Op het Centraal Station in Amsterdam zit in de witte, glimmende middentunnel een filiaal van New York Pizza. Ik kwam daar een tijdje dagelijks langs, toen ik in Hilversum werkte bij een omroep waar ik mijn draai niet kon vinden. Daardoor had ik een toegenomen behoefte aan troost. Op een sombere herfstavond vond ik die, in de vorm van een pizzaslice bij New York Pizza. De schijfjes pepperoni krulden op van de hitte en het vet, na het eten van die pizzapunt, keek ik even rustig om me heen. Door de tunnel dromden de restjes drukte van de avondspits. Binnen vielen me naast het menu boven de kassa en het groen-rode behang op de muur enkele oorkondes op. ‘Franchisenemer van het jaar 2014: Daniël Ninor’, ‘New York Pizza, the Original Slice Award 2015: Daniël Ninor’.
Ook stond er een vergulde pizzaroller op een sokkeltje, erachter de ‘Slice of the year-award-2017’ met weer die naam: Daniël Ninor. Ik googlede hem en zag een korrelige Linkedin-foto van zijnn gezicht, over een pixelig plaatje van een verse pizza geshopt. Wonderlijk: wie wordt er zo goed in pizza’s dat hij er prijzen mee wint?
Verder dacht ik er niet meer over na, tot ik een paar weken later weer door de middentunnel op het station liep. Door het raam van het filiaal van New York Pizza zag ik een gezicht dat mijn hart sneller deed kloppen: Daniël Ninor. Zenuwachtig liep ik naar binnen, om in eerste instantie een slice te bestellen. Daniël nam de bestelling professioneel op, keurig. Pas toen ik de pizza op had, liep ik naar hem terug, om hem te vragen of hij inderdaad Daniël Ninor was, of hij inderdaad de man was die al die oorkondes aan de muur had gewonnen.
Studie bedrijfseconomie
Dan: iets onverwachts. Daniël Ninor leek op te stijgen. Daniël Ninor leek tien centimeter te groeien, door die ene vraag. Nooit eerder heb ik na het stellen van een vraag zoveel verbinding gevoeld. Het is moeilijk te verklaren, maar het voelde als een zeer warm en menselijk moment, alsof Daniël Ninor het misschien net als ik even moeilijk had gehad, en ik door hem naar zijn verworvenheden te vragen uit de beslommering van het alledaagse sleurde. Dit zal projectie zijn.
Feit is dat hij blij was met mijn vraag. Wat hij op dat moment precies antwoordde weet ik niet meer, het ging aan me voorbij zoals je ook direct iemands naam kan vergeten als je diens hand schudt bij een voorstelrondje. Gelukkig ging ik naar huis, om pas daar te bedenken dat ik hem wel langer wilde spreken. Kon ik als zoekende naar zingeving, het geheim van werkgeluk misschien iets van hem leren? Door de covid duurde een vervolgafspraak maanden, maar ondanks alles kwam ik via een paar Linkedin-berichten met Daniel Ninor te spreken in zijn andere franchise-winkel in de Leidsestraat.
Daar trakteerde hij me op een pizza en daar stak hij van wal, omdat ik hem vragen stelde. Zo vertelde hij over hoe hij als ondernemer was begonnen (studie bedrijfseconomie, bijbaan bij New York Pizza gehad, onder meer voor Philips gewerkt in Dubai), hoe hij als franchisehouder van New York Pizza was begonnen (oprichter Philippe Vorst had hem persoonlijk benaderd). Ik leerde dat New York Pizza een Nederlands bedrijf is, dat Daniël alle voedselproducten bij NY Pizza moet inkopen, maar verder zelf zijn beslissingen maakt. Hij zei dat hij als echte ondernemer altijd op zoek is naar groei, naar verbetering. „Met de jongens”, zei hij, hij sprak liefdevol over zijn personeel, „met de jongens zocht ik naar manieren om steeds de perfecte pizza te maken Jan.” Ze daagden elkaar uit, Daniel deelde geldprijzen uit, hij leerde zijn jongens hoe ze het deeg moeten kneden, hoe ze het moeten uitslaan, dat ze het deeg veel liefde moesten geven. Zo wonnen ze de prijzen. Daniel vertelde dat als je een foto van een pizza ziet op een van de New York Pizza-filialen in Nederland, dat die waarschijnlijk door hem zelf is gemaakt. Hij maakte ze op het hoofdkantoor, waarna ze gefotografeerd zijn.
Op zoek naar de geheimen van werkgeluk, van persoonlijke groei, bleef ik doorvragen. Daniël vertelde dat zijn ouders uit Syrië en Libanon kwamen, dat ze christenen waren. Hij vertelde dat zijn ouders overleden toen heel jong was, dat zijn zussen altijd goed voor hem hebben gezorgd, dat ze altijd het gevoel hadden het zelf te moeten rooien.
Toen de pizza en de cola die ik van Daniel had gekregen op waren, vroeg ik wat de toekomst voor hem in petto had. Hij vertelde dat hij bezig was nieuwe producten in de markt te zetten, zoals de sweet chili chicken. Ook zei hij dat hij zijn winkel weer nodig eens van een lik verf wilde voorzien. Het zat hem in de details, legde hij uit, als je goed op de kleine dingen lette, kwamen de grote dingen vanzelf.
