De dag waarop hij aankomt in Nederland en voor het eerst alleen is op zijn kamer in het asielzoekerscentrum, gaat Mazen al-Hamada op bed liggen. Hij doet zijn capuchon op, krult zich onder een wollen deken en sluit zijn ogen. ‘In mijn hoofd was er een angstaanjagend gezoem’, schrijft hij in het boek over zijn leven Oublie ton nom, dat in 2022 verscheen. ‘Zzzzzzzzz… Tac tac tac tac.. al deze geluiden kwamen in mijn hersenen terecht. De vliegtuigen, de gevangenen. Dode mensen, verbrande mensen. Mensen… mensen. […] De verschrikkingen die ik zag, kan niemand zich voorstellen.’
Op het moment dat de beelden door zijn hoofd schieten, neemt Mazen al-Hamada een besluit: nu hij veilig in Europa is aangekomen, zal hij getuige worden. ‘Ik heb een plicht jegens degenen die ik in de gevangenis heb achtergelaten, een morele plicht als Syriër tegenover zijn volk en zijn zaak.’
Vanuit Nederland werd Mazen al-Hamada een van de internationale gezichten van de Syrische slachtoffers van het Assad-regime. Hij deed iets wat maar weinig mensen durfden: vertellen over de gruwelijkheden die zich voltrokken in de gevangenissen van Assad. Op mysterieuze wijze keerde Hamada in 2020 terug naar zijn geboorteland, waarna niets meer van hem werd vernomen. Tot afgelopen maandag. Toen de Syrische rebellen na het verdrijven van Assad de beruchte Saydnaya-gevangenis openden, vonden ze daar het vermoedelijke lichaam van Mazen al-Hamada.
„Afgaande op de foto’s, lijkt hij kort voor de val van Damascus te zijn geëxecuteerd”, zegt hoogleraar Ugur Üngör, die voor het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (Niod) onderzoek doet naar martelingen. „Dit zou een wraakoefening van het regime kunnen zijn”, zegt Üngör. „Mazen was een prominente activist die internationaal de aandacht vestigde op de misdaden van Assad.”
Slachthuis van Assad
De eerste keer dat Hamada vastzit in de Saydnaya-gevangenis, ook wel het ‘slachthuis van Assad’ genoemd, is in 2012. Hij wordt opgepakt wegens betrokkenheid bij demonstraties tegen Assad. In de gevangenis ondergaat hij de meest gruwelijke martelingen. Hij komt vrij, ontvlucht het land in 2014 en vraagt asiel aan in Nederland. In Hillegom krijgt hij een huurhuis toegewezen. Maar een nieuw leven opbouwen lukt niet. Zijn trauma’s zijn daar te groot voor.
Hamada stort zich op het onthullen van de verschrikkingen die plaatsvinden in Syrië. Hij vertelt erover tegen Amerikaanse generaals, op internationale congressen en werkt samen met mensenrechtenorganisaties die Syrische oorlogsmisdadigers proberen op te sporen. „Ik zal niet rusten tot ik ze voor de rechter heb gebracht”, zei Hamada in de documentaire Syria’s Disappeared. „Ik zal ze hoe dan ook vervolgen, al kost het me mijn leven.”
Hoewel hij de aandacht weet te vestigen op de martelpraktijken, overheerst bij hem een gevoel van diepe teleurstelling, zegt de Syrische Nederlander Fouad Hallak, die contact met hem had. „Hij sprak met journalisten uit de hele wereld, maar er veranderde niets. Westerse landen die zeggen dat ze in mensenrechten geloven, bleven weigeren om in te grijpen. Het maakte hem radeloos.”
Ook daarover schrijft Hamada in zijn boek. Hij zou niets liever willen dan teruggaan naar Syrië, om de „gewonde zielen” die alles zijn kwijtgeraakt te helpen genezen. ‘Ik zou graag scholen willen bouwen voor de nieuwe generaties, zodat zij zich niet in de richting van extremisme ontwikkelen’, schrijft hij. ‘Ik wil dit allemaal beëindigen, dit leven beëindigen, mezelf ergens in een kamer ophangen. Dit leven is verdoemd.’
Lees ook
Bashar al-Assad: brute dictator vol geldingsdrang die Syrië verschroeide
Terug naar Syrië
Terwijl Hamada worstelt met trauma’s en depressies, krijgt hij te maken met de Nederlandse sociale dienst. Daar zien ze hem als een werkloze statushouder, die aan het werk moet voor zijn uitkering. Als hij naar het buitenland kan reizen om verhalen te vertellen over martelingen, dan moet hij toch ook een baan kunnen accepteren? Hij wordt gekort op zijn uitkering. Eind 2019 kan hij zijn huur niet meer betalen en komt op straat te staan.
Hamada vertrekt daarna naar Duitsland. Hij gaat meerdere malen langs bij de Syrische ambassade in Berlijn om te praten over een vrijwillige terugkeer, schrijft the Washington Post in een reconstructie van zijn vertrek in 2021. Daar zou hij te horen hebben gekregen dat hij niet werd gezocht in Syrië en met een gerust hart zou kunnen terugkeren.
Na geland te zijn in Beiroet, op doortocht naar Syrië, belt een Syrische activist hem op in een poging hem op andere gedachten te brengen. Wat bezielt hem terug te gaan naar het land waar hij werd gemarteld? In de opname van het gesprek, gepubliceerd door the Washington Post, zegt Hamada dat hij het zat is om de wereld te overtuigen van Assads slechtheid. „We gingen naar Amerika en vertelden hen het hele verhaal. We gingen naar Duitsland en vertelden hen het hele verhaal. We gingen naar Nederland, Frankrijk en zelfs Italië. En mensen luisterden niet. De hele wereld luisterde niet”, zegt Hamada.
Daarom moest hij nu zelf maar gaan, vond hij, om te werken aan een oplossing voor de oorlog. Ook als dat zijn dood zou betekenen.
Na zijn aankomst in Syrië is nooit meer iets van hem gehoord. Nu blijkt dat hij hoogstwaarschijnlijk kort voor de verdrijving van Assad is omgebracht in de gevangenis. Dat is extra verdrietig, zegt Fouad Hallak. „Lange tijd heeft hij gedroomd van de val van het regime. En nu het eindelijk zo ver is, maakt hij het niet meer mee.”
Lees ook
De deuren zijn open: de Syrische gevangenis Saydnaya geeft een kijkje in ‘de hel’