De afgelopen dagen keek ik naar de serie over het leven van Yolanthe Cabau. En ik was de enige niet. Yolanthe is al dagenlang een van de best bekeken series op Netflix.
Met het succes zwelt de drek aan, een golf die uiteen spat op de klippen van sociale media. ‘Yo’ moet het hebben geweten, want in een ironische trailer voor haar serie vraagt de ondernemer/presentatrice zelf, verborgen achter een blonde pruik, lukraak aan Amsterdammers wat ze van Yolanthe vinden. „Te veel botox”, zegt een man direct.
In navolging besloot ik een rondvraag te doen in mijn bubbel. En wat ik hoorde, was niet mis. Van haar stem (te hoog) tot haar billen (te nep), van haar auto (te patserig) tot de manier waarop ze haar zoon kust (te seksueel). En dan citeer ik alleen de heteroseksuele vrouwen in mijn omgeving. Ik wil maar zeggen: met zulke ‘vrienden’ (lees: vrouwen) heeft Yolanthe geen ‘vijanden’ (lees: mannen) nodig.
Ik volg de haat rond de reality-ster al een tijdje. Van de dag dat een rancuneuze schoonmoeder haar voor de bus gooide omdat ze haar zoon had verlaten, tot het moment dat een televisiemaker onder het mom van een ‘verkennende documentaire’ misogyne tv over zijn afkeer van haar maakte, uitgezonden door de immer weldenkende VPRO.
Ikzelf zie een vrouw met grote ambities, die ze paart aan een ‘ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het kan-mentaliteit’. Een ondernemer die bereid is financiële risico’s te nemen. Een mens die niet van plan is te schuilen, maar vol in de storm van sociale media gaat staat. Kortom, iemand die boven het maaiveld uitsteekt.
Te nep, te patserig. Als het over Yolanthe gaat, valt vaak het woordje ‘te’
Mensen zeggen: ze roept het over zichzelf af, al die aandacht. Waarom laat ze zich een jaar lang volgen? Ik denk het te begrijpen: nadat anderen zich haar leven hebben toegeëigend om daar vervolgens afgunst, leedvermaak en vrouwenhaat op te projecteren, wil ze de controle terug. Daarbij, in deze wereld, waar niet het product maar de mens het merk is, snapt Yolanthe als geen ander het belang van publiciteit. Ik hoop dat haar beauty-lijn de drogisterij uitvliegt.
Toch, één ding. „Mijn verhaal”, zegt Yolanthe over de gelijknamige serie. Maar het is niet haar leven. „Reality-tv”, schrijft Netflix, maar er is weinig echt aan. Daarvoor is de serie te gelikt, te gescript, te geregisseerd. (Altijd maar weer dat woordje ‘te’ als het over Yolanthe gaat).
Ze spreekt over een jeugdtrauma, een ongelukkig huwelijk – maar hoe of wat, dat komt de kijker niet te weten. Ze klaagt over hard werken – maar de kijker ziet haar vooral familie-uitjes organiseren. Haar taille is jaloersmakend, maar nooit ziet de kijker haar sporten of diëten. Maar wie A zegt, moet ook B zeggen.
In een poging om het narratief te sturen, scheert de serie over de oppervlakte. Daar hadden de makers Yolanthe voor moeten behoeden. Want gezamenlijk laten ze een kans liggen; om te vertellen wat mishandeling en moeten vluchten voor een gewelddadige vader met een kind doet. Om te laten zien wat langdurige online haat in de psyche van een (jong) mens aanricht, bijvoorbeeld. Toch, wie weet. Ik heb gehoord dat er een tweede seizoen gemaakt gaat worden.
