Profclub in wording Hera United mikt op overname vrouwentak Telstar

Posted on July 3, 2024 by admin

Hera United denkt in Telstar een springplank te hebben gevonden die de Amsterdamse profclub in wording op korte termijn kan lanceren naar de top van de Vrouwen Eredivisie. Of het plan slaagt, hangt vooral af van de instemming van voetbalbond KNVB en zijn leden.

Eerder deze week tekenden Hera United en Telstar een overeenkomst die beide partijen per direct aan elkaar verbindt. Komend seizoen gaat Hera de vrouwentak van de club uit IJmuiden, die meedraait in de Vrouwen Eredivisie terwijl het mannenteam in de Eerste Divisie speelt, financieel ondersteunen en meedenken over de sportieve strategie. Daarna, zo is de afspraak, neemt Hera de vrouwenafdeling van Telstar over.

Hera United, dat in maart van dit jaar is opgericht, moet een profclub worden waarin het alleen om vrouwen draait. Op dit moment zijn alle deelnemers aan de Vrouwen Eredivisie onderdeel van de traditionele profclubs, zoals de KNVB voorschrijft. Maar volgens de initiatiefnemers achter Hera staat dit model de ontwikkeling van het Nederlandse vrouwenvoetbal juist in de weg. In de strijd om budget, aandacht, faciliteiten en begeleiding, leggen de vrouwen het namelijk altijd af tegen de mannenteams, redeneren zij.

Onkostenvergoeding

Dát er nog veel te professionaliseren valt, staat niet ter discussie. De inkomsten in het Nederlandse vrouwenvoetbal zijn – anders dan in de Verenigde Staten en Engeland – op dit moment verwaarloosbaar. Aan tv-rechten wordt de komende vijf jaar niets verdiend en ook sponsorinkomsten zijn heel beperkt. Gevolg: alleen bij Ajax, FC Twente, PSV en Feyenoord vallen alle speelsters onder een cao die is gekoppeld aan het minimumloon, bij andere clubs wordt aan sommige speelsters niet meer dan een onkostenvergoeding betaald. Het niveau van de Nederlandse competitie blijft daardoor ver achter bij de toplanden.

Hera United wil daar verandering in brengen en stelt zich het Amerikaanse Angel City FC als voorbeeld, een vrouwenprofclub uit Los Angeles die binnen een paar jaar naar een miljoenenomzet is gegroeid dankzij gelikte marketing en de steun van kapitaalkrachtige investeerders. Ook Hera heeft vermogende ondernemers aan zich gebonden, onder wie Funda-oprichter Marijn Pijnenborg en Heleen Dura Van Oord, zakenvrouw van het jaar in 2013, hoewel niet bekend is gemaakt hoeveel budget zij ter beschikking stellen.

De KNVB draagt óók al jaren uit dat snelle ontwikkeling van het vrouwenvoetbal prioriteit heeft. Daarom heeft de voetbalbond de licentie-eisen aangescherpt: vanaf komend seizoen zijn clubs verplicht tenminste acht speelsters het minimumloon te betalen (voor minimaal 22 uur per week). Een prijzenswaardige stap, vindt Telstar-directeur Leon Annokkée, maar ook een maatregel die de kleine club financieel in de problemen brengt.

Wrijving in de kleedkamer

Op dit moment reserveert Telstar jaarlijks zo’n vier ton, of 10 procent van het totale budget, voor vrouwenvoetbal. Om te voldoen aan de eisen zou Telstar dit bedrag ten minste moeten verdubbelen, schat de club in. Dat zou ten koste gaan van de rest van de club, die toch al een heel bescheiden begroting heeft vergeleken bij de concurrentie in de Eerste Divisie. Het alternatief, zegt Annokkée, „is dat je de koek anders gaat verdelen.” Ofwel, acht speelsters krijgen een cao-vergoeding, voor de rest blijft weinig over. „Maar dat geeft wrijving in de kleedkamer en heeft ook weinig meer met profvoetbal te maken.”

En dus nam Annokkée dit voorjaar contact op met Hera United-directeur Marieke Visser. Ze waren het er snel over eens dat ze „elkaar kunnen helpen”, vertellen ze. Hoe? Komend seizoen springt Hera financieel bij, zegt Visser, zodat Telstar zich bij een gelijkblijvende begroting „in iedere linie” kan versterken en toegang krijgt tot „voetbalactiviteiten die niet in het Telstar-budget zijn opgenomen”, zoals trainingskampen. Tegelijkertijd wordt Visser betrokken bij het sportieve beleid van Telstars vrouwentak.

Na het seizoen gaat die over in Hera United en wordt het budget, zo is het plan, zodanig opgeschroefd dat het team moet kunnen meedraaien in de top van de Vrouwen Eredivisie. Daar is, schat Visser, op dit moment jaarlijks zo’n 2 miljoen euro voor nodig, geld dat van sponsors en de investeerders achter Hera zal moeten komen. Hera hoopt dan op zijn minst een deel van de thuiswedstrijden te spelen in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Telstar en Hera blijven gezamenlijk verantwoordelijk voor de jeugdopleiding in IJmuiden, die specifiek gericht is op meisjes.

„Zo kan alles wat hier de afgelopen jaren is opgebouwd, worden voortgezet”, zegt Annokkée. En krijgt Hera in een klap de beschikking over een organisatie, kennis, een selectie én toegang tot de Vrouwen Eredivisie. Althans, dat is de verwachting. Omdat de KNVB-regels dus bepalen dat vrouwenteams onderdeel moeten zijn van een bestaande profclub, is voor de afsplitsing van Telstar aanpassing van de statuten nodig. Vervolgens toetst de licentiecommissie van de KNVB of Hera voldoet aan de licentie-eisen.

De voetbalbond zegt op dit moment uit te zoeken hoe de toetreding van Hera reglementair mogelijk kan worden gemaakt. In het najaar moet dat onderzoek zijn afgerond, waarna de leden – de clubs dus – over een wijziging van de statuten moeten stemmen. Is Visser niet bang dat bestaande profclubs Hera als bedreiging zullen zien en de deur dichthouden? „Ik denk dat mensen in het vrouwenvoetbal ons initiatief alleen maar toejuichen, omdat iedereen baat heeft bij een sterke competitie. In het mannenvoetbal zien clubs elkaar misschien vooral als concurrent, maar in het vrouwenvoetbal hebben we nog een collectief belang voor ogen.”

‘Er was geen eten daar, geen benzine, geen elektriciteit’: opluchting onder Nederlanders op repatriëringsvlucht uit Libanon

admin
October 6, 2024
0

Zaterdagavond om kwart voor negen krijgt Abdallah Alawa (39) uit Rotterdam-Zuid een berichtje van zijn zwager: ze zijn geland. Maar niet op Eindhoven Airport, waar hij nu met zijn vrouw in de verder vrij lege aankomsthal staat te wachten. De repatriëringsvlucht waarmee de overheid Nederlanders terug heeft gehaald uit Libanon, met aan boord zijn schoonouders en zijn zwager, staat aan de grond bij Vliegbasis Eindhoven. Dat is wat anders.

Dus ze gaan weer de draaideuren door, de auto’s in. Hij in die van de schoonvader, zij in hun eigen auto. Stuurt Google Maps ze ook nog verkeerd. Je moet een stukje terug, zegt een diender in een hokje bij de slagbomen. Dan naar links en dan steeds maar rechtdoor, dan kom je er.

En het was al „stressen” deze week, vertelt Alawa. Zijn schoonfamilie vloog ruim drie weken geleden naar Libanon, voordat „dat hele drama” begon. De oplopende spanningen tussen Hezbollah en Israël, bedoelt hij, waarbij Israël (naast een grondoperatie in het zuiden van het land) zware luchtaanvallen uitvoert op doelen in Libanon.

Lijnvluchten geannuleerd

Het idee was een vakantie in kuststadje Qalamoun, net onder Tripoli en op een uurtje rijden van hoofdstad Beiroet. Maar de terugvlucht, gepland voor vorige week woensdag, werd geannuleerd. Een nieuwe lijnvlucht die ze probeerden ook, en de toeristische boottocht tussen Tripoli en Turkije die ze daarna in allerijl maar boekten óók. Hij belde wel veel met ze, en ze stuurden berichtjes. „Dat ze raketten hoorden”, zegt Alawa, „en dat ze niet wisten of het nog zou lukken terug te komen.”

