in die tuin met de kinderen uit de buurt”, zegt Ayoub, een 40-jarige Syriër die in 2014 naar Nederland vluchtte. Het huis in Rastan is van zijn vader, die het weer van zijn grootvader erfde. „Ik ben er geboren, heb er mijn hele jeugd doorgebracht en ben er getrouwd. Het is een huis vol herinneringen.”

Sinds 2018 woont er een indringer. Het gaat volgens Ayoub om een officier uit een door Iran gesteunde militie die in de oorlog voor president Assad vocht. „We hoorden van onze oude buren dat hij ons huis gejat heeft”, zegt hij. „Het is een vreselijke gedachte dat zo’n misdadiger nu in onze woonkamer zit, maar we kunnen er niets tegen doen.”

Ondertussen hoort Ayoub dat veel Nederlanders vinden dat Syriërs na twaalf jaar oorlog terug naar huis kunnen. „Ik wou dat ze begrepen dat dat helemaal niet gaat”, zegt hij. „Ik was politiek actief en zou meteen gearresteerd worden. Bovendien hebben we helemaal geen huis meer!”

Bijna 60 procent van de Nederlanders was in 2019 voor de terugkeer van Syrische vluchtelingen, aldus een opinieonderzoek van het Rode Kruis. In Turkije, dat 3,6 miljoen Syriërs opvangt, lag dat percentage volgens een lokale peiling uit 2022 op 82 procent. In zowel Turkije, Libanon (1,5 miljoen Syrische vluchtelingen) als Jordanië (1,3 miljoen) neemt de vluchtelingenhaat gewelddadige vormen aan en beloven politici massale uitzettingen.

Lees ook: Steeds minder steun voor Syrische vluchtelingen in regio

Teruggekeerde vluchtelingen kunnen worden gearresteerd en gemarteld, waarschuwen mensenrechtenorganisaties. Bovendien leeft 90 procent van de Syrische bevolking onder de armoedegrens en zijn veel huizen van gevluchte Syriërs verwoest of net als dat van Ayoub ingenomen door het regime. Terugkeer is dus niet alleen gevaarlijk, maar vaak ook onmogelijk.

„De onteigening van gevluchte Syriërs is systematisch”, zegt Ali Aljasem, een Syrische onderzoeker in conflictstudies verbonden aan de Universiteit Utrecht. Precieze cijfers over de schaal van de diefstal zijn er niet, maar volgens Aljasem is onteigening van burgerbezit een van de belangrijkste inkomstenbronnen van Assads veiligheidsdiensten. „Ze plukken het land kaal.”

Vervalsingstactiek

Ook Aljasems eigen huis is ingenomen, vertelt hij. „Een shabih [lid van pro-Assad milities en knokploegen] kwam in 2017 langs en hoorde dat mijn familie actief was in de oppositie. Hij dacht: dan zijn het terroristen, dus laat ik daar gaan wonen. Toen we bezwaar maakten, zei hij dat we vooral terug moeten komen. Hij weet dat dat voor ons levensgevaarlijk is.”

Bazaar in Idlib, Syrië. Veel huizen van gevluchte Syriërs zijn verwoest of ingenomen door het regime.
Foto Muhammed Said/Anadolu Agency via Getty Images

Om de roof de schijn van legitimiteit te geven, beroept het regime zich op een reeks wetten. Zo is er decreet 63 van de antiterrorismewet uit 2012, dat het regime in staat stelt bezittingen van ‘terroristen’ in te nemen en hun bankrekeningen te bevriezen. In 2018 volgde wet nummer 10, die voorschrijft dat wanneer de overheid een stuk land aanwijst voor projectontwikkeling, de eigenaren van alle gebouwen in dat gebied binnen een maand hun eigendomsbewijzen moeten aanleveren. Doen ze dat niet, dan kan het regime hen onteigenen.

Dit is het werk van een georganiseerde maffia

Het probleem is dat veel Syriërs zulke documenten kwijt zijn. Daarbij wordt het Syriërs die het land verlaten hebben moeilijk gemaakt hun papierwerk op afstand te regelen en durven veel van hen niet terug.

