The New Yorker bestaat 100 jaar: ‘Journalistiek is het hart, humor het bloed’

Posted on March 3, 2025 by admin

Tentoonstelling ‘A Centure of The New Yorker’ ter ere van het 100-jarig bestaan in New York

Op de cover van het allereerste nummer van The New Yorker, dat in februari 1925 uitkwam, prijkte een tekening van een ietwat vadsige dandy uit de negentiende eeuw, compleet met hoge zwarte hoed, die door een monocle een vlinder bestudeert. De jongeman straalt zelfgenoegzaamheid en superieure verveling uit. Honderd jaar later vormt Eustace Tilley, de naam die de dandy in latere jaren kreeg, nog altijd het logo van het blad – al spreekt men bij The New Yorker liever over ‘de mascotte’.

De huidige hoofdredacteur, de in 1998 aangetreden David Remnick, bekende onlangs in een tv-interview dat hij gemengde gevoelens heeft bij de mascotte. „Ik ben bang dat mensen Eustace zien als een teken van snobisme, of overmatige trots”, zei Remnick.

Adam Gopnik (68), die al sinds 1986 als schrijver aan The New Yorker is verbonden, begrijpt dat zijn hoofdredacteur zich daar zorgen over maakt, maar ziet er geen kwaad in. „Het was een ironische grap van een paar bijdehante Joodse New Yorkers over hoe ze wellicht zouden overkomen. Dat betekent niet dat ze zich identificeerden met Eustace.”

De bijdehante New Yorkers over wie Gopnik het heeft, waren de oprichters van het weekblad: hoofdredacteur Harold Ross en zijn vrouw, New York Times-verslaggever Jane Grant, geldschieter Raoul Fleischmann en art director Rea Irvin. Die laatste ontwierp niet alleen de mascotte, ook het lettertype dat nu nog wordt gebruikt, volgens Gopnik een „geniale daad”.

De eerste New Yorker was vooral een humoristisch blad, vol cartoons, satire, snedige cultuurkritieken en scandaleuze verhalen over de high society van Manhattan. Die elementen zijn nog altijd volop aanwezig in het blad, maar de mix is uitgebreid met serieuze journalistiek, essayistiek, fictie en poëzie. „Journalistiek is het hart, humor het bloed”, zegt Gopnik over de huidige New Yorker, die 1,2 miljoen betalende abonnees heeft.

De eerste cover van The New Yorker uit 1925

Uilenhuizen

Voor The New Yorker is geen onderwerp te dol. Het tijdschrift staat bekend om lange, diepgravende verhalen, die net zo goed kunnen gaan over campagnefinanciering of kernwapens in Iran als over uilenhuizen, goochelen of mysterieuze sterfgevallen. Toch zijn het allemaal typische New Yorker-verhalen. Dat heeft te maken met het moeilijk te vertalen woord sensibility (‘gevoeligheid’ komt in de buurt), legt Gopnik uit. „Bij ons is een boekrecensie geschreven met een zekere humoristische, soms zelfs opgewekte toon. Daar hield zelfs iemand als John Updike zich aan, die in serieuze romans thema’s als overspel en de Amerikaanse arbeidersklasse behandelde. Humor is het fundament van het blad. We zijn ook het enige Angelsaksische blad waarin cartoons dominant zijn.”

En dan is er de stijl, vervolgt Gopnik. „In wetenschappelijke tijdschriften en bij opiniebladen gaat het vaak om het maken van een argument, terwijl we bij The New Yorker een reeks observaties geven.”

Zelf kreeg hij dat onder de knie door in zijn eerste jaren bij het blad verhalen te schrijven over het leven in New York in de rubriek The Talk of the Town. „Daar kan geen cursus creatief schrijven tegenop.” The New Yorker werkt sowieso met schrijvers die graag literaire middelen gebruiken, zegt Gopnik.

Een goed voorbeeld daarvan is het 30.000 woorden tellende verhaal Hiroshima van John Hersey, dat in 1946 in het blad verscheen. „Hersey schreef de ervaringen op van acht inwoners van Hiroshima tijdens en na de inslag van de Amerikaanse atoombom. Hij gebruikte een literair middel, het uitvergroten van de persoonlijke ervaring, om een onbeschrijflijke tragedie tastbaar te maken. Het stuk veranderde het denken over nucleaire wapens in de Verenigde Staten.”

