‘Gisterochtend at een Belg aan de tafel hiernaast acht broodjes”, zegt Annie Vergouwen. „Ácht?” Wim Houtepen lacht. „Echt”, zegt Annie. Haar man Ad Broere en tafelgenoot Jos Poppelaars knikken, zij waren ook getuige. „Croissaints en kaiserbroodjes en omeletten, het ging er allemaal in.”
Pinkstermaandag in de Ikea van Breda. De winkel is net open maar de tafeltjes in het grote zelfbedieningsrestaurant raken vlug bezet. Dagjesmensen die zich op hun vrije dag opmaken voor de zoektocht langs driezitsbanken, woonkeukens, deurmatten en opbergkasten.
Wim (78), Jos (76), Annie (77) en Ad (74) kopen zelden iets. Ja, batterijen en lampen en een paar werkhandschoenen. Ze komen voor het restaurant. Niet alleen vandaag en gisteren. Ad en Annie uit Sint Willebrord („ja, tutoyeren mag”) komen wekelijks vier keer, Jos uit Breda haalt dat ook met gemak en Wim Houtepen (78) spant de kroon: hij sloeg bijna geen dag over sinds zijn pensionering in 2008. Geregeld komt hij tweemaal daags. Opgeteld zit hij vermoedelijk op een bezoek of tienduizend maar hij houdt de tel niet bij. ’s Zondags slaat hij wel eens over. Dan vindt hij het te druk en drinkt hij zijn cappuccino in de McDonald’s verderop langs de Bredase woonboulevard, samen met Jos en één of twee anderen.
Wim Houtepen woont van het Ikea-groepje het dichtst bij de winkel. Twee minuten met de fiets. „Kijk, daar woont-ie”, zegt Ad, wijzend uit het raam naar een rijtje appartementengebouwen aan de andere kant van de doorgaande weg. „Kan-ie zijn vrouw in de gaten houden.”
Hij zocht gewoon iets te doen. Hij had altijd fulltime gewerkt, als onderhoudstimmerman bij de woningbouwvereniging. De Ikea was vlakbij. Hij zag wat bekenden, er vormde zich een groepje.
Samenzijn
Ze zitten op hun favoriete plek. Wit tafeltje in de hoek, raam en radiator in de rug, vrij uitzicht op heel het restaurant. Links de afruimband (‘Zet hier je dienblad terug, tack!’), recht voor hen de koffieautomaten. Ja, Pinksteren, het is ietsje drukker vandaag dan normaal, zeggen ze. Net als op regenachtige dagen en als „de Belgen” een vrije dag blijken te hebben. Het maakt hen weinig uit: het woonwarenhuis en het winkelend publiek zijn decor, het draait om het samenzijn. „Soms vullen we hier drie tafeltjes”, zegt Annie. Jantje is er niet vandaag. Gerrit is naar Mallorca. Ze drinken de koffie gratis, met hun Ikea Family Card. Wim tovert het oranje pasje uit zijn kaartenhouder tevoorschijn. ‘Ikea Family, Wim Houtepen.’
Wim wordt zonder wekker om zes uur wakker, eet een paar sneetjes brood met kaas of aardbeien, drinkt twee „kommen” filterkoffie en zit om half tien in de Ikea. Nee, zijn vrouw komt niet mee. Die vindt het te tochtig hier. „Airco.” Ze is nu vermoedelijk aan het „poetsen en wassen”, zegt Wim. „Daar houdt ze van.” Annie knikt. „Heb ik ook een tic van. Vanochtend heb ik alle kamers boven al gedaan. Stofzuigen en afstoffen en alles.” Zij en haar man Ad zijn net terug van vakantie, vertelt ze. Turkije. Appartement in Marmaris. Komen ze al zestien jaar.
Annie was baliemedewerker in het gemeentehuis van Rucphen, haar echtgenoot Ad was stukadoor. Ze komen naar de Ikea om er „even tussenuit” te zijn. ’s Middags doen ze het restaurant geregeld een tweede keer aan, maar dan op de fiets en niet met de auto. „Dan brengt ze weleens een koekske voor ons mee”, zegt Wim. „Ja”, zegt Jos, „en voor mij een hele maaltijd. Nasi of macaroni of hachee, voor in de magnetron.” Jos is al jaren gescheiden, had latrelaties en is nu weer een tijdje alleen. „Laatst had je aardappelsoep gemaakt.”
