Red de tuin bij hitte en hoosbuien

Posted on by admin
Illustratie Maud de Vries

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Waterplan Juist de tuin kan een plek zijn om de effecten van weersextremen te verzachten. Vier tips om de tuin zomerproof te maken.

De Nederlandse zomer wordt de laatste jaren gekenmerkt door hitte- en droogterecords, schaarse maar hevige regenbuien en wateroverlast. In de tuin zie je meteen de effecten. Op het terras is het in de zomerse hitte niet meer prettig – liever zitten we binnen. Het gras verkleurt van fris groen richting verdroogd geel. Sommige bomen laten hun blad vallen in een poging de droogte te overleven. En als de regen dan eindelijk komt, stroomt het water zo over de uitgeharde grond weg en is de bodem nauwelijks in staat er nog iets van op te nemen.

Dat kan anders. Juist de tuin kan een plek zijn om de effecten van weersextremen te verzachten. Tips om de tuin verkoelend en weerbaar te maken.

1 Minder tegels, meer groen

Ongeveer een derde van het particulier tuinoppervlak in Nederland bestaat uit vegetatie. Tweederde is dus bedekt met materialen als tegels, grind en kunstgras. Zonder natuur in de tuin zijn hete zomerdagen moeilijker door te komen. Stenen houden hitte vast, vegetatie zorgt middels schaduw en verdamping juist voor verkoeling.

Ander nadeel van verharding: „Op tegels kan regenwater de grond niet infiltreren”, zegt Bart Zwiers, boswachter bij Natuurmonumenten. „In het ergste geval stroomt het regenwater via de tegels naar de straat, direct het riool in. Als het hard regent en het riool de druk niet aankan, geeft dat wateroverlast op straat, terwijl onze tuinen uitdrogen. Om beide te voorkomen wil je regenwater zoveel mogelijk in de tuin hebben.”

Zwiers werkte mee aan het opstellen van een pakket praktische tuintips, dat Natuurmonumenten gratis aanbiedt. Als boswachter van natuurgebied De Onlanden in Groningen weet hij hoe de natuur kan helpen om met droogte en wateroverlast om te gaan. De Onlanden stroomt bij hevige regenval vol water – en zorgt daarmee dat de inwoners van de stad Groningen droge voeten houden. Het is de grootste en oudste klimaatbuffer van Nederland. Natuur en tuin hoeven niet ver uit elkaar te liggen, zegt Zwiers. „Als je een tuin hebt, ben je in feite een natuurbeheerder. Neem die rol serieus.”

Dus beperk verharding in de tuin tot het minimum. Een terras hoeft niet groter te zijn dan het oppervlak dat daadwerkelijk wordt benut. Een smal toegangspaadje is vaak afdoende. Op de plekken waar de tegels zijn gelicht, kan een bloemenborder worden ingezaaid. Of wacht af wat er vanzelf aan begroeiing komt aanwaaien. Het regenwater kan van het verkleinde terras de border in stromen.

Van de weggehaalde tegels kun je een rand maken om de border af te bakenen. Of stapel ze op tot een bankje of muur. Egels en insecten maar ook kikkers, padden en salamanders zullen hier – mits er water in de buurt is – dankbaar gebruik van maken. Liever toch van de tegels af? Sommige gemeenten bieden een gratis tegel-afhaalservice aan.

2 Vang regenwater op

De regen die langs de daken stroomt, gaat doorgaans via de regenpijp direct het riool in. Beter is het om de regenpijp af te koppelen en het hemelwater op te vangen. „Dat kan natuurlijk in een klassieke regenton”, zegt tuinarchitect en hovenier Michiel Verheijen. „Maar dat is zeker niet de enige optie. Is er minder ruimte, dan kun je bijvoorbeeld een tank onder de tuinbank leggen. Je zit dan in feite op je regenton.” De waterdruk is zo laag bij de grond minder, maar is voldoende om met een tuinslang de vegetatie laag bij de grond te bewateren.

