Superyacht builders look away at illegal teak trade

Posted on March 3, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Illegal timber imports European regulations are making it increasingly difficult to import teak from Myanmar. The voyage of a batch of wood destined for a Dutch superyacht shows how traders are circumventing the restrictions.

“We’re through!” That is the first thing Arthur van der Veen says when he calls his friend and business partner Roelof Dirk Brouwer from the Czech Republic on Monday morning, 14 October 2019. The container filled with teakwood from Myanmar has passed Czech customs, the men have succeeded in getting the consignment into Europe. “Very nice, Arthur,” says Brouwer. “That’s just nice.”

The relief is great. Shortly before the phone call from the Czech Republic, Brouwer had been under stress for weeks. Customs had detained several containers of wood. Eventually they were released again, but the scare is there. The 60-year-old Brouwer has been importing Myanmese teak – the most sought-after type of wood for exclusive yachts because of its strength and appearance – for more than a decade.

Over the years, his work has become more difficult. The Dutch regulator NVWA has been chasing Brouwer and his business partners since 2015. They are suspected of importing illegal timber. To evade Dutch controls, the men defected to the Czech Republic in 2018.

Via that route, they manage to get the timber from Myanmar into Europe, because the Czech regulator does approve the batches of timber. Still, it eventually has to go to the Netherlands: it is destined for one of the world’s most luxurious yachts, according to NRC‘s investigation as part of the International Consortium of Investigative Journalists’ (ICIJ) international research project Deforestation Inc. The traders purchased the teak for a yacht from Dutch superyacht builder Oceanco in Alblasserdam, according to invoices, bills of lading, correspondence and transcripts of intercepted conversations accessed by NRC.

At the time, Oceanco was building a small number of superyachts, including one for the American film director Steven Spielberg and one for Jeff Bezos, co-founder of Amazon. For Spielberg, Oceanco is working on the Seven Seas, a 109-metre yacht named after his seven children. The showpiece, however, is the Koru for Jeff Bezos. It is the largest and probably most expensive sailing yacht ever built in the Netherlands: 127 metres long and with an estimated price of half a billion euros.

Behind luxury yacht building is a world of shady timber traders that is becoming increasingly inaccessible and criminal. The world’s best teak is scarce and comes from Myanmar. Teak is grown on plantations in numerous tropical countries, but that quality does not match the wood from Myanmar’s natural teak forests. And those who pay hundreds of millions of euros for a ship expect the very best.

But Myanmar suffers from fierce corruption, resulting in more logging than the government officially allows. Moreover, some of the proceeds from teak sales go to the military, which has been accused of serious human rights violations for decades, including by the United Nations. For instance, the military is held responsible for mass murder of the Rohingya and oppression of other minorities. Since the military coup in 2021, the military has been waging war against civilians demanding restoration of democracy. According to the US Treasury Department, the teak trade is a major source of revenue for the junta.

Weaknesses in supervision

To combat global deforestation, the European Union Timber Regulation has been in force since 2013. It bans the import of illegally harvested timber, and requires traders to make every effort to rule out that the timber they bring into the European Union has been illegally harvested. Timber from Myanmar is looked at particularly strictly because it is very difficult to find out exactly where in the country it is cut. That information is often missing or incorrect.

Since 2017, it has been “impossible” to reduce the risk of teak from Myanmar being illegally harvested to a negligible level, European Commission experts judge. According to the Dutch Food and Consumer Product Safety Authority (NVWA), which monitors compliance with the timber regulation, this means in practice that legal imports of teak from Myanmar are impossible.

Myanmar is struggling with heavy deforestation. Between 2000 and 2020, it lost over 16,000 square kilometres of tropical forest

And so traders create detours to get the hardwood into the European market. They look for the member state that interprets European rules most leniently. The Netherlands, for example, has incorporated the European rules into its Penal Code, allowing offenders to face up to six years in prison. But in the Czech Republic and Croatia, penalties are limited to an administrative fine. Traders looking to get teak into the European market know exactly where the rules are weakest or enforcement is laxest.

In May 2019, Roelof Brouwer walks around northeast Yangon, Myanmar’s largest city with seven million inhabitants. On a street otherwise mostly occupied by sewing workshops, there are two large teak sawmills. Brouwer goes there several times a year, often with his business partner Enno P., director of timber trading company DMPT. Buyers from Dutch yacht builders, such as Royal Van Lent and De Vries Scheepsbouw, also often accompany him. Brouwer has good contacts with timber traders in Myanmar and Enno P. has those with yacht builders in the Netherlands. The pair represents the Dutch superyacht builders’ access to the best timber in the world. NRC was given access to the criminal file against them and Van der Veen and was thus able to meticulously describe the illegal teak trade.

Ideal for superyachts

In spring 2019, Brouwer is travelling with an employee of Teakdecking Systems, a US company commissioned to supply a ship deck to Oceanco. The two have to gather wood of the best quality for a mega order.

The men walk around the sawmills with the specifications for the superyacht exactly in their minds. They check the logs that have been cut down shortly before and rolled out of the forest by elephants with their trunks, or dragged out with chains attached to their bodies. Every board goes through their hands. That lath goes into the container, that one doesn’t. The thickness has to be just right. The sawing angle has to be right so that the grain runs exactly straight. There must be no knots. Everything has to match the ship’s construction drawings down to the last millimetre.

Tectona grandis wood from Myanmar is also known as the Rolls-Royce among woods. It is the absolute number one choice for the deck – or often the four or five decks – of luxury yachts. The soil in Myanmar contains a lot of the mineral silica, so the wood growing there is oily and hardly ever moulds or rots. It is non-slippery and it doesn’t get hot easily, so you can walk barefoot on the deck even in tropical temperatures.

Logs in a natural forest also grow more slowly than on a plantation, so the annual rings are closer together and the wood is stronger. And wild trees grow taller than plantation trees, allowing to cut longer planks. On a very large deck, that looks sleek.