Gopniks favoriete genre is het persoonlijke essay, waarvoor hij bij The New Yorker alle ruimte krijgt. Hij kiest schijnbaar onbeduidende gebeurtenissen uit zijn leven om een onderwerp aan te snijden dat hem interesseert. Zo beschreef hij in het geestige Driver’s Seat uit 2015 hoe hij op 55-jarige leeftijd alsnog zijn rijbewijs haalde. „Wat gebeurt er met ons als we leren en wat is de relatie met een leraar? Dat was het echte onderwerp van het stuk.”

Factcheckers

Gevraagd of zijn voorliefde voor het persoonlijke essay ook een manier is om de gevreesde factcheckers van het blad te vermijden, zegt Gopnik: „Was het maar waar. Ik beschreef eens het American Museum of Natural History door de ogen van mijn kinderen. De factcheckers wilden het stuk pas publiceren als ze zelf met de kinderen hadden gesproken. Mijn dochter was zes en kreeg de vraag: was de coyote echt je favoriete dier?”

Tegenwoordig zijn de factcheckers van een ander slag, zegt Gopnik. „Toen ik begon waren het nog oudere mensen met een bibliothecaire achtergrond, tegenwoordig zijn het twintigers die gepromoveerd zijn in vergelijkende literatuurwetenschappen. Je voelt hoe ze met rollende ogen de domheid van de schrijvers aanschouwen.”

Ook inhoudelijk is het blad in de loop der jaren veranderd. „Onder de huidige hoofdredacteur zijn we politieker geworden en gedrevener door het nieuws”, zegt Gopnik. „Een goede keuze, gezien de tegenstellingen in het land.”

The New Yorker wordt in de VS gezien als links. Gopnik begrijpt dat, maar wijst erop dat het geen ideologisch blad is. „Tijdschriften als The New Republic of The Nation schrijven vaak ten faveure van de politiek van de Democraten. Dat doen wij niet. The New Yorker is een tijdschrift met ruimte voor liberaal humanisme. We benaderen de wereld vanuit tolerantie en humor, voor fanatisme en dogmatisme is geen plaats.”

Een van de journalistieke middelen die The New Yorker inzet bij het verslaan van politiek en actualiteit, is het profiel. Gopnik noemt het „rondhangjournalistiek (hangin around journalism)”: een verslaggever krijgt weken, soms zelfs maanden volop ruimte om zoveel mogelijk tijd met het onderwerp door te brengen. Hoofdredacteur Remnick deed dat in 2014 zelf met het verhaal On and off the road with Barack Obama. Volgens sommige critici gaf het profiel een beter inzicht in het denken van Obama dan diens eigen boeken.

Hemingway

Wellicht het spraakmakendste profiel dat het blad ooit publiceerde was niet over een politicus, maar over de schrijver Ernest Hemingway, dat Lilian Ross in 1950 publiceerde. Een dergelijk profiel was destijds een noviteit en critici spraken er schande van: Ross zou erop uit zijn geweest Hemingway belachelijk te maken. Wat anders kon de bedoeling zijn geweest van een fragment als dit, waarin Hemingway een riem kocht en de verkoper zei dat hij vermoedelijk maat 44 of 46 had:

„Wedden van niet?”, vroeg Hemingway. Hij pakte de hand van de verkoper en sloeg zichzelf ermee in zijn maag.

„Jee, hij heeft een harde buik”, zei de verkoper. Hij mat Hemingways taille. „Achtendertig!”, meldde hij. „Kleine taille voor uw maat. Doet u veel aan sport?”

Hemingway trok zijn schouders op, deed een boksbeweging, lachte en leek voor het eerst sinds we het hotel hadden verlaten blij.

„Wat de controverse jaren later nog altijd fascinerend maakt”, zegt Gopnik, „is dat Hemingway absoluut niet beledigd was door het profiel. Ross had opgeschreven wat hij zei en deed. Hij heeft ook nooit de nauwkeurigheid van haar verslaggeving in twijfel getrokken.”