Afgelopen maand berichtte The Guardian over nóg een tactiek in de Syrische onteigeningsbusiness: de vervalsing van officiële documenten. De Britse krant werkte samen met het Syrische journalistencollectief SIRAJ en de Syrische ngo The Day After, die vervalste documenten inzagen en gedupeerden spraken.

De vervalsingstactiek werkt als volgt. Je vindt een huis of stuk grond, bij voorkeur van een gevluchte Syriër. Vervolgens vervals je zijn of haar identiteits- en eigendomsbewijzen en stel je een neppe volmacht op. Met die documenten kun je namens de afwezige eigenaar de bezittingen verkopen. Natuurlijk moeten de notaris, rechter en andere autoriteiten een oogje toeknijpen, maar als je hun betaalt – of van de geheime dienst bent – is dat snel geregeld.

„Op deze manier kun je vastgoed op ‘legale’ wijze doorverkopen”, zegt Abdul Nasser Hoshan, een voormalig advocaat uit Syrië die nu in Turkije woont en eveneens onderzoek deed naar het onderwerp. „Een koper wil graag dat alles in orde lijkt. Dat gaat lastiger met een huis dat is afgepakt.”

Hoshan werkte in Syrië in militaire rechtbanken en zegt over de nodige contacten te beschikken die toegang hebben tot de vervalste documenten. Met hun hulp documenteerde hij naar eigen zeggen 125 gevallen van huizen in Damascus die in de eerste helft van 2022 op deze manier gestolen werden. NRC kon een voorbeeld van de documenten inzien.

„Dit is het werk van een georganiseerde maffia”, zegt Hoshan. „Voorheen verliepen onteigeningen chaotischer, maar nu zien we echt een netwerk dat samenwerkt met de veiligheidsdiensten en de Vierde Divisie [een elitekorps van het Syrische leger aangevoerd door Maher al-Assad, de broer van de president].”

Milities en maffiabazen

Het laat zien hoe de Syrische staat na twaalf jaar oorlog functioneert, zegt Ali Aljasem. „Assads regime is geen ‘regering’ met instituties in de Nederlandse zin van het woord. Het is een verstrengeling van veiligheidsdiensten, milities, maffiabazen en lokale notabelen, met aan het hoofd Assad. Om zijn machtsbasis te verbreden en zijn bondgenoten in de oorlog te belonen, geeft Assad hun vrij spel om de bevolking uit te knijpen.”

Toch gaan de onteigeningen niet alleen over hebzucht en geld. Het is ook een vorm van bevolkingspolitiek, benadrukt Aljasem. Het regime kiest volgens hem heel gericht voormalige oppositiewijken uit voor ‘herontwikkeling’ en bedeelt onteigende grond en woningen toe aan loyalisten. „Het is een manier om de samenstelling van Syrië blijvend te veranderen”, zegt Aljasem. „Assad wil helemaal niet dat zijn tegenstanders terugkeren.”

Lees ook: Amnesty International: Syrische vluchtelingen lopen gevaar bij terugkeer

Doen ze dat toch, dan kunnen ze rekenen op straf. Wie aan arrestatie ontkomt, wordt volgens Aljasem afgeperst en vernederd. „Als je huis gestolen is, moet je langs bij de geheime dienst. Wie weet krijg je het terug, maar alleen als je bergen geld neerlegt. Ook zullen ze je inwrijven dat je een lafaard bent die zijn land verlaten heeft. Ze nemen je je waardigheid af – precies waar de opstand tegen Assad in 2011 om begon.”

Omar Ayoub wil dan ook onder geen beding terug zolang Assad aan de macht is. Hij heeft in Heerenveen een nieuw leven opgebouwd met zijn vrouw en vier kinderen en leerde Nederlands door stage te lopen tussen de koeien op een boerderij. Nu werkt hij als vrachtwagenchauffeur en denkt hij erover een eigen bedrijf te beginnen. In 2019 kregen hij en zijn gezin een Nederlands paspoort. „Natuurlijk wil ik mijn kinderen ons huis in Rastan laten zien”, zegt hij. „Maar Nederland is ook ons thuis.”