But Myanmar is struggling with heavy deforestation. Between 2000 and 2020, it lost an area the size of half the Netherlands (over 16,000 square kilometres) of tropical forest, figures from Global Forest Watch show. Scientific research shows that the quality of the remaining forest is deteriorating in regions where a lot of teak is extracted.

Moreover, illegal logging often brings insecurity for civilians. The country is home to numerous ethnic groups, some of which have been fighting with the army, the Tatmadaw, for decades. In the process, serious human rights violations take place, including civilian deaths. According to NGOs, both local army units and rebel groups are involved in illegal logging. They earn money from it, which they use to fund the fighting.

Brouwer, for example, bought teak from Myanmar Rice Trading Company, a company that, according to the British NGO Environmental Investigation Agency, made donations to the Tatmadaw during the period when it launched a massive attack on the Rohingya.

An elephant pulls a teak log through the jungle in Myanmar’s Arakan Mountains. Photo ANP/Redux Pictures

Supervisor sidelined

To import teak to Europe, entrepreneurs must keep extensive records. They must be able to trace each log back to a stump in Myanmar’s forests.

Brouwer has commissioned thick volumes of paper work on the origin of the wood from Double Helix, a Singapore-based company that inspects teak from Myanmar. Double Helix has prepared a report of over two hundred pages to prove that the timber was harvested legally. It contains extensive spreadsheets of purchases, maps of logging areas, photos of sawmills and forest inspections, and several Myanmar government documents, handwritten in Burmese script.

But it is not enough. Ever since 2017, Brouwer has been getting inspections and the NVWA says imports from Myanmar are not compliant. Logging documents are missing and the various transport documents do not match. Brouwer, in short, cannot prove that the timber was harvested legally. He received several warnings, a penalty payment of up to €800,000 was imposed on him, and the regulator threatened to confiscate and report him to the police. In a response, Brouwer states that after each warning, he has improved his administration and further optimised his trade.

But he does not stop there. Brouwer and Enno P. no longer have their batches of teak shipped to Rotterdam, but arrange for them to go via the port of Koper (Slovenia) to the Czech Republic, and then on to the Netherlands. In this way, they sideline the Dutch regulator.

So it goes with the container of teak for Oceanco. Three months after Brouwer visited the sawmill in Yangon, the container with the precious wood leaves Yangon harbour. Actually, the container should go to Sarasota, Florida, where Teakdecking Systems is based and will build a deck from it. But employees of the US company have become nervous about the Dutch regulator, which has already seized batches of teak from Myanmar several times. They fear the teak deck will be confiscated if they export it to Europe from the United States, reports of tapped conversations show.

Therefore, Teakdecking Systems demands that Dutch timber traders ship the batch of teak to Europe first. If the wood has already been to Europe once, the risk of seizure is much lower. “If it’s not right, we’ll just blow the whole thing off,” an employee of Teakdecking Systems tells Enno P. “I won’t take that risk.”

Officers at the breakfast table

The Dutch timber traders thus bear the risk: they transport the container to the Netherlands through the Czech company Fairwind, which Arthur van der Veen founded especially for the timber trade. The container is only in the Netherlands for a few days when it is transported back to the US. Yet the purchase order for Teakdecking Systems reads: “Sourced from stock in the Netherlands”. It is a ploy to reduce the risks for the decking company.

On 3 December 2019, while the container of teak is somewhere on the Atlantic Ocean, Brouwer is having breakfast at a hotel in the northern Dutch town Coevorden. He stayed overnight there because he had to check batches of timber at a sawmill nearby the day before. Suddenly, two policemen stand at his breakfast table. They tell him that he is suspected of illegally importing teak. Brouwer has to hand in everything: his phone, his car, all records.

That same day, police conduct raids at his home, Enno P.’s home, Arthur van der Veen’s home in the Czech Republic and at the timber storage. The Justice department seizes over 65,000 kilos of teak. The container of teak for Oceanco, worth some 200,000 euros, has left the country just in time. The Americans are proven right: importing Myanmar teak to the Netherlands has become too risky.

Myanmar teak wood is piled up in Kolkata harbour. The wood is considered the best teak in the world.Photo Sanjit Das/Bloomberg

Whether the wood eventually ended up on an Oceanco yacht cannot be verified. Within luxury yacht building, the privacy of wealthy clients is well protected. After the container sailed to Teakdecking Systems in Florida, the paper trail stops. It is impossible to tell from the documents which yacht the wood was destined for and whether it was eventually put on it. Several sources involved in the construction of the yachts confirmed to NRC that Oceanco purchased teak decks from Teakdecking Systems.

Oceanco replies that due to its confidential relationship with its customers, it cannot respond to questions about specific yachts. A spokesperson writes that the company has checked its records and cannot find in them that Oceanco bought timber directly or indirectly from DMPT or the Czech company Fairwind. Teakdecking Systems did not respond to questions from NRC after more than a week.

‘Sustainable and legal’

Two months after the raid, agents are demanding all purchase invoices for teak from two other yacht builders, Koninklijke Van Lent in Kaag and De Vries Scheepsbouw in Makkum. The two major shipyards bought teak from Enno P. in 2018 and 2019 for 2.5 million and 1.8 million euros respectively, records of his company DMPT show. During that period, De Vries built the Moonrise for Jan Koum, co-founder of WhatsApp. It is unknown whether there is teak from Myanmar on that ship. Van Lent built a superyacht for Bernard Arnault a few years earlier. He is the richest man in the world and has owned Royal Van Lent through luxury group LVMH since 2008.

In December 2022, Roelof Brouwer and Arthur van der Veen were sentenced to 240 and 90 hours of community service respectively. The two appealed. Enno P. was acquitted because, according to the court, his company was not responsible for the import, but only resold the timber to yacht builders. The prosecution has appealed against that acquittal.

Brokers are caught, yacht builders – multi-million dollar companies with the richest customers in the world – go free

The yacht builders who end up using the teak will not be penalized. Under the European Union Timber Regulation, only the importer who first brings the timber onto the European market is responsible for verifying that it has been legally harvested. Anyone who buys the wood after that can basically assume that it is OK. The middlemen – in this case sole traders with little leeway – are caught. The yacht builders – multi-million dollar companies with the richest customers in the world – go free.

“The company importing teak is responsible for obtaining the wood legally,” a spokesperson on behalf of Van Lent and De Vries wrote in a comment. The two yards claim that they only use sustainable and legally sourced teak.

Roelof Dirk Brouwer states he and his business partners “have done everything doable and possible to respect laws and regulations – including those of Myanmar – and international treaties”.

Brouwer wanted to seek a solution with the NVWA, but it was not open to dialogue, he said. “So we had no choice but to shift our imports to the Czech Republic to secure ongoing investments.” Brouwer argues that the court has not sufficiently considered his evidence in its decision.

Enno P. replies that he has always intended to do the right thing. “We have always been maximally transparent,” he says. “If there was a clear ban, I would never have done it.”

P. stresses that he is “completely unsettled by the lawsuit. All my possessions have been seized for years, so I can barely pay a lawyer and therefore cannot possibly defend myself. I am on a leash, while I see that all my European competitors continue to offer teak from Myanmar on the Dutch market.”

Active tracking

Compared to other European countries, the Netherlands is very active in detecting illegally imported timber. The case against the three traders is the first European criminal case since the Timber Regulation was introduced in 2013. A new criminal case is currently pending against Royal Boogaerdt, a large timber trader that has been in existence for almost three hundred years. Whether this also reduces the amount of timber entering Europe illegally remains to be seen. In practice, European rules appear to give too much leeway to continue the timber trade with Myanmar.

Responding to questions by ICIJ, the European Commission acknowledges that there are large differences in enforcement among member states. In a new legislative proposal aimed at further reducing deforestation, the Commission sets minimum requirements for such enforcement.

In 2016, the Netherlands was still the main European importer of tropical hardwood from Myanmar. Meanwhile, Italy has more than taken over that position. Dutch imports have fallen to almost zero. Leaked Myanmar tax authority data that came into ICIJ’s hands via the NGO Justice for Myanmar shows that cargoes of Myanmar teak entered Europe mainly via Italy in 2020 and 2021.

Because of its large yacht industry, the Netherlands remains an important destination for teak. The yacht builders have the dirty work done by small middlemen who find detours to get the teak imported into Europe. In this way, the yacht builders try to minimise their risks. At the same time, yacht builders contribute to keeping the trade and smuggling going. They keep promising their customers that they can get a teak deck and pass on the specifications that timber traders use to look for the right teak. In this way, they encourage crime.

Committed to climate

On Jeff Bezos’ yacht, there is no sign of the shadowy back end of yacht building. On Monday morning, 13 February, the largest Dutch-made sailing yacht sails out of the Botlek. Everything looks spic-and-span. The ship with its gleaming dark blue bow and red stripe just above the water line cuts through the fog past the Second Maasvlakte. Some four years were spent building the three-master. Today, the ship goes out to sea for the first time.

In January this year, it was announced that Bezos has named his ship Koru, Maori for “new beginning”, like a still-coiled fern leaf. Bezos says he is committed to climate and biodiversity. In 2020, he established the Bezos Earth Fund, a $10 billion (€9.4 billion) fund to combat climate change and protect nature. Bezos had the Koru equipped with innovative techniques to convert energy from sea waves into green power.

But he would not say anything about the teak on his yacht. Bezos did not respond to questions from NRC. Neither did Steven Spielberg.

Jeff Bezos’ 127-metre sailing yacht, built by Dutch yacht builder Oceanco.Photo Eric Brinkhorst

Tip-offs: [email protected]

Kabinet wil aftrek hypotheekrente verhogen voor midden- en hoge inkomens

admin
November 25, 2024
0

Goedemorgen, welkom bij het economieblog van 25 november.

De aftrek van de hypotheekrente is een heikel punt. Toch is het kabinet van plan om de regels te veranderen: middeninkomens en hoge inkomens mogen straks meer aftrekken dan lage inkomens, meldt Het Financieele Dagblad. De Eerste Kamer kan er nog een stokje voor steken.

De verwachting is dat de regering-Biden nog deze week strengere exportmaatregelen voor Chinese chipbedrijven aankondigt. Het zou gaan om honderden chipmakers in China die geen geavanceerde apparatuur uit het Westen meer mogen importeren. Wat dat voor ASML en ASM International betekent is niet zeker. Nog voor Thanksgiving (donderdag) zouden de regels bekend moeten worden.

De Italiaanse bank UniCredit doet een bod van 10 miljard dollar op zijn Italiaanse concurrent, Banco BPM. De Financial Times ziet dit als het teken van een nieuwe consolidatietrend, om met grotere Europese banken beter te concurreren met banken uit de VS en Azië.

Bloomberg meldt dat beurzen positief reageren op de keuze van Scott Bessent als voorgestelde kandidaat-minister van Financiën in de regering-Trump. Geen verrassing: hij is van plan de belastingen te verlagen, vertelde hij de The Wall Street Journal.

Oliereuzen hebben zich op massaproductie van plastic gestort. Hoe Shell bij Pittsburgh de buurt vervuilt met een enorme plasticfabriek

admin
November 22, 2024
0

Zoet. Zo rook de lucht, de eerste keer dat hij de fabriek rook. „Geen vieze geur”, zegt Skyler Brimmeier (31). „Een beetje als ahornsiroop.” Maar soms rook de lucht „een paar dagen naar rotte eieren”. En meestal „naar verbrande benzine”.