Dan „Dat wil niet zeggen dat er geen vragen waren van de factcheckers.”

‘Psychologische en sociale onveiligheid’ bij NTR vanwege ‘mensonwaardige’ reorganisatie

admin
March 3, 2025
0

De omstreden reorganisatie van de omroep NTR in 2019 en 2020 heeft „de basis gelegd voor een grote mate van psychologische en sociale onveiligheid”. Dat blijkt uit het onderzoeksrapport over de werkcultuur bij de NTR van bureau Decoz & Co dat maandag is gepubliceerd op de website van de omroep.

„De wijze waarop de herinrichting is uitgevoerd is door veel respondenten niet alleen als ingrijpend en beschadigend voor personen ervaren, maar ook als beschadigend voor de organisatie”, aldus het rapport, dat met name voormalig mediadirecteur Willemijn Francissen verantwoordelijk houdt.

Het rapport constateert dat bij de reorganisatie gekozen is voor een „redactiemodel”, dat ervoor moest zorgen dat de NTR „productiegericht, wendbaar, flexibel en projectmatig” kon werken. De reorganisatie leidde tot de benoeming van vijftien hoofdredacteuren van evenzoveel redacties, waarbij volgens het rapport sprake was van favoritisme en gebrek aan leidinggevende kwaliteiten bij de nieuwe hoofdredacteuren. „Medewerkers worden vaak op functies aangenomen op basis van loyaliteit, waarbij bekenden of vrienden van leidinggevenden worden bevoordeeld.”

De publicatie van het onderzoeksrapport liet lang op zich wachten vanwege de grote behoefte van medewerkers om met de onderzoekers te praten. Aanvankelijk verwachtte Decoz & Co ongeveer zestig gesprekken te zullen voeren, maar binnen enkele weken hadden 130 mensen zich aangemeld. Uiteindelijk hebben de onderzoekers 104 gesprekken gevoerd met 145 (oud-)medewerkers, ongeveer een derde van het aantal medewerkers in vaste dienst bij de NTR. „Ongeveer de helft van de respondenten heeft aangegeven tot de dag van vandaag te kampen te hebben met stress, verdriet, trauma, rouw en een gevoel van onrechtvaardigheid vanwege (…) de wijze waarop de herinrichting is uitgevoerd.”

‘Kwetsend’

Vooral de manier waarop medewerkers tijdens de reorganisatie zijn ontslagen of vertrokken, heeft veel kwaad bloed gezet binnen de NTR. „Er zijn meer dan tien situaties genoemd waarin medewerkers plotseling een vaststellingsovereenkomst kregen voorgehouden”, schrijven de onderzoekers. „De gesprekken hierover werden zonder aankondiging of onder een ander voorwendsel gevoerd, vaak op een locatie buiten het Mediapark, bijvoorbeeld in een café of bij de mediadirecteur thuis. Door respondenten zijn kwalificaties genoemd als ‘intimiderende, op de persoon gerichte interventies’, ‘overvallen’, ‘kwetsend’, ‘continue pressie’ en ‘mensonwaardig’.”

Ik ben teleurgesteld en geschokt over de wijze waarop het rapport tot stand is gekomen

Willemijn Francissen
voormalig mediadirecteur NTR

Francissen zegt in een schriftelijke reactie dat de uitkomsten van het onderzoek „verdrietig stemmen”. Het beeld is volgens haar in lijn met het kritische onderzoeksrapport dat de commissie-Van Rijn vorig jaar publiceerde over grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroep. Daaruit bleek al dat NTR-medewerkers negatiever waren over leidinggevenden en de directie dan de rest van de publieke omroep. Het rapport-Van Rijn leidde tot zo veel onrust binnen de NTR dat de raad van toezicht besloot tot een vervolgonderzoek naar de reorganisatie van 2019 en 2020 en werkcultuur. Om daar ruimte voor te maken legde Francissen in juli vorig jaar tijdelijk haar functie neer.

„Ik ben teleurgesteld en geschokt over de wijze waarop het rapport tot stand is gekomen, het gehele proces ernaartoe en de handelwijze van de voormalige raad van toezicht”, aldus Francissen. De voltallige raad van toezicht trad eind vorig jaar af nadat Decoz &Co in een tussentijdse rapportage melding had gemaakt van „een aanzienlijk aantal meldingen van serieuze aard” over Francissen. Desondanks zou Decoz & Co haar kant van het verhaal niet hebben willen horen. „De onderzoekers hebben niet met mij gesproken omdat dit niet paste binnen de opzet van het onderzoek, waarin ‘geen ruimte voor hoor en wederhoor’ was.”

Koos van der Steenhoven, de nieuwe voorzitter van de raad van toezicht, presenteerde het NTR-rapport maandag aan de medewerkers van de NTR. Hij bood zijn excuses aan voor „wat kortgeleden, maar ook iets langer geleden is misgegaan. Er zijn wonden geslagen die bij velen niet makkelijk kunnen worden geheeld.” Hij nodigde iedereen uit om met hem te praten over „niet afgehechte processen of over misstanden die nu nog zouden kunnen bestaan”.

Stijgvellen, portage en smalle ski’s: dit is toerskiën, de nieuwe olympische wintersport

admin
March 3, 2025
0

Nienke Oostra leunt tegen een hek bij de finish en kijkt naar het uitslagenbord. Ze is moe en heeft een inspanningskuchje. Een beetje misselijk en duizelig is ze ook – hoort er allemaal bij, na acht minuten volle bak in de sneeuw.

„Ik heb er best veel achter me gelaten”, zegt ze, haar blik gericht op de binnenkomende uitslagen. „Kijk, die twee Roemeense meiden ben ik ook voor gebleven.” Terwijl de tijden op het bord blijven verspringen, draait ze zich om. „Twee minuten langzamer dan de snelste tijd.”

Het is zondagochtend half tien in het Italiaanse ski-oord Bormio, aan de voet van de Stelvio-pas. Terwijl de zon achter de bergen vandaan komt, zit de wedstrijddag er voor Nienke Oostra vermoedelijk alweer op. Met dit resultaat gaat ze de finale van de gemengde estafette vermoedelijk niet halen – tenzij haar toerskipartner Jens zometeen in zíjn kwalificatieronde een superstrakke tijd neerzet.

Zo niet, dan blijft het vandaag bij één optreden in de Italiaanse sneeuw. Zou jammer zijn, zegt Oostra, opnieuw met een kuchje, maar eerlijk gezegd had ze dat ook wel verwacht. „Ik word steeds beter, maar het is nog niet goed genoeg.”

Tenger gebouwde atleten

Op de winterspelen in Milaan en Cortina d’Ampezzo, in februari 2026, maakt toerskiën zijn olympische debuut. Een sneeuwsport die niet draait om afdalen, maar waarin het vooral veel bergop gaat – buiten de pistes, weg van de liften.

De wedstrijden zijn in Bormio, op drie uur rijden van Milaan. Daar is – met nog precies een jaar te gaan – een wereldbekerwedstrijd op het beoogde olympische parcours. In het ski-stadion aan de rand van het dorp krioelen tientallen tenger gebouwde atleten. De tribunes zijn nog niet af, aan de bouwsteigers hangt speciaal voor het test-evenement een doek met het getal 362 – het aantal dagen tot de olympische wedstrijd. Uit de boxen schalt pompende dancemuziek.

Bormio is een van de vele plaatsen die Nienke Oostra en Jens van Vliet deze winter aandoen, in een poging zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen. Een dappere onderneming, zo wisten ze vanaf het begin: vergeleken met wintersportgrootmachten als Frankrijk, Zwitserland en Italië is Nederland een toerskidwerg.

Ervaring is er nauwelijks, budget al helemaal niet. Toch besloot de Koninklijke Nederlandse Klim- en Bergsport Vereniging (NKBV), die de regie voert over het Nederlandse toerskiën, het erop te wagen. Er werd een toerski-team opgezet en een selectiedag georganiseerd. Oostra en Van Vliet kwamen bovendrijven als het meest geschikte duo om het kwalificatiepad naar Milaan 2026 te bewandelen.

Om zich te plaatsen, moeten ze dit seizoen goede uitslagen halen in zo veel mogelijk wereldbekerwedstrijden, die plaatsvinden in de Alpen, de Pyreneeën (en Azerbeidzjan). Er is een materiaalsponsor; de NKBV neemt de inschrijving voor de wedstrijden voor zijn rekening. Verder betalen Oostra en Van Vliet de kwalificatiecampagne helemaal uit eigen zak: tien- tot vijftienduizend euro per persoon, zo schatten ze. Hun begeleidingsteam bestaat bij de meeste wedstrijden uit één iemand: Cees van Vliet, de vader van Jens.

De ‘wissel’: stijgvellen verwijderen tijdens de gemengde estafette bij de wereldbeker toerskiën in Bormio

Nienke Oostra (l) tijdens haar sprintrace bij de wereldbeker toerskiën in Bormio

Skiënd op patrouille

Toerskiën – internationaal bekend als ski-alpinisme of ski mountaineering (‘skimo’) – gaat zeker een eeuw terug, tot de tijd van vóór de skiliften. De pioniers waren Italiaanse en Zwitserse militairen die skiënd op patrouille gingen door de bergen.

Skimo-atleten maken gebruik van kortere, smallere ski’s dan alpineskiërs. De binding van hun schoenen kan aan de achterkant los, zodat de hakken opgetild kunnen worden tijdens de klim. Om grip te krijgen op de sneeuw, dragen ze ‘stijgvellen’: smalle strips met kunststof haartjes aan de ene kant en lijm aan de andere, die onder de ski’s worden geplakt.

De sport staat vooral bekend om z’n lange wedstrijden, zoals de Pierra Menta en de Patrouille des Glaciers, uitputtende tochten met meer dan vijfduizend hoogtemeters, waarover zelfs de snelste atleten een uur of zes doen. Maar bij de Olympische Spelen is gekozen voor twee skimo-disciplines die daar weinig op lijken: de sprint (m/v) en de gemengde estafette. Korte wedstrijden op een overzichtelijk parcours die goed in beeld te brengen zijn – en dus aantrekkelijk voor de tv-kijker.

Beieren en Morzine

Eigenlijk doet het Nederlandse duo pas relatief kort aan toerskiën. Student Van Vliet (24) groeide op in Beieren, veertig minuten ten zuiden van München, waar zijn ouders naartoe verhuisden vanwege het werk van zijn vader. Skiën deed hij vanaf zijn derde – de eerste skilift was op twintig minuten rijden van zijn huis. Hij haalde zijn diploma als skileraar, begeleidde kinderen op de piste – maar het toerskiën ontdekte hij pas vier jaar geleden, toen de liften dicht gingen vanwege de coronapandemie. Hij ging een keer mee met z’n vader – en vond het fantastisch.

Nienke Oostra tijdens de portage bij de wereldbeker toerskiën in Bormio

Jens van Vliet tijdens de wereldbeker toerskiën in Bormio

Foto’s ISMF

Oostra (49) heeft zo’n beetje overal ter wereld gewoond: Italië, Australië, Singapore, Schotland. Het grootste deel van haar sportieve leven deed ze aan mountainbiken en trailrunning – op hoog niveau, naast een voltijds baan als paardenarts. Een gebroken rug, veroorzaakt door ernstige overtraining, dwong haar te stoppen met competitief fietsen en rennen door de bergen. De rug genas, min of meer. Toen ze vier jaar geleden verhuisde naar de Franse Alpen, vlakbij wintersportplaats Morzine, belandde ze via haar Franse vriend in het toerskiën.

Ze hebben het gevoel dat ze dit móeten doen, zegt Oostra, ook al is de kans op succes gering. Nederlandse toerskiërs moeten ervaring opdoen – als het niet voor de Spelen is in Milaan-Cortina d’Ampezzo, dan voor die erna. „Als we dit nu niet doen, dan gebeurt er niets. We moeten de spotlight op deze sport zien te krijgen. Zorgen dat mensen in Nederland het leren kennen.”

