N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Muziek
Festivalverslag De eerste dag van Pinkpop onderstreepte letterlijk Pink en pop. Met haar spectaculaire vliegact en vuurballen overdonderde de zangeres als slotact. En er was ook genoeg te rocken: metal met Mongoolse keelzang van The Hu bijvoorbeeld.
„Oh! My! God!” roept iemand uit. Ineens zien we het allemaal: Pink staat niet op het podium maar zweeft er ver, ver boven. In een reusachtige, geopende mond aan de bovenrand van het Pinkpop-podium staat ze in een glinsterend badpak, op een meter of twintig, misschien wel dertig? Krankzinnig hoog. En dan lazert ze, aan touwen gelukkig, ineens naar beneden, om vlak boven het podium weer terug te veren terwijl ze ‘Get the Party Started’ zingt en koppeltjeduikelt aan elastieken. „Oh my God”, zegt de vrouw nog eens, vol ongeloof. Nou, inderdaad. Dit was het eerste nummer nog maar.
Pink overdonderde vrijdagavond als slotact van de eerste dag op het driedaagse muziekfestival Pinkpop in Landgraaf. Er was de hele dag al uitgekeken naar de Amerikaanse zangeres (eigenlijk Alecia Moore), de kabels boven het festivalterrein maakten nieuwsgierig. Meteen met die opening loste ze de verwachtingen in; er kwamen nog veel meer spectaculaire circusacts, zoals trampolines rond een grote toren waar dansers op- en afstuiterden. In de bonte show liepen er enorme lippen rond of rolden er mensen in winkelwagentjes over het podium.
Halverwege tijdens het vrij ingetogen ‘Turbulence’, afkomstig van haar in februari uitgebrachte album Trustfall, zweefde Pink in een soort satijnen trapeze over het publiek in een indrukwekkende choreografie. Van die plaat bracht ze veel nummers , aangevuld met de indrukwekkende zak vol hits die ze de afgelopen twee decennia had. Elke keer denk je: oja, deze heeft ze óók nog gemaakt.
En dan moest de echte grote stunt nog komen, want tijdens de uitdagende afsluiter ‘So What’ – een klassieker inmiddels, uit 2008 – vloog ze pas écht door de lucht: hard en snel, en echt goed hoog boven het publiek. En dan draaide ze er ook nog wild rondjes bij, als een Legopoppetje in de hand van de kleuter die ermee speelt.
Vuurballen
De vele vuurballen tijdens Pink’s ‘Heartbreaker’ deden nog even denken aan de alles verzengende hitte van eerder die dag. Ook dit festivalweekend is het ontzettend heet, en zijn de vele kraantjes met gratis water, de kleurige hoedjes, wolken en elk streepje schaduw erg populair. Het is er op de eerste dag niet minder druk om: stofwolken stijgen op van het gortdroge terrein waarop de massa beweegt van het Noordpodium naar het Zuidpodium.
De 52ste Pinkpop is een echte popeditie. Pink sloot een fijn afwisselende festivaldag af, waar zowel de verstokte poppy meezingers als de rockers weinig te klagen hadden met shows waar je over kunt napraten.
De populaire Niall Horan kreeg de festivalweide knap vol. Terwijl de zon op z’n hoogst stond hoefde de Ier, die bekend werd in boyband One Direction, maar een mondhoek op te trekken voor een grote respons (gegil). Zijn songs werden tot ver op veld achteloos meegezongen, zoals ‘If You Leave Me’ en ‘Meltdown’ van zijn nieuwe solo-album The Show (deze week op één in de hitlijst in ons land), en zeker One Direction’s ‘Story of my Life’, met Horan op akoestische gitaar. „Dit is mijn eerste festival in Europa, beter wordt het niet!”
Keelzang
Op het van oudsher ook zo gitaarminnende Pinkpop viel de indierock van The War on Drugs vrijdag erg goed tijdens de zakkende zon, net als de altijd solide Editors. En ook de frisse Nova Twins was met hun rap-rock-dance amalgaam sterk. Bijzonder was ook de folkmetal van de Mongoolse band The Hu, die traditionele keelzang en -instrumenten combineren met metal. Net iets te weinig variatie om een heel optreden boeiend te blijven, maar wel een erg leuke act om te zien.
Minder verheffend was Electric Callboy, een maffe Duitse band die stevige metalcore meent te moeten mengen met feesttentmuziek. Sommige van hun refreinen zijn zo catchy, dat je er boos om kunt worden als ze uren later nog in je hoofd opduiken (nu niet denken aan ‘Hypa Hypa’), als bij een een over the top Songfestival-act.
Aangenamer was het bij The Haunted Youth, de sympathieke jonge band uit Belgisch Limburg die aan het tentpodium niet genoeg had voor het publiek dat erop af kwam – al is het maar om uit de zon te blijven. Bij vlagen was het soms net iets te verstild om boven het publiek uit te komen, maar de dromerige, wat donkere indiepop vonden uiteindelijk wel z’n weg en moeten fans hebben gewonnen.
Foto’s Andreas Terlaak.