Zijn 72-jarige vader denkt er anders over, verzucht Ayoub. „Hij woont in Istanbul en vertelt me iedere dag aan de telefoon dat hij terug wil. Zijn laatste wens is dat hij in zijn oude huis kan sterven. Maar zolang die indringer er zit, is dat onmogelijk.”

Een versie van
dit artikel
verscheen ook in

de krant
van 4 mei 2023.

Psychiater Neeltje Batelaan ziet veel meer angst en paniek dan tien jaar geleden, maar wat is de verklaring?

admin
September 22, 2024
0

Neeltje Batelaan, psychiater en sinds kort hoogleraar angstgerelateerde stoornissen in Amsterdam UMC, had een tante die aan schizofrenie leed. „Een alleenstaande vrouw”, zegt ze. „Als ze psychotisch was haalde mijn moeder haar op en bivakkeerde ze een poosje bij ons in huis. Ik zie haar nog onder aan de trap staan, met haar ondergoed in haar handtasje. Ik moet hier weg, ze zitten achter me aan. Een erg lieve vrouw. Het was zo naar voor haar.”

Aan die tante moest Neeltje Batelaan nog weleens denken toen ze, eind jaren negentig, in opleiding was tot psychiater, in de Valeriuskliniek in Amsterdam. „Dat was psychiatrie met een grote P en ik zag het elke dag in de kliniek. Mensen die de weg kwijt zijn, die in een andere realiteit leven, die manisch depressief zijn of ernstig suïcidaal. Allemaal heel interessant. De impact op hun leven was tastbaar.”

Toch ging je proefschrift over relatief milde verschijnselen als angst en paniek.

„Psychiatrie met een kleine p, ja. Ik had toen best op psychose willen promoveren, als ik de kans had gekregen. Maar die kans was er niet en ik kon wel met het Trimbos-instituut onderzoek gaan doen naar angst en paniek en hoe vaak die voorkomen in de Nederlandse bevolking. De epidemiologie kwam er dus bij en zoals dat dan gaat: het werd steeds interessanter. Doordat ik ook patiëntenzorg deed ging de problematiek echt voor me leven. Dat onderschatten van angst en paniek, wat het met mensen doet, wat de gevolgen zijn voor de maatschappij, het verlies van gezonde levensjaren, daar ben ik helemaal van teruggekomen.”

In je oratie laatst zei je dat het aandeel volwassenen dat jaarlijks met niet-realistische angsten kampt de afgelopen tien jaar is gestegen van 10 naar 15 procent.

„Jaarlijks zijn het er meer dan anderhalf miljoen, ja. Mensen die er substantieel last van hebben of die er niet goed door kunnen functioneren. Volgens de nu geldende criteria heb je dan een stoornis. En in driekwart van de gevallen ontstaan de problemen in de kindertijd of de adolescentie. Die kun je er dus bijtellen.”

Ze durven er niet over te praten, want natuurlijk zegt iedereen: ah, joh, dáár hoef je toch niet bang voor te zijn?

Over wat voor angsten heb je het dan?

„O, dat zijn er zoveel. En ze zijn zo verschillend. Denken dat die stoel daar vies is en dan maar liever blijven staan. Denken dat je altijd het verkeerde zegt en dan maar liever niets meer zeggen. Het lijken soms kleine dingen, maar ook die moet je niet normaliseren. Er zijn mensen die hun partner al in het mortuarium zien liggen als die een keer niet op de normale tijd thuis is – meteen het zwartste scenario. Mensen die onder hun niveau werken, zo bang zijn ze om fouten te maken. Of die als ze ergens met de auto naartoe moeten een week van tevoren de route bestuderen en alle afritten in kaart brengen: daar kunnen ze van de weg af als ze in paniek raken. En dan die hele week niet kunnen slapen. Mensen die voortdurend op hun hartslag letten en niet meer durven te sporten of traplopen, want dan krijgen ze een hartaanval. Mensen die hun kinderen niet knuffelen, want dan raken die besmet en gaan ze dood.

