Ze had een magistrale stem, waarmee ze haar pijn met de wereld kon delen

Haar muziek was een diepgevoelde roep om liefde en een beetje warmte in haar bestaan. Sinéad O’Connor maakte haar jeugdtrauma’s, haar oorlogsprotest en kritiek op religie tot onderwerp van het feministische kunstwerk dat haar getroebleerde leven was. Haar grootste hit ‘Nothing Compares 2U’ werd haar aangereikt door Prince. Niemand kon het liefdesverdriet van de woorden „nothing can stop these lonely tears from falling” zo diep doorleefd zingen als Sinéad. In de videoclip huilde ze echte tranen.

Sinéad Marie Bernadette O’Connor werd op 8 december 1966 geboren in een buitenwijk van Dublin. Haar moeder mishandelde haar, liet ze later doorschemeren in de songs ‘Troy’ en ‘Fire On Babylon’. Door spijbelen en winkeldiefstal kwam ze op vijftienjarige leeftijd in een heropvoedingsgesticht waar ze anderhalf jaar moest blijven. Ze ontwikkelde er haar zangtalent en werd ontdekt door de drummer van In Tua Nua die haar Barbra Streisands ‘Evergreen’ hoorde zingen. Na korte tijd in de band Ton-Ton Macoute kreeg O’Connor een solocontract.

Haar debuutalbum The Lion And The Cobra (1987) werd met laaiende kritieken ontvangen en leverde haar de eerste gouden platen op. Haar zangtalent werd alom geprezen en de single ‘Mandinka’ toonde haar vermogen om drama en Ierse soul in een popsong te vangen.

In 1990 brak ze wereldwijd door met ‘Nothing Compares 2U’. Ze won een Grammy in de categorie Best Alternative Music voor haar album I Do Not Want What I Haven’t Got, met de gezichtsbepalende en zelfgeschreven songs ‘The Emperor’s New Clothes’ en ‘Black Boys on Mopeds’. Bij concerten kon ze een zaal van Ahoy-formaat betoveren met alleen haar stem. Zonder microfoon, zonder muzikanten, naakt voor de wereld.

Foto van de paus verscheurd

Prince ontmoette ze pas later. Die foeterde haar uit om haar ruwe taal in interviews. O’Connor zocht wel vaker de controverse. In 1992 verscheurde ze live op tv een foto van de paus in het programma Saturday Night Live. Bij een tributeconcert voor Bob Dylan in Madison Square Garden werd ze uitgejouwd en barstte ze in huilen uit, nadat ze in plaats van de geplande Dylansong in een opwelling Bob Marley’s ‘War’ had gezongen. Reggae werd een belangrijk onderdeel van haar repertoire, onder meer op het album Throw Down Your Arms dat geproduceerd werd door de Jamaicaanse muzikanten Sly & Robbie.

Op het album Sean-Nós Nua (oude tijden vernieuwd) richtte ze zich op Ierse folk, nadat ze op Am I Not Your Girl? haar liefde voor de standards van Billie Holiday en Rodgers & Hart had betuigd. De zangeres die in haar gloriedagen zalen van Ziggoformaat kon boeien met alleen haar stem, werd onvoorspelbaar bij haar liveoptredens. ‘Nothing Compares 2U’ zong ze lang niet meer elke avond, omdat ze het nummer niet langer relevant vond. O’Connor bleef een fervent voorvechter van feministische en pacifistische denkbeelden. Ze liet zich liever kaalscheren dan dat ze zich conformeerde aan het clichébeeld van een dociel popzangeresje. Voor de soundtrack van de Barbiefilm werd ze niet gevraagd.

„Als je ouder wordt ga je zachter zingen”, zei ze bij verschijning van haar album Theology (2007) waarop ze in het reine kwam met vertellingen uit de Bijbel. De tijd was rijp om haar onzekerheden af te schudden. Ze wilde niet meer verborgen gaan achter een vals imago, zong ze in ‘How About I Be Me (and You Be You?)’ van haar laatste album I’m Not Bossy, I’m The Boss uit 2014. Haar stem klonk gruiziger dan voorheen. Het leek alsof ze haar twijfels de baas was.

Maar haar bipolaire stoornis speelde op en O’Connor begon toenemend grillig gedrag te vertonen. In 2022 verloor ze haar zeventienjarige zoon Shane. O’Connor dreigde verschillende keren met zelfmoord. Ze sprak er openlijk over in interviews.

Het drama van haar muziek kreeg een vervolg in haar echte, gekrenkte leven. Sinéad O’Connor had een magistrale stem en groot hart, waarmee ze schoonheid en pijn met de wereld deelde. Ze werd 56 jaar.