Twee huizen, twee krabpalen, twee bazen

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Huisdieren Mensen scheiden, maar bij wie gaat de hond of kat wonen? Komt er co-ouderschap? Of moet er een honden-mediator bij komen? „Een scheiding heeft impact op dieren.”







Illustratie Lynne Brouwer

Toen de relatie van Jessica van der Linden (39) uitging, hoefden zij en haar ex niet lang na te denken over de vraag waar hond J-me (uitgesproken als Jamie) zou gaan wonen. „Het was vanaf het eerste moment duidelijk dat ze bij mij zou blijven”, zegt ze. „Het was toch echt meer mijn hondje. En mijn ex was fulltime aan het werk. Maar ik begreep wél dat hij haar wilde blijven zien.” Dus spraken ze af dat J-me in het weekend bij hem zou zijn.

Een mooie regeling, maar zeker geen gegeven. Objecten verdelen kan al lastig zijn, maar wie krijgt na de scheiding de hond of kat – en waarom? Is gedeelde voogdij, die in het geval van dieren een gebruikersregeling heet, een optie?

Mediator, oud-familierechtadvocaat en relatietherapeut Wills Langedijk schreef in 2013 Wie krijgt Lassie?, een boekje over en voor huisdiereigenaren in scheiding. De aanleiding om het te schrijven was het groeiende aantal verzoeken dat ze kreeg om te bemiddelen bij het opstellen van een omgangsregeling voor dieren, met name honden, tijdens een scheiding.

„Ik werd uitgelachen om dit boekje”, blikt Langedijk terug. „Een hond delen? Waarom zou je.” Maar ondertussen is het een serieuze zaak geworden. Is het niet omdat er met een hond of kat gefokt en dus geld verdiend kan worden, dan is het wel om emotionele redenen. „De status van huisdieren is zo veranderd de afgelopen jaren. Het zijn kinderen geworden”, zegt Langedijk. „De emotionele lading is zó groot dat het een reden is geworden om voor naar de rechter te stappen.”

Een wat oudere, bekende zaak is die van Edwin de Roy van Zuydewijn versus Prinses Margarita de Bourbon de Parma uit 2005. De rechter besloot dat hond Paco bij Margarita zou blijven. Het stel was niet in gemeenschap van goederen getrouwd, en omdat Margarita voor Paco had betaald en op de stamboom als eigenaar was vermeld, bleef hij haar eigendom. Ze hoefde haar ex-man, tot diens verdriet, van de rechter dus geen bezoekrecht voor de hond te verlenen.

Rechtszaak

Ook katten kunnen inzet zijn van een rechtszaak. Zo werden twee katten afgelopen september volledig toegewezen aan de man van een stel, terwijl zijn ex vond dat deze bij haar horen. Zij kon volgens de rechter niet bewijzen waarom ze naar haar zouden moeten verhuizen.

Dieren zijn een lastig rechtsgebied, zegt Langedijk. „Naast de traditionele categorieën van goederen kent het Nederlandse recht sinds 1 januari 2013 ook de categorie dieren. Daardoor zijn dieren geen zaken meer, maar levende wezens.” Ze zijn daardoor méér dan een kast of bank, maar wél iemands eigendom.

Die wetswijziging heeft verder nog geen juridische gevolgen, zegt Langedijk. „Het is symboolwetgeving.” Een dier is nog altijd een eigendom, daar is niets aan veranderd. Toch ziet zij dat er de afgelopen jaren „revolutionaire uitspraken” zijn geweest in onder andere Spanje en Portugal, waardoor de juridische kwalificatie van een dier wel degelijk verandert. Zo heeft een wetswijziging in Spanje ervoor gezorgd dat rechterlijk geregelde co-ouderschap van een huisdier nu mogelijk is. Daar is een dier niet langer een object, maar een volwaardig gezinslid, wiens belang tijdens een scheiding voorop wordt gesteld.

In Nederland komt dat op termijn ook, verwacht ze. „We gaan die kant op, maar simpel is het niet. Het zou betekenen dat een dier geen ding meer is, maar een persoon.” Maar bij de meeste stellen komt er geen rechter aan te pas. „Over het algemeen zijn mensen kennelijk in staat het zelf te regelen.” Dat was het geval bij Josje Pot (33) en haar ex. Ze woonden samen in het huis dat van haar ouders was geweest, dus het was logisch dat zij daar bleef wonen. „En het was dus ook logisch dat onze katten P en A, die we twee jaar eerder samen hadden uitgekozen, bij mij zouden blijven.”

