World Of Secrets maakt verhalen waarvan ‘ze’ niet willen dat ze verteld worden. In het eerste seizoen waren ‘ze’ de opperbazen van ‘preppy’ modemerk Abercrombie & Fitch, die jonge ambitieuze modellen lieten invliegen voor schimmige seksfeesten, en ervoor zorgden dat die zich daar daarna nog maar weinig van herinnerden.
Ook het tweede seizoen van deze onderzoeksjournalistieke podcast gaat over misbruik, maar dan in een religieus fort in miljoenenstad Lagos, Nigeria. In dat fort worden namelijk wonderen verricht. Mensen met kanker worden genezen, blinden kunnen weer zien. En dat allemaal dankzij een profeet, die niet alleen beweert Gods gave te bezitten, maar ook dat ware gelovigen kunnen worden zoals hij.
En dus trekt TB Joshua volgelingen aan, van over de hele wereld, die met honderden tegelijk in zijn enorme fort leven. Ze lopen er naakt rond, bestuderen minutieus bijbelteksten, en reciteren hymnes, tot tranen toe, terwijl ze hun messias vreemde rituelen zien uitvoeren met bebloed maandverband. ‘s Ochtends staan ze in de rij om hun ‘daddy’ goedemorgen te wensen.
Zo ook de Engelse Anneka, die op jonge leeftijd in zijn ban raakt, maar zich langzaam realiseert dat haar persoonlijke audiënties met de profeet eigenlijk heel schadelijk zijn. Samen met 25 andere (ex-)volgelingen vertelt Anneka het verbijsterende verhaal over de macht van een man, waar zelfs Interpol zich niet aan lijkt te willen branden.
NRC Vandaag is met vakantie, maar we zijn niet helemaal weg. Deze week hoor je de zomerselectie: vijf van onze beste afleveringen van afgelopen jaar. Deze aflevering kwam eerder uit op 16 april.
Het aantal daklozen in Nederland stijgt elk jaar met duizenden mensen. Audioredacteur Iddo Havinga onderzocht in Utrecht hoe dat kan. En wat hij daar op straat zag zegt iets over Nederland.
Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected].
Ik luister regelmatig naar het nummer ‘Weet je waarom ik huil’ van de Zangeres Zonder Naam. Het nummer is zo schmierend, dat ik ervan geniet. Volume op luid en uit volle borst mee zingen: „Angst en pijn zal altijd bij me zijn”, et cetera.
Op een gegeven moment lig er een briefje van mijn bovenbuurman in de bus. „Beste Fred, weet je waarom ik huil?”
Als ik het nummer nu opzet is het zachtjes, net als mijn meezingen.
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Er ligt een baby op de grond. Huilend en alleen. Veel meer dan een rompertje heeft het niet aan. De ruimte om de baby heen is afgezet met een rood-wit lint.
Een menigte verplaatst zich over een druk bezocht plein. Voorbijgangers lopen om het rood-witte lint heen, dat daar is aangebracht door degene die de baby achterliet. Het duurt even voordat er iemand stilstaat bij de vierkante afzetting en kijkt.
De voorbijganger tikt degene naast hem aan en wijst naar het kindje. Ze blijven even staan, kijken naar de baby en dan naar elkaar. Ze concluderen dat iemand anders haar moet helpen. Ze bellen een ambulance, fotograferen de situatie en plaatsen de foto op sociale media.
Op sociale media ontstaat discussie. Is de baby er een van ons, of van de anderen? Is het misschien de baby’s eigen schuld, dat die daar ligt?
Er loopt een journalist langs. Hij wil eerst controleren of de baby wel echt bestaat. Maar dat is moeilijk, zegt hij. Vanwege dat rode lint. Als je niet dichtbij kan komen, kun je ook niet weten wat wel en niet waar is. Ook wil hij weten of degene die de baby daar achterliet daar een goede reden voor heeft. Het perspectief van diegene is immers even belangrijk als dat van de vondeling.
Dan komt de baby op het nieuws. Tijdens het journaal van zes uur meldt de presentator vlak voor het weerbericht nog even dat er op een druk plein een achtergelaten baby ligt. De ambulance is inmiddels aangekomen, maar komt niet verder dan de rand van het plein. De hulpverleners mogen niet naar de baby toe.
Een politicus gaat naar het plein om te kijken. Hij luistert even naar het gehuil. Hij ziet dat hier iets gebeurt dat niet hoort, dat wel. Maar, stelt hij vast, degene die de baby hier achterliet is misschien wel een belangrijke zakenpartner voor mijn land. In gedachten wenst hij de baby sterkte en loopt door.
Sommige voorbijgangers willen de baby oppakken, maar durven dat niet. Ze starten een online geldinzamelactie en halen daarmee eerst honderden, dan duizenden en daarna honderdduizenden euro’s op van over de hele wereld. Vrachtwagens vol met eten, medicijnen en warme kleren voor de baby rijden naar het plein. In een file staan ze stil achter de ambulance.
Een andere politicus roept op om de baby niet nog langer alleen te laten en om actie te ondernemen tegen degene die de baby daar heeft neergelegd. Daarop zeggen een aantal leden van diens politieke partij hun lidmaatschap op.
Om het plein heen verzamelt zich een groeiende groep mensen en ook in andere steden protesteren bezorgde burgers. Ze eisen dat iemand de baby nu echt helpt. De politiek is voornemens aandacht te besteden aan deze eis. Na het zomerreces plannen de partijen een debat in over de vraag of er een onderzoek moet komen naar de baby.
De baby blijft huilen. Net zo lang tot het geluid went en niemand het meer hoort. En dan stopt het huilen.
