Op bezoek bij de Kerstman in Lapland, waar hij big business is

Posted on December 14, 2023 by admin

Met een verlegen glimlach op haar gezicht staat Inés Aceituno uit Valencia met haar ouders en haar broer in de rij voor Santa’s office. Ze houdt een brief in haar hand. Een paar Jordans is wat ze het liefst wil.

Als een elfje de deur open zwaait en het gezin welkom heet, is het grote moment daar. Vriendelijk vraagt de Kerstman of het hier op de poolcirkel niet wat te koud voor haar is. En of Inés zich het afgelopen jaar goed heeft gedragen. Ze knikt. Voldaan gaan de Spanjaarden weer naar buiten. De vader van Inés weet wat hem te doen staat. De sportschoenen zullen er vast komen.

Inés Aceituno hoort tot een generatie kinderen voor wie de droom om Santa Claus in zijn eigen omgeving te bezoeken, werkelijkheid is geworden. Net als de Duitse Nill Landwehr; zijn moeder noemt het een „een dure, maar een onvergetelijke eenmalige ervaring”. Ze staat op het punt om na een korte vakantie met man en zoontje vanaf het vliegveld in Rovaniemi terug te keren naar Düsseldorf. Het is nog even wachten tot een nieuw lading warm aangeklede gezinnen met jengelende kinderen het toestel heeft verlaten. Als het een Britse moeder niet lukt haar huilende zoontje stil te krijgen met een waarschuwing voor de Kerstman, dreigt ze met het annuleren van de komende reis naar Disneyland. Dat werkt hoorbaar beter.

Van november tot mei is er van de magische Finse stilte weinig sprake in Rovaniemi. Het is een voortdurend komen en gaan van lijnvluchten naar the official airport of Santa Claus. Ze komen uit alle windrichtingen naar het stadje op de poolcirkel, dat zich sinds 2010 van de Europese Unie The Official Hometown of Santa Claus mag noemen. De mix van gegarandeerde sneeuw, ijzige donkere dagen met noorderlicht en een ontmoeting met de ‘enige echte’ Kerstman heeft een grote aantrekkingskracht op welgestelde toeristen. Voor 2023 wordt gerekend op een recordaantal van bijna 600.000 buitenlandse bezoekers.

De enorme economische impuls heeft ook een keerzijde. Rovaniemi moet ervoor waken dat het niet ten onder gaat aan het succes. Dat de kerstman niet al te veel een melkkoe wordt. De vraag naar accommodatie is deze decembermaand drie keer zo hoog als het aanbod.

En dat stuwt de prijzen op. Voor overnachtingen betaal je in de kerstmaand van 200 euro voor een simpele hotelkamer in Rovaniemi tot meer dan 1.000 euro voor een luxueus verblijf in Santa Claus Village. Een uur lopen met een alpaca kost 55 euro, een knuffel van een husky krijg je voor 15 euro en op de foto met de Kerstman kost 35 euro. En dat bij temperaturen van vijftien tot twintig graden onder nul.

Alles is volgeboekt, overal staan rijen. De verleiding is groot voor de ondernemers om de omzet van 75 miljoen euro naar een nog hoger niveau te brengen. Als ‘directeur ontwikkeling’ van de Santa Claus Cooperation moet Antti Nikander ervoor zorgen dat het businessmodel van de zestig aangesloten bedrijven niet ten koste gaat van de boodschap waar de Kerstman voor staat: ‘zorgen en geven’. „We moeten de normen en waarden van de Kerstman hoog in het vaandel dragen. Het mag hier niet allemaal om geld draaien”, stelt Nikander alias Busy Elf. „Op een gegeven moment is er een grens van het maximale aantal bezoekers bereikt. We willen niet het Venetië van het noorden worden.”

Werkplaats voor ‘Joulupukki’

De recente geschiedenis van Rovaniemi heeft veel weg van een eigentijds kerstverhaal. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog verwoestten de Duitsers bij hun vertrek vrijwel alles. Slechts elf gebouwen bleven behouden. De meeste inwoners, onder wie de familie van Antti Nikander, vertrokken.

Vijf jaar later kwam er hulp uit onverwachte hoek. Eleanor Roosevelt kondigde namens VN-organisatie UNRRA, de voorloper van Unicef, aan dat ze het getroffen gebied wilde bezoeken. De bevolking besloot in allerijl een cottage op de poolcirkel te bouwen waar de voormalige Amerikaanse first lady van de Verenigde Staten op 11 juni 1950 kon worden ontvangen. Roosevelt schonk namens de organisatie 10 miljoen Duitse marken (ruim 5 miljoen euro) en tonnen aan voedsel, kleding, medicijnen en andere materiële zaken.

