‘Te weinig agenten, te weinig Haagse regie en steeds meer misdaad’: in Caribisch Nederland is de rechtshandhaving ‘tragisch’

Het begon allemaal met de Natuurschoonwet. Die gaf landeigenaren belastingvoordeel als ze hun landgoed openstelden voor publiek. „In 1935 heeft mijn grootvader dat met ons landgoed gedaan”, vertelt Philip van Zuylen (62), eigenaar van Duinrell. „Dat begon met een speeltuin. Daarna kwam er een restaurant in een oude schaapskooi, meer speeltoestellen, skibanen op dennennaalden. In 1962 is mijn vader stukjes grond gaan verhuren, zodat mensen konden kamperen. Zo is het bedrijf langzaam gegroeid.”

Duinrell bestaat dit jaar negentig jaar. Het attractiepark, met inmiddels ook een vakantiepark, staat op het Landgoed Duinrell in Wassenaar en is nog steeds in handen van de familie Van Zuylen Van Nijevelt. Philips zoon, Hugo van Zuylen (31), is begin dit jaar ook begonnen in Duinrell en daarmee is de opvolging gewaarborgd.

Mijn vader zei altijd: ‘Mijn vrouw is niet te koop, mijn trouwring is niet te koop en Duinrell is ook niet te koop’

Het attractiepark kreeg echt vorm toen de vader van Philip, Hugo graaf van Zuylen van Nijevelt, het landgoed overnam. Dat deed hij omdat een zakenman het mogelijk zou kopen. Philip: „Mijn vader zei altijd: ‘Mijn vrouw is niet te koop, mijn trouwring is niet te koop en Duinrell is niet te koop.’”

Tijdens de jeugd van zowel Philip als zijn zoon Hugo draaide alles om Duinrell. Philip: „Als je een bedrijf hebt zoals het onze, dan is dat natuurlijk iets waar je aan de keukentafel altijd over praat. Mijn moeder werd daar weleens gek van. Ze zei dan: ‘Niet altijd maar Duinrell, Duinrell, Duinrell.’”

Als jongen bezocht Philip samen met zijn vader andere parken. Of hij ging mee naar beurzen, onder meer in de Verenigde Staten. Hij bleef, ook toen hij werkte voor een ander bedrijf, een band houden met het park. „Als er een nieuwe attractie werd geopend, dan ging ik altijd naar het park. Toch was het een verrassing toen mijn vader me vroeg hier te komen werken.”

Een beetje schuldig zegde Philip zijn baan op. Zijn werkgever was minder verrast, vertelt de Duinrell-telg. „Ach Philip, we wisten dat het een keer zou gebeuren,” zei zijn baas. Dat is inmiddels 32 jaar geleden.

Facetten

„Je vader is eerst je vader, daarna wordt hij een maatje. En vervolgens je baas en collega. Je maakt alle facetten mee”, vertelt Philip over het samenwerken met zijn vader: Hugo senior. „Hij was een heel leuke man, jong van geest. Maar je zag ook dat twee generaties een heleboel dingen anders doen.”

Het bedrijf groeide. En terwijl zijn vader gewend was veel zelf te doen, plaatste Philip een managementlaag tussen eigenaar en uitvoering. „Dat vond mijn vader in het begin lastig. Daarna was hij wel trots.” Graaf Hugo overleed in 2018, op 88-jarige leeftijd.

Zijn vader deed veel op gevoel en Philip eigenlijk ook. Wel kan hij enquêtes uitzetten onder bezoekers. Om te toetsen of ideeën aanslaan. „Het is een bevestiging, of een motivatie om zaken op te pakken. Dus je doet het op gevoel, maar je checkt het wel een beetje.”

Jij hebt soms een gevoel of idee en dan vind ik het leuk om uit te zoeken of dat gevoel ook echt klopt

Het opmerkelijkste voorbeeld van dat handelen op gevoel, is het Tikibad, een zwemparadijs naar Amerikaans voorbeeld. Hugo investeerde twee jaaromzetten in het waterpark, dat in 1984 werd gebouwd. Philip: „Ik heb hem gevraagd of hij daar geen slapeloze nachten aan overhield. Dat kwam niet in hem op. Natuurlijk zou het niet misgaan: hij wist toch dat het leuk was?”

