Ouders staan voor onmogelijke keuze in ontroerende serie ‘Best Interests’

Nicci en Andrew staan voor een onmogelijke keuze. Maar ze moeten hem maken. Hun 13-jarige dochter Marnie heeft sinds haar geboorte een zeldzame vorm van spierdystrofie. Ze ligt buiten bewustzijn in het ziekenhuis en gaat steeds verder achteruit. Volgens haar arts is het tijd om haar behandeling stop te zetten, er is geen andere uitweg. Zijn de ouders het daarmee eens?

De Britse serie Best Interests toont de spanningen die daarna ontstaan: Andrew (Michael Sheen) denkt dat de arts gelijk heeft, terwijl Nicci (Sharon Horgan) daar heel anders over denkt. Zij besluit om een zaak tegen het ziekenhuis te beginnen om zo de behandeling voort te zetten. En zo komen ze, ondanks hun gedeelde liefde voor hun dochter, tegenover elkaar te staan. Hun oudste dochter, die helemaal gezond is, staat ertussenin.

Sharon Horgan en Michael Sheen zijn zeer overtuigend als worstelend echtpaar. In het begin zie je hoe ze nog altijd gek op elkaar zijn, giechelend verliefd in een trein na een weekendje weg. Het maakt de frictie die volgt extra pijnlijk: tijdens een scène waarin de twee over straat lopen en de emoties niet meer onder controle hebben, wil je eigenlijk wegkijken. Ze raken de grip kwijt, maar kunnen geen andere kant meer op. Horgan en Sheen spelen de frustraties van hun personages genuanceerd: vermoeid, soms verdoofd en toch vastberaden. Er zijn moment met lucht. Zo zet Sheen een klunzige vader neer die soms gewoon met een biertje in de hand wil dansen op jarennegentigmuziek.

Menselijk

Het uitgangspunt van Best Interests zou kunnen leiden tot een melodramatisch huilfestijn waarin de kwestie wordt gereduceerd tot ‘goede’ kant tegen ‘slechte’ kant. Schrijver Jack Thorne pakt het subtieler en realistischer aan: de keuzes van beide ouders zijn te begrijpen, terwijl ook de arts (gespeeld door Noma Dumezweni) meelevend overkomt. Zij zegt dat het wreed is om het stervensproces nog langer te rekken. Verder zien we hoe het leven van de andere dochter (Alison Oliver) onbewust een bijzaak lijkt voor de ouders. De constatering dat haar moeder eigenlijk alleen nog thuiskomt voor schoon ondergoed is tegelijkertijd grappig en pijnlijk. De serie bouwt naar een rechtszaak waarin over het lot van Marnie beslist zal worden.

Beeld Samuel Dore

Via flashbacks krijg je een beeld van Marnie als persoon buiten het ziekenhuisbed. Actrice Niamh Moriarty maakt van Marnie een vrolijk meisje met levenslust. Ze doet vanuit haar rolstoel graag TikTok-dansjes met haar grote zus. De voorbereiding op een bioscoopafspraakje met een jongen, waarin moeder haar voor het eerst make-up opdoet, is ook lief. De keuze om Marnie en andere personages te laten spelen door mensen die in het echte leven ook een lichamelijke beperking hebben, draagt bij aan de authenticiteit. Door op deze manier te casten, krijgen acteurs met een beperking ook kansen die er voor hen vaak niet zijn in de film- en televisiewereld.

De serie is geen aanklacht tegen de Britse gezondheidsdienst NHS. Wel wordt de kijker geconfronteerd met de manier waarop de maatschappij omgaat met mensen die een beperking hebben. Gelukkig maakt de serie ook duidelijk hoeveel vreugde en geluk Marnie bracht in haar omgeving.

https://youtu.be/xKMruyKoMCY?si=ysMnLp4qD7Fit4mr