„Het is allemaal zeer beperkend en wat ik zo fascinerend vind: het is geen verwardheid. Mensen wéten dat het niet waar is wat ze denken, dat ze gevaar zien waar geen gevaar is, dat ze risico’s overschatten. Alleen is het gevoel zo sterk dat het alle ratio overheerst. Hun alarmsysteem staat te scherp afgesteld. Ze worden al angstig van het voelen van angst. En ze durven er niet over te praten, want natuurlijk zegt iedereen: ah, joh, dáár hoef je toch niet bang voor te zijn? Dat hebben we allemaal toch weleens? Angst en paniek leiden ook tot schaamte.”

Waar komt die stijging van 10 naar 15 procent vandaan?

„Vertel het maar. Ik weet het niet. Daar doen we nu onderzoek naar. Er zijn studies die zeggen dat het vooral bij kinderen en adolescenten toeneemt, en dat vind ik niet zo gek: de meeste klachten beginnen voor het vijfentwintigste levensjaar. Mensen verschillen in kwetsbaarheid, puur genetisch, maar dan? Wat doet de emmer overlopen? Neemt de veerkracht af? En waardoor dan? Zijn het risicofactoren uit de omgeving? Nemen die toe? Worden ze sterker?

„Tien, twaalf jaar geleden was de wereld ook vol gevaren, maar de prevalentie van angst en paniek steeg toen niet. Het is daarna begonnen. En níét door covid, dat weten we al. Dat is internationaal goed onderzocht. Covid heeft allerlei gevolgen gehad, vooral voor kinderen en adolescenten, maar de toename van angst en paniek was er daarvoor al.”

Al die pubers die dag en nacht weten wat hun peers doen en waar ze zijn – daar kan ik me van alles bij voorstellen

Komt het door sociale media?

„Daar wordt enorm veel over gespeculeerd en ja, al die pubers die dag en nacht weten wat hun peers doen en waar ze zijn – daar kan ik me van alles bij voorstellen. Maar onderzoek naar het effect van sociale media laat verschillende dingen zien. Ik kan er nu geen uitspraken over doen.”

En alle informatie en vooral desinformatie via internet, worden mensen daar niet heel bang van?

„Daar kan ik me ook van alles bij voorstellen, maar ik zeg weer: eerst uitzoeken hoe het precies zit en of er een oorzakelijk verband is.”

In je oratie zei je dat angst en paniek kunnen woekeren, net als de bamboe in je tuin, die altijd weer terugkeert.

„Klachten beginnen sluipend en diffuus, en vaak gaan ze vanzelf over. Maar soms niet. De behandeling lijkt dan eerst goed te werken – cognitieve gedragstherapie, soms medicijnen – en op de korte termijn is het allemaal wel te overzien. Het venijn komt daarna. Dat zie je als je mensen met een stoornis langere tijd volgt, het onderwerp van mijn proefschrift destijds. Gemiddeld genomen is het beloop niet gunstig. Het is alsof de angst en de paniek zich met zuignappen in hen verankeren. Ze lijken te herstellen en vallen toch weer terug, en dat blijft zich herhalen. Vaak komen er klachten bij en soms zie je dat de oorspronkelijke stoornis heeft plaatsgemaakt voor een andere. En dan is er een depressie waardoor mensen niet kunnen functioneren. Of alcoholisme. En ja, natuurlijk is het een complex samenspel van onderliggende kwetsbaarheid, ongunstige persoonlijkheidskenmerken, pech in het leven en vaak ook trauma’s uit de vroege jeugd.”

Is de toename van angst misschien ook te verklaren doordat er meer aandacht voor is?

„Of dat mensen er gemakkelijker voor uitkomen? Of dat de grens voor wat als angst en paniek wordt gezien nu lager ligt? Als dat zo zou zijn, dan zou je vooral een toename van lichte klachten verwachten. En dat is niet zo. De toename is er over de hele linie, ook bij de middelmatige en ernstige stoornissen.”

Niet zeggen: o, ik ga wel, als iemand niet naar de supermarkt durft

Wat kunnen we zelf doen?