En de financiering ging vroeger anders, zegt Philip. „Mijn vader kende de bank, de bank kende hem. Hij was zo overtuigd en gedreven, daar ging men in mee.” Philip zou zoiets niet aandurven. „Het is een mooi verhaal, maar het zou nu niet verstandig zijn. Als je zo’n investering doet en het slaat niet aan, dan komt het bedrijf in de gevarenzone.”

Kinderen

Bij Philips zoon Hugo begon het vorig jaar te kriebelen. Hij woonde in Amsterdam, werkte in Rotterdam bij Unilever en betrapte zichzelf erop dat hij op de terugweg naar huis vaak nog even langs Duinrell reed. Inmiddels heeft hij zijn eerste attractie gekocht, op een beurs in de Verenigde Staten. Komende winter begint de bouw. Wat voor attractie het is, houdt hij nog geheim.

Philip: „Werken met je zoon is een voorrecht. Ik merk nu al dat veel medewerkers denken: jij bent de baas, maar Hugo is de toekomst.”

Waar Philip nog veel op gevoel doet, vertrouwt Hugo liever op data. Philip wijst op een groot scherm in het kantoor, een oud poorthuis van het landgoed. Dat heeft Hugo neergezet, om presentaties op te laten zien.

Hugo: „Dat is een leuke dynamiek. Jij hebt soms een gevoel of idee en dan vind ik het leuk om uit te zoeken of dat gevoel klopt.”

Ik mag het een generatie doen en daarna moet ik het op een goede manier overdragen aan de volgende generatie

Toch sluit Hugo zijn gevoel niet helemaal uit. „Ik heb net mijn eerste kind gekregen. En ik dacht: wat gek dat we voor die doelgroep, ouders met pasgeborenen, niet echt faciliteiten hebben. Dus ik ben gaan kijken hoeveel kinderen van onder de drie elk jaar naar Duinrell komen en wat we hen kunnen bieden.”

Duinrell ontvangt ongeveer 1,4 miljoen bezoekers per jaar. Het attractiepark heeft 110 mensen in vaste dienst en zo’n vierhonderd vakantie- en seizoenskrachten. Het landgoed beslaat 110 hectare, ongeveer de helft wordt nu geëxploiteerd door het bedrijf Duinrell. De andere helft is bos- en duingebied.

Het park heeft zo’n veertig attracties en meerdere glijbanen. Soms gaat dat mis. Nadat begin 2010 de waterglijbaan X-Stream was geopend, raakten enkele mensen gewond. Zo liep een achttienjarige jongen een hersenschudding en whiplash op. De incidenten werden veroorzaakt door technische mankementen.

„Met zoveel bezoekers per jaar realiseren we ons heel goed dat er iets kan gebeuren”, zegt Philip. „We doen er alles aan om ervoor te zorgen dat de basis op orde is, dat je kind hier veilig kan spelen.” Volgens hem kijken ze na elk incident wat misging en hoe Duinrell dat had kunnen voorkomen.

Gesloopt

Een eigen toekomstvisie is nog wat prematuur, zegt Hugo. Wel staan genoeg ontwikkelingen op de rol. De Kikkerachtbaan, het symbool van Duinrell, is na veertig jaar ‘op’ en wordt na dit seizoen gesloopt. Het is eigenlijk de eerste attractie die echt verdwijnt. Er komt wel een nieuwe Kikkerachtbaan voor terug, gekocht door Philip. „Mijn laatste attractie, denk ik.”

Philip merkt dat bezoekers kritischer zijn geworden. Wachtrijen wekken irritaties. Daarom heeft Duinrell tegenwoordig, ingegeven door corona, een maximum aantal bezoekers per dag. Volgens Philip loopt het bedrijf daardoor geen omzet mis. „We geven iets minder korting, waardoor de gemiddelde prijs hoger wordt.” Er zijn dan wel minder mensen, maar zij ervaren hun dag wel prettiger, zegt hij.

Dat Hugo nu bij Duinrell werkt, doet Philip meer dan hij had verwacht. „Duinrell is niet van mij, zeg ik altijd. Ik mag het een generatie doen en daarna moet ik het op een goede manier overdragen aan de volgende generatie.”

