
Afgelopen week klaagde een vriend dat hij weer eens een af-schu-we-lij-ke dag op kantoor had beleefd. Hij zei het ook op die manier: „Af-schu-we-lijk.” „Een draadbreuk bij Zoetermeer, geen flexplek meer toen ik aankwam, doelloze vergadering waarin mensen elkaar napraatten, en soep uit een plastic beker gedronken” – ach gossie, dacht ik, de arme schat.
Want probeer je dát eens voor te stellen: soep uit een plastic beker. Tuurlijk. Politieagenten hebben het zwaar met vechtende arrestanten, docenten met volle klassen vol krijsende pubers en verplegers met poep van billen wassen, maar soep uit een plastic beker! Het zou goed zijn als eens wat meer mensen beseffen hoeveel ontberingen kantoortijgers op een gemiddelde kantoordag moeten doorstaan.
Deze maand is het vijf jaar geleden dat door corona eindelijk duidelijk werd hoe loodzwaar het kantoorleven is. Van de ene op de andere dag moest de kantoormens thuis gaan werken, en werden hem de ogen geopend welke horror hij zich tot die dag allemaal had moeten laten welgevallen.
Geklets over de ‘purpose’
Files, uitvallende treinen, het geklets van managers over de purpose, het videobellen, de telefoons op speaker, de nutteloze deep dives, de bloedeloze flexplekken. Sinds corona werkt hij het grootste deel van de week lekker thuis. En terecht. Het Europese Hof van de Rechten voor de Mens heeft niet voor niks de thuiswerkdagen maandag, dinsdagmiddag, woensdag, donderdagmiddag en vrijdag al in de universele grondrechten voor de kantoortijger opgenomen.
En toch zijn er werkgevers die daar alweer aan gaan morrelen. Die me steeds vaker vragen of ik tips heb, hoe ze hun medewerkers meer dan vier uur per week naar kantoor kunnen krijgen. Ik antwoord dan altijd dat ik niks kan garanderen, maar dat een aantal eenvoudige ingrepen vaak al kan helpen.
Zet bijvoorbeeld wasmachines op kantoor, zodat ze daar, net als thuis, een wasje kunnen draaien tijdens het werk. En zorg voor kinderopvang. Dan kunnen ze hun kinderen gewoon meenemen naar hun werk en hoeven ze niet om 13.00 uur alweer naar huis om op tijd bij de crèche te kunnen zijn.
Maak ook een pakketservice op het werk, zodat daar alle pakketjes kunnen worden ontvangen. Haal ze op met een auto met chauffeur zodat ze niet in de file hoeven staan, een parkeerplaats hoeven zoeken, of nog erger: in de trein hoeven – quelle horreur!
Een eigen, prikkelvrije kamer
Zorg ook voor alleen maar leuke collega’s om hen heen, die hen niet tegenspreken maar louter prijzen, en geef als werkgever zelf ook nooit kritiek (weet je wel hoe onveilig dat is??!). Zorg dat iedereen een eigen, prikkelvrije kamer met uitzicht krijgt, met massagestoel. En een barista met single origin koffiebonen.
Stel de werktijden op van 11.00 tot 14.00 uur. Honden mogen uiteraard ook worden meegenomen. En zorg voor yoga en mindfulnessklasjes voor de work-life balance, een moestuin, een bijenkast (‘die de angel uit elke bij-drage haalt’ en voor een ‘buzz kan zorgen’) en een padelbaan, een klimmuur en een brasserie met sterrenchef waar je je vriendjes en vriendinnen kan uitnodigen voor de luns.
Verder zijn er uiteraard voldoende ‘rustruimtes’ voor powernaps, voldoende ruimtes waar ongestoord kan worden gevideobeld met het thuisfront, en online geshopt kan worden. En staat het kantoor uiteraard op een A-locatie in een aantrekkelijk stadscentrum, met mooie wandelpaden, een intercity-station op drie meter afstand, en een grote parkeergarage voor het bezoek van buiten, zodat niemand nat haar hoeft te krijgen als het regent. Of wacht, als het regent hoeft uiteraard niemand naar kantoor te komen – duh.
Verwende nesten
Verder kunnen alle ramen open, doet AI al het werk, zijn er bomen, stralende toiletten, geldt er een rijstwafelverbod – leest Dick Schoof eigenlijk mee? – en krijgt iedereen een abonnement op The New York Times.
Je hoort de laatste tijd steeds vaker dat kantoorwerkers verwende nesten zijn die zich wel eens wat vaker zouden mogen realiseren hoe geprivilegieerd ze zijn dat ze zelf mogen bepalen wanneer en waar ze werken, dat ze eens wat vaker aan het belang van hun werkgever zouden mogen denken, en dat ze wel anders piepen als straks de recessie weer toeslaat.
Ik begrijp dat soort geluiden écht niet.
Ik zou zeggen: we mogen blij zijn dat er mensen zijn die überhaupt een paar uurtjes per week naar kantoor willen komen. Hoewel voor het drinken van soep uit een plastic beker natuurlijk nooit een rechtvaardiging zou mogen bestaan.
