N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Media
Serie In de docuserie ‘Wrestlers’ zien we een ogenschijnlijk ongeregeld zooitje worstelaars, dromend van een professionele carrière. De gevechten in de ring zijn gescript, veel van de emoties en blessures echt. „Adrenaline is de ergste drugs.”
Hij runt een soort Muppet Show. Als Al Snow moet uitleggen wat het precies betekent om een Amerikaans showworstel-bedrijf te leiden, komt hij uit bij de chaotische sfeer van de Muppets. „Ik ben Kermit de Kikker”, zegt Snow in de documentaireserie Wrestlers. Een gekke vergelijking is het niet, want als mede-eigenaar en creatief leider van OVW (Ohio Valley Wrestling) moet Snow elke week een tv-programma maken met een ogenschijnlijk ongeregeld zooitje worstelaars. En dat met een chronisch gebrek aan geld: OVW is geen miljoenenbedrijf zoals WWE (World Wrestling Entertainment), de organisatie die bekend werd dankzij charismatische spierbundels als Hulk Hogan, Dwayne ‘The Rock’ Johnson en John Cena. OVW was in het verleden een lokaal opleidingsinstituut voor WWE, maar die samenwerking bestaat niet meer.
Toch dromen de underdogs van OVW van een toekomst bij WWE of bij de andere grote organisatie, AEW genaamd. De uitkomsten van wedstrijden in de ring staan van tevoren vast en de vetes tussen de vechters zijn gescript, maar Wrestlers toont dat veel van de emoties echt zijn. En ondanks artiestennamen als Hollyhood Haley J en Mr. Pectacular, zijn het mensen van vlees en bloed. Wel eigenzinnige mensen die buiten de norm vallen, aldus opkomende ster Haley J (echte naam: Haley Evans). „We zijn allemaal een beetje gestoord”, zegt ze aan het begin van de serie. Dat helpt ook, want de personages die de worstelaars in de ring spelen, zijn uitvergrote versies van zichzelf. Zo speelt de 22-jarige Haley een arrogant en ongeduldig type dat denkt dat ze beter is dan de rest.
De echte Haley heeft ook een groot ego. Ze wil zo snel mogelijk een „superster” in WWE worden, maar met haar onvoorspelbare en onvolwassen gedrag saboteert ze zichzelf ook. Wel weet ze hoe ze persoonlijk drama om kan bouwen tot verhaallijnen voor het programma van OVW dat op een kleine lokale tv-zender te zien is. Haar lastige relatie met haar moeder, ook een worstelaar, wordt gebruikt voor een lijn die opbouwt naar een bloederige deathmatch tussen de twee.
Lees ook: Uitstekende docuserie over cheerleaders toont de schaduwzijde van roem
Subcultuur
Regisseur Greg Whiteley maakte eerder de reeks Cheer, waarin hij cheerleaders volgde tijdens hun snoeiharde trainingen voor een groot toernooi. Met Wrestlers volgt hij wederom een voor velen onbekende Amerikaanse subcultuur. Een cultuur die vaak gesloten is, want worstelaars houden niet van buitenstaanders die zich met hun kunstvorm bemoeien. Snow, die zelf een tijd worstelde bij het grote WWE, ziet pro-wrestling als drama in zijn meest pure vorm: een mix van sport, theater en circus. De essentie is simpel: je hebt een babyface (goeierik) en een heel (slechterik). Het publiek moet juichen voor de babyface en woest worden als de heel wint.
De rode draad in Wrestlers is de professionalisering die een nieuwe investeerder, Matt Jones, wil doorvoeren. Het conflict tussen hem en Snow begint klassiek: buitenstaander Jones, die denkt als een zakenman, versus veteraan Snow, die zijn organisatie op een ouderwetse manier wil runnen. Maar gaandeweg blijkt het niet zo simpel te liggen en is het in de echte wereld geen strijd tussen een babyface en een heel.
De aandacht werkt voor de worstelaars verslavend, ook al vinden de shows meestal plaats in kleine zaaltjes met een handjevol fans. Vrijwel alle medewerkers hebben dan ook bijbaantjes om rond te komen. Zo zien we de kampioen van OVW tijdens zijn ronde als maaltijdbezorger. Sommige worstelaars kampen met drugsproblemen, soms ontstaan door de pijn van opgelopen blessures. De serie kijkt niet weg en laat zien dat de meeste geportretteerden hun droom niet waar zullen maken. Toch denkt niemand aan stoppen. De kick die je krijgt als de zaal wel vol zit met schreeuwende fans valt volgens worstelaar Cash Flo nergens mee te vergelijken: „Adrenaline is de ergste drugs.”