Zeker drie doden, twintig gewonden bij raketaanval in Kramatorsk
In de Oost-Oekraïense stad Kramatorsk zijn zeker drie mensen omgekomen en twintig anderen gewond geraakt toen een gebouw met appartementen werd getroffen bij een Russische raketaanval. Dat heeft de politie van Kramatorsk verklaard, meldt persbureau Reuters.
Het projectiel, volgens de politie een raket van het type Iskander-K, trof het gebouw in Kramatorsk, ongeveer 55 kilometer ten noordwesten van Bachmoet, tegen 22.00 uur plaatselijke tijd. „Minstens acht flatgebouwen zijn geraakt. Eén daarvan is volledig verwoest”, schreef de politie op Facebook. „Er liggen nog mensen onder het puin.”
Gouverneur Pavlo Kyrylenko van de regio deelde een foto van een gebouw van vier verdieping dat ernstig was beschadigd. De Oekraïense afdeling van Radio Free Europe publiceerde een korte video waarop reddingswerkers waren te zien die aan het werk waren onder schijnwerpers, terwijl het sneeuwde.
De Oekraïense president Volodymyr Zelensky heeft gewaarschuwd dat Russische beschietingen in de oostelijke provincie Donetsk intensiveren. Zware gevechten gaan onverminderd door in Oost-Oekraïne, voegde onderminister van Defensie Hanna Malyar woensdagavond toe.
„Een duidelijke toename is waarneembaar bij de offensieve operaties van de bezetters aan het front in het oosten van ons land”, zei Zelensky woensdagavond tijdens een videoboodschap. „De situatie wordt moeilijker.”
De Russische strijdkrachten proberen volgens Zelensky winst te boeken die ze kunnen tonen bij de eerste verjaardag van de invasie op 24 februari.
Reddingswerkers ruimen puin nadat een gebouw met appartementen in de Oost-Oekraïense stad Kramatorsk woensdagavond is geraakt bij een Russische raketaanval. Foto Yevgen Honcharenko / AP
De journalisten van EenVandaag hebben een manier van onderzoeksjournalistiek bedrijven ontdekt waardoor ze nooit meer zelf op zoek hoeven naar nieuws. Alle grote vragen worden in het vat met volgers dat EenVandaag-opiniepanel heet gegooid. Het panel is inmiddels uitgegroeid tot een leger van ruim 26.000.
Of zij representatief zijn voor Nederland weet ik niet. Ik ken niemand die lid is van het EenVandaag-opiniepanel, maar het kan ook zijn dat ze het me liever niet vertellen. Ze laten zich wekelijks met liefde leegmelken over alles, het zal een kwestie zijn van je gezien en gewaardeerd voelen, misschien dat ze denken invloed uit te oefenen.
Van die ruim 26.000 rijden er 432 in een Tesla. Dat leek me ook wel een nieuwtje, ik had het aantal Tesla-rijders veel hoger ingeschat. Dat lege dashboard met die enorme iPad met de route in het midden leken me bij uitstek iets waar ze in het opiniepanel van EenVandaag voor zouden vallen.
De uitkomsten van het onderzoek onder Tesla-rijders uit het EenVandaag-opiniepanel mochten er zijn. Drie op de tien overwegen hun Tesla weg te doen vanwege Elon Musk. Ook is een aantal van plan om een anti-Musk sticker op hun Tesla te plakken om zo afstand te nemen van het gedachtengoed van de tech-miljardair.
Het leek me een typisch Nederlandse oplossing voor een groot probleem: voor elektrisch rijden want voor het milieu, voor de subsidie die er bij aanschaf op zat, maar ook tegen Musk en Trump. Fijn dat dat dilemma met een sticker opgelost kan worden, zoals ook ooit de milieuverontreiniging met de aanschaf van een Tesla op te lossen was.
De Tesla was vaak geen auto, maar een statement, waarmee je ook nog eens lekker snel kon optrekken bij het stoplicht en dat is met de veranderde politieke omstandigheden helemaal weg. Als je bereid bent een sticker op je bumper te plakken met een statement tegen het eigen automerk, ben je toch niet helemaal goed afgestemd. Ik hoop dat EenVandaag de 432 eigen Tesla-rijders blijft monitoren en bevragen. Ik wil weten op welke politieke partij ze stemmen en welke auto ze volgend jaar rijden. De elektrische variant van Porsche schijnt goed te zijn, bovendien zit er een knop in waarmee perfect het geluid van een benzinemotor kan worden geïmiteerd.
Blijf maar lekker zelf nieuws maken EenVandaag, het is smullen van jullie hypocriete achterban.
