In 1984 luisterde ik naar een problemenrubriek op KRO radio, gepresenteerd door Dieuwertje Blok.
Ik vond dat ik, 17 jaar oud, per brief Dieuwertje wel een advies kon geven. Vandaag kom ik thuis en vind ik in één moeite het lieve antwoord op een correspondentiekaart, 41 jaar niet in handen gehad:
„…..voor een intelligent programma houd ik mij aanbevolen, maar van zo’n radio rubriekje leer je een hoop, vooral hoe het niet moet. Blijf het toch nog even doen maar niet lang meer hoor.”
Geert Jan Elbrecht
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Durk Tuinier (72) parkeert zijn auto in de berm van de Harichsterdyk en wijst naar een rood bakstenen huisje verderop in het land. „Daarnaast ben ik geboren”, zegt hij. „En op die boerderij daar” – zijn vinger gaat naar links – „ben ik gaan werken toen ik negentien was. Machtig mooi vond ik het. Máchtig mooi. Ik was helemaal gek van boer zijn.” De boer van de boerderij had een hersentumor en Durk Tuinier had „een beetje verkering” met zijn dochter. Zodoende.
De Harichsterdyk verbindt het dorp Harich (520 inwoners) met het buurtschap Westerein-Harich (80 inwoners) in Gaasterland, de Zuidwesthoek van Friesland. Hier geen weilanden tot aan de horizon, maar keileemruggen uit de voorlaatste ijstijd, bedekt met stuifzand en eikenbos. Tot in de jaren vijftig waren er bijna geen verharde wegen. Sowieso bijna geen wegen.
Durk Tuinier en de dochter van de boer trouwden jong. Te jong, zegt hij. Dat vond hij toen ook al. Maar ongetrouwd samenwonen en kijken of je bij elkaar paste was er niet bij, niet in Harich, waar iedereen op zondag nog naar de kerk ging. In 1993 werd hij ziek. Het was reuma. De arts die hem behandelde zei dat hij weg moest van de boerderij. „Zorg dat je hem nooit meer ziet.” Zijn huwelijk liep stuk. „En in een dorp”, zegt hij, „voel je je dan niet altijd begrepen. Zo heb ik het in elk geval ervaren.”
Hij vond een wit geschilderd arbeidershuisje in Ruigahuizen, twee en een halve kilometer bij de Harichsterdyk vandaan, aan de rand van het bos. Het voelde als een emigratie. Maar Ruigahuizen (128 inwoners) heeft hem „heel fijn” opgevangen. Het is zijn dorp geworden. En Harich? „Ook mijn dorp. Je moet niet blijven hangen in je verdriet over het verleden. Ik heb hier zulke mooie herinneringen. De zondagochtenden in de zomer! Dan liet ik daar” – hij wijst naar het grasland voor zijn oude boerderij – „de koeien grazen en ging ik op een bankje naar ze zitten kijken.” Twee van zijn kinderen wonen in Westerein-Harich. Hij is voorzitter van de stichting die de kerkhoven van Harich én van Ruigahuizen beheert. Hij zit, of zat, in tal van andere besturen. Iedereen die hem passeert steekt zijn hand op en roept: „Hoi!”
Nu zijn liefdesleven. Hij vond een nieuwe vrouw. Helaas kreeg ze kanker. Ze stierf na zeven jaar. Daarna wilde hij geen vrouw meer. Beter dat hij alleen bleef. Zijn kinderen dachten er anders over. Heit moast net allinnich wêze. Het duurde niet lang of hij leerde via een datingsite Annelies uit Utrecht kennen, drie jaar ouder dan hij, voorheen doktersassistente en verkoopster bij de kaasboer op de markt. Ze hield van varen. Hij hield ook van varen. Ze gingen samen varen en sindsdien zijn ze bij elkaar. „Twaalf en een half jaar”, zegt Durk Tuinier. „Nooit gedacht dat ik weer gelukkig kon zijn.” Ze is bij hem ingetrokken, in dat witte huisje bij het bos. De vensterbanken staan vol bloeiende planten. En de reuma? „Die is tot rust gekomen.”
Jannetje Koelewijn vervangt deze woensdag Gemma Verhuizen.
In 1984 luisterde ik naar een problemenrubriek op KRO radio, gepresenteerd door Dieuwertje Blok.
Ik vond dat ik, 17 jaar oud, per brief Dieuwertje wel een advies kon geven. Vandaag kom ik thuis en vind ik in één moeite het lieve antwoord op een correspondentiekaart, 41 jaar niet in handen gehad:
„…..voor een intelligent programma houd ik mij aanbevolen, maar van zo’n radio rubriekje leer je een hoop, vooral hoe het niet moet. Blijf het toch nog even doen maar niet lang meer hoor.”