„Alert zijn bij beginnende klachten. Ouders, partners, docenten, collega’s, werkgevers: klachten niet negeren of wegwuiven. Wel begrip tonen, maar er niet in meegaan. Niet zeggen: o, ik ga wel, als iemand niet naar de supermarkt durft. Of: blijf maar thuis, als een kind bang is om naar school te gaan. Of als iemand op het werk een paniekaanval heeft: ga maar naar huis, neem even rust. Je bevestigt diegene alleen maar in zijn of haar irrationele angst. Je helpt bij het vermijden en daar wordt het erger van.

„Heb je op YouTube dat filmpje gezien van de Australische weerman? Die krijgt een paniekaanval in de uitzending. Je hoort hem slikken en zuchten terwijl hij nog gewoon doorpraat, hij wrijft in zijn handen en dan zegt hij: ik moet even stoppen, want zoals u misschien weet heb ik soms last van panic attacks. Nou, niets aan de hand. De nieuwslezeres reageert empathisch, maar zonder drama en het voorval wordt aangewend om de kijkers uit te leggen wat er gebeurde. Daar moeten we naartoe.”

En angstdempende medicijnen?

„Die worden, als het goed is, zo min mogelijk voorgeschreven. Op de korte termijn werken ze perfect, maar wat leer je ervan? Als ik die oxazepam niet had gekregen, was ik gek geworden of doodgegaan. Antidepressiva, die wel vaak worden voorgeschreven, werken bijna even goed, alleen is het risico op terugval groter als je er weer mee stopt. Het beste is cognitieve gedragstherapie. Leren om je angst zelf onder controle te krijgen.”

Wat als je collega de kantjes er vanaf loopt?

admin
September 22, 2024
0

Dilemma

„Mijn collega loopt de kantjes er vanaf. Hij gaat vaak vroeg weg en komt laat aan. Bij de taken die hij uitvoert, maakt hij vaak fouten. Hierdoor hebben mijn collega’s en ik last van een hogere werkdruk. Inmiddels hebben we het alleen al zo lang laten gebeuren dat ik niet weet of we hem hier nog op aan kunnen spreken. Wat moet ik doen?”

Vrouw (30), naam bekend bij de redactie

Kijk ook naar jezelf

Grethe van Geffen, oprichter van bedrijfsadviesbureau Seba cultuurmanagement, hoort in de praktijk regelmatig over soortgelijke problemen. „Onderlinge klachten over collega’s blijven vaak zo lang liggen dat het een nog groter probleem wordt”, zegt ze. „En dan voelt het alsof het te laat is.”

Normaal met elkaar communiceren over wat je als team ‘goed werk’ vindt, blijkt volgens Van Geffen een van de moeilijkste dingen op de werkvloer. „Mensen willen niet moeilijk doen, praten zichzelf aan dat het ‘vast niet zo belangrijk’ is, of willen elkaar geen pijn doen.”

Maar, zegt ze, het grote risico van zoiets te lang laten liggen en later tóch gaan melden, is dat de emoties uiteindelijk zo hoog oplopen dat mensen niet meer met elkaar verder kunnen.

„Het lijkt er overigens ook op dat de persoon in kwestie wel met andere collega’s over de problemen heeft gesproken”, zegt Van Geffen. Op zich is er volgens haar niets mis met even bij een ander toetsen of je goed zit met je klacht. „Maar dan moet je wel meteen de stap nemen om ook met de betreffende persoon te praten. In dit geval, als het zo lang geduurd heeft, is er simpelweg sprake van roddelen. Daar wordt het werk nu niet beter van.”

Het is dus de hoogste tijd om een gesprek aan te gaan, vindt Van Geffen. Loop naar die collega toe en zeg dat je het graag ergens over wilt hebben. De kans is groot, denkt Van Geffen, dat diegene ook al door had dat zijn collega’s ergens ontevreden over zijn. „Daarbij kun je diegene dus niet zomaar aanspreken op zijn fouten, maar dan moet je zelf ook met de billen bloot gaan en zeggen dat je hier al een tijdje mee zit. Je kunt verwachten dat de ander het vervelend vindt dat jij lang niks gezegd hebt. Laat tijdens het gesprek zien dat je bereid bent om ook naar jezelf te kijken.”

