Ze werden weggezet als fraudeurs en criminelen. Het waren de Britse postkantoorbeheerders die verantwoordelijk waren voor de onverklaarbare kastekorten die op hun scherm verschenen. Aan de computers kon het echt niet liggen. Aan het begin van de dramaserie Mr Bates vs The Post Office zien we het gebeuren: een vrouw, Jo Hamilton, belt met de helpdesk over de problemen bij haar winkel en ziet tijdens het gesprek de schuld op haar computerscherm verdubbelen. „Je moet verliezen zelf betalen”, zegt de stem aan de andere kant van de lijn. De paniek in de ogen van Jo is zichtbaar: ze denkt (onterecht) dat het aan haar ligt.
Jo kreeg altijd te horen dat ze de enige was met dit soort problemen, maar in werkelijkheid waren er velen net zoals zij. De Post Office, het overkoepelende postkantoorbedrijf in Groot-Brittannië, beschuldigde honderden mensen en maakte hun levens kapot. Er kwamen veroordelingen, sommigen gingen zelfs onterecht de cel in. Maar de fout lag niet bij de postkantoorbeheerders, het probleem werd veroorzaakt door slecht werkende software.
In Mr Bates vs The Post Office krijgen slachtoffers als Jo (gespeeld door Monica Dolan) een gezicht en wordt het gecompliceerde Post Office-schandaal op een heldere wijze uitgelegd. De serie maakte begin januari veel los bij de Britten en de regering wil nu met spoed werken aan oplossingen. Een indrukwekkend resultaat dat laat zien hoeveel impact een serie kan hebben.
Niet opgeven
De rode draad in de serie wordt gevormd door de strijd van voormalig postkantoorbeheerder Alan Bates, een man die vele jaren probeerde eerherstel te krijgen voor alle onterecht veroordeelde mensen. Acteur Toby Jones zet hem neer als een nuchtere man die simpelweg weigert om op te geven. Met zijn vrouw aan zijn zijde weet hij steeds meer slachtoffers bij elkaar te krijgen, onder wie Jo Hamilton.
Lees ook
Er bleek een dramaserie nodig om de Britse ‘posties’ vrij te pleiten
Op de intenties van schrijver Gwyneth Hughes en regisseur James Strong valt niets aan te merken: de serie is integer gemaakt, met respect voor de slachtoffers. Als je puur kijkt naar de kwaliteit van de serie vallen er wel wat minpunten te noemen. Dat de serie de kijker soms bij de hand neemt is niet gek, het gaat immers om ingewikkelde materie. Maar de dialogen voelen soms wel erg onnatuurlijk aan. Sommige teksten bevatten puur een lading informatie die overgebracht moet worden. Het blijft soms hangen in ‘jij bent een goed mens, de mensen van de Post Office zijn kwaadaardig’. Voor subtiliteit is weinig ruimte: Jo staat bijvoorbeeld constant op het randje van een huilbui, een driedimensionaal personage wordt ze daardoor niet. Andere personages, zoals de vrouw van Alan, lijken vooral aanwezig om de kijker te vertellen hoe die zich moet voelen.
Dat de serie onderhoudend blijft, ligt aan de sterke acteurs die ondanks de uitleggerige teksten hun personages toch authenticiteit meegeven. Vooral Jones blijft de hele serie op topniveau spelen als de koppige meneer Bates. Mr Bates vs The Post Office is daarom toch verplichte kost.
Het Post Office-schandaal heeft duidelijke raakvlakken met het Toeslagenschandaal in Nederland. Misschien heeft Nederland ook een dramaserie nodig om de hersteloperatie te verbeteren en te versnellen.