„Kijk”, zegt Wim, „daar gaat Hanneke, die komt hier ook elke dag. Met de deeltaxi.” Hanneke is een kleine, oude vrouw op weg naar de afruimband. „Er zijn veel mensen hier die elke dag komen”, zegt Annie. De „Chinezen” zijn er ook vandaag, drie vrouwen en twee mannen op leeftijd aan een rond tafeltje midden in het restaurant. Verderop zit een vast groepje uit Dongen.
Dagje ouder
Een gebruinde man in bleekgeel overhemd loopt op het viertal af. „Héé Gerrit!” klinkt het. Terug uit Mallorca. „Ik landde om half vier vannacht.” Hij pakt een stoel van een ander tafeltje en dient een anekdote op. „Ik rijd naar huis, word ik onderweg aangehouden door de politie. Ik reed 84 waar ik 50 mocht, zeiden ze. Ik zei: je mag daar toch 70? Maar goed, ze streken de hand over het hart.” „Dan heb je geluk gehad”, zegt Ad. Gerrit vraagt naar de vakantie in Turkije, Annie vertelt dat ze de reis vermoeiend vond, het is allemaal via Düsseldorf tegenwoordig, eerst twee met de auto, dan drie uur wachten, plus drie uur vliegen en dan nog naar het appartement en je wordt nu eenmaal een dagje ouder. Gerrit knikt.
Daarna vertelt Jos aan Gerrit dat een Belg aan de tafel naast hen gisteren acht broodjes at en laat het gezelschap de tafel achter voor de dagjesmensen.
Een Ikea-kast in elkaar zetten tijdens een eerste date. Toen speldate-evenement Tortelen in oktober vorig jaar begon, was dat een van de spellen, vertelt mede-organisator Marjon van Blooijs. „Dat hebben we op een gegeven moment maar geschrapt, het werd logistiek een beetje lastig. Maar die kast viel ook uit elkaar.”
Tijdens Tortelen proberen 42 vrijgezellen per avond de liefde te vinden. Het is een initiatief van Abderrahman (‘Ab’) el Fellah, die het idee spontaan bedacht. „Een date voelt toch een beetje als een sollicitatiegesprek, hier proberen we er iets leukers van te maken.”
Tortelen werkt als volgt: elke avond zijn er 42 mensen die gaan daten. Vanavond 21 vrouwen en 21 mannen – maar er zijn ook avonden voor gays en lesbiennes. Ze hebben zeven dates van negen minuten met elkaar. Met de mensen met wie ze niet daten kunnen ze ook na afloop van de avond, tijdens de borrel, spreken. De spelletjes zijn bedoeld om elkaar op een luchtige manier te leren kennen. Zo moeten ze bijvoorbeeld samen hun ideale huiskamer inrichten. Gaan ze voor een blauwe of gele bank? Huisdieren? Planten?
El Fellah begon in Utrecht, en organiseert inmiddels ook avonden in Eindhoven en Rotterdam. En als het aan hem ligt, zijn ze binnenkort actief in alle grote steden van Nederland.
Want mensen zijn swipemoe. Datingapps hebben steeds minder betalende gebruikers en vooral de jongere generatie haakt af, blijkt onder meer uit peilingen van onderzoeksbureaus Statista. Singles hebben steeds meer behoefte om ‘in het echt’ hun liefde te willen ontmoeten.