Hij heeft ringen onder zijn ogen, is zichtbaar moe. „Effe lastig”, zegt hij.

Nadat het Ministerie van Buitenlandse Zaken eerder deze week twee repatriëringsvluchten aankondigde, meldde de familie van Alawa zich meteen. Ze hadden verwacht vrijdag al mee te kunnen, toen de eerste vlucht ging. „Maar ze werden maar niet gebeld. Je moet eerst teruggebeld worden, dat je aanvraag in orde is, en dat gebeurde maar niet.” Dat gebeurde pas zaterdagochtend. „Echt last minute.”

Roze hoodie

Tot het „Nederlanders actief helpen” uit Libanon weg te komen werd dinsdag besloten door het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Twee repatriëringsvluchten met een Airbus A330 van de NAVO, een op vrijdag en een op zaterdag. Wie mee wilde, kon zich tot vrijdagmiddag aanmelden bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Vrijdagavond landde de eerste vlucht in Eindhoven, met 185 mensen aan boord. Zaterdag werden nog eens 170 mensen van Beiroet naar Eindhoven gevlogen. Beide keren ging het om iets meer dan honderd mensen die op de oproep gereageerd hadden en konden aantonen dat ze Nederlander zijn of als partner of kind met een Nederlander zouden meereizen.

De rest van de passagiers werd gerepatrieerd op verzoek van andere landen: vrijdag gingen er Belgen, Ieren en Finnen mee, zaterdag Fransen, Belgen, Spanje en Oostenrijkers. „Andere landen hebben hun eigen vluchten”, lichtte een woordvoerder van het ministerie zaterdag toe, „maar er is ook internationale samenwerking. Het is net hoe het uitkomt. We willen optimaal gebruikmaken van de capaciteit.” Zaterdag kwamen ook de Belgische journalist Robin Ramaekers en zijn cameraman Stijn De Smet mee; zij waren in Libanon voor VTM Nieuws en raakten eerder deze week gewond in Beiroet.

Ook de Belgische journalist Robin Ramaekers en zijn cameraman Stijn De Smet waren zaterdag aan boord; zij raakten deze week gewond in Beiroet

Onder de eersten die vanuit het vliegtuig de hal binnenkomen is een baby, hooguit een paar dagen oud, in een wit berenpakje en een deken. De pas bevallen moeder is Frans, de medewerkers op de luchthaven proberen snel een rolstoel voor haar te regelen.

Daarna: een familie van vijf met een vliegveldtrolley vol tassen. De oudste zoon spreekt een beetje Engels. „We came here because of the war”, zegt hij tegen de mensen achter de balie. Ze willen graag naar Amsterdam. Omdat ze daar familie hebben? Een taxi bellen dus. Nee, begrijpen ze na enige taalverwarring, ondanks dat er een tolk is aangesloten: géén familie of bekenden in Nederland. Ze moeten dus ergens ondergebracht worden vannacht. Hotel Pullman kan misschien, hier in Eindhoven.

Een familie van vijf zaterdagavond na aankomst van de repatriëringsvlucht op de vliegbasis Eindhoven.

„Heb je het koud?” vraagt een andere vrouw in hesje aan de jongste van het stel, een meisje van ongeveer zes. Ze draagt alleen een korte broek en een dun, lichtblauw shirtje. Ze krijgt een verwassen roze hoodie van Levi’s, haar broer een zwartgrijze met opdruk Colossos: Kampf der Giganten, een houten achtbaan in Heide-Park Soltau, Duitsland.

De familie van Abdallah Alawa en zijn vrouw zit in het laatste groepje dat de hal binnenkomt. Zij filmt het met haar telefoon en geeft haar vader daarna drie kussen op de wang. Hij omhelst zijn schoonvader, twee ferme klappen op het schouderblad.

„Steeds was ik daar bang voor de bom”, zegt de schoonvader, Mohammed Alawa (57), als de begroetingen voorbij zijn. „Er was geen eten daar, geen benzine, geen elektriciteit.” Zijn ouders en zijn broer, die in Libanon wonen, zijn daar nog. Zij hebben geen Nederlands paspoort.

En nu? Hoe voelt hij zich?

„Nu? Hier?” Hij wijst met beide handen naar de grond. „Opgelucht.”