Geert Jan Elbrecht
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Verslagen zit hij in zijn rode stoel, de ogen leeg, de mond licht geopend. Peter Bosz kijkt voor zich uit en schudt heel langzaam het hoofd, alsof hij het allemaal ook niet meer weet. Nog maar drie minuten geleden zat hij met zijn spelers van PSV in de kleedkamer en gloorde nog een sprankje hoop. Misschien dat er, ondanks die 1-3 achterstand, na de rust nog iets mogelijk was, met een ander strijdplan.
Nu valt de radeloosheid van zijn gezicht af te lezen, kijkt Bosz alsof alle energie zojuist via zijn voeten het lijf heeft verlaten. Want na nog twee tegendoelpunten in amper een minuut tijd weet hij dat het voorbij is. Ook al heeft PSV nog anderhalve wedstrijd te spelen, een 5-1 achterstand goedmaken tegen een ploeg als Arsenal vindt zelfs de grootste dromer ongeloofwaardig.
Het wordt nog erger, wanneer in het laatste kwartier nóg twee treffers vallen. En dat is nog buiten de twee afgekeurde doelpunten van de Britse bezoekers gerekend. Na de verrassende overwinning op Liverpool, de bloedstollende ontknopingen tegen Rode Ster Belgrado en Sjachtar Donetsk en de spectaculaire ommekeer tegen Juventus zit een nieuwe stunt er in de achtste finales van de Champions League geen moment in (1-7).
Positiewisseling
Vooraf waren ze gewaarschuwd. Geen ploeg in Europa is zo dodelijk efficiënt in standaardsituaties als Arsenal. Achttien keer scoorden ze dit seizoen al uit inworpen, vrije trappen en vooral corners. Terwijl PSV bij hoekschoppen de laatste weken juist ongewoon kwetsbaar is, blijkt uit cijfers van databureau Statsperform. Dit jaar vielen al zestien tegendoelpunten uit dode spelmomenten, tegen drie in het hele vorige seizoen.
Maar het zijn niet de standaardsituaties die PSV moet vrezen, blijkt al snel, maar de voortdurende positiewisselingen bij Arsenal. De linksbuiten die plotseling aan de rechterkant opduikt met de bal aan zijn voet. De spits die zo diep inzakt dat hij nog maar net voor zijn eigen verdedigers staat. De rechtsachter die bij aanvallen soms dieper staat dan de drie voorhoedespelers.
Bij vlagen lijkt het alsof bij Arsenal helemaal niemand op zijn positie staat, behalve de doelman. PSV heeft moeite om daarmee om te gaan. Moeten de aanvallende middenvelders linksback Myles Lewis-Skelly opjagen als hij als een soort controleur voor zijn eigen verdediging opduikt? Of moet rechtsbuiten Ivan Perisic de piepjonge Londenaar volgen? Het gevolg is dikwijls dat geen van beiden het doet.
Toch is er heel even hoop op weer zo’n brutale avond als twee weken geleden tegen Juventus. Die ontstaat wanneer Perisic van rechts achteruit begint en via combinaties met zijn medespelers linksvoor opduikt. Zijn voorzet belandt voor de voeten van Ismael Saibari, die hard op de kruising schiet. In tweede instantie gaat de bal net naast.
Een minuut later is die bravoure verdwenen, als Lewis-Skelly zich op het middenveld aan twee PSV-spelers ontworstelt en linksbuiten Leandro Trossard inspeelt. Die vindt, tussen twee man door, linksmidden Declan Rice, die als een soort spits door het strafschopgebied zwerft. Zijn hoge voorzet wordt ingekopt door rechtsachter Jurriën Timber.
Dertien minuten duurt het, en dan is de wedstrijd feitelijk al beslist. Eerst scoort Ethan Nwaneri, de rechtsvoor, die op links opduikt en een voorzet van Lewis-Skelly hard binnenschiet. Kort daarop valt ook de 3-0, als Timber zich door drie PSV’ers het strafschopgebied in worstelt, waarna spits Mikel Merino afmaakt. De 1-3 valt vlak voor rust uit een strafschop, genomen door Noa Lang.
Lees ook
Door nieuw puntenverlies moet PSV nu ook naar onderen gaan kijken
Grootste Europese nederlaag ooit
Op deze laatste dag van carnaval, waarop hele groepen fans in kostuums in het stadion verschijnen, incasseert PSV zijn grootste Europese nederlaag ooit. Het is een gitzwart einde van een week waarin de regerend landskampioen eerst al werd uitgeschakeld in de Nederlandse beker en na een nederlaag in de competitie ook de titel definitief lijkt te hebben verspeeld. Het enige dat resteert is het verdedigen van de tweede plaats, en een nieuwe kans in de Champions League volgend seizoen.
Als na rust in korte tijd ook Martin Ødegaard en Trossard scoren, is de vraag vooral hoe pijnlijk de avond gaat eindigen. Dat in de laatste veertig minuten nog maar twee doelpunten vallen (Ødegaard en Riccardo Calafiori) is bijna een meevaller te noemen, gezien het gemak waarmee Arsenal de kwetsbaarheden in de defensie van PSV blootlegt.