In brons gegoten staan ze met z’n drieën voor Old Trafford, het stadion van Manchester United. De Schotse spits Denis Law in het midden, z’n rechterarm omhoog na weer een doelpunt, met naast hem de Noord-Ier George Best (overleden in 2005) en de Engelsman Bobby Charlton (overleden in 2023). Ze vormden de United Trinity, de beroemde drie-eenheid van United, dat in 1968 als eerste Engelse club de Europa Cup 1 won.
Na het overlijden van Law, vrijdag op 84-jarige leeftijd, legden fans de afgelopen dagen bloemen, shirts en sjaals van de club bij dat bronzen beeld. Law was de enige Schotse winnaar van de Gouden Bal, als beste voetballer van Europa in 1964. Schotse fans eerden hem ook bij het standbeeld dat sinds enkele jaren in het centrum van zijn geboorteplaats Aberdeen staat. Ook dat beeld toont Law net nadat hij een doelpunt heeft gemaakt, rechterarm en wijsvinger recht omhoog. De spits scoorde uit alle standen, vanuit elke hoek.
Sinds enkele jaren had Law alzheimer en vasculaire dementie. Samen met zijn familie haalde de Schot, die in de jaren zestig driemaal voor een recordtransferbedrag van club veranderde, in zijn laatste jaren nog geld binnen voor alzheimeronderzoek.
Law speelde elf jaar bij Manchester United en maakte daar in 404 wedstrijden 237 doelpunten. Op de ranglijst van clubtopscorers bezet hij de derde plaats, achter Wayne Rooney en Bobby Charlton. Law speelde 55 wedstrijden als Schots international, en maakte daarin dertig doelpunten. Daarmee werd hij de nummer 1 in de Schotse voetbalgeschiedenis, een eretitel die hij later moest delen met Liverpool-legende Kenny Dalglish. Alex Ferguson, de Schotse succestrainer van Manchester United, noemde Law in een vraaggesprek op de website van de club de beste Schotse voetballer aller tijden.
Recordbedrag
Law debuteerde als tiener in het profvoetbal; niet in Schotland, maar in Huddersfield, een stad tussen Manchester en Leeds. Na vier jaar, in 1960, ging hij voor het eerst voor een recordbedrag van de ene club naar de andere. Huddersfield Town FC, waar hij onder trainer Bill Shankly speelde – de Schot die in de jaren 60 en 70 van Liverpool een topclub zou maken – verkocht hem voor 55.000 pond aan Manchester City. Destijds een fors bedrag, waarvan de verkopende club een lichtinstallatie kon kopen, later omgedoopt tot de Denis Law Lights.
Al na één seizoen verhuisde Law voor het dubbele bedrag – opnieuw een record voor een Britse voetballer – naar het Italiaanse Torino. Daar deed hij het goed, maar Law kon in Italië niet wennen. En zo keerde hij al na een jaar terug naar Manchester, maar deze keer bij het Manchester United van coach Matt Busby. Voor zijn derde en laatste recordbedrag: 115.000 pond.
Bij United schitterde Law van 1962 tot en met 1973, toen hij voor het laatst van club veranderde en nog één seizoen voor zijn oude club Manchester City speelde. Maar bij United was hij „de ultieme doelpuntenmaker”, wiens „flair, bevlogenheid (spirit) en liefde voor het spel hem de held van een generatie maakten”, schreef de club zaterdag op haar website na de dood van „de koning van Stretford End”, in een verwijzing naar de tribune achter een van de doelen met de meest fanatieke aanhangers van de club. Later zou ook de Fransman Eric Cantona die eretitel krijgen. In een van de gangen achter die tribune, na een restauratie West Stand geheten, staat sinds 2002 een standbeeld van Law – hij is de enige clubheld die op Old Trafford met twee standbeelden wordt geëerd.
Wereldteam
Law, die ook bekendstond als ‘The Lawman’ en ‘Denis the Menace’, won met United in 1968 de Europa Cup 1 , en in totaal twee landstitels en een FA Cup. Als speler van United werd hij in 1964 verkozen tot beste voetballer van Europa. Met zijn voorganger en de enige keeper die de Gouden Bal won, de Rus Lev Jasjin, stond hij in 1963 op Wembley in de basis van het wereldteam dat daar ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de voetbalbond (FA) aantrad tegen Engeland. Een handvol illustere teamgenoten in dat duel: de West-Duitsers Karl-Heinz Schnellinger en Uwe Seeler, de Fransman Raymond Kopa, de Argentijn Alfredi di Stefano, de Portugees Eusebio, de Spanjaard Francisco Gento en de Hongaar Ferenc Puskas. Engeland won met 2-1, Law maakte het enige tegendoelpunt.
Aan het slot van zijn laatste seizoen, in april 1974, scoorde Law voor Manchester City in de derby het enige doelpunt tegen zijn oude club United, nota bene op Old Trafford. ManUnited degradeerde. Juichen na zijn doelpunt deed hij die ene keer niet. Dat jaar maakte Law zijn WK-debuut, maar na de eerste ronde was het WK 1974 voor Schotland voorbij. In Dortmund speelde hij zijn laatste interland, tegen Zaïre.
