Op mooie dagen liep het Thorner strandje al om zeven uur ’s morgens vol. „De vaste mensen” – een visserman wijst naar de meest schaduwrijke plekken achterin – „zaten dáár, onder de volste bomen”. Daarna raakten de plekjes onder de slankere boompjes bezet, soms met een hangmat ertussen, en in de loop van de ochtend stroomde ook het open grasveld vol tot aan het zand bij de waterplas.
Jong, oud, fietsers, hondenbezitters, voetballende jeugd, buitenlandse gezinnen die er „met twintig man en zes kilo vlees” de hele dag aten, omwonenden die na het werk nog even in het water dipten, muzikanten op handpannen en gitaar, jongeren met een kampvuurtje, hangend tot diep in de nacht. Al dat volk krioelde door elkaar en dat ging best vredig, al was er – de visserman lacht weemoedig – natuurlijk ook weleens een knokpartij, „als een of andere piemel de barbecue zo had aangestoken dat het halve strand in de rook zat”.
Verleden tijd. Het strandje heet nu MRT Beