Opinie | Het is niet meer ondenkbaar dat Nederland herstelbetalingen gaat doen voor het slavernijverleden

Dankzij onderzoek van RTL-nieuws is gebleken dat er maar liefst vier claims zijn ingediend voor herstelbetalingen voor het slavernijverleden. Het blijft nog gissen naar de precieze aard en achtergrond van de claims, maar de discussie over het onderwerp is in een nieuwe fase beland. Daarbij begint het steeds belangrijker te worden om een verschil te maken tussen herstelbetalingen en het grotere maatschappelijke proces rond heling en herstel.

Tweede Kamerlid Claire Martens-America (VVD) betoogde op 4 maart in een reactie op het onderzoek van RTL dat het kabinet al veel geld heeft vrijgemaakt voor een bewustwordingscampagne en dat daarom herstelbetaling niet op zijn plaats is. De opmerking van Martens-America vat goed samen hoe verschillende discussies door elkaar lopen. Deugdelijk sociaal beleid tegen discriminatie en uitsluiting, een campagne die historische bewustwording versterkt en de betaling van schadevergoeding aan nazaten zijn drie verschillende dingen. Voor de publieke discussie is het nodig om dat onderscheid helder te maken.

Heling en herstel

Herstelbetalingen kunnen slechts een onderdeel zijn van een groter proces richting heling en herstel, en moeten niet de hele discussie domineren en daarmee vertroebelen. Een analogie maakt het wellicht duidelijker: een bewustwordingscampagne rond geweld op straat kan uit diverse bronnen worden betaald. Het is echter niet logisch om een dergelijke publiekscampagne te betalen uit de schadevergoeding die daders moeten betalen aan slachtoffers. En, beleid dat gericht is op het voorkomen van geweld is meer dan bewustwording of schadevergoeding. Dit lijkt heel logisch, maar in het debat over het slavernijverleden lopen herstelbetalingen, bewustwordingscampagnes en sociaal beleid telkens door elkaar.

Het helpt bovendien niet dat de publieke discussie over het slavernijverleden alsmaar wijdlopiger aan het worden is. De discussie over herstelbetalingen is in zichzelf ingewikkeld genoeg. Uit het proces rond de excuses en de gemengde internationale reacties bleek al hoe complex het slavernijverleden is. In de huidige discussie is de tijdspanne en geografische reikwijdte dermate groot dat een oplossing moeilijk voorstelbaar is. Het Onderzoek Staat en Slavernij heeft de argumentatie voor de excuses aangedragen en daarin de geografische reikwijdte flink opgerekt en de tijdspanne ruim genomen. Ondanks de titel heeft het onderzoek geen helderheid gebracht over de rol van de staat tussen 1815 en 1873.


Lees ook
Hoe wordt het Nationaal Slavernijmuseum ‘van ons allemaal’?

Wethouder Touria Meliani (Kunst &amp; Cultuur en Inclusie &amp; anti-discriminatiebeleid, GroenLinks) en staatssecretaris Fleur Gräper-van Koolwijk (Cultuur en Media) tijdens de presentatie van het Nationaal Slavernijmuseum en het participatieverslag <em>Over ons, met ons</em>. ” class=”dmt-article-suggestion__image” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/03/opinie-het-is-niet-meer-ondenkbaar-dat-nederland-herstelbetalingen-gaat-doen-voor-het-slavernijverleden.jpg”><br />
</a></p>
<p>In de discussie over de inrichting van het <a rel=Nationaal Slavernijmuseum en in de ‘kennisagenda 2024-2034’ ligt opnieuw de nadruk op ‘geografische en temporele verbreding’. Deze verbreding van kennis is voor het proces van erkenning en bewustwording erg mooi. Echter, een herstelbetaling door de overheid kan alleen als duidelijk is wat diens directe historische betrokkenheid was, vooral ook na 1815. Dat zou dan kunnen gaan over het in eigendom hebben van mensen, nalatigheid in de bestrijding van mensenhandel na het verbod van 1814, of over de afwikkeling van de afschaffing. Zodra dat duidelijk is, is er vermoedelijk een veel beter beeld over de vraag of er voor dergelijk handelen herstelbetalingen van de staat op zijn plaats zijn. En aan wie of wat die betalingen dan gedaan moeten worden.

In het debat lopen herstelbetalingen, bewustwordingscampagnes en sociaal beleid door elkaar

Dan nog is het de vraag of er moet worden overgegaan tot betalingen. Er zijn veel argumenten om het niet te doen. Niet in de laatste plaats hebben nazaten zelf vaak gemengde gevoelens over algemene oproepen tot herstelbetalingen. Zoals historica Ana-Lucia Araujo betoogde in haar boek over herstelclaims in diverse landen, zijn nazaten huiverig geweest om claims in te dienen. De vraag ‘Wat helpt het om herstelbetalingen te doen?’ is begrijpelijk. Maar ook dat is een onnodige vermenging van de kwestie van specifieke betalingen en algemeen beleid rond heling en herstel. Juist door de onderwerpen te scheiden en specifiek handelen van de staat scherper in beeld te brengen kan de discussie beter gevoerd worden.

Historisch leed

De bewustwordingscampagne lijkt de herstelbetalingen dichterbij te hebben gebracht. Als er vanuit de overheid betalingen komen dan zal dat zijn op basis van specifieke kennis over de rol van de overheid op een specifiek moment en in een specifieke periode. Een dergelijke betaling zal nooit het historische leed ongedaan kunnen maken. Nu herstelbetalingen niet langer ondenkbaar zijn wordt ook duidelijk dat ze slechts een beperkte rol zullen hebben in het helingsproces. Toch kan het een passende stap zijn in een groter proces van verwerking van deze geschiedenis.