Haar ex bleef wel betrokken bij de dieren. „We hebben een tijd katten-co-ouderschap gedaan. Toen ik op vakantie ging heb ik hem gebeld en gezegd: ‘vriend, het zijn ook jouw katten, het is tijd dat jij er ook weer even voor gaat zorgen.” En dus kwam hij ze ophalen. „Die héle auto vol. Drie krabpalen, twee kattenbakken, alle speeltjes, al het eten en twee katten.” Ze bleven vier maanden bij hem, daarna wisselden ze af. „Tot hij een nieuwe vriendin kreeg, die had níks met katten. Toen was het klaar.”

Impact

Een scheiding is iets wat veel dieren meemaken, zegt Claudia Vinke, gedragsbioloog aan de Universiteit Utrecht. „Vijftig procent van de huishoudens heeft een dier.” In 2021 – van afgelopen jaar zijn nog geen cijfers beschikbaar – eindigden 25.962 huwelijken in een scheiding, en kozen 2.686 stellen met een geregistreerd partnerschap ervoor uit elkaar te gaan. „Ook op dieren heeft een scheiding, die vaak met ruzies gepaard gaat, vaak behoorlijke impact.”

En dat is nog vóór het moment dat de inboedel verdeeld moet worden. „Dan zie je dat mensen aan dat dier gaan trekken. Natuurlijk omdat er liefde is voor de hond of kat, maar soms ook om de ander dwars te zitten.” Baasjes zouden hun eigen gevoelens aan de kant moeten zetten en vanuit het perspectief van het dier kijken, zegt Vinke. „Dan moet je dus over je eigen schaduw heen stappen, want misschien ben jij wel niet de voorkeurspersoon van je hond. Het belang van het dier moet hierbij echt voorop staan.”

Soms willen scheidende stellen het dier allebei even graag bij zich houden en komen ze er écht niet uit. In dat geval kunnen mensen naar een mediator met specifieke aandacht voor het huisdier. Steeds meer mediators bieden deze speciale vorm van bemiddeling aan, onder verschillende namen. Ingrid Smit richt zich specifiek op hondeneigenaren en noemt zichzelf ‘Hondenmediator’. Zij heeft bij de mediation specifieke aandacht voor het welzijn van het dier. Zij probeert er met de eigenaren achter te komen wat de beste optie is. Ze gaat met hen terug in de tijd om te zien „wie graag een hond wilde, wie de aanschaf op zich heeft genomen, wat de rol van de hond in het gezin was, wie hem uitliet, hoe de vakanties werden ingevuld”.

Dan bespreken ze opties. „Wat is haalbaar als je de hond wil delen, hoe zit het dan met de kostenverdeling, de verzorging, dat soort dingen.” Ze houdt constant in de gaten of rekening wordt gehouden met het belang van het dier. „Dat is het belangrijkst: de ex-partners eraan herinneren dat ze moeten kiezen wat bevorderlijk is voor het dier – niet voor henzelf.”

Hoewel Jessica van der Linden en haar ex het snel eens waren over J-me, duurde het even voor iedereen aan de nieuwe situatie gewend was, vooral voor de hond zelf. „In het begin ging ze met tegenzin mee naar zijn nieuwe huis, dat vond ik heel vervelend. Ik dacht: als het zo moet gaan we dit niet doen.” Ze heeft de hond toen een paar keer zelf gebracht en zodra ze de hal van de flat inkwam begon ze wild te kwispelen. „Toen was ze weer helemaal blij, ze moest gewoon even wennen.” Zeven jaar lang deden ze het zo, hij betaalde de hondenbelasting, zij de verzekering, de dierenartskosten deelden ze.

Bijna een jaar geleden kwam met het overlijden van J-me een einde aan de gebruikersregeling. „We hebben het tot het laatste moment samen gedaan.” Bij de dierenarts hebben ze haar laten inslapen. „Een paar dagen later zijn we nog naar het dierenuitvaartcentrum geweest, we hebben samen staan huilen. Ze was tot de allerlaatste snik van ons allebei.”

Related Posts

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

  • admin
  • November 14, 2024
  • 0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”


In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0
Foto Jordi Huisman

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

Foto Jordi Huisman

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Foto Jordi Huisman

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

Foto Jordi Huisman

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Foto Jordi Huisman

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Foto Jordi Huisman


Column | De oppaskat van Jan

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.