Lees ook

Het glas waarachter Doornroosje ligt, moet elke dag worden gepoetst

Delen

Mail de redactie

Door onderbezetting bij de politie, toenemende criminaliteit en een gebrekkige regie vanuit Den Haag, is de rechtshandhaving in Caribisch Nederland zeer kwetsbaar. Dat stelt de Raad voor de Rechtshandhaving, die sinds 2010 de strafrechtketen op de eilanden inspecteert. Afgelopen maandag publiceerde de Raad twee kritische rapporten over Bonaire, Saba, Sint-Eustatius en Sint Maarten.

Vooral op Bonaire is de situatie zorgelijk. De politie kampt met een personeelstekort: ze heeft 45 fte’s nodig, terwijl de huidige bezetting 17 fte’s bedraagt – een tekort van ruim 60 procent. Dat is te weinig om de basispolitiezorg te garanderen, aldus de Raad. Door de hoge werkdruk worden ook meer fouten gemaakt en valt meer personeel uit.

Een 24-uursdienst van tien agenten vereist dertig man. Plots ontstane tekorten kan je niet snel oplossen

In reactie op de Kamervragen van Faith Bruyning (NSC) van 20 mei, zei staatssecretaris Teun Struycken (Rechtsbescherming, NSC) afgelopen dinsdag dat de onderbezetting op Bonaire ontstond door „onverwachte uitstroom van personeel” en dat het tekort heeft geleid tot „verminderde capaciteit bij de opsporing”.

Al enkele medewerkers van de marechaussee werden tijdelijk overgeheveld naar de politie. En in februari kwamen tien agenten uit Europees Nederland naar Bonaire. Volgens Struycken begint in september daarnaast een groep van twintig aspirant-agenten. Tegelijkertijd erkent de staatssecretaris dat het „scherp aan de wind zeilen blijft” en dat „behoud van de oude garde cruciaal is – ook om nieuwe agenten te begeleiden”.

Het bestuurscollege van Bonaire stelde donderdag in een brief aan minister Van Weel (Justitie, VVD) dat, anders dan Struycken beweerde, de noodhulp van de politie (911, wat in Nederland 112 is) niet goed bereikbaar is, of zeer traag reageert. „Ook komt het voor dat bijvoorbeeld slachtoffers van seksueel en huiselijk geweld pas de volgende dag hulp krijgen.” Volgens het college doen de problemen zich ook voor bij de Marechaussee, waardoor het grenstoezicht „ernstig tekortschiet”. De situatie is „onhoudbaar”.

Lees ook

Onrustig Sint Maarten snakt naar politieke stabiliteit: ‘Mensen denken: werkt dit systeem nog?’

Lonen

Op Bonaire haken agenten vooral af vanwege het lage salaris. De Raad stelt dat hun lonen fors lager liggen dan „soortgelijke functies in de regio, maar ook ten aanzien van de Nationale Politie” in Europees Nederland. Dit „belemmert de continuïteit van het korps. Want personeel vertrekt steeds vaker naar andere werkgevers waar het zonder overuren en nachtdiensten meer kan verdienen”.

Volgens een bestuurder op Bonaire, die anoniem wil blijven, krijgen agenten „structureel ondermaats” betaald. „Terwijl ze dagelijks moeilijke situaties moeten aanpakken.”

De bestuurder stelt ook dat de recente versterking door agenten uit Europees Nederland leidt tot scheve verhoudingen. „Agenten uit Nederland verdienen al beter en krijgen hier een toelage en een woning toegewezen. Dat is niet motiverend voor lokale agenten. Nederlandse agenten hebben ook minder binding met onze gemeenschap.”

Overvol

De veiligheid op Bonaire staat ook onder druk door de groeiende criminaliteit. Volgens de Raad is de gevangenis op Bonaire overvol. 40 procent van de gevangenen bestaat uit illegale Venezolanen die werden veroordeeld voor drugssmokkel. Naar verluidt zorgt deze groep voor „toenemende onrust onder de gevangenispopulatie”, wat lastig is te verhelpen vanwege „de personele onderbezetting”.

Op Bonaire wordt gevreesd voor toestanden zoals in de Pointe Blanche-gevangenis op Sint Maarten, waar begin mei mariniers een opstand de kop in moesten drukken. Het incident deed zich voor terwijl premier Schoof het eiland bezocht.

Pointe Blanche is berucht vanwege de slechte omstandigheden voor gedetineerden en het personeelstekort. Begin maart staakten de gevangenisbewaarders een dag, waardoor gevangenen 24 uur geen eten kregen en niet werden gelucht.