Zigzaggend de berg op

In Bormio ligt het olympische parcours op zaterdagochtend klaar voor een eerste verkenningsronde door de atleten. De sprintrace bevat een aantal verplichte elementen. In de klim zitten diamonds – ruitvormige obstakels waardoor de atleten zigzaggend de berg op moeten. Even verderop bevindt zich een trap, waar de portage plaatsvindt: ski’s op de rug en zo snel mogelijk naar boven rennen. De afdaling bestaat uit een reeks scherpe bochten met slalompoortjes en een jump.

Cruciaal is de wissel op het hoogste punt in de race, waar de atleten zich razendsnel moeten ontdoen van hun stijgvellen. Stokken neerleggen, schoenen bij de hak vastklikken, beide vellen in één beweging eraf (vaak met een behendig sprongetje), opbergen in je jasje en hup, de afdaling in. Wie deze routine niet snel genoeg uitvoert, verliest kostbare tijd.

In de klim zitten diamonds – ruitvormige obstakels waardoor de atleten zigzaggend de berg op moeten Video ISMF

Precies dat overkomt Jens van Vliet, op zaterdagochtend, bij zijn kwalificatieronde in de sprint. Aan de finish kan hij een lichte frustratie niet onderdrukken. „De vellen bleven plakken aan mijn hand”, zegt hij, nog hijgend van de inspanning. „Ik moest ze tot drie keer toe opnieuw lostrekken en in m’n jasje proppen.” Hij haalt z’n vellen tevoorschijn en laat zien wat er boven gebeurde. „Kostte tien seconden extra!”

„Tien seconden is toch te overzien?”, zegt zijn vader Cees, die naast hem staat.

Jens, nog steeds enigszins geagiteerd: „Het kan het verschil zijn tussen wel of niet kwalificeren.”

Cruciaal is de wissel op het hoogste punt in de race, waar de atleten zich razendsnel moeten ontdoen van hun stijgvellen Video ISMF

‘Geen fouten gemaakt’

Van Vliet haalt de knock out-fase inderdaad niet, zo blijkt even later. Hij eindigt als tachtigste van de 95 deelnemers; in de halve finales van de sprint is er plek voor 36 atleten. Schrale troost: ook als hij tien seconden sneller was geweest, had hij zich niet geplaatst. Nienke Oostra haalt het evenmin: ze wordt 71e, op een deelnemersveld van 79. Ze is „blij” met hoe het ging, zegt ze. „Geen fouten gemaakt vandaag.”

Ze hebben, vertellen Oostra en Van Vliet, geleerd om hun tijden niet te vergelijken met die van de topatleten. Hún concurrenten komen uit landen als België, Bulgarije en Roemenië – en ze zitten dicht op elkaar in de uitslagen. Zolang ze maar iedere race verbetering ziet bij zichzelf, zegt Oostra, is ze tevreden.

Illustratief voor het financiële en logistieke gat met de traditionele wintersportlanden zijn de tenten in de athletes area. De Zwitsers, Fransen, Italianen en Duitsers hebben opklapstoeltjes, hometrainers en werkbanken bij zich om hun ski’s op te waxen. En de Nederlandse tent? Die is leeg, op twee tassen en een paar ski’s na.

De Franse atleten, zo vertelt Oostra, beschikken over zeker tien begeleiders: een fysiotherapeut, een teamdokter, materiaalmensen, meerdere coaches. Buiten op straat staan de busjes van de nationale skimo-bond waarmee ze naar Bormio zijn komen rijden. Ze ontvangen een salaris en hebben vaak ook nog privé-sponsoren, zodat ze zich fulltime aan hun sport kunnen wijden.

De uitslagen in Bormio vertellen het verhaal. In de top-5 van de vrouwen bij de sprint op zaterdag: een Française, een Duitse, een Spaanse en twee Zwitsers. Bij de mannen: twee Spanjaarden, drie Zwitsers.

Springveren goed afgesteld

Op zondagochtend staat de tweede discipline op het programma: de gemengde estafette. Vier rondjes, vrouw-man-vrouw-man, op een parcours dat ongeveer anderhalf keer zo lang is als dat van de sprint.