Brimmeier, met een strakke donkergrijze jeans en een groene sweater, zit aan een houten picknicktafel voor de bibliotheek van de gemeente Beaver County, in de staat Pennsylvania. Hij zit er graag, vanwege het uitzicht over de rivier de Ohio. De bomen aan de overkant van de vallei steken in rode en gele herfsttinten tegen elkaar af.

Vanuit zijn achtertuin in het plaatsje Vanport zag hij tot twee jaar geleden de fabriek van Shell anderhalve kilometer verderop verrijzen; de aanblik van een kleine stad. De geuren vlogen hem aan als hij ’s ochtends de deur uit stapte om zijn hond uit te laten. Nog indrukwekkender waren de kleuren. „Soms waren de vlammen door het affakkelen van gassen zo hoog, dat het leek of er een gigantische oranje lichtbol over de horizon hing. Vrienden uit Ohio vroegen of Beaver in brand stond.”

Op een terrein van minstens 225 voetbalvelden groot bouwde Shell voor 13 miljard euro een nieuwe plasticfabriek. In de fabriek heeft de oliereus de capaciteit jaarlijks 1,6 miljoen ton plastic te maken. Het gaat om polyetheen-korrels, die worden gebruikt voor shampooflessen, speelgoed en flexibele plastics zoals verpakkingen en wegwerptasjes.

De bouw begon in 2017, eind 2022 startte de fabriek de eerste productie. Het kreeg vergunningen om bepaalde hoeveelheden chemische stoffen uit te stoten, maar na ruim één maand productie schoot Shell al door de maximale jaarlijkse uitstoot heen.

Grootste fossiele groeimarkt

Shell noemt zich in reclames graag een van de grootste aanjagers van de energietransitie. Tegelijk investeert het aan de andere kant van de wereld in de grootste fossiele groeimarkt van de toekomst: (wegwerp-)plastics.

Shell ziet net als andere oliebedrijven dat de vraag naar brandstof door elektrische auto’s kan gaan dalen. Oliereuzen hebben afgelopen jaren de ene na de andere plasticfabriek – zoals deze in Pennsylvania – gebouwd. Ze investeerden gezamenlijk honderden miljarden euro’s in plastic productie wereldwijd.

Omdat plastic een wereldmarkt is en in de praktijk fossiel plastic met gerecycled plastic concurreert, hebben Europese reyclingbedrijven last van de goedkope, fossiele plastics van oliereuzen en andere fabrieken die via de haven van Antwerpen en Rotterdam het continent binnenkomen. In Nederland vielen dit jaar al vijf plasticrecyclingbedrijven om.

Monitoren als fulltime baan

Ook op een donkere avond is Clifford Lau een opvallende verschijning. Zijn donkerbruine haar zit wild, zijn baard is grijs, en zijn rug iets gebogen. In zijn hand heeft hij een meetapparaat: een soort groot uitgevallen walkie-talkie met gele knoppen, rood flikkerend licht en een lange witte antenne.

Lau parkeert zijn grijze Honda Fit onderaan Cade Drive in Monaca en stapt uit. De struiken aan het einde van de kronkelende nieuwbouwstraat tekenen scherp af tegen de witte waas van de fabriek van Shell, die door duizenden lampen wordt verlicht. Lau duwt takken opzij en loopt de heuvel af voor beter uitzicht. „Dit is eigenlijk al Shell-terrein.”

Lau brengt veel tijd door in deze bosjes in de nachtelijke uren. Voor hem is het monitoren van Shell een bijna fulltime baan geworden. Een paar jaar geleden zag zijn leven er nog heel anders uit. Lau is gepromoveerd in synthetische organische scheikunde en werkte dertig jaar als chemicus in de industrie, zoals bij Bayer en Polaroid.

Hij raakte in 2021 betrokken bij Shell na het „ahornsiroop-incident”. De lokale toezichthouder, de Department of Environmental Protection, kwam na meldingen op de zoete lucht af. „Ze gingen alle restaurants af om te vragen of ergens in de keuken suiker was aangebrand. Hoewel de geur vijf dagen bleef hangen, stelden ze wel vast dat de geur van Shell kwam. Maar ze namen geen luchtmonsters om onderzoek te doen naar de oorsprong van de zoete lucht. We besloten: als zij de fabriek niet goed in de gaten houden, moeten wij het maar doen”, zegt Lau.

**Omwonende Clifford Lau monitort** met meetapparatuur de uitstoot van de Shell-fabriek. Inmiddels is dit voor hem bijna een fulltime baan geworden, hij is het aanspreekpunt voor Beaver County.

Inmiddels is Lau het aanspreekpunt voor Beaver County. Hij krijgt regelmatig sms’jes over alarmen, geuren, licht of lichamelijke klachten en probeert waar mogelijk bij de fabriek te achterhalen wat de oorzaak is. Overtredingen meldt hij met de milieuorganisatie waarvoor hij actief is, Beaver County Marcellus Awareness Community, aan de lokale toezichthouder. In eerste instantie verzette Shell zich tegen een monitoringssysteem, nu hangen aan de huizen of hekken van tientallen buurtbewoners camera’s en meetapparaten.

De witte gloed van de fabriek schijnt op het gezicht van Lau. De fabriek heeft de aanblik van een dystopisch landschap van tientallen meters hoge torens, grote vaten en hoge pijpen, waar nu witte stoom uit komt, maar waar ook regelmatig oranje vlammen te zien zijn als de fabriek overbodige gassen affakkelt. Uit de fabriek stijgt een continu ruisend geluid op, en af en toe een hoge fluittoon. Goederentreinen rijden af en aan.

