Mijn zoontje (7) zit in bad een heel verhaal te spelen. Heerlijk, denk ik. Losgeweekt. Een moment in de eigen fantasiewereld, geen schermpjes, geen druk van buitenaf. Dan hoor ik hem met helder stemmetje zijn verhaal afsluiten: „En als je dit verhaal leuk vond, abonneer je dan op mijn kanaal! Like en subscribe, en vergeet vooral niet je reactie in de comments achter te laten!”
Janneke Abdulaziz-Boterenbrood
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Europa verkeert in een diepe crisis. Tijdens de veiligheidstop in München lieten de Amerikanen weten dat Europa voor zijn eigen veiligheid moet zorgen. Tegelijkertijd ging Donald Trump in gesprek met Vladimir Poetin over Oekraïne – zonder Europa. Diplomatiek redacteur Michel Kerres vertelt waar we in hemelsnaam naar kijken.
Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected].
Mijn zoontje (7) zit in bad een heel verhaal te spelen. Heerlijk, denk ik. Losgeweekt. Een moment in de eigen fantasiewereld, geen schermpjes, geen druk van buitenaf. Dan hoor ik hem met helder stemmetje zijn verhaal afsluiten: „En als je dit verhaal leuk vond, abonneer je dan op mijn kanaal! Like en subscribe, en vergeet vooral niet je reactie in de comments achter te laten!”
Janneke Abdulaziz-Boterenbrood
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
In elk geval buigen de Arabische broeders zich nu eindelijk serieus over de toekomst van de Gaza-Palestijnen die zij tot dusverre uit de weg gingen – ja erg, maar wat kunnen we doen? Er komt toch nog iets positiefs uit president Trumps plan om de door Israël na 7 oktober 2023 compleet verwoeste Gazastrook in een Rivièra om te bouwen. Gaza als Cannes en Nice ineen was een lucratief ideetje van schoonzoon Kushner van een jaar geleden. Toch nog iets positiefs, maar het plan is natuurlijk totaal schaamteloos. Alle twee miljoen Palestijnen húp eruit en niet meer terug; het gebied is nu gewoon Amerika, decreteerde Trump. Alsof het de Golf van Mexico is. Ik wil me er geen voorstelling van maken hoe het Israëlische leger of internationale huurlingen hen de grens over Egypte in zouden drijven. Trump sloot uit dat Amerikaanse troepen hun handen daaraan zouden vuilmaken, dat nog wel.
Heeft u die beelden gezien van de ontredderde Jordaanse koning Abdullah op 11 februari in het Witte Huis met naast zich Trump die de lof zingt van zijn plan en zichzelf? Over de Gazanen, die dan „uiteindelijk prachtig zullen leven op een andere plaats”. Die andere plaats zijnde Egypte dus en Jordanië; een onmogelijke last voor de respectieve, autoritaire maar ook precaire regimes. Nog afgezien van de internationaalrechtelijke aspecten, het internationaal recht is zó verleden tijd. Egyptes Sisi werd 18 februari in het Witte Huis verwacht maar besloot zichzelf een soortgelijke sessie te besparen.
Ik verwachtte eerlijk gezegd dat Trump zijn dreigement zou waarmaken om de Amerikaanse miljardensteun aan Jordanië en Egypte op te schorten als ze niet meewerkten, gezien hoe hij vaker met een botte bijl te werk gaat . Maar hij lijkt zijn hele plan met spijt te hebben opgegeven, verbaasd over zoveel ondank. „Ik ga niet dwingen. Ik ga rustig achterover leunen en prijs het aan”, zei hij tegen Fox News.
Ik heb wel de suggestie gezien dat het eigenlijk Trumps bedoeling was de Arabische leiders uit hun lethargie te shockeren en ertoe te bewegen een toekomst te ontwerpen voor de Gazastrook. Ik geloof er niks van; hij is veel te tevreden over zijn plan. Maar de Arabieren zijn wel geschrokken aan het werk gegaan. Er circuleert een Egyptisch driefasenvoorstel. Eerst de bevolking in handzame blokken herschikken, water en elektriciteit herstellen en het puin afvoeren, om het gebied weer een beetje leefbaar te maken. Vervolgens een grote internationale conferentie met wederopbouwexperts, hulporganisaties en grote donors, want er is om te beginnen 20 miljard dollar nodig. En ten slotte wederopbouw, herstel van gezondheidszorg en onderwijs en een pad naar de tweestatenoplossing, de Palestijnse staat naast Israël die buiten Israël nog steeds als oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict wordt beschouwd. Een en ander met een soort alternatief Palestijns bestuur – zonder Hamas, zonder Palestijnse Autoriteit. Het huidige min-of-meer-staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas zou wel moeten gaan werken, wat hoogst onzeker is.
Ik voeg er nog een vergezicht aan toe: Saoedi-Arabië en andere Arabische landen knopen normale relaties met Israël aan, en het wordt voorgoed vrede.
Een Arabische top in Cairo moet op 4 maart een compleet plan produceren. Maar dan komen de wezenlijke vragen. Wat wil Israël? Gaat het akkoord met een alternatief Palestijns bestuur? Laat het op grote schaal bouwmaterialen tot de Gazastrook toe? Belooft het herbouwde projecten niet opnieuw te vernietigen in een volgend conflict? Accepteert het een pad naar een Palestijnse staat? Trekt het zijn leger terug uit de Gazastrook, en wie gaat trouwens de veiligheid handhaven?
Ik tel minimaal vier keer een Israëlisch nee, en nul landen die vier ja’s gaan afdwingen. En dan heb ik het nog niet eens over Hamas gehad dat steeds laat zien er ook nog te zijn, mét wapens. Arme Gazanen daar in het puin. De oorlog is nog lang niet voorbij.
Carolien Roelants is Midden-Oostenexpert. Ze schrijft om de week een column.