Op Sint Maarten wordt wel een nieuwe gevangenis gebouwd, maar die is pas gereed in 2028.

Wapengebruik

In een tweede rapport dat deze week verscheen, waarschuwt de Raad voor de Rechtshandhaving voor de toenemende jeugdcriminaliteit op Sint Maarten. Steeds vaker plegen jongeren gewapende overvallen of handelen ze in drugs. Als oorzaken voor de toename noemt het rapport de structurele armoede, verwaarlozing en het huiselijk geweld. Ook aan de Franse kant van Sint Maarten groeit dit probleem: vorig jaar steeg het aantal misdrijven door minderjarigen met 19 procent.

Op Bonaire en de andere eilanden raken jongeren eveneens vaker betrokken bij berovingen. De afnemende veiligheid schaadt de economie van de eilanden, die sterk afhankelijk is van buitenlandse toeristen.

Op Sint Maarten wordt wel een nieuwe gevangenis gebouwd, maar die is pas gereed in 2028

In zijn rapporten pleit de Raad voor extra middelen vanuit Den Haag en een „geïntegreerde aanpak”, zodat de problemen in de rechtshandhaving kunnen worden aangepakt. „Er worden te vaak noodoplossingen bedacht in plaats van duurzame, langetermijnstrategieën die de onderliggende problemen aanpakken”, stelt de Raad.

In de eerste jaren na de hervormingen van 2010 – toen Bonaire, Saba en Sint-Eustatius bijzondere gemeenten werden – was al duidelijk dat de politie „krap in haar jasje zat,” zegt Glenn Thodé, destijds gezaghebber van Bonaire. „Voor het structureel draaien van een 24-uursdienst van tien agenten heb je dertig man nodig – vanwege roostering, ziekte, vakantie. Plots ontstane tekorten kan je niet snel oplossen.”

Tragisch

Thodé vindt dat het eilandbestuur op Bonaire de problemen beter onder de aandacht kan brengen van het Rijk. „Als bestuurders naar Den Haag gaan, willen ze vooral praten over meer autonomie. Maar ze moeten juist continu wijzen op de problemen bij de politie, waarvoor Den Haag verantwoordelijk is. En ze moeten zelf meer doen – bijvoorbeeld aan preventie.”

Ook vindt Thodé dat in Den Haag een integrale visie ontbreekt op de handhaving op de eilanden. „Het staat onderaan de lijst. Het lijkt vanuit Nederland alsof het om weinig significante aantallen gaat, maar voor Bonaire is het tragisch.”

Lees ook

‘Het is alsof de eilanden niet tot Nederland behoren, alsof hier alleen tweederangsburgers wonen’

Delen

Mail de redactie

Bij de actualiteitenraad in het Rotterdamse stadhuis kwam het gevoeligste agendapunt donderdag als laatst. Dit keer was het een containerschip in de Rotterdamse haven, met volgens activisten Israëlische wapenonderdelen aan boord, dat het oorlogsgeweld in de Gazastrook de raadszaal binnentrok.

„Als dit kabinet ervoor kiest weg te kijken, betekent dat niet dat wij dat als gemeenteraad ook moeten doen”, zei raadslid Serkan Soytekin (Denk).

Sarah Reitema (PvdA): „Wat je rol ook is: jezelf uitspreken tegen onrecht is het minste wat je kunt doen.”

Een „totaal kuldebat”, vond Simon Ceulemans, fractievoorzitter van Leefbaar Rotterdam, die herhaalde wat de grootste raadsfractie bij elk Gaza-debat naar voren brengt: dat raad en college zich druk hebben te maken om gemééntelijke kwesties, in plaats van „internationale problemen naar de stad te importeren”.

Uitzondering

Een week eerder sprak een nipte meerderheid van de gemeenteraad zich in een motie uit tegen „mensenrechtenschendingen in Gaza”. Daarmee voegde Rotterdam zich bij een groeiende groep gemeenten die zich geroepen voelt een uitzondering te maken op de gewoonte zich niet uit te laten over internationale kwesties.

Een aantal van die gemeenten keert zich zelfs nadrukkelijk tegen het buitenlandbeleid van het kabinet. Een oproep van burgemeester Femke Halsema (GroenLinks) van Amsterdam aan het kabinet om Israël tot de orde te roepen, kon in steden door het hele land rekenen op navolging, aldus Nieuwsuur na een rondgang.