Lau wijst naar zeven slanke, tientallen metershoge pijpen naast elkaar. „Wij noemen dat de zeven zussen. Dat zijn de ethyleenkrakers. En dat”, hij wijst naar een andere installatie, „is iets wat we het soepblik noemen. En soort verbrandingsoven. Daar hebben we nog het grote potlood, en daar het kleine potlood.” Waarom al die namen? „Mensen belden mij op en zeiden: ‘Ik zie vlammen’. Wáár dan, vroeg ik. Toen hebben we deze namen bedacht. Nu kunnen mensen zeggen: bij de zeven zussen, of het soepblik.”

Kankerverwekkende stoffen

Lau somt op hoog tempo stoffen op die de fabriek uitstoot. „Stikstofdioxide, zwaveldioxide, koolmonoxide, kooldioxe, formaldehyde, benzeen, hexaan, naftaleen, tolueen. Een aantal van deze stoffen veroorzaakt een toename van ozon in de lucht. Sommige stoffen, of een cocktail ervan, kunnen een verhoogd risico op kanker geven.” De tijd moet uitwijzen wat over tien of twintig jaar de gevolgen zijn voor de mensen uit Beaver County, zegt Lau.

Soms merkt hij zelf dat de lucht anders is, bijvoorbeeld toen hij in het voorjaar van 2023 zijn keel geïrriteerd voelde raken bij de bibliotheek van Beaver. Op zijn walkie-talkie-meetapparaat zag hij de waarde van vluchtige organische stoffen enorm hoog uitslaan. „Ik was kilometers verwijderd van de fabriek.”

Shell bleek binnen 24 uur honderd kilo benzeen te hebben uitgestoten, vele malen meer dan toegestaan. Benzeen kan (in grote hoeveelheid) kankerverwekkend zijn. Buurtbewoners klaagden over geïrriteerde ogen en een sterke geur in de lucht.

Benzeen is een van de bijproducten die ontstaan in de fabriek, legt Lau uit. „Voor het proces waarmee hier plastic wordt gemaakt heb je geen olie nodig. Het wordt van vloeibaar gas gemaakt, afkomstig uit schaliegas. In die ovens verwarmen ze dat op zeer hoge temperaturen, en dan scheurt de ethaan als het ware uit elkaar. En daarbij krijg je bijproducten als methaan, benzeen – allerlei stoffen.”

Hij bekijkt de fabriek met een mix van scheikundige bewondering, en minachting. „Als ze er nou een geneesmiddel voor kanker zouden ontwikkelen, dan zou het misschien wel oké zijn. Maar ze maken geen geneesmiddel voor kanker. Polyethyleen is een behoorlijk goedkoop plastic. Het opboren van schaliegas is een vervuilend proces. Het transporteren van gas geeft vervuiling. Wat deze fabriek doet is vervuilend. En dan is het product dat ze maken op zichzelf een vervuiler van het milieu. Dus het is slecht van begin tot eind.”

‘Ik woon in een nachtmerrie’

Vijftig kilometer ten zuiden van de Shell-fabriek woont Michelle Stonemark met haar man en drie kinderen. In een bosrijk heuvellandschap, in het district Washington County, leidt een grijze oprijlaan naar haar lichtblauwe woning. ‘Happy Halloween’, staat op haar deurmat. De omgeving lijkt sereen, maar is het niet. Stonemark: „Ik woon in een nachtmerrie.”

Met haar ouders, zus en een vriendin kocht ze in 2010 dit stuk land van 12 hectare groot. Terwijl ze er elk hun eigen huizen op lieten bouwen, bleek de buurman zijn terrein te hebben verhuurd aan een schaliegasbedrijf. Inmiddels zijn er vijf schaliegasputten aangelegd bij haar buurman, zo’n 160 meter van haar woning.

„Ik voel de trillingen in m’n borst. Onze vaat rammelt, onze schilderijen schudden aan de muren. Soms word ik wagenziek als ik door mijn huis loop.”

**Even Clark (l.) en Heather Hulton VanTassel** varen op de Ohio nabij het complex van Shell om onderzoek te doen naar vervuiling van de rivier.

Problematischer dan de trillingen vindt ze het affakkelen van overbodige gassen bij haar buurman. „De vlammen kunnen bijna 10 meter hoog de lucht in schieten. Het ziet eruit als een vlammenwerper.”

’s Nachts ligt ze wakker, bezorgd over de gezondheidseffecten. „Onze kinderen hebben bloedneuzen die ze eerder nooit hadden. We hebben heel veel hoofdpijn, zijn vaak misselijk.”

Het ethaan dat wordt opgepompt naast de tuin van Stonemark, gaat naar Shell. De oliereus maakt gebruik van de schaliegasboom die er sinds twee decennia is. Ethaan is daarvan een bijproduct en dat wordt naar de fabriek boven Pittsburgh getransporteerd met een pijpleiding. Shell moest 670.000 dollar boete betalen voor milieuovertredingen rond de pijpleiding waarmee het bedrijf dat doet en het niet op de hoogte brengen van de toezichthouder. In het heuvelachtige zuidwesten van Pennsylvania is schaliegas overdadig onder de grond aanwezig en dat maakt de fabriek Shell een dankbare bestemming voor ethaan.

Treinwagons vol plastic korrels

„Wat een prachtige dag”, zegt Evan Clark. „Met deze mooie herfstkleuren. En het water zo kalm.” Hij duwt zijn boot met zijn bruine laars van een kleine pier af.

Eens per maand gaat Clark hier vanaf Vanport op inspectie. Vandaag heeft hij Heather Hulton VanTassel meegenomen, die promoveerde op ecologisch onderzoek. Samen doen ze voor de non-profitorganisatie Three Rivers Waterkeeper onderzoek naar de vervuiling in de Ohio.

„Plastic blijft mij bezighouden”, zegt Clark. „Zeventien jaar geleden haalde ik al met vrijwilligers plastic afval uit de rivier. Nu kijk ik nog steeds naar plastic, maar dan naar de productie van plastic in onze regio.”