<figure aria-labelledby="figcaption-1" class="figure" data-captionposition="icon" data-description="Tijdens een van de rondes kunnen dates hun ideale woonkamer met elkaar inrichten. Foto Dieuwertje Bravenboer” data-figure-id=”1″ data-variant=”grid”><img alt data-description="Tijdens een van de rondes kunnen dates hun ideale woonkamer met elkaar inrichten. Foto Dieuwertje Bravenboer” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/06/swipemoeie-singles-zetten-samen-een-ikea-kast-in-elkaar-1.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/09141127/data133257078-bb5b38.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/06/swipemoeie-singles-zetten-samen-een-ikea-kast-in-elkaar-11.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/06/swipemoeie-singles-zetten-samen-een-ikea-kast-in-elkaar-9.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/06/swipemoeie-singles-zetten-samen-een-ikea-kast-in-elkaar-10.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/06/swipemoeie-singles-zetten-samen-een-ikea-kast-in-elkaar-11.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/06/swipemoeie-singles-zetten-samen-een-ikea-kast-in-elkaar-12.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/ApEB-kNu27aqvC43WaixU13wllE=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/09141127/data133257078-bb5b38.jpg 1920w”>
Tijdens de rondes kunnen dates het tortelspel spelen (links) of hun ideale woonkamer met elkaar inrichten (rechts).
Foto Dieuwertje Bravenboer
Vleeskeuren
Sander Lange (29) is voor een tweede keer bij het evenement. Van datingapps werd hij niet zo vrolijk. „Al dat swipen, het vleeskeuren. Zo’n evenement is een stuk fijner. Je praat met mensen, hebt door hoe hun vibe is, hun persoonlijkheid; je krijgt meteen een heel ander soort indruk dan op een datingapp.”
Hij heeft halverwege de avond al een paar leuke gesprekken gehad. „Ik sta er met een open mind in. Ik ga in ieder geval gewoon een leuke avond hebben. Het is nu vooral gezellig kletsen en mensen leren kennen.”
Universitair hoofddocent Tila Pronk van Tilburg University doet onderzoek naar alle fases van liefde. „De zoektocht naar de liefde en hoe we relaties krijgen, is revolutionair veranderd.” Zeker sinds de oprichting van Tinder, in 2012, is het aantal online ontmoetingen enorm toegenomen. Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat in 2024 ongeveer 60 procent van de heteroseksuele koppels elkaar online ontmoette.
Dat mensen snel naar datingapps grijpen, komt volgens Pronk ook omdat er een toenemend ongemak is om elkaar in het echte leven te benaderen. Volgens de relatiewetenschapper zijn daar verschillende redenen voor. Tijdens de coronapandemie werd je, vrij letterlijk, op afstand gehouden van elkaar. Er was veel minder contact mogelijk en dat zette door in de periode erna. Ook speelt mee dat mensen twijfelen of ze wel met iemand kunnen flirten of dat het risico bestaat dat ze het als grensoverschrijdend zien.
Pronk: „We moeten weer op zoek naar hoe we mogen en kunnen flirten in deze tijd. Het kernwoord is natuurlijk consent.” Het belangrijkste, legt ze uit, is om eerst oogcontact te maken. Daarmee kun je aanvoelen of die persoon openstaat voor een praatje. „Als er geen contact is, laat je iemand met rust. Maar als je dat wel hebt, geeft het niet meteen een vrijbrief. Je kunt dan vragen: vind je het oké als ik naast je kom zitten? Of: heb je zin in een praatje?”
Ook zij ziet dat er in toenemende mate onvrede is over online dating en dat mensen op zoek zijn naar ‘echt’ contact. „Maar dat is echt niet makkelijk. Het is ook goed om je dat te realiseren. Als je niet weet hoe je het aan moet pakken: you’re not alone.”
‘Het is hier geen Tinder’
Aan het begin van de avond staan de mannen en vrouwen nog wat onwennig apart van elkaar te kletsen. De vrouwen zoeken elkaar op, de mannen ook. Maar na de introductie, als het eerste spelletje is begonnen, gaat het snel. De dates lijken al snel geanimeerd. Na 9 minuten daten volgt een pauze van 3 minuten. Na de zeven dates mogen ze ieder maximaal vijf likes uitdelen. „We gaan niet eindeloos swipen”, zegt El Fellah over dat maximum tegen de singles. „Het is hier geen Tinder.”
Per avond zijn er gemiddeld zo’n vijftien matches. „Mannen geven gemiddeld twee keer zoveel likes als vrouwen”, zegt El Fellah. „We zien ook dat mannen vaker terugkomen dan vrouwen, maar vrouwen zijn dan weer sneller geneigd überhaupt naar een avond te komen. En ik hoor van ze dat ze bij ons, en dat is heel lief, de ware komen zoeken.”