Organisatieadviseur Bart van Koningsbruggen zegt dat je tijdens dat gesprek niet op de stoel van de leidinggevende moet gaan zitten. „Zeg vooral niet: jouw taakomschrijving omvat X of Y. Maar ga juist een persoonlijk gesprek aan, waarin je vraagt of er misschien problemen zijn op privévlak of met de gezondheid.” Het is daarbij volgens Van Koningsbrugge wel belangrijk om de grenzen en privacy van de persoon in kwestie te blijven respecteren. Het kan ook zo zijn, zegt Van Koningsbruggen, dat voor deze collega maatwerkafspraken zijn gemaakt waar het team niets vanaf weet. „Misschien heeft de persoon mantelzorgverlof, of is hij minder uren gaan werken zonder dat de rest daarvan weet.”

Van Koningsbruggen denkt dat een gesprek kansen biedt om als team te praten over de samenwerking. Misschien moeten taken opnieuw worden verdeeld. „Of er zijn andere verwachtingen van hoe het werk gedaan moet worden. Als je daar meer zicht op hebt, kun je daar gezamenlijk afspraken over maken.”

Het is duidelijk dat de vrouw in kwestie zich erg betrokken voelt bij het werk, zegt Van Koningsbruggen. „Dat is op zich positief, maar ze moet ook op haar eigen grenzen letten. Een te hoge werkdruk is echt iets om met de leidinggevende te bespreken.”

Als er dan nog steeds geen verandering in komt, dan moet de vrouw volgens Van Koningsbruggen misschien overwegen

om binnen mogelijkheden haar werk anders in te richten of ergens anders te gaan werken binnen of buiten de organisatie.

Kijk naar de werkcultuur

Van Geffen denkt dat het voor deze organisatie goed zou zijn om meer te investeren in een cultuur waarin het gebruikelijk is feedback te vragen en te ontvangen. „Het moet normaal zijn om op een constructieve manier tegen elkaar te zeggen als er iets niet goed gaat”, zegt ze.

Dat vergt volgens Van Geffen een investering voor de lange termijn, bijvoorbeeld door in eerste instantie als bedrijf gezamenlijk een training te volgen. „Later kun je in vergaderingen tijd inruimen om feedback met elkaar uit te wisselen. Daar kun je actief naar vragen. Zo voorkom je dat problemen zo lang blijven liggen.”

Van Koningsbruggen denkt dat het binnen de werkcultuur van deze organisatie misschien onduidelijk is wat geldt als „resultaat”. „Als daar onduidelijkheid over is, ervaren medewerkers doorgaans meer ruimte om de kantjes er vanaf te lopen. En als je bij een collega ziet dat hij of zij dat doet, dan wordt het makkelijker om dat zelf ook te gaan doen.”

Sommige bedrijven kiezen er daarom voor om een ‘verantwoordingssysteem’ in te voeren, zegt Van Koningsbruggen, waarbij medewerkers moeten aangeven wat ze tijdens de gewerkte uren hebben gedaan. „Het risico is dat zo’n systeem averechts werkt voor de mensen die juist goed met de huidige vrijheden om kunnen gaan. Maar dit is een optie die het team met elkaar zou kunnen overwegen.”

Dus

Laat dit soort klachten over de werkhouding van collega’s niet te lang liggen. Dan wordt het probleem alleen maar groter, en het onvermijdelijke gesprek juist moeilijker. Als de klacht dan toch lang is blijven liggen, wees dan empathisch tijdens het gesprek, en laat zien dat je zelf ook fout zit omdat je zo lang niets hebt gezegd. En: zorg dat het in het algemeen normaler gaat worden om elkaar feedback te geven.

