N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie
Serie Als vrouwelijke ambassadeur in Londen worstelt hoofdpersoon Kate Wyler met het ceremoniële deel van haar functie. Het onderdrukte emotionele spel van Keri Russell tilt ‘The Diplomat’ boven de onderhoudende middelmaat uit.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data99829436-fcdfc3.jpg)
Foto Alex Bailey/Netflix
De Amerikaanse diplomaat Kate Wyler zou naar Kabul gaan, maar wordt op het laatste moment als ambassadeur naar Londen gestuurd. Een mooie promotie, maar Kate wordt er chagrijnig van. Zij háát ceremonie, charmant doen, koetsjes, kalfjes. Liever staat ze zwetend in een Teherans achteromsteegje tussen de vuilcontainers te onderhandelen over verrijkt uranium. Het ceremoniële deel van haar functie noemt ze de „Cinderella thing”. Het Witte Huis vat haar weerzin daartegen samen als: „She needs a haircut”. En inderdaad, in de politieke thriller The Diplomat (Netflix) blijf je acht afleveringen lang denken: haal even een borstel door je haar, Kate.
Gelukkig heeft Kate in Londen weinig tijd voor gala’s. Voor de Iraanse kust ontploft een Brits vliegdekschip zodat zij meteen aan de bak moet om een wereldoorlog te voorkomen. Maar de Cinderella thing blijft een rol spelen. Tussen de toponderhandelingen door, is er steeds weer gedoe over Kate’s uiterlijk. Douchen of oksels deppen met een zakdoek? Broek of rok, zwart of grijs? En gaat ze die rode galajurk aantrekken of niet?
De Cinderella thing is meer dan een komische noot. Het laat ook zien hoe professionele vrouwen gedwongen worden zich meer met hun uiterlijk bezig te houden dan met de inhoud. Bovendien geeft het hoofrolspeler Keri Russell houvast om een getergde heldin neer te zetten die hard moet stampvoeten om haar omgeving zover te krijgen dat ze naar haar luistert, en niet om haar heen werkt. Na The Americans is dit wederom een geweldige hoofdrol voor Russell, die met onderdrukt geagiteerd spel deze serie boven de onderhoudende middelmaat uit tilt.
Dreigende scheiding
Minstens zo belangrijk als die wereldoorlog is Kate’s dreigende scheiding. Ze is getrouwd met de charmante ritselaar Hal (Rufus Sewell) die tot voor kort ook topdiplomaat was, maar die nu de ‘man van’ moet zijn. De genderrollen zijn omgedraaid. Hal kan het echter niet laten om zich achter de schermen overal mee te bemoeien, zonder veel acht te slaan op de regels. Kate ergert zich kapot aan zijn eigengereide gedrag, de leugens en het stiekeme gedoe, en wil van hem scheiden. Je ziet haar worstelen om uit Hals schaduw te komen. Hij heeft zelfs al haar volgende baan geregeld, zonder dat tegen haar te zeggen. In een geestige scène zie je ze vechten in de paleistuin, waarbij ze hem met haar naaldhak op zijn gezicht slaat. Maar ja, ze heeft Hal ook nodig, zowel privé als professioneel. En de serie kan het geruzie tussen die twee ook niet missen. Dus de scheiding wordt steeds weer uitgesteld.
Showrunner Debora Cahn is bekend van The West Wing, Grey’s Anatomy en Homeland. Dat is terug te zien in The Diplomat. De nieuwe serie heeft het soaperige van de ziekenhuisserie, draait om een overspannen heldin in de Amerikaanse buitenlandse politiek, net als Homeland, en gaat ervan uit dat politici handelen uit idealisme, net als The West Wing. Sinds het einde van The West Wing in 2006 portretteren Amerikaanse series politici vooral als kille criminelen (House of Cards) of incapabele leeghoofden (Veep). Cynischer en incapabeler dan het Trump-tijdperk kan geen seriemaker het nog verzinnen, dus is er nu weer ruimte voor een serie rond een politica die het beste met de wereld voor heeft.
The Diplomat is een lekkere serie die de kijkers makkelijk vasthoudt, zeker de eerste vier afleveringen, maar de makers worstelen er soms mee dat politieke series vooral om pratende mensen draaien. Die eindeloze gesprekken kun je hoogstens aankleden met somptueuze locaties, rijdende auto’s en korte wandelingen. Dat wreekt zich halverwege het seizoen. Dan zit de cast twee afleveringen lang vast in een fraai landhuis, wat nogal saai is. Gelukkig stoomt de serie vervolgens met volle kracht af op een dijk van een cliffhanger.