El Fellah zit zelf al heel lang niet meer op datingapps. „Ik kan me nu ook niet meer voorstellen dat ik erop zou gaan.” Vroeger pakte hij op de eerste date helemaal uit. „Ik wilde dan iets vets doen, zoals paardrijden. Ik heb best wel rare dingen gedaan. Zo heb je een leuke dag gehad, of je de persoon nu wel of niet leuk vond.” Hij wil mensen aanmoedigen om in het echt meer contact te maken. „Daar zou je dit evenement niet nodig voor moeten hebben.”
Liefdescoach Ingrid Bearda is ook aanwezig bij de avond. Sinds kort kunnen deelnemers aan Tortelen van tevoren bespreken tegen welke dingen ze bij het daten aan lopen. „Eentje gaf bijvoorbeeld aan snel in de friendzone terecht te komen en vroeg zich af hoe je kunt flirten. Ik coach ze dan op: wat zijn je sterke kanten, wat is jouw kracht en wat kun je brengen?” Mensen zijn over het algemeen op zoek naar iemand bij wie ze zich veilig voelen, zegt Bearda. „Maar om dat te verlangen, moet je dat zelf ook kunnen geven. Wat heb jij te geven en wat is jouw behoefte? Dan kun je gelijkwaardig de relatie instappen.”
Na enkele dates krijgen de singles een wat langere pauze. De een bestelt een drankje, kletst nog na met een date of komt even bij door te scrollen op zijn telefoon. Simon Giesen (31) is voor de tweede keer bij het evenement. „De spelletjes zijn een leuke manier om het ijs te breken”, vertelt hij. „Ik ben iemand die niet zo van platforms zoals Tinder of Bumble is. Ik vind het veel leuker om meteen verbinding te maken met de persoon die tegenover je zit.”
Wat hij uit zijn eerste keer meenam is dat je over de meest bizarre onderwerpen een leuk gesprek kunt hebben. Zo is er een spel waarbij een dennenappel ter sprake kwam. „En toen bleek dat wij beiden zijn opgegroeid met een heel grote boom in de tuin. Dat waren dan leuke herinneringen die we konden ophalen.”
Merel Duit (rechts), hier in gesprek met een date, was „een beetje swipe-moe”. Foto Dieuwertje Bravenboer
Vastomlijnd beeld
Relatiewetenschapper Pronk ziet dat mensen zichzelf erg in de weg kunnen zitten in hun zoektocht. „Ze hebben dan al een vastomlijnd beeld van hun toekomstige partner. De klassieke lijstjes, in de hand gewerkt door apps waar je filters kunt instellen. Dit saboteert je zoektocht.”
Wat ook meespeelt is dat mensen denken gelijk een vonk te moeten voelen als ze iemand ontmoeten. Aantrekkingskracht kan groeien, zegt Pronk. „Dus als je niet meteen blown away bent, dan kan die persoon toch nog een partner voor je zijn die je supersexy en aantrekkelijk gaat vinden.”
In de zoektocht naar de liefde moet de methode ook weer leuk worden, zegt Pronk. Ze wordt dan ook enthousiast van nieuwe initiatieven als Tortelen. „Vooral het online daten is enorm gericht op resultaat. Je wil een partner en bent bezig met een heel irritant zoekspel.” Offline date-initiatieven maken het wat minder beladen, denkt Pronk.
Aan het einde van de avond worden de singles aangemoedigd om complimenten uit te delen. Iedereen gaat dan naar huis met een envelop met daarin een paar aardige woorden. Merel Duit (31) heeft net wat complimenten in de enveloppen gestopt. Ook zij was „een beetje swipe-moe”. Ze wilde weer in de flow van het daten komen en ze vond de avond wat minder statisch dan andere speeddate-evenementen waar ze is geweest. „Normaal zit je en praat je drie minuten met elkaar. En soms is drie minuten dan al te lang. Je hebt mannen tegenover je zitten die een beetje schuw zijn of niet echt durven te praten. En dan zit je daar heel ongemakkelijk. En hier kon dat eigenlijk niet, omdat je die spelletjes hebt.”