Na het bezoek werd Rovaniemi een tussenstop voor toeristen, die in de zomermaanden bij de Roosevelt cottage koffie dronken, met rendieren een rondje reden en vanaf de poolcirkel een kaartje naar huis stuurden. Totdat ruim drie decennia later werd besloten de Kerstman er zijn werkplaats te geven. Joulupukki, zoals de Finnen hem noemen, leefde volgens de legende tweehonderd kilometer ten noordwesten van Rovaniemi samen met zijn vrouw en een groep elfen op de Korvatunturi. Deze berg heeft de vorm van een oor, zodat ze kunnen horen of kinderen zich netjes gedroegen.

Vanaf het moment dat Lapland in 1984 door de eigen gouverneur werd bestempeld als ‘Santa Claus Land’ kwam er een groeiende stroom toeristen op gang. Aanvankelijk waren het vooral Britten die vanuit Londen met de Concorde een dagtrip maakten. Dat werden al snel meerdere dagen, waarna besloten werd het Santa Claus Village te bouwen. Inmiddels zijn er drie ‘professionele’ kerstmannen opgeleid. De Kerstman is big business.

Tussen de dennenbomen wanen de gasten zich in een sprookjesachtige omgeving. Vanuit hun kamers, huisjes of glazen iglo’s lopen ze over de knisperende sneeuw langs de knapperende vuurtjes naar het kantoor van de Kerstman, dat van zijn vrouw, de Roosevelt cottage, de baan waar de rendieren klaarstaan om voor 25 euro per persoon een traject van vierhonderd meter af te leggen, of naar het enige postkantoor van Lapland. Op 21 plekken buiten het dorp kunnen toeristen wandelen, vissen of zwemmen in ijswater.

Klimaatneutraal

De directeur ‘ontwikkeling’ gaat voor in een rondje over het park. Al zwaaiend wurmt Nikander zich in zijn elfenpak met rode puntmuts door de menigte. Hij houdt stil bij een muur in het postkantoor vol met bakjes voor verschillende landen. Van Colombia tot Hongarije en van China tot Nieuw-Zeeland. Jaarlijks komen er een half miljoen brieven en kaarten gericht aan de Kerstman binnen. Het officiële adres luidt: ‘Tähtikuja 1, 96930 Arctic Circle, Finland’. Al komen brieven gericht aan ‘Santa Claus, Noordpool’ ook aan.

Nikander wijst op de andere kant van de medaille, die de officiële status van het dorp van de Kerstman met zich meebrengt. „We zien het als morele plicht van Santa Claus om iedereen in zijn eigen taal van een geschreven antwoord te voorzien. Daarvoor hebben we tal van vertalers in dienst en in samenwerking met de lokale universiteit doen we onderzoek naar hoe kinderen in de wereld naar de Kerstman kijken. Het verhaal moet authentiek blijven, maar we willen ook zelf de boodschap van ‘zorgen en geven’ uitstralen.” Zo is Santa Claus op bezoek geweest bij jongens en meisjes in Oekraïne en mochten er deze december tweehonderd zieke of minderbedeelde Britse kinderen gratis komen.

Het is de morele plicht van Santa Claus om iedereen in zijn eigen taal te antwoorden

De groep ondernemers in Rovaniemi gaat in januari om de tafel zitten om een masterplan uit te werken waarbij de balans tussen ‘zorgen, geld verdienen én het beschermen van de natuur’ in de gaten moet worden gehouden. Want ook het klimaat op de poolcirkel verandert. Meer sneeuwval en minder koude winters.

Nikander beseft dat juist het noorden van Finland behalve van de Kerstman ook leeft van de natuur. Het kerstpark wil over twee jaar klimaatneutraal zijn. Zo is er overal ‘groene’ led-verlichting, liggen er zonnepanelen op de hoteldaken en zijn de auto’s en de sneeuwmobielen elektrisch. Er zal wel een oplossing moeten worden gevonden voor de vervuilende kerosine van de vliegtuigen die voortdurend in Rovaniemi landen en opstijgen.

En er zullen nog meer NAVO-gevechtsvliegtuigen en andere -toestellen komen nu Finland lid is geworden van het bondgenootschap. Rovaniemi, dat op 190 kilometer van de Russische grens ligt, is opeens een belangrijke zomerbestemming geworden voor legertroepen: ze kunnen er eindeloos trainen in een gebied waar de zon vrijwel niet ondergaat. De Kerstman heet de militairen graag welkom in zijn gebied waar ze ieder op hun eigen manier een rol vervullen om bij te dragen aan een betere wereld.

Leeslijst

Leven
NIEUWS

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

admin
November 14, 2024
0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”

Leven
NIEUWS

In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

admin
November 13, 2024
0

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Leven
NIEUWS

Column | De oppaskat van Jan

admin
November 13, 2024
0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.