N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Media
Documentaire Het nostalgische Hoog spel in de Oost vertelt ouderwets, vanuit Nederlands perspectief, over het lot van voormalig Nederlands Nieuw-Guinea en zijn inwoners.
Het drieluik Hoog spel in de Oost, waarvan deze woensdag het tweede deel wordt uitgezonden door BNNVARA, begint als een modern griezelsprookje. Presentator Diederik van Vleuten stelt bij de start van elke aflevering de sensationele vraag: „Kunt u zich voorstellen dat een klein land als Nederland begin jaren zestig bijna de Derde Wereldoorlog veroorzaakte?” Nou, Van Vleuten ook niet: „Maar het gebeurde wel.”
Daar moet dan wel bij gezegd worden: alleen in een heel oppervlakkige analyse van het gecompliceerde geopolitieke schaakspel rond de voormalige Nederlandse kolonie Nieuw-Guinea in augustus 1962 zou dat conflict werkelijk zijn uitgemond in een volgende wereldoorlog. In dit geval willen de makers het laatste hoofdstuk van het Nederlandse koloniale avontuur in Zuid-Oost Azië een beetje spanning meegeven.
De feiten die gepresenteerd worden over het hoogoplopende conflict tussen Nederland en Indonesië met op de achtergrond de VS en de Sovjet-Unie zijn niet door henzelf ontdekt. Ze komen uit boeken, documentaires en artikelen van anderen, maar worden door Van Vleuten opnieuw verteld. Daarom loopt de presentator rond in een decor van een leeg geschiedenisklaslokaal waar hij vertelt over zijn verbazingwekkende ontdekkingen. Dat gebeurt in een wat paternalistische wij-vorm die de kijker medeplichtig probeert te maken aan wat „wij in ons Nieuw-Guinea” deden.
Niet alle bronnen zijn even betrouwbaar. Zo duikt Cindy Adams op, de inmiddels 93-jarige Amerikaanse roddelkoningin van de New York Post die ooit een ‘door Soekarno zelf vertelde autobiografie’ schreef.
Er is ook veel gebruik gemaakt van sfeervolle beelden van het Polygoon Journaal met de nasale stem van Philip Bloemendal: wellicht goed om nostalgische gevoelens van oudere kijkers aan te boren, maar als historische bron toch alleen bruikbaar mits voorzien van een bijsluiter: over de oorspronkelijke bewoners van West-Papoea zou nu niet meer gezegd worden dat „men leeft in een natuurstaat en toch profiteert van de civilisatie”.
Papoea’s
Aan het woord komen vooral Nederlandse mannen die piepjong werden uitgezonden naar de kolonie, één als bestuursambtenaar en anderen als dienstplichtige soldaten. Dat levert een reductie op van hoe dat deel van Indonesië er toen uitgezien moet hebben. Immers: niet alle bestuursambtenaren waren twintigjarige jongens. En er woonden vooral veel Papoea’s in Papoea. Maar afgezien van de in Nederland geboren Nancy Jouwe, dochter van Nicolaas Jouwe die vice-voorzitter was van de Nieuw-Guinea Raad, komt er niemand van hen aan het woord. Terwijl er in Nederland genoeg Papoea-ooggetuigen van dat deel van de geschiedenis rondlopen. In de documentaire worden Papoea’s overwegend gerepresenteerd door blote zwarte mensen in een half-afgebouwd land, waar Nederlanders „de beschaving komen brengen”, aldus de voice over.
Van Vleuten vertelt ouderwets vanuit Nederlands perspectief en inhoudelijk lijkt er niet veel ontwikkeling te zitten tussen 1962 en 2023 in de Nederlandse mentaliteit. Neem de behandeling van de historische figuur Soekarno. Hij proclameerde samen met Mohammad Hatta in 1945 de republiek Indonesië. In zijn geschiedenisles zegt meester Van Vleuten over de soevereiniteitsoverdracht in 1949 : „Indonesië kreeg eindelijk zijn onafhankelijkheid.” Kreeg? Indonesië moest er bijna vijf jaar bloedig oorlog voor voeren. En Soekarno was in de Tweede Wereldoorlog volgens Van Vleuten, met een vingertje in de lucht, ‘een collaborateur’ met Japan: „Dat zijn wij nog niet vergeten.”
Nee, maar inmiddels is degelijk historisch onderzoek gedaan, waaruit blijkt dat naast het Nederlandse koloniale perspectief ook een andere minder karikaturale visie mogelijk is.
Zelfbeschikkingsrecht
Goed, en dan die Derde Wereldoorlog. Die brak inderdaad bijna uit tussen de VS en de Sovjet-Unie, maar dat was in 1961 tijdens de Cubacrisis. Het wordt terloops even gemeld in de documentaire. De Nieuw-Guinea-kwestie hield wel verband met de Koude Oorlog, maar werd hoofdzakelijk beslecht aan de diplomatieke onderhandelingstafel in de VS. De militaire spanning tussen Nederland en Indonesië werd veroorzaakt door Nederland dat de kolonie niet wilde loslaten. ‘We’ hadden het zelfbeschikkingsrecht van de Papoea’s ontdekt, en overigens ook veel goud en koper. Soekarno voerde de druk op met veelvuldige infiltraties. En zoals de documentaire toont: Nederland bracht één Indonesisch schip tot zinken dat binnen de territoriale wateren opstoomde.
Ernstiger was de betrokkenheid van de Sovjets. Soekarno sloot een contract af met Moskou om wapens te leveren. En Rusland stuurde schepen, onderzeeërs en vliegtuigen, inclusief Russische militairen.
Met veel tamtam vertelt de documentaire over de Russische onderzeeër S-235 die op 16 augustus 1962 opdracht had om in de haven van Manokwari om vijf uur ’s ochtends lokale tijd het Nederlandse fregat Hr.Ms Evertsen te torpederen.
Die aanval ging niet door omdat Nederland eerder aan de onderhandelingstafel onder Amerikaanse druk zwichtte om de soevereiniteit van dit gebiedsdeel over te dragen aan de VN.
Deze onthulling deed luitenant Matthijs Ooms in diens UvA-mastercriptie al in 2012. Dat berichtte de Leidse historicus Martin Bossenbroek in het Historisch Nieuwsblad in oktober 2013.
Het is een gemiste kans dat Hoog spel in de Oost niet meer werk gemaakt heeft van het eigenlijke thema: het zelfbeschikkingsrecht van de Papoea’s. Kortom, meer Nan-cy Jouwe en minder Diederik van Vleuten.