Een gazon dat droog is als hooi hoeft nog lang niet dood te zijn

Michiel Verheijen tuinarchitect en hovenier

Bewaar dit water als buffer voor echt droge periodes. Water geven hoeft namelijk minder snel en vaak dan veel mensen denken. Verheijen: „Ik snap wel dat mensen liefst een groene tuin willen. Maar een gazon dat droog is als hooi, hoeft nog lang niet dood te zijn. Na een regenbui kleurt dit meestal snel weer bij.” Als er bewaterd wordt, doe dit dan bij voorkeur ’s avonds: „Dan verdampt het minste water en gaat dus het meeste de grond in.”

In veel gemeenten bestaan subsidies voor het vergroenen van de tuin, zoals het vervangen van tegels door vegetatie of het plaatsen van een regenton. In de Groene Subsidiewijzer van Milieu Centraal staat welke gemeente wat aanbiedt.

Illustratie Maud de Vries

3 Creëer een wadi

Opgevangen regenwater kan ook naar een zogenoemde wadi worden geleid. Dat is een kuil, of verlaging in het grasveld, die in nattere periodes onder water komt te staan.

Verheijen: „Stel dat het een maand droog is. Het bodemleven heeft het dan zwaar te verduren. Als het vervolgens weer regent, heeft de harde, uitgedroogde bodem moeite dit water op te nemen. Het kan er dan net als bij een terras zo vanaf stromen, naar de straat richting een put. Terwijl je juist wilt dat de bodem het helemaal kan opzuigen, als een spons.” Een wadi helpt daarbij. Daarin sijpelt water rustig de bodem in. Het vult zo de grondwaterstand aan en zorgt voor een groenere tuin met minder last van droogte.

Graaf een kom in een lager gelegen gedeelte van de tuin. Die kan zo groot zijn als gewenst: ook in een kleine tuin kan een wadi worden uitgegraven. Een wadi van één vierkante meter en 20 centimeter diep kan al 200 liter water bufferen.

Plant er soorten in als valeriaan, gele lis, moerasvergeet-mij-nietje en moerasspirea. Die kunnen schommelingen in de waterstand en periodes van droogte prima hebben.

4 Leg een vijver aan

Een vijver is volgens Zwiers de ultieme toevoeging aan de tuin. „Een vijver fungeert als een kraamkamer. De insecten die erin geboren worden zijn het voedsel voor dieren als vogels, salamanders en kikkers. Een vijver, hoe klein ook, vormt de basis voor zoveel leven daaromheen. En ook niet onbelangrijk: in droge periodes vinden egels en vogels er een plek om te drinken.”

Is er ruimte voor een grote vijver, dan kun je die prima zelf aanleggen met een bodem van vijverfolie. Een natuurlijker variant bestaat uit een bodem van klei of leem. Volgens Verheijen kun je daarvoor beter een specialist inschakelen: „Als die niet goed wordt gelegd, kan die gaan lekken.”

Heb je weinig ruimte, dan adviseert Verheijen een speciekuip. Graaf deze in en zorg daarbij dat de rand net boven de grond uit steekt. „Je wilt niet dat er met een regenbui stof en zand in spoelt. Dat kan de balans verstoren.”

Plaats vervolgens in een bodem van zand en kiezels een stuk of drie waterplanten en laat de kuip vollopen met regenwater. Ander leven, zoals kikkers en zelfs salamanders, komt doorgaans binnen enkele maanden. In een grotere vijver zullen ook vissen vanzelf komen. „Reigers nemen viseitjes mee aan hun poten”, legt Zwiers uit.

Related Posts

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

  • admin
  • November 14, 2024
  • 0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”


In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0
Foto Jordi Huisman

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

Foto Jordi Huisman

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Foto Jordi Huisman

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

Foto Jordi Huisman

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Foto Jordi Huisman

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Foto Jordi Huisman


Column | De oppaskat van Jan

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.