Opinie | Seks is niet altijd perfect â wisten tieners dat maar

Posted on January 26, 2024 by admin

‘Seks is net als pannenkoeken bakken, de eerste keer mislukt altijd.” Het is een citaat van een dertien jarige jongen tijdens een gastles seksuele vorming die ik op een middelbare school geef. Je hoort zijn ouders er in doorklinken maar dat is niet erg, het is namelijk een erg geruststellende boodschap. Seks, en dan vooral de eerste keer, is nou eenmaal niet zoals je het in de meeste films of series ziet. Seks is onhandig, vlezig en soms gebeuren er dingen die je niet had voorzien of zelfs prettig vindt. Maar ervaren tieners dat nog wel zo? Hebben tieners nog wel de ruimte om onbevangen te ontdekken en een beetje aan te rommelen als het op seks aankomt?

Nederlandse jongeren beginnen steeds later met de eerste keer penis-in-vagina-seks, blijkt ook uit het recente Seks onder je 25ste-onderzoek dat iedere vijf jaar door Rutgers en Soa aids Nederland wordt uitgevoerd. In 2023 heeft de helft van de jongeren seks met 18,7 jaar, vijf jaar eerder was dat nog 18 jaar en in 2012 zelfs 17 jaar. De verschuiving op zich is niet goed of slecht, de beweegredenen voor jongeren om later aan seks te beginnen kunnen dat wel zijn.

Omdat de verschuiving niet voor het eerst opviel bij onderzoekers, is er in 2018 al vervolgonderzoek gedaan onder jongeren om te ontdekken waarom zij steeds later beginnen met penetratieseks. De redenen die daar uit kwamen zetten je aan het denken over de almaar verder opschuivende cijfers. Zo blijkt uit het kwalitatieve onderzoek dat jongeren de druk ervaren om alles ‘goed’ te doen en hebben (sociale) media een negatieve impact op de ontwikkeling en het zelfbeeld van jongeren.

In onze individualistische samenleving wordt er op gehamerd dat jongeren verantwoordelijke en verstandige keuzes maken. Dat geldt voor veel onderwerpen die jongeren bezighouden. Niet alleen moeten ze goede cijfers halen en een leuk bijbaantje hebben, ze moeten ook nog het klimaat redden. Er heeft nog nooit zo veel nadruk gelegen op maakbaarheid. Dat vertaalt zich ook naar de slaapkamer. De eerste keer moet niet alleen leuk zijn, je moet het ook doen met iemand waar je verliefd op bent, het moet romantisch zijn, je moet het lekker vinden (liefst ook een orgasme krijgen) en ook moet je het veilig doen (je weet toch dat je een soa kunt krijgen?!). Door al die factoren stellen ze ‘de eerste keer’ liever uit, aldus de jongeren zelf. Je kunt de eerste keer immers maar één keer doen, dit is wat je de rest van je leven zal bijblijven.

Die hoge verwachting komt niet overeen met de praktijk van seks die toch op z’n minst vaak een beetje rommelig te noemen is. Daarom pleit ik er al langer voor de eerste keer penetratieseks niet zo belangrijk te maken. Ik kan me nog herinneren dat ik als onzekere tiener de eerste keer samen bloot in bed liggen veel spannender vond. Er zijn zo veel eerste keren die je kunt beleven: van een eerste zoen tot de eerste keer een orgasme in het bijzijn van iemand anders. Bovendien is het voor jongeren extra pijnlijk als de eerste keer niet zo leuk was, ze hebben dan het gevoel gefaald te hebben.

Online-seks

Een andere reden voor de verschuiving zou kunnen zijn dat de leefwereld van jongeren en hun onderlinge relaties zich inmiddels zo veel online afspelen, dat jongeren gewoonweg minder kans krijgen om intiem fysiek contact met elkaar te hebben. In dat geval zouden de avondklok en andere beperkende coronamaatregelen ook een verklaring kunnen zijn voor het feit dat jongeren nu een jaar langer wachten dan vijf jaar geleden. Het vele online zijn zou zich logischerwijs ook kunnen vertalen naar meer online-seks. De eerste keer zou dan niet langer de eerste keer penetratieseks betekenen, maar bijvoorbeeld voor de eerste keer een sexy foto sturen. Opvallend genoeg zijn de cijfers over jongeren die online-seks met elkaar hebben (denk aan het versturen van sexy foto’s of filmpjes) de afgelopen vijf jaar gelijk gebleven. Dat betekent dus dat er geen verplaatsing naar online-seks plaatsvindt, maar dat jongeren gewoonweg langer wachten met iedere vorm van seks.

En de invloed van de onlinewereld rijkt verder dan alleen het contact van jongeren onderling. Jongeren zeggen namelijk ook dat onlinebeelden hun eigen lichaams- en zelfbeeld beïnvloeden en dat ze het spannend vinden om zich uit te kleden voor een ander als je lichaam niet voldoet aan het ideaalbeeld dat je op sociale media ziet. Ook zorgt het vele online zijn ervoor dat jongeren het gevoel hebben onder een vergrootglas te liggen. Dit maakt ze kwetsbaar en versterkt het gevoel dat ze zich geen fouten kunnen veroorloven.