Ze heeft heel verschillende gesprekken gehad vanavond, vertelt ze. „Iemand vertelde dat hij een huis had bezichtigd en een bod wilde doen vanwege het plafond. En met iemand anders heb ik het over paramotoren gehad. Normaal verval je al snel in vragen over leeftijd of werk.”
Datingapps zullen blijven bestaan, vermoedt Pronk. „En dat is goed. Het is namelijk ook een uitkomst. Voor mensen die niet heteroseksueel zijn bijvoorbeeld zijn er online veel meer mogelijkheden om mensen te ontmoeten.” Maar een app kan het best een springplank zijn om elkaar in het echt te ontmoeten. „Pas dan weet je echt of er interesse is. En dan bedoel ik niet direct een vonk, maar nieuwsgierigheid om elkaar beter te leren kennen.”
Lees ook
Mannen hebben meer baat bij een liefdesrelatie dan vrouwen – en als het uitgaat lijden ze ook meer
Tijdens de ontmoetingen kunnen de deelnemers elkaar natekenen. Foto Dieuwertje Bravenboer
‘Gisterochtend at een Belg aan de tafel hiernaast acht broodjes”, zegt Annie Vergouwen. „Ácht?” Wim Houtepen lacht. „Echt”, zegt Annie. Haar man Ad Broere en tafelgenoot Jos Poppelaars knikken, zij waren ook getuige. „Croissaints en kaiserbroodjes en omeletten, het ging er allemaal in.”
Pinkstermaandag in de Ikea van Breda. De winkel is net open maar de tafeltjes in het grote zelfbedieningsrestaurant raken vlug bezet. Dagjesmensen die zich op hun vrije dag opmaken voor de zoektocht langs driezitsbanken, woonkeukens, deurmatten en opbergkasten.
Wim (78), Jos (76), Annie (77) en Ad (74) kopen zelden iets. Ja, batterijen en lampen en een paar werkhandschoenen. Ze komen voor het restaurant. Niet alleen vandaag en gisteren. Ad en Annie uit Sint Willebrord („ja, tutoyeren mag”) komen wekelijks vier keer, Jos uit Breda haalt dat ook met gemak en Wim Houtepen (78) spant de kroon: hij sloeg bijna geen dag over sinds zijn pensionering in 2008. Geregeld komt hij tweemaal daags. Opgeteld zit hij vermoedelijk op een bezoek of tienduizend maar hij houdt de tel niet bij. ’s Zondags slaat hij wel eens over. Dan vindt hij het te druk en drinkt hij zijn cappuccino in de McDonald’s verderop langs de Bredase woonboulevard, samen met Jos en één of twee anderen.
Wim Houtepen woont van het Ikea-groepje het dichtst bij de winkel. Twee minuten met de fiets. „Kijk, daar woont-ie”, zegt Ad, wijzend uit het raam naar een rijtje appartementengebouwen aan de andere kant van de doorgaande weg. „Kan-ie zijn vrouw in de gaten houden.”
Hij zocht gewoon iets te doen. Hij had altijd fulltime gewerkt, als onderhoudstimmerman bij de woningbouwvereniging. De Ikea was vlakbij. Hij zag wat bekenden, er vormde zich een groepje.
Samenzijn
Ze zitten op hun favoriete plek. Wit tafeltje in de hoek, raam en radiator in de rug, vrij uitzicht op heel het restaurant. Links de afruimband (‘Zet hier je dienblad terug, tack!’), recht voor hen de koffieautomaten. Ja, Pinksteren, het is ietsje drukker vandaag dan normaal, zeggen ze. Net als op regenachtige dagen en als „de Belgen” een vrije dag blijken te hebben. Het maakt hen weinig uit: het woonwarenhuis en het winkelend publiek zijn decor, het draait om het samenzijn. „Soms vullen we hier drie tafeltjes”, zegt Annie. Jantje is er niet vandaag. Gerrit is naar Mallorca. Ze drinken de koffie gratis, met hun Ikea Family Card. Wim tovert het oranje pasje uit zijn kaartenhouder tevoorschijn. ‘Ikea Family, Wim Houtepen.’