Lees ook

In Gaza is sprake van genocidaal geweld, zegt de directeur van het NIOD

Een kleine greep uit de afgelopen dagen: Den Haag wil dat het kabinet het optreden van Israël veroordeelt. In Coevorden roept de lokale volksvertegenwoordiging het college op eveneens stelling te nemen. Utrecht moet van de gemeenteraad voortaan spreken van genocide. In Meijerijstad werd dat gezien en kwam er al gauw een soortgelijk voorstel.

Negenhonderd woorden

Diemen ging niet over één nacht ijs. In een zorgvuldig opgestelde verklaring van ruim negenhonderd woorden zette het college deze week uiteen waarom het een „morele plicht” voelt om zich uit te spreken en het kabinet op te roepen tot het „duidelijker veroordelen van militaire acties die disproportioneel veel burgerslachtoffers eisen”.

„Het is een heel gevoelig verhaal”, aldus burgemeester Erik Boog (D66). „We wilden op evenwichtige wijze reageren, in plaats van snel ad hoc een reactie te plaatsen. Het is een complexe kwestie met een enorme geschiedenis en allerlei invalshoeken. Dat afdoen met drie zinnetjes, vonden wij niet verstandig.”

Het conflict heeft volgens Boog „direct gevolg voor onze inwoners”. „Diemen is een hele diverse gemeente, we weten hoe sterk het leeft. Een gemeentebestuur heeft de plicht daar oog voor te hebben. We hebben daarnaast de plicht op te komen voor fundamentele waarden. En mensenrechten houden niet op bij lands- of gemeentegrenzen.”

In het Gelderse Westervoort wil de partijloze burgemeester Arend van Hout de oproep die hij deze week op persoonlijke titel deed aan het kabinet juist „niet groter maken dan het is”. Hij kon zich niet langer stilhouden. „Het gaat van kwaad tot erger”, zegt hij met verwijzing naar bombardementen op ziekenhuizen en de inzet van honger als wapen.

De onvrede over het Israël-standpunt van het kabinet-Schoof neemt gestaag toe. Nog slechts 15 procent van de Nederlanders steunt het beleid van Buitenlandse Zaken

Nee, zegt hij er zelf bij: het buitenlandbeleid is geen zaak van lokale bestuurders. „Het zou wat vermoeiend zijn als ik me als burgemeester elke week uit zou laten over een internationale kwestie. Maar wat hier gebeurt, tart elke beschrijving en is buiten alle proporties. Daar kon ik mijn mond niet over houden.”

Ventiel

De onvrede over het Israël-standpunt van het kabinet-Schoof neemt gestaag toe. Nog slechts 15 procent van de Nederlanders steunt het beleid van Buitenlandse Zaken, terwijl dat aan het begin van de oorlog nog 29 procent was, zo bleek onlangs uit het vierde Gaza-onderzoek van peilingbureau Ipsos I&O.

Het maatschappelijk onbehagen dat daarmee gepaard gaat dringt volgens Geerten Boogaard, hoogleraar Decentrale Overheden aan de Universiteit Leiden, onvermijdelijk door tot de raadszaal. Hij spreekt van een „ventielfunctie”. „De gemeente destilleert dingen die in de samenleving spelen en beweegt vervolgens mee.”

Het komt volgens hem wel vaker voor dat op lokaal niveau wordt afgeweken van de door Den Haag gestelde lijn. „Ik zou het gek vinden als dat niet gebeurt. Dat zou suggereren dat een gemeente geen volwaardige democratie is. Dat lokale overheden niet voldoende gedecentraliseerd zijn om een eigen opvatting te hebben.”

Want, zegt de hoogleraar, gemeenten zijn geen „filialen van de Rijksoverheid”. „Als een regiokantoor van het UWV in Noord-Holland zegt: wij willen ook iets vinden, zou dat raarder zijn dan wanneer de gemeenteraad van Amsterdam hier een mening over heeft. En als er genoeg aanleiding voor is, uit zich die mening in een statement.”

Kruisraketten

Het is „heel uitzonderlijk” dat lokale overheden zich bezighouden met internationale zaken, benadrukt Pieter Jeroense van VNG International, die promoveert op de internationalisering van Nederlandse gemeenten. Gemeenten weten volgens hem „dondersgoed” dat buitenlandpolitiek niet hun domein is.