Zijn boot glijdt de Ohio over, langs de kade, in de richting van Shell. „Je kan hier al de grijze toppen van de treinwagons zien”, zegt hij op ruim een kilometer afstand van de fabriek. „Die laden ze vol met plastic korrels, iets kleiner dan een graankorrel. Die brengen ze naar andere fabrieken, waar ze er plastic spullen van maken.”

Rokende schoorsteenpijpen steken uit boven de bomen in herfsttinten.

Afvalwater van de Shell-fabriek dat in de rivier de Ohio wordt geloosd. De lucht ruikt er naar terpentine.

Foto’s: Quinn Glabicki

Minutenlang stuurt Clark de boot langs het Shell-terrein. Dit stuk land heeft een „geschiedenis”, vertelt Hulton VanTassel. „Er heeft lange tijd een loodbedrijf gezeten. Daarna een zinkbedrijf. Dat sloot rond 2015.” Shell koos het stuk land voor de fabriek en kreeg een belastingvoordeel van 1,6 miljard dollar van de staat Pennsylvania. Shell gaf weliswaar naar eigen zeggen 80 miljoen dollar uit om het terrein op te schonen, maar de experts zijn niet overtuigd.

„De bodem is nog zwaar vervuild”, zegt Hulton VanTassel. „Waarschijnlijk is het gekocht voor een fractie van wat een ander, schoon stuk land langs de Ohio zou kosten. We zouden gezien het proces van plasticproductie geen aluminium moeten terugvinden in het water dat van het Shell-terrein komt, of zink, of lood, maar dat hebben we wel gedaan.”

Langs de fabriek – overdag niet witverlicht, maar verschillende tinten grijs – vaart Clark naar een van de plekken waar Shell z’n afvalwater loodst op de rivier. Uit een grote buis komt dampend water, dat als een kleine waterval over de rotsen neerklettert, de rivier in. De lucht ruikt er naar terpentine. Vlakbij is een meneer in een kleine bruine boot aan het vissen. Hij zwaait beleefd.

Het **fabrieksterrein van Shell in Monaca**, Pennsylvania wordt ’s nachts door duizenden lampen wit verlicht.

Toezichthouder Department of Environmental Protection stelde acht keer overtredingen vast van de milieuvergunning van Shell wat betreft het afvalwater van de fabriek, zoals te hoge concentraties tolueen en de weekmaker dibutylftalaat.

Clark loopt naar de punt van zijn boot en buigt voorover. Uit het water pakt hij een dikke tak die vastzit vlak bij de uitstroom van het afvalwater van Shell. Hij plukt er een kleine, doorzichtige korrel vanaf, die hij tussen zijn vingers omhooghoudt. Een plastic korrel, precies zoals het eindproduct van deze fabriek. „Ik kan niet garanderen dat deze van Shell komt, want een andere plasticfabriek in de buurt lekt veel plastic korrels in de rivier. Ik heb wel honderden korrels gevonden vlak bij waar het afvalwater geloosd wordt van Shell, in allerlei formaten. Deze regio heeft een groot plasticprobleem.”

Ondanks het plastic in het water, milieuzorgen en de overlast, is niet iedereen negatief over de fabriek. In West-Pennsylvania sloten veel staalfabrieken, ooit de motor van de economie. Shell beloofde met z’n plasticindustrie de regio „een nieuwe rol” te geven. De mensen uit de dorpen in Beaver County reageerden dan ook niet meteen afwijzend op een nieuw, groot, industrieel complex in hun midden.

Aan de bouw van de fabriek werkten 9.500 duizend mensen, maar die vertrokken weer. Uiteindelijk bleven er 600 de machines aansturen; veel ingenieurs, vaak mensen van buiten Beaver County die in het nabijgelegen Pittsburgh gingen wonen. Uit een rapport van de lokale universiteit bleek dat de beloofde werkgelegenheid uitbleef.

„Er zijn veel verschillende standpunten over de fabriek in de gemeenschap”, zegt Hulton VanTassel. „Ik heb mensen horen zeggen dat ze niet meer in hun eigen slaapkamer kunnen slapen, omdat ze daar te veel last hebben van de herrie van de fabriek. Sommige mensen zijn erg bezorgd over hun gezondheid. Maar er zijn ook veel mensen die vinden dat alle extra industrie in de regio goede industrie is – ook al vallen de banen wel tegen.”

Weg verhuisd

Jackie Shock-Stewart besloot niet af te wachten hoe het zou zijn deze fabriek als buurman te hebben. Ze vertelt het 150 kilometer bij de fabriek vandaan, op een bruin gestoffeerde bank in Ohio. Net als twee bevriende families is ze weg verhuisd. Ze vertrok in 2022, vlak voordat de productie begon.

Met haar ranke vingers slaat ze de bladzijden om van een fotoboek dat ze nog maakte van hun oude thuis en tuin. Hun oude huis in Beaver noemt ze een „paradijs”, met een tuin op een dichtbeboste steile heuvel. In de lente plukten ze hun eigen kersen. Stenen hakten ze zelf uit een groeve en bouwden er wandelpaden mee. Ze deelden hun tuin met herten, wasberen, slangen en soms zelfs een coyote.

Toen de fabriek werd gebouwd schenen de witte lampen door de bomen heen haar tuin in. „Alsof er stadionlichten aan stonden. De hele dag en nacht.” Ze raakte bezorgd over haar gezondheid, en die van haar kinderen, die naar een basisschool gingen vlak bij de fabriek. Toen het haar man lukte een baan te vinden in Ohio, verhuisden ze.

„Ik zie ook dat plastic een handig product is, maar voor het milieu is het niet goed. Ik denk niet dat we nog meer van zulke kolossen van fabrieken nodig hebben om zoveel plastic te maken. Zouden we niet al dat geld moeten inzetten voor alternatieven voor plastic?”