Alhoewel de sekspositieve boodschap in de seksuele vorming steeds meer terrein begint te winnen, wordt er (met name door ouders) altijd enthousiast gereageerd op ‘zo laat mogelijk beginnen’. Het is een verwarrende boodschap: seks is leuk, maar wacht er vooral zo lang mogelijk mee. Er valt wel degelijk iets te zeggen voor niet te jong beginnen aan seks: uit ander onderzoek blijkt namelijk dat met name de erg jonge starters (12-14 jaar) vaker negatief terugkijken op hun eerste keer. Maar ‘hoe later, hoe beter’ gaat in dit geval niet op. Als je al deze verklaringen naast elkaar legt, zou ik als ouder van een tiener niet staan te springen dat de leeftijd weer omhoog is gegaan. Jongeren missen de ruimte om maar wat aan te rommelen als het op het ontdekken van seksualiteit aankomt. Bereid jongeren voor door ze een realistisch beeld te geven van seks en de eerste keer penetratie. Leg minder nadruk op ‘de eerste keer’. Gun ze de ruimte om te experimenteren, fouten te maken en risico’s te nemen. Want ook al mislukt die eerste pannenkoek, hij is vaak toch prima te eten.

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.

Rijke landen spelen op de klimaattop in Bakoe hoog spel, en verliezen

admin
November 24, 2024
0

Na een chaotische zaterdag waarop conferentievoorzitter Azerbeidzjan langzaam de greep op de onderhandelingen verloor, is er op de klimaattop in Bakoe, in de nacht naar zondag toch nog een akkoord bereikt. Rijke landen zijn bereid in 2035 „ten minste een bedrag van 300 miljard dollar per jaar” beschikbaar te stellen voor klimaatbeleid in ontwikkelingslanden. Dat is het drievoudige van wat er nu jaarlijks wordt betaald. Het is het compromis waartoe de rijke landen nog net bereid waren, en dat voor de arme landen nog net niet voelde als een totale mislukking.

De onderhandelingen over de hoogte van dit bedrag kwamen uiteindelijk pas vrijdagmiddag om 16.00 uur, twee uur voor het formele einde van de top, op gang. Toen kwam de voorzitter met een serieuze onderhandelingstekst over klimaatfinanciering, hét onderwerp van deze 29ste klimaatconferentie (COP29).

Twaalf dagen lang deden allerlei ontwerpteksten de ronde, maar die waren voor niemand erg geloofwaardig. De rijke, geïndustrialiseerde landen hielden, tot frustratie van de ontwikkelingslanden, hun financiële kaarten stevig tegen de borst.

1.300 en 250 miljard dollar

Vrijdagmiddag stonden er dan toch concrete bedragen voor hulp aan arme landen in de ontwerptekst. Twee, om precies te zijn. Het hoofdstuk over het financieringsdoel begon met een bedrag van 1.300 miljard dollar per jaar vanaf 2035. Dit is wat ontwikkelingslanden volgens de meeste experts over tien jaar ongeveer nodig hebben voor hun klimaatbeleid. In de tekst worden alle landen opgeroepen ervoor te zorgen dat dit geld beschikbaar komt. Zo’n vrijblijvende ‘oproep’ aan iedereen betekent in VN-taal zoiets als: dat gaat niet gebeuren.

De volgende paragraaf was daarom veel belangrijker. Hier was sprake van een „besluit”: in 2035 zal jaarlijks 250 miljard dollar beschikbaar komen voor klimaatactie in ontwikkelingslanden. In een bijzin staat dat rijke landen daarbij het voortouw nemen. Het geld mag overal vandaan komen, uit publieke of private middelen, via bilaterale of multilaterale afspraken, in de vorm van leningen, met hulp van ontwikkelingsbanken of uit „alternatieve bronnen”.

Volgens de Panamese hoofdonderhandelaar leek het wel of ‘de ontwikkelde wereld wil dat de planeet verbrandt’

Ontwikkelingslanden vonden die 250 miljard „een belediging” en onacceptabel, zij eisten ten minste 500 miljard per jaar. Volgens de Panamese hoofdonderhandelaar leek het wel of „de ontwikkelde wereld wil dat de planeet verbrandt”. Ook de vele westerse klimaatactiegroepen die zoals altijd op klimaattoppen in groten getale aanwezig zijn, spraken er schande van. Met aftrek van de inflatie was dit nauwelijks meer (en misschien zelfs minder) dan de 100 miljard die arme landen nu jaarlijks ontvangen. Terwijl al lang duidelijk is dat de schadelijke gevolgen van klimaatverandering alleen maar toenemen en dat vooral ontwikkelingslanden daar de dupe van zijn.