Toch zijn er wel voorbeelden te noemen. Zo namen gemeenten op het hoogtepunt van de Koude Oorlog stelling tegen de stationering van kruisraketten. Zo’n honderd gemeenten verklaarden zich volgens Jeroense ‘kernwapenvrij’. Hellevoetsluis paste zelfs de plaatselijke gemeentelijke verordening aan. Dat ging het Rijk een stap te ver.

In dezelfde jaren tachtig ging het in de raad over het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Sommige gemeenten riepen het kabinet op zich uit te spreken, anderen namen zelf maatregelen: zo wilde Hilversum geen zaken doen met bedrijven die actief zijn in Zuid-Afrika en weigerde Deventer nog producten uit dat land aan te schaffen.

De afgelopen decennia zijn gemeenten de blik meer naar buiten gaan richten, zij het vooral met een economische bril op. Kijkt men over landsgrenzen heen, dan dient dat volgens Jeroense vrijwel altijd het eigenbelang. „Elk internationaal beleidsplan begint met: dit doen we om iets voor onze eigen inwoners of bedrijven voor elkaar te krijgen.”

Gevoeligheid

Dat het in menig gemeentehuis nu gaat over Gaza, laat zien hoezeer het conflict lokaal zijn weerslag heeft. Met name de steden, waar de betrokkenheid onder inwoners vaak groter is, kunnen er simpelweg niet omheen. Soms blijft het bij een motie in de gemeenteraad, elders spreekt ook de burgemeester of het volledige college zich uit.

De gevoeligheid van het conflict maakt dat gemeenten en bestuurders hun woorden wegen, vaak door de aandacht te vestigen op het menselijk leed. Kerkrade spreekt „geen oordeel uit over geopolitieke verhoudingen”, maar wil zich wel uitspreken „voor menselijkheid”. Diemen heeft het over „erkenning van leed aan alle zijden”.

Daarna komt dan vaak een oproep tot verdraagzaamheid. Zo roept Groningen haar inwoners op, „welke meningsverschillen er ook mogen bestaan, elkaar te blijven respecteren”. Gouda gaat specifiek in op de zorgen van Joodse inwoners, die soms „worden aangesproken op geweld waar ze niet verantwoordelijk voor zijn”.

Er zijn ook gemeenten die er bewust voor kiezen niet zo ver te gaan als Halsema. „In die discussie wil ik niet terechtkomen”, aldus de burgemeester van Den Bosch volgens het Brabants Dagblad. Venlo beschouwt een „standpuntinname en een daarbij mogelijk horende oproep” niet als haar rol, net als bijvoorbeeld Zwolle en Ede.

Het is een illusie om het voor iedereen goed te kunnen doen, weet de burgemeester van Diemen. „Voor de ene persoon gaat een verklaring nooit ver genoeg. De ander zegt: belachelijk dat jullie je hiermee bezighouden.”

Diplomatentaal

Welke impact het alles zal hebben, vindt promovendus Pieter Jeroense lastig in te schatten. Wel ziet hij, ook door demonstraties zoals vorige week zondag in Den Haag, de druk voor het kabinet oplopen. „Als honderdduizend mensen de straat op gaan, als burgemeesters zich namens zoveel inwoners uitspreken, is dat een krachtig signaal.”

Hoogleraar Geerten Boogaard wijst erop dat minister van Buitenlandse Zaken Caspar Veldkamp heeft aangegeven Halsema te zullen bellen naar aanleiding van haar oproep. „Hij had ook kunnen zeggen: succes ermee. Dat hij in publieke statements zegt de telefoon op te willen pakken, is diplomatentaal voor dat hij het serieus neemt.”

Wat de burgemeesters die NRC sprak zeggen: zie het niet als een politieke uiting „Ik heb op geen enkele manier partij willen kiezen”, aldus Wim Hillenaar (CDA) van Maastricht. „Het gaat hier over oorlogsrecht en humanitaire spelregels. Dat zijn elementaire zaken die voor vriend en vrijheid zouden moeten gelden.”

„Het zou gek zijn als je als burgemeester je neutrale positie verliest door slechts te verwijzen naar het humanitair oorlogsrecht”, vindt ook Van Hout, burgemeester van Westervoort. „In welke situatie zou je je als burgemeester dan wél mogen uitspreken? Als dit al geen aanleiding is, blijft er weinig meer over.”

Delen

Mail de redactie