Bij de tent checken Jens van Vliet en zijn vader Cees of alles in orde is. Vellen strak op de ski’s? Check. Bindingen goed afgesteld? Check. Rugzak – om de ski’s aan te bevestigen bij de portage – in orde? Check. Jens neemt nog snel een slok dorstlesser met koolhydraten.

Om zich te plaatsen voor de finales, moeten Oostra en Van Vliet ieder een individuele kwalificatie lopen van één ronde, waarvan de tijden bij elkaar worden opgeteld. Alleen de vierentwintig snelste duo’s mogen starten in de finales: kwalificatie gaat nóg lastiger worden dan op zaterdag.

Skimo-atleten tijdens de sprintfinale (v) van de wereldbeker toerskiën in Bormio

Terwijl Jens aansluit in de rij voor de start, vertelt Cees hoe ingewikkeld het is voor het duo om genoeg trainingstijd te vinden, naast hun baan en hun studie. Oostra werkt tegenwoordig vanuit huis, als teamleider bij een online hulpdienst voor dierenartsen. Haar werkdag loopt van drie uur ’s middags tot tien uur ’s avonds, zodat ze in de ochtend kan trainen: ’s winters op de ski’s, ‘s zomers op de mountainbike.

Van Vliet woont in Innsbruck, waar hij een master in energy engineering volgt. Hoewel hij daar vlakbij de skipistes zit, traint hij vaak minder dan hij zou willen – hij werkt ook nog eens twaalf uur per week als data-analist. Op de vrijdag dat hij in de auto stapte naar Bormio, ging hij om zeven uur ’s ochtends naar bed: deadline voor een studieproject.

Het is, zegt Oostra even later, eigenlijk best knap hoeveel vooruitgang ze hebben geboekt in zo’n korte tijd, met zoveel beperkingen. „Dit is onze vijfde wereldbekerwedstrijd ooit. Tot een jaar geleden had ik nog nooit een jump gemaakt. En toch is het gat met de top niet zó groot dat je denkt: wat hebben we hier te zoeken?”

Paspoort vergeten

Bij de kwalificatie loopt Van Vliet een tijd van 7:33 . Het ging beter dan gisteren, „maar niet perfect.” Met deze tijd, zegt hij terwijl hij naar het uitslagenbord tuurt, zit ook de B-finale er niet in. „Tenzij Nienke net heel hard gelopen heeft.”

„Nee”, zegt Cees. „Die ook niet.”

Als de eindstand van de kwalificaties bekend is, blijkt er nóg een tegenvaller te zijn: Oostra heeft een tijdstraf gekregen van een minuut. Ze had haar paspoort niet bij zich tijdens de race – en identificatie is verplicht, bij de materiaalcheck na afloop. „Tja”, schudt Cees van Vliet zijn hoofd. „Regels zijn regels.”

In de ochtendzon kijken ze met z’n drieën naar de finales. En dan is het tijd om naar huis te gaan. Er wacht nog een lange autorit: vijf uur naar Beieren voor Jens en Cees, zeven uur naar de Franse Alpen voor Nienke. Morgen moet er weer worden gewerkt en gestudeerd.

Terwijl een paar honderd meter verderop de medailles van de gemengde estafette worden uitgereikt (1. Spanje 2. Frankrijk 3. Zwitserland), laden Jens en Cees op het parkeerterrein de ski’s in hun auto. Volgende week is alweer de volgende wedstrijd, in Zwitserland. Daarna gaat het nog naar Oostenrijk, opnieuw Italië en nog een keertje Zwitserland. Alleen de laatste wereldbekerrace, nabij de poolcirkel in Tromso (Noorwegen), slaan ze over.

Zijn ze ook weer hier in Bormio, over een jaar, bij de Olympische Spelen?

„Ik denk”, zegt Cees van Vliet, „als toeschouwers.”