Riskante strategie

Rijke landen hadden een riskante strategie gekozen door pas zo laat in de onderhandelingen met een geldbedrag te komen. Hun argument was steeds dat het noemen daarvan de aandacht zou afleiden van thema’s die voor hen juist heel belangrijk waren. Zij wilden eerst meer duidelijkheid over de ‘architectuur’ van de mondiale klimaatfinanciering, er moest meer transparantie komen over de hoogte van de bedragen. En hun belangrijkste punt: wie gaan er allemaal bijdragen. Formeel gelden bijvoorbeeld China, olielanden als Saoedi-Arabië en de Emiraten, en andere opkomende economieën in de mondiale klimaatdiscussie nog steeds als ontwikkelingslanden (op basis van de situatie in 1992, toen het klimaatverdrag werd gesloten), maar iedereen beseft dat ze dat stadium al lang zijn ontgroeid.

Activisten in Bakoe liggen naast nepbankbiljetten.

Verder wilden de rijke landen dat er een begin zou worden gemaakt met de invulling van wat op de vorige klimaattop in Dubai als een grote doorbraak werd beschouwd, namelijk het „op een rechtvaardige, ordelijke en billijke manier afstand nemen [transitioning away] van fossiele brandstoffen in energiesystemen”.

De rijke landen speelden daarmee hoog spel, maar hebben uiteindelijk verloren. In het akkoord staat slechts dat de rijkere ‘ontwikkelingslanden’ worden uitgenodigd om bij te dragen aan de hulp, zonder bedragen en zonder verplichting. En met de nadrukkelijke toevoeging dat dit geen invloed heeft op hun „ontwikkeling of de status van ontvanger”. Formeel blijven China en de anderen daarmee een ontwikkelingsland en eventueel zelfs een ontvanger van hulp – al zal dat laatste in de praktijk waarschijnlijk niet zo gauw meer gebeuren.

Nieuw bod van de rijke landen

Blijft over: de hoogte van de financiering. In de loop van zaterdagavond probeerden de rijke landen de onderhandelingen te redden met een bod van 300 miljard dollar. Maar ook dat ging de meeste ontwikkelingslanden lang niet ver genoeg. De kans dat de top zou mislukken werd met het uur groter. Totdat diep in de nacht een sleutelwoord de oplossing bracht: in 2035 moet ten minste 300 miljard dollar beschikbaar zijn. Zo wordt ruimte gecreëerd voor onderhandelingen in de komende jaren om het bedrag te verhogen, misschien zelfs in de richting van de 1.300 miljard die experts nodig achten om ook ontwikkelingslanden een uitweg te bieden uit het gebruik van fossiele energie en minder kwetsbaar te maken voor de steeds ernstiger gevolgen van klimaatverandering.

Noodopvang asielzoekers buiten Ter Apel kost miljoenen

admin
November 24, 2024
0

De noodopvangplekken die het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) moet regelen om het aanmeldcentrum in Ter Apel te ontlasten, kosten het asielorgaan miljoenen euro’s. Sinds december 2023 hebben er zestigduizend overnachtingen in een noodopvang plaatsgevonden. Dat meldt persbureau ANP zondag op basis van cijfers van het COA.

Dagelijks worden gemiddeld 181 asielzoekers van Ter Apel naar andere locaties gebracht om daar te kunnen slapen en zo het opvangcentrum te ontlasten. Deze asielzoekers worden met bussen heen en weer gebracht tussen het aanmeldcentrum in Groningen en de nachtelijke noodopvanglocaties. Paula Lambeck, regiomanager bij het COA, zegt tegen het ANP dat „mensen uitgeput raken door het op-en-neergereis”. De burgemeester van Westerwolde, waar Ter Apel toe behoort, spreekt van een „dramatische” situatie. De omstandigheden zijn volgens Lambeck „niet menswaardig”.

Een noodopvang, zoals die in Beilen, kost 18.500 euro per nacht als daar tweehonderd mensen overnachten, vertelt Lambeck aan het ANP. Bij elkaar opgeteld lopen de kosten voor deze noodopvanglocaties in de miljoenen. De opvang van asielzoekers wordt bekostigd uit de begroting van het ministerie van Asiel en Migratie en het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Limiet

In het opvangcentrum in Ter Apel mogen niet meer dan tweeduizend asielzoekers aanwezig zijn. Elke dag dat het COA dit maximum overschrijdt, moet het een dwangsom betalen van 50.000 euro. Die regel is op 13 november ingegaan. Om die reden worden noodopvanglocaties ingezet. Maar zelfs die bieden niet altijd voldoende slaapplekken: zo is onlangs een tijdelijke opvangplek voor 1.200 personen in Biddinghuizen – op het evenemententerrein van pretpark Walibi – geopend. Dat is verder weg van Ter Apel dan de noodopvanglocaties in bijvoorbeeld Zuidwolde of Beilen.

Minister Faber (PVV, Asiel en Migratie) herhaalt in een reactie dat ze het vooral als haar taak ziet de instroom te verlagen. De minister is tegenstander van de spreidingswet, die begin dit jaar juist werd ingevoerd om de ongelijke verdeling van asielzoekers in het land op te lossen: Ter Apel zit overvol omdat de doorstroom naar andere plekken lastig is.