Dennis Bergkamp
In 1969 noemde in Nederland een groot fan van Law zijn pas geboren zoon Dennis. Het was een jaar nadat Manchester United op Wembley tegen Benfica de Europa Cup 1 gewonnen had. Law ontbrak als gevolg van een blessure weliswaar in die finale, die hij noodgedwongen volgde vanuit een ziekenhuisbed in Manchester – naar eigen zeggen de grootste teleurstelling uit zijn carrière. Maar de jeugdfoto van Dennis Bergkamp liegt niet: als lachende kleuter staand in de wieg, met boven hem op de muur een foto van de man wiens (licht aangepaste) voornaam de Nederlandse voetballegende draagt: Denis Law.
Boos dekt de lading niet helemaal. Ze is eerder rancuneus, aldus Soundos in haar nieuwe cabaretvoorstelling Witte Ruis. „Als een man mijn integriteit kapot wil maken en plein public moet hij zich zorgen gaan maken.” Ze blijkt de tegenpool van Michelle Obama (When they go low, we go high). Soundos: „When they go low, I go lower!”
Riemen vast dus tijdens de zesde voorstelling van Soundos El Ahmadi (43), die afgelopen jaar ook doorbrak in België na deelname aan een populaire televisiequiz. Ze is behoorlijk klaar met verschillende soorten mannen en dat zal ze laten weten ook, een belofte dan wel dreiging die al wordt aangekondigd in het opkomstnummer. Onaardige uitspraken over haar door Johan Derksen en Wilfred Genee zijn hierin geremixt tot een soort rap. Hun kritiek krijgt haar niet klein, luidt de boodschap.
Mannen zijn volgens Soundos gewoon wat dommer. Jongens zouden volgens onderzoek zes jaar achterstand hebben op meisjes. „En die achterstand halen ze soms nooit meer in.” Ter illustratie vertelt ze grappige verhalen over haar zoontje en man. Laatstgenoemde ligt ’s nachts met een gelukzalige glimlach te slapen terwijl zij piekerend over de wereld en haar leven wakker ligt. Het Comeytrain-lid is er bedreven in om dit soort ergernisjes met de juiste hoeveelheden lompheid en komische overdrijving op te dienen. Zit je met je man op de bank en volgt op de vraag waar hij aan denkt het antwoord ‘niks’? „Geloof hem! Ga niet met die arme sukkel in discussie: hij denkt aan niks.”
Domheid van een ander kaliber treft ze op een provinciale weg. Als twee snelheidsduivels haar op de hielen zitten en er na een inhaalmanoeuvre met een paar middelvingers vandoor scheuren, maakt een ongekende furie zich van Soundos meester. Ze vertelt uitgebreid hoe ze de mannen later bij een stoplicht op hun nummer zet en demonstreert zo haar vermogen om ook bij nogal onbeduidende vormen van onrecht te ontsteken in woede. Daar zou je bewondering bij kunnen voelen, maar echt interessant of grappig is de anekdote niet.
Prikkelender wordt het als Soundos haar pijlen richt op meer problematisch onrecht. Ze houdt een vlammend betoog gericht aan vrouwen om zich harder uit te spreken tegen het soort man dat hen eerst fysiek lastigvalt en zich later verschuilt achter vragen als: ‘Waarom vertelt ze dit pas jaren later?’ Ook haar verhaal over terminologie is treffend: waarom heet een hoog gebouw in de Bijlmer een flat en hetzelfde bouwsel in een witte wijk een appartementencomplex?
Voor het ritme van de voorstelling is het fijn dat Soundos haar woede af en toe weet te temperen. Het levert een leuke act op waarin ze holle functieomschrijvingen op de korrel neemt en een sterk en komisch verhaal waarin ze pleit tegen middelen als Ozempic en ingrepen zoals de ‘Brazilian butt lift’.
Soundos stelt dat critici een zachtere toon van haar willen omdat het vrouwelijker en kwetsbaarder zou zijn. Maar woede is ook kwetsbaarheid, aldus Soundos. En: „Ik sta hier toch, ik bén kwetsbaar.” Je kan je afvragen of er niet wat van die boodschap verloren gaat door dat zo letterlijk te benoemen. Een te veel aan woede is vooral wat vlak. Gelukkig laat Soundos dit grotendeels na in het onderhoudende Witte Ruis.
:strip_icc()/s3/static.nrc.nl/liveblog/files/2023/02/russia-ukraine-war52102399.jpg%7C//images.nrc.nl/6rURDaR0PfUINsmRSddUYyA4pvk=/1920x/smart/filters:no_upscale():strip_icc()/s3/static.nrc.nl/liveblog/files/2023/02/russia-ukraine-war52102399.jpg)