Met sluiting Al Jazeera in Ramallah blokkeert Israël nu ook verslaggeving vanaf Westelijke Joraanoever

admin
September 22, 2024
0

Terwijl de camera liep stond de chef van het Al Jazeera-kantoor in Ramallah, Walid al-Omari, dit weekend voor een groep bewapende en deels gemaskerde Israëlische soldaten. In de nacht van zaterdag op zondag waren zij het kantoor binnengevallen. Een Israëlische soldaat vertelde hem dat het kantoor moet sluiten voor een periode van 45 dagen en dat de aanwezige werknemers het kantoor moesten verlaten. Tijdens de Arabischtalige live-uitzending las al-Omari met microfoon in de hand het bevel voor, dat hij op papier kreeg overhandigd.

Al-Omari vertelde later aan Al Jazeera dat de zender in het militaire bevel wordt beschuldigd van „ophitsing tot en steun aan terrorisme”. De sluiting van het Al Jazeera kantoor in Ramallah is onderdeel van een bredere campagne tegen de zender. Israëlische politici hebben Al Jazeera er de afgelopen maanden herhaaldelijk van beschuldigd een spreekbuis van Hamas te zijn.

In mei besloot de Israëlische regering middels een nieuwe wet tot sluiting van de lokale kantoren van de zender in Israël. Een kantoor van Al Jazeera in Oost-Jeruzalem werd kort daarna binnengevallen en het materiaal werd geconfisqueerd. De uitzendingen en website van de zender zijn sindsdien geblokkeerd in Israël. Ook die sluiting was voor 45 dagen, maar is sindsdien verlengd. Het was de eerste keer dat een internationale nieuwszender werd gesloten in Israël.

Invallen Westelijke Jordaanoever

De inval in Ramallah gaat nog een stap verder dan de eerdere sluiting van de zender in Israël. Het kantoor ligt in Palestijns gebied dat bezet is door Israël, in de zogenoemde ‘zone A’, waar de Palestijnse Autoriteit sinds de Oslo-akkoorden formeel de controle heeft en waar de grootste Palestijnse steden liggen.

Het Israëlische leger doet echter herhaaldelijk invallen in Palestijnse steden en nabijgelegen vluchtelingenkampen, zoals ook de afgelopen weken opnieuw gebeurde, toen het verwoestende invallen deed in onder meer Jenin en Tulkarm. In juli concludeerde het Internationaal Gerechtshof dat de Israëlische bezetting van Palestijns gebied illegaal is en dat Israël deze zo snel mogelijk moet beëindigen.

Het dodental op de Westelijke Jordaanoever door de legerinvallen en het kolonistengeweld is sinds oktober al de zevenhonderd gepasseerd. Al Jazeera doet zeer uitgebreid verslag op de bezette Westelijke Jordaanoever, ook van de recente invallen door het leger. Met de sluiting van het kantoor in Ramallah bemoeilijkt Israël de verslaggeving op de Westelijke Jordaanoever op het moment dat daar opnieuw veel gewelddadigheden plaatsvinden.

De Palestijnse journalistenvakbond noemde het sluitingsbevel in een verklaring „een nieuwe agressie tegen journalistiek werk en de media”. De Foreign Press Association in Jeruzalem schrijft „diep verontrust” te zijn over de recente inval in het kantoor en noemt de sluiting een „escalatie die de persvrijheid bedreigt”. Hiermee beweegt Israël zich weg van „democratische waarden”.

Journalisten in Gaza

De medewerkers van het kantoor in Ramallah kunnen nog altijd het gebouw niet in omdat de ingang is geblokkeerd, meldde Al Jazeera zondag. Op videobeelden van de zender zou te zien zijn hoe soldaten in de nacht van de inval een grote poster op het gebouw neerhaalden van de Al Jazeera journaliste Shireen Abu Akleh, die in mei 2022 werd doodgeschoten toen zij verslag deed van een inval van het Israëlische leger in het vluchtelingenkamp van Jenin.

De afgelopen maanden zijn verscheiden Al Jazeera journalisten gedood in Gaza, waar de zender als enige internationale nieuwszender permanent verslag doet. Sinds het begin van de oorlog zijn er volgens het Comittee to Protect Journalists (CPJ) zeker 111 Palestijnse journalisten gedood in Gaza. In verschillende gevallen kon de organisatie vaststellen dat zij direct doelwit waren. Buitenlandse journalisten worden door Israël nog altijd niet in Gaza toegelaten.

Luister naar