Onder de grond, boven de bomen of op blote voeten – drie unieke wandelingen op een rij

Posted on April 26, 2023 by admin

Illustratie Frann de Bruin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Van laag naar hoog Lopen kan ook in de hoogte: over het Boomkroonpad in het Drentse Drouwen, waar je eenmaal boven enkel omringd bent door boomkruinen.

Oog in oog met de toppen van de bomen

Voordat het Boomkroonpad in de bossen van het Drentse Borger ruim 22 meter de hoogte in gaat, voert het pad ons eerst de diepte in, tussen de boomwortels. „Ga met me mee naar het leven onder de grond”, staat uitnodigend op de wand geschreven na de entree. We komen in het onderaardse dierenrijk: vanuit zijn hol kijkt een vos ons aan, in een burcht leven dassen, een mol graaft zijn gang en een haas heeft er zijn leger. Bosmieren kruipen boven je hoofd, alles kunstig gemaakt.

Daarna voert het pad via trappen de hoogte in. Het Boomkroonpad van Staatsbosbeheer in Boswachterij Gieten-Borger leidt ons door een uit beuken bestaand bos, met hier en daar een verdwaalde spar of den. Het is mooi de verschillende ‘lagen’ van een bos te ondergaan: na de gladde stammen bereik je de takken met in april nog prille bladeren en tot slot sta je op de hoogte van de boomkruinen zelf. Het pad heeft een enigszins zigzaggende route en bereikt via twee steile wenteltrappen het hoogste punt. Vanaf dit platform kijk je over de boomkronen heen de verte in. Zover het oog reikt: boomtoppen. Van de bewoonde wereld is niets te zien.

Het is mooi door de takken en twijgen heen omlaag naar de bosgrond te kijken – dat kan nog, in het vroege voorjaar. Het bos is transparant en de beukenbladeren op de grond hebben een goudbruine kleur. Borden met afbeeldingen van dieren geven aan wie we hier in het bos kunnen ontmoeten: havik, buizerd, eekhoorn. Spechten ook, bosuilen. Ik tel enkele vinken en koolmezen, op ooghoogte.

Als de bomen ’s zomers volop in blad staan, ben je omsloten door groen

In elk seizoen zal het hier anders zijn, in het prille voorjaar kijk je door de warreling van takken de verte in, je ziet de glooiingen van de Hondsrug. Als de bomen ’s zomers volop in blad staan, ben je omsloten door groen en in de herfst is het beukenblad als van koper. In de winter kunnen de takken berijpt zijn of bedekt met sneeuw. Het Boomkroonpad is maar 125 meter lang, toch is het de moeite waard er alle tijd voor te nemen. Met een beetje inlevingsvermogen is het alsof je over de boomtoppen loopt – een bodem van boomtoppen.

Kester Freriks

Boomkroonpad, Steenhopenweg 4, Drouwen. Info: staatsbosbeheer.nl/uit-in-de-natuur/beleef-het-boomkroonpad

70 miljoen jaar oude steen, onder én boven

Boven het hoofd van gids Walther Odekerken hangen boomwortels. Ragfijne uitlopers zijn het, overblijfselen van een boom die in een niet zo ver verleden boven onze hoofden aan het oppervlak groeide. „Heel af en toe dringt er weleens eentje door tot het plafond van de grot.” Maar verder voelt de buitenwereld hier mijlenver weg – zeker als de gids heel even zijn zaklamp uit knipt. Aardedonker: we zijn omringd door ondergrond.

Hier in de Valkenburgse Roebroekgroeve, een van de vele mergelgrotten die Zuid-Limburg rijk is, bevindt de bodem zich ook bóven je voeten. „We lopen onder de laag van Meerssen door”, vertelt Odekerken. „Een kalksteenlaag van pakweg 70 miljoen jaar oud. Restanten van een tropische zee.”

Nu en dan wijst hij op fossiele schelpen, zelfs een enkel zee-egeltje, omsloten door geel-witte steen: de Limburgse mergel. Geologisch gezien geen échte mergel – dan zou er klei in moeten zitten – maar kalksteen die eeuwenlang zeer geliefd was als bouwsteen.

Alleen al rond Valkenburg heb je zo’n 250 kilometer aan gangenstelsels

De mergelgrotten zijn kilometerslange gangenstelsels, niet door natuurlijke erosie ontstaan, maar door de mens. „Blokbrekers werden ze genoemd, de mannen die de kalksteen in grote blokken zaagden en zo de ondergrond geleidelijk uitholden. Alleen al rond Valkenburg heb je zo’n 250 kilometer aan gangenstelsels. De Roebroekgroeve is met 1,5 kilometer nog van bescheiden omvang, maar je hebt ook stelsels van tientallen kilometers. Daar moet je niet op eigen houtje gaan dwalen, dan kom je er niet meer uit.”