Vier migranten overleden bij oversteek Kanaal

admin
October 5, 2024
0

Tijdens een oversteek van het Kanaal tussen Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk zijn afgelopen nacht vier migranten overleden, onder wie een tweejarig kind. Dat schrijven internationale persbureaus. „Een kind is vertrappeld in een boot,” schreef de Franse minister van Binnenlandse Zaken Bruno Retailleau op X. „Een verschrikkelijke tragedie,” zegt hij. „Mensenhandelaren hebben het bloed van deze mensen aan hun handen.”

Het gaat om twee aparte incidenten. Een boot met vijftien migranten aan boord riep de hulp van de kustwacht in. Die kwam en trof het tweejarige kind dood aan. Waarschijnlijk „verpletterd in een gedrang op de boot,” zei een lokale officier van justitie zaterdag in een persconferentie.

In een tweede boot, overvol, met 83 mensen aan boord, troffen autoriteiten drie mensen dood aan. Ook zij werden waarschijnlijk „verpletterd” en „verdronken in de 40 centimeter water op de bodem van de opblaasbare boot”, aldus een lokale Franse bestuurder in dezelfde persconferentie.

In de afgelopen weken zijn er meer verdrinkingen geweest op het Kanaal. Op 3 september kwamen twaalf migranten om het leven toen een boot onderweg van Frankrijk naar het Verenigd Koninkrijk kapseisde. Afgelopen 15 september verdronken nog eens acht mensen die het Kanaal over voeren in een rubberboot.

Belangrijkste Nederlandse dansprijzen uitgereikt tijdens Nederlandse Dansdagen

admin
October 5, 2024
0

De Zwanen en de Jonge Zwanen, de jaarlijkse dansprijzen van de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties (VSCD), zijn vrijdagavond uitgereikt. De winnaars werden bekendgemaakt tijdens het Gala van de Nederlandse Dans, het startschot voor het festival Nederlandse Dansdagen in Maastricht.

De Zwaan voor de meest indrukwekkende dansproductie ging naar Marco Gerris’ Rhythm & Flow voor ISH Dance Collective. De jury ziet hoe Gerris de jeugdige, rebelse identiteit van de groep heeft weten te bewaren met volwassen voorstellingen waarin ‘urban’ skills worden gecombineerd tot een verrassend geheel. De Zwaan voor de dansprestatie die vorig seizoen het meest imponeerde, ging naar Kalin Morrow. In de sci-fisolo The Previous Owner van Dunja Jocic, over reïncarnatie door technologie, levert zij een aangrijpend gevecht om haar identiteit te behouden. „Kalin máákt deze voorstelling”, aldus de jury.

Op een onbewoond van jeugddansgezelschap MAN || CO werd bekroond met een Jonge Zwaan. De voorstelling voor 6-plussers schetst met een mix van tekenfilmhumor en scherp getimede dans de reuring en schuivende verhoudingen die ontstaan door de confrontatie met een nieuwkomer. Winter Wieringa kreeg de Jonge Zwaan voor zijn rol in Hoop! (12+) van Wies Bloemen/Danstheater AYA. Hij is volgens de jury „een intrigerende danser naar wie je wilt blijven kijken”.

De Innovatieprijs van de Nederlandse Dansdagen ging naar Anne Suurendonk. Zij kreeg de stimuleringsprijs voor jong talent om „geheel eigen bewegingstaal, die draait om de innerlijke beleving” verder te ontwikkelen in een nieuwe voorstelling die zij met het prijzengeld van 25.000 euro kan realiseren.

Vorige maand werd al onthuld dat de Dansspeld, een prijs van verdienste voor mensen die een grote bijdrage hebben geleverd aan de danssector, dit jaar twee keer wordt toegekend. De spelden gaan naar Wies Bloemen (Danstheater AYA) en Ed Wubbe (Scapino Ballet Rotterdam), zij stonden ruim dertig jaar aan het roer van hun groep. Bloemen wordt geroemd om haar voortrekkersrol in het genre jeugd- en jongerendans. Zij zwaaide eerder dit jaar af, Wubbe draagt het leiderschap eind dit jaar over. Dankzij zijn inspirerende leiding en neus voor jong choreografisch talent transformeerde Scapino Ballet Rotterdam tot een hedendaags balletgezelschap met een breed publiek.