De finale van de sprintrace (v) bij de wereldbeker toerskiën in Bormio

<dmt-util-bar article="4885056" headline="Stijgvellen, portage en smalle ski’s: dit is toerskiën, de nieuwe olympische wintersport” url=”https://www.nrc.nl/nieuws/2025/03/03/stijgvellen-portage-en-smalle-skis-dit-is-toerskien-de-nieuwe-olympische-wintersport-a4885056″>

Mogelijk tientallen Oekraïense soldaten gedood bij Russische raketaanval op militair oefenterrein

admin
March 3, 2025
0

Bij een Russische raketaanval op een militair oefenterrein in de Oekraïense regio Dnjepropetrovsk zijn zaterdag vermoedelijk tientallen militairen gedood en gewond geraakt.

Het nieuws over de aanval op het oefenterrein van de landmacht in Novomoskovsk kwam in de loop van maandag naar buiten via een verklaring van de Oekraïense strijdkrachten. Russische berichten waaruit werd geciteerd in de Kyiv Post spraken maandag over honderdvijftig gedode Oekraïense militairen en dertig buitenlandse instructeurs, maar die claims werden niet bevestigd in Oekraïne zelf. De Oekraïense Pravda sprak van „tientallen doden” en „mogelijk honderd gewonden”. Waarom het nieuws pas maandag naar buiten kwam is niet bekend.

Volgens Moskou werd het militaire oefenterrein aangevallen met een Iskander M-raket, een ballistische raket voor de korte afstand. De commandant van de Oekraïense strijdkrachten, Oleksandr Syrsky, zei maandag dat Rusland het terrein had bestookt met een ballistische raket die was „uitgerust met clustermunitie”, maar hij gaf geen details over aantallen slachtoffers. Wel erkende hij dat er doden zijn gevallen. Volgens Syrsky zijn het hoofd van het militaire trainingscentrum en de commandant van de eenheid geschorst.

De Kyiv Independent schreef maandagmiddag dat de aanval werd uitgevoerd nadat de soldaten waren ontdekt vanuit een observatiedrone, op zo’n honderd kilometer van de frontlijn. Het oefenterrein bij het dorp Tsjerkaske is een accommodatie van de 157ste Gemechaniseerde Brigade van de Oekraïense landmacht.

De Oekraïense dronespecialist Serhi Beskrestnov schreef maandag op Telegram na het bestuderen van beelden dat de ontdekking van de Russische Orlon-observatiedrone boven het oefenterrein „bij de verantwoordelijken niet heeft geleid tot de benodigde veiligheidsmaatregelen”. Daarmee leek hij te suggereren dat er geen alarm is geslagen om de groep militairen op het terrein te verspreiden voordat de raket insloeg.

‘Zwaarste straf’

De commandant van de Oekraïense landmacht, Michajlo Drapaty, sprak maandag van „een tragedie” op het oefenterrein „als gevolg van een vijandelijke aanval”. Drapaty zei niet hoeveel slachtoffers de raketaanval heeft geëist. „Iedereen die die dag beslissingen heeft genomen en iedereen die ze niet op tijd heeft genomen, zal ter verantwoording worden geroepen”, zei Drapaty, die eraan toevoegde dat hij „de zwaarste straf” zal eisen. „De oorlog vereist snelle beslissingen, verantwoordelijkheid, nieuwe veiligheidsstandaarden; anders zullen we meer verliezen dan we [tot nu toe] hebben gedaan”.

Het Oekraïense staatsonderzoeksbureau DBR heeft een diepgaand onderzoek geopend om de achtergronden van de aanval te achterhalen, en om vast te stellen of de verantwoordelijken nalatigheid kan worden verweten.

Door de oorlog met Rusland gelden in Oekraïne strenge regels voor de strijdkrachten die de kans op dergelijke aanvallen moeten minimaliseren. Ook gelden er strenge beperkingen voor vergaderingen en andere bijeenkomsten met grote groepen soldaten in open ruimtes.

Het is niet voor het eerst in de oorlog dat een Russische aanval op een een groep militaire tot veel slachtoffers leidt. In november 2023 vielen negentien doden bij een Russische aanval op de 128ste Brigade in de regio Zaporizja, eveneens met een Iskander M-raket. Toen waren veel Oekraïense soldaten bij elkaar voor een militaire ceremonie waarbij onderscheidingen werden uitgereikt.