Op de bruine tegelvloer speelt haar jongste dochter, haar rode haar in twee staarten, met een kleiset die ze kreeg voor haar vijfde verjaardag. Met een grote rode speelgoedmixer ‘bakt’ ze taartjes en koekjes. De set is van plastic.

Uit huis gaan is voor jonge Spanjaarden onbetaalbaar: ‘Deze wooncrisis is een tikkende tijdbom’

admin
November 20, 2024
0

Isabel Almeida (34) werkt al tien jaar voltijds als verpleegkundige op een afdeling cardiologie in Madrid. Ze draait dagelijks twee diensten, van samen negen uur, vijf dagen in de week. „Maar met mijn salaris kan ik me geen eigen woning permitteren”, zegt ze gefrustreerd. Ze woont daarom bij haar ouders in de wijk Hortaleza, buiten de ring van Madrid. Haar zusje van 29 woont om dezelfde reden ook nog thuis.

In Europa lopen veel mensen ertegenaan dat er geen betaalbare woningen te krijgen zijn. In Spanje is de onvrede hierover in oktober al aan de oppervlakte gekomen. Spanjaarden gingen meermaals de straat op om te protesteren tegen onbetaalbare hypotheken en hoge huren, vooral in en rond de grote steden. Ook dit weekend staan weer demonstraties gepland.

Van de jonge Spanjaarden (achttien tot dertig jaar) woont meer dan 80 procent niet zelfstandig. In Nederland, dat toch ook een groot woningtekort en hoge prijzen kent, woont slechts 46 procent van de jongvolwassenen nog thuis.

„Ik schaam me er soms voor”, zegt Almeida. „Maar als ik alleen zou wonen, ben ik 70 procent van mijn salaris kwijt, voor één kamer!” Als verpleegkundige verdient ze 1.800 euro netto. Een eenkamerwoning kost in Hortaleza nu 900 tot 1.300 euro per maand. In de binnenstad van Madrid, in wijken als Lavapiés, Embajadores en Malasaña, betaal je voor zo’n woonruimte zelfs 1.400 tot 2.500 euro. „Ik ben allang gestopt met zoeken naar een huis. Hoe kan ik met wat ik overhoud een normaal leven leiden?”

Hetzelfde ervaart Jorge Rodriguez (26), personal trainer in een sportschool in de wijk Delicias. Hij werkt veertig uur per week en woont noodgedwongen bij zijn vader. „Ik moest een keuze maken: mijn complete salaris uitgeven aan vaste lasten en verder geen leven hebben, of bij mijn vader intrekken en geregeld kunnen reizen, uit eten gaan en andere leuke dingen ondernemen.” Hij koos voor het laatste en spaart, afgezien van een maandelijkse bijdrage aan zijn vader, een groot deel van zijn salaris van 1.700 euro bruto. „In de hoop dat ik voor mijn dertigste genoeg spaargeld heb om een huis te kopen.”

Steeds meer Spanjaarden met een voltijdbaan in bijvoorbeeld zorg, onderwijs of financiële sector hebben moeite een (huur)woning te vinden, vooral in grote steden als Madrid, Barcelona en Bilbao. Volgens huurplatform Idealista is een kamer huren nu gemiddeld 30 procent duurder dan vorig jaar. In Nederland is de huur in diezelfde periode met gemiddeld 5,4 procent gestegen. Gevolg van die rap stijgende huur in Spanje is dat ook meer dertigplussers bij hun ouders blijven wonen of een appartement delen met huisgenoten.

Veertig procent van Spaanse huurders geeft meer dan 40 procent van hun inkomen uit aan de huur. De centrale bank van Spanje, Banco de España, waarschuwde vorige maand dat zo’n 45 procent van de hurende Spanjaarden door de armoedegrens dreigt te zakken als gevolg van de hoge woonlasten. Ook lopen ze het risico op sociale uitsluiting. Binnen Europa ligt dat gemiddeld 15 procentpunt lager.

Tikkende tijdbom

De wooncrisis in Spanje heeft verschillende oorzaken, zegt Almudena Martínez del Olmo, hoogleraar huisvesting aan de Universidad Rey Juan Carlos in Madrid. Ze droeg bij aan een recent onderzoek over de wooncrisis, een diepgeworteld probleem dat volgens haar terugvoert op de economische crisis van 2008. „Sindsdien zijn de voorwaarden om een huis te kopen strenger geworden en is er meer onzekerheid op de arbeidsmarkt. Daardoor konden steeds minder mensen een huis kopen”, legt ze uit. „Het gevolg was krapte op de huurmarkt. En die ongekende vraag naar huurwoningen heeft geleid tot een enorme prijsstijging die niet in verhouding staat tot de financiële capaciteit van de Spanjaarden.”

Waar enkele jaren geleden de wooncrisis vooral kwetsbare groepen in de samenleving raakte, zoals migranten, is dat volgens Martínez del Olmo inmiddels verschoven naar de middenklasse.

Volgens berekeningen van Banco de España komt Spanje 1,2 miljoen woningen tekort. Jaarlijks worden er zo’n 90.000 gebouwd, maar daarmee valt de vraag niet bij te benen. Net als in Nederland kampen bouwbedrijven met personeelstekort, hoge materiaalkosten en gebrek aan ruimte in de steden.

Woningzoekenden lijden ook onder de groei van het toerisme in Spanje. Terwijl Airbnb-accommodaties en andere toeristenwoningen van de reguliere huurmarkt verdwenen, groeide het aantal woningzoekenden. Dat leidde afgelopen zomer tot massale protesten tegen toerisme.

Verschillende regio’s willen nu strengere regels voor verhuur aan toeristen. Zo stelde Barcelona in juni een verbod op toeristische verhuur van appartementen in: tegen 2028 moeten alle ruim tienduizend vergunningen daarvoor zijn ingetrokken. De lokale overheid in Malaga besloot zojuist om met ingang van deze maand de verhuur van appartementen aan toeristen te verbieden, om zo de huren in bedwang te houden.