Wim wordt zonder wekker om zes uur wakker, eet een paar sneetjes brood met kaas of aardbeien, drinkt twee „kommen” filterkoffie en zit om half tien in de Ikea. Nee, zijn vrouw komt niet mee. Die vindt het te tochtig hier. „Airco.” Ze is nu vermoedelijk aan het „poetsen en wassen”, zegt Wim. „Daar houdt ze van.” Annie knikt. „Heb ik ook een tic van. Vanochtend heb ik alle kamers boven al gedaan. Stofzuigen en afstoffen en alles.” Zij en haar man Ad zijn net terug van vakantie, vertelt ze. Turkije. Appartement in Marmaris. Komen ze al zestien jaar.
Annie was baliemedewerker in het gemeentehuis van Rucphen, haar echtgenoot Ad was stukadoor. Ze komen naar de Ikea om er „even tussenuit” te zijn. ’s Middags doen ze het restaurant geregeld een tweede keer aan, maar dan op de fiets en niet met de auto. „Dan brengt ze weleens een koekske voor ons mee”, zegt Wim. „Ja”, zegt Jos, „en voor mij een hele maaltijd. Nasi of macaroni of hachee, voor in de magnetron.” Jos is al jaren gescheiden, had latrelaties en is nu weer een tijdje alleen. „Laatst had je aardappelsoep gemaakt.”
„Kijk”, zegt Wim, „daar gaat Hanneke, die komt hier ook elke dag. Met de deeltaxi.” Hanneke is een kleine, oude vrouw op weg naar de afruimband. „Er zijn veel mensen hier die elke dag komen”, zegt Annie. De „Chinezen” zijn er ook vandaag, drie vrouwen en twee mannen op leeftijd aan een rond tafeltje midden in het restaurant. Verderop zit een vast groepje uit Dongen.
Dagje ouder
Een gebruinde man in bleekgeel overhemd loopt op het viertal af. „Héé Gerrit!” klinkt het. Terug uit Mallorca. „Ik landde om half vier vannacht.” Hij pakt een stoel van een ander tafeltje en dient een anekdote op. „Ik rijd naar huis, word ik onderweg aangehouden door de politie. Ik reed 84 waar ik 50 mocht, zeiden ze. Ik zei: je mag daar toch 70? Maar goed, ze streken de hand over het hart.” „Dan heb je geluk gehad”, zegt Ad. Gerrit vraagt naar de vakantie in Turkije, Annie vertelt dat ze de reis vermoeiend vond, het is allemaal via Düsseldorf tegenwoordig, eerst twee met de auto, dan drie uur wachten, plus drie uur vliegen en dan nog naar het appartement en je wordt nu eenmaal een dagje ouder. Gerrit knikt.
Daarna vertelt Jos aan Gerrit dat een Belg aan de tafel naast hen gisteren acht broodjes at en laat het gezelschap de tafel achter voor de dagjesmensen.
Voor de tweede avond op rij heeft een groep burgers zich zondag aan de Duitse grens verzameld voor door hen zelf georganiseerde ‘grenscontroles’. Dat meldde RTV Noord zondagavond. Het gebeurde in het grensgebied tussen Ter Apel, waar het aanmeldcentrum voor asielzoekers staat, en het Duitse Rütenbrock. Zaterdag hielden enkele burgers in reflecterende jassen op diezelfde plek al eigenhandig auto’s staande, op zoek naar asielzoekers.
De groep kondigde aan dat zondagavond opnieuw te gaan doen. Daarom was er zowel veel Duitse als Nederlandse politie aanwezig en werden nieuwe ‘controles’ zondagavond voorkomen. Wel verschenen er opnieuw burgers met reflecterende jassen en lampen, wiens identificatie door de politie werd gecontroleerd, aldus RTV Noord. Voor zover bekend werd niemand gearresteerd.
De gemeente Westerwolde noemde de actie zaterdagavond al levensgevaarlijk. Demissionair minister van Justitie David van Weel zei zondag op X de frustratie om de asielinstroom te begrijpen. „Maar neem het recht niet in eigen hand. Laat politie en marechaussee hun werk doen. Houd je aan de wet”, riep de minister op.
