‘True crime-podcasts zijn geen journalistiek, maar necrofilie”, verklaart gerenommeerd onderzoeksjournalist Dove Maloney, wanneer ze onder dwang moet meewerken aan de klus in het Ierland dat ze vanwege jeugdtrauma’s juist ontvlucht is. Haar hoofdredacteur stuurt haar weg uit Londen, nadat de naam van een anonieme bron die ze voor een verhaal gebruikte over corruptie in de hoogste Britse overheidskringen is uitgelekt. Dove (gespeeld door Siobhán Cullen) treft hem bungelend aan een strop aan – en laat hem hangen om door zijn geopende laptop te spitten naar voer voor nieuwe onthullingen. Over lijkenpikken gesproken.
De populariteit van de true crime-podcast lijkt door een overvloed aan vergelijkbare titels over zijn piek heen te zijn, in de serie Bodkin is dat nog niet het geval. Een tot elkaar veroordeeld drietal wordt naar een Iers dorp met een gesloten gemeenschap gestuurd om een 25 jaar oude, drievoudige moord te onderzoeken. Of, nou ja, om hier een spannende podcast van te maken. Het blijven oprakelen van oude gebeurtenissen, en ondervragen van in zichzelf gekeerde Ieren die allemaal wel een geheim blijken te hebben, levert precies de hoeveelheid gedonder op die je zou verwachten.
In het dorp Bodkin ontmoet Dove de ‘legendarische’ podcastmaker Gilbert Power (uitstekend gespeeld door komiek Will Forte), die het stereotype olijke, goedgelovige en enthousiaste Amerikaan met verve vertolkt. Power is beroemd vanwege een persoonlijke podcast die hij maakte over de kanker van zijn echtgenote. De waarheid achter de faam blijkt tragischer: het is zijn enige hit geweest, die bovendien zijn huwelijk schade heeft toegebracht. Met het einde van zijn bankrekening in zicht moet deze podcast in Bodkin een succes worden.
Koppig
De twee tegenpolen worden bijgestaan door de jonge journalist Emmy Sizergh (Robyn Cara), die idolaat opkijkt tegen beide collega’s. Samen onderzoeken zij de verdwijning van drie mensen tijdens Samhain, een soort Iers Halloweenfeest, een kwarteeuw eerder. Zelf blijkt Emmy uiteindelijk ook flink wat in haar mars te hebben. Dat zal ook wel moeten, want de ‘groep’ valt vrijwel direct uit elkaar in koppige individuen die hun eigen verhaal (of lustgevoelens) achternalopen. Dat opent een aantal interessante zijpaadjes in het plot, maar maakt het een wonder dat er gezamenlijk nog iets bereikt wordt.
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data115425605-28414b.jpg|https://images.nrc.nl/zdvBTvCsTxLQ8h1eP7VeaxMYGLk=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data115425605-28414b.jpg|https://images.nrc.nl/pp71G9LtVWFGcX-qMpp_-kHBWqo=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data115425605-28414b.jpg)
Bodkin kiest ervoor om het thriller- en mysteriegenre met flinke doses humor aan te lengen. Het zoekt de Ierse clichégrappen over Guinness drinken, ondeugende nonnen en spontane zangsessies zo openlijk op dat ze werken. De dorpelingen en het decor zijn het leukst aan de serie, zoals de nukkige visser/crimineel Seamus en het nonneneiland waar dingen blijken te gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen.
Als geheel maakt de serie de potentie echter niet waar, omdat Bodkin zo veel van deze personages, zijpaadjes en onverwachtse wendingen introduceert – en er vervolgens niets meer mee doet. Je had gewild dat iemand de dooddoener ‘schrijven is schrappen’ er bij de makers ingewreven had, zodat er meer aandacht overbleef voor het uitdiepen van persoonlijke onthullingen of nieuwe vriendschappen, zoals die tussen Gilbert en Seamus. Bodkin is meer spannend dan grappig. Net als met de gemiddelde true crime-podcast blinkt de serie niet uit in originaliteit, maar vermakelijk is het zeker. Bodkin is duidelijk geïnspireerd door Only Murders in the Building, maar dan in een rurale Ierse setting.
De necrofilie-opmerking van Dove kan waarschijnlijk bij kijkers met true crime-podcastvermoeidheid op instemmend hoofdgeknik rekenen, daarmee houdt de sympathie voor haar ook wel op. Natuurlijk, een moordmysterie wordt geregeld overgelaten aan de duistere einzelgänger die sociaal disfunctioneel en lomp is, maar diep van binnen over ernstige emoties beschikt en een genie om elke cold case eigenhandig op te lossen. Maar Dove is zó kil, naar en gemeen naar haar omgeving dat je alle sympathie voor haar verliest. Dit had wel paar tandjes minder gemogen, zodat er toch nog een vorm van meeleven met een briljant doch beschadigd onderzoeksjournalist ontstaat.
Gilbert is beledigd door de opmerking, maar lijkt het er niet eens helemaal mee oneens te zijn. Voor hem draait alles om het verhaal. „Heb je ooit een podcast geluisterd waarin ze de zaak oplossen?”, vraagt hij met enig gevoel voor theater. „Ik heb omwegen nodig, dwaalsporen, human interest, de zaken waar mensen om geven.” De gniffelwaardige platitudes waarmee hij met omineuze stem elke plottwist van commentaar voorziet is wellicht de beste satirische sneer naar het true crime-genre.
Bodkin is de eerste fictieserie van Higher Ground, het productiebedrijf van Barack en Michelle Obama dat eerder de uitstekende films als Rustin en documentaires als American Factory afleverde. Bodkin haalt dat niveau niet, maar biedt een vermakelijke en ontspannen zeven afleveringen met milde spanning en humor. Én een voorbode van wat voor moois er nog van Higher Ground verwacht kan worden.