De kalksteenwinning in de regio begon rond 1100 en duurde zo’n 800 jaar. De Roebroekgroeve was in gebruik vanaf de 17de eeuw tot aan 1898. Later diende hij als stal – vandaar de bijnaam koegrot of ezelsgroeve – en tijdens de Tweede Wereldoorlog sloegen Duitsers er kortstondig materieel op. „Nu wordt de grot ’s winters bezocht door vleermuizen. En jaarrond door toeristen.”

Gemma Venhuizen

Info: www.grottentochtvalkenburg.nl

Lopen als op een waterbed

Ook voeten hebben een geheugen. Althans: waar het wandelingen betreft. Van een vroegere bergtocht in Frankrijk weet ik nauwelijks nog hoe de omgeving eruitzag, maar vóél ik weer de pijn in mijn linkerhiel door het scherpe steentje in mijn sok. Of neem die keer op mijn gloednieuwe Sareks – onverwoestbare laarzen van het Zweedse merk Tretorn, ruim twintig jaar geleden boven de poolcirkel gekocht. Ik stapte mis in een veenmoeras. Die sensatie, hoe mijn laarzen langzaam vol sijpelden met water, hoe mijn sokken doorweekt raakten en ik met natte voeten verder zompte: onvergetelijk. En dan zijn er natuurlijk nog de aangenamere herinneringen. Zacht zand tussen mijn tenen op het strand. Kriebelend gras onder mijn blote voeten, tijdens een struintocht door een weiland vol dauwdruppels.

De ondergrond draagt onlosmakelijk bij aan onze loopervaring, en toch staan we vaak te weinig stil bij dat voetzool-bodem-contact. ‘Met beide voeten op de grond staan’ wordt als een vorm van nuchterheid gezien, maar wie graag in stilte een wandeling op blote voeten maakt krijgt algauw de reputatie zweverig te zijn. Terwijl er toch een tussenvorm bestaat: bewust de bodem onder je voeten voelen, gewoon omdat het iets toevoegt aan de loopervaring.

Met die gedachte begin ik op een van de eerste zonnige lentedagen aan het Blôde Fuottenpaad in het Groningse Opende. Zulke blotevoetenpaden heb je door het hele land, en vaak zijn ze – net als hier – hoofdzakelijk gericht op kinderen, met allerhande speeltoestellen langs de route. In theorie kan élk wandelpad natuurlijk een blotevoetenpad zijn zodra je je schoenen en je sokken uittrekt, maar vaak liggen scherpe steentjes en schelpen op de loer, of hondenpoep, of gloeiendheet asfalt. Hier in Groningen belooft de site van Staatsbosbeheer een combinatie van modder, water, zand en gras. Pluspunt: pal naast dit pad bevindt zich een drassige ‘laarzenroute’. Twee voettochten bij elkaar, voor de ultieme voelervaring.

Blotevoetenpaden heb je door het hele land, en vaak zijn ze – net als hier – hoofdzakelijk gericht op kinderen

Op deze doordeweekse voorjaarsdag heb ik het Blôde Fuottenpaad bijna voor me alleen; de enkele wandelaar die ik tegenkom heeft schoenen aan. Bij de fronsende blik van een passante voel ik me opgelaten.

Had ik mijn teennagels netter moeten knippen? Maar algauw krijgt het plezier de overhand. Juist door het bewuste voelen vertraagt mijn tred. De haast maakt plaats voor rust. Nu en dan passeert de route een klimtoestel: een evenwichtsbalk, of een touwbrug. Wie geen zin heeft in extra vertier kan er gewoon aan voorbijlopen, maar juist die ontblote voeten zetten tot spelen aan. Alsof je, met het losknopen van je veters, ook aan vrijheid wint.

Toch begint het grootste voetplezier bij de laarzenroute die ik daarna loop, langs oude veenwinningsgaten en door opengesteld boerenland. Al bij het eerste drassige stuk merk ik dat het rubber van mijn oude Tretorn-laarzen nu écht zijn beste tijd gehad heeft. En dus loop ik, wederom op blote voeten, een stukje verder. Over het trilveen: een dik, waterverzadigd pakket van gras en veen dat begint te golven zodra je eroverheen loopt. De ondergrond veert bij elke stap op en neer, als een natuurlijk waterbed. Van puur plezier maak ik een paar huppelsprongen, net als de lammetjes die ik even later passeer. Op blote voeten door het gras: dit is lentewandelen op zijn leukst.

Gemma Venhuizen

Leven
NIEUWS

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

admin
November 14, 2024
0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”

Leven
NIEUWS

In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

admin
November 13, 2024
0

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Leven
NIEUWS

Column | De oppaskat van Jan

admin
November 13, 2024
0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.

Luister naar