Maar volgens hoogleraar Martínez del Olmo is tegengaan van verhuur aan toeristen en migranten – die van rechtse partijen vaak de schuld krijgen van het woningtekort – slechts symboolpolitiek. „De situatie in Spanje is problematischer dan in andere Europese landen, omdat we hier geen ‘diversiteit’ in de woningmarkt hebben. Zo zijn er nauwelijks sociale huurwoningen.”

Het land telt 300.000 sociale huurappartementen: 1 procent van de woningmarkt. In Nederland is dat 34 procent. Martínez del Olmo: „Als hier niet meer sociale huurwoningen worden gebouwd en de huurprijzen niet worden gereguleerd, wordt de noodsituatie alleen maar erger. Het is een tikkende tijdbom.”

Huurstaking

De demonstraties tegen de woningnood in oktober zijn een voorbode van een groot protest deze zaterdag, waarbij de organisatie ook oproept tot een nationale huurstaking. Valeria Racu, woordvoerder van huurdersbond Sindicato de inquilinas e inquilinos de Madrid: „Als de huren de komende jaren blijven stijgen en de regering en verhuurders ons niet tegemoetkomen, stoppen we met betalen.”

Als de huren de komende jaren blijven stijgen en de regering en verhuurders ons niet tegemoetkomen, stoppen we met betalen

Valeria Racu
woordvoerder huurdersbond Madrid

Bij de huurdersbond zijn enkele duizenden Madrilenen aangesloten. Tientallen vergelijkbare organisaties in het land steunen de huurstaking, volgens Racu. Je huur niet betalen is illegaal, maar zij vindt de actie legitiem. „Na betaling van je huur hou je nog maar 200 of 300 euro van je loon over. We werken niet meer alleen voor onze werkgevers, maar ook voor de verhuurders. En dat trekken we niet meer.”

Isabel Almeida vertelt dat de woningnood ook mentaal knelt. „Bij je ouders wonen heeft z’n voordelen; er wordt voor je gekookt, je kleren worden gewassen. Maar het beperkt mij in mijn onafhankelijkheid. Ik ben 34, maar heb het gevoel dat ik de volwassenheid nog niet heb bereikt.”

Dat sentiment deelt de 26-jarige Jorge Rodriguez. Beschaamd kijkt hij naar het plafond: „Het is misschien sneu om te zeggen, maar soms voel ik me niet mans genoeg omdat ik nog bij mijn vader woon. Die had op mijn leeftijd al een eigen woning, kinderen én financiële vrijheid. Het doet iets met je ego, ook al is deze wooncrisis niet onze schuld.”

Op haar achttiende had Almeida een baantje als serveerster, naast haar studie. Ze huurde een kamer voor 450 euro. „Ik had een weekcontract van dertig uur, en 50 procent van mijn salaris ging naar de huur. Het was veel, maar ik voelde me volwassener door de verantwoordelijkheden die ik had.” Nadat de huiseigenaar de huur voor de vijfde keer had verhoogd, moest ze terug naar haar ouderlijke woning. „En daar zit ik voorlopig nog wel.”

Wetgeving

Vorig jaar paste de Spaanse regering de woningwet aan om huurders beter te beschermen. Nu mag de huur hooguit met 3 procent per jaar stijgen, waar eerder een limiet ontbrak. Verder moet de verhuurder voortaan makelaars- en bemiddelingskosten betalen, en in overbevolkte regio’s zoals Madrid mogen particuliere verhuurders nog maar vijf woningen bezitten. Voorheen waren dat er tien. Huurders uit hun huis zetten is ook duurder geworden.

Maar regels veranderen is één ding, ze handhaven een tweede. Daar schieten de Spaanse autoriteiten tekort. Handhaving van de nieuwe huurregels is een verantwoordelijkheid van regionale overheden, en die hebben daar niet veel zin in. Uit protest tegen de landelijke overheid soms, of omdat ze veel inkomsten genieten uit toerisme.

Ook de regering maakt van handhaving geen groot punt. „Het probleem is dat de overheid huisvesting ziet als een verdienmodel”, zegt hoogleraar Martínez del Olmo. De verhuur van woningen aan toeristen is immers ook profijtelijk gebleken voor de staatskas. Vorig jaar verdiende Spanje 10,8 miljard euro aan toerisme.

Isabel Almeida merkte dat betere huurbescherming een wassen neus is toen ze een jaar geleden probeerde een kamer te huren. „De verhuurder wilde drie maanden borg en ook nog eens een extra maand huur”, vertelt ze. Dat loopt al gauw op tot 5.000 euro. „Die extra maand huur dekt dan zogenaamd kosten om het huurcontract te tekenen. Weiger je te betalen, dan zijn er genoeg andere huurders die het wel willen. Het is illegaal, maar wie controleert ze?”

Een demonstrant met een kartonnen huisje met de tekst „de enige woning die ik kan betalen” bij **een woonprotest in Madrid**.

Minder baby’s

De wooncrisis heeft verstrekkende gevolgen voor zowel individu als samenleving. Vooral gezinnen met een laag of middeninkomen worden getroffen, wat de sociale en economische ongelijkheid vergroot. Wie huur of hypotheek niet meer kan betalen en geen vangnet heeft, belandt op straat. Volgens de jongste cijfers van het Spaanse Nationale Instituut voor Statistiek is de dakloosheid sinds 2012 met ruim 24 procent toegenomen.

Voor Spanje als geheel vormt de demografische ontwikkeling een groot probleem. Doordat kinderen steeds langer bij hun ouders blijven wonen, worden minder baby’s geboren. Met de huidige vergrijzing kan het land over twintig jaar de pensioenen niet meer betalen, zei premier Sánchez onlangs. Zijn regering wil daarom op korte termijn migranten zonder geldige papieren legaliseren, zodat die kunnen helpen de economie draaiende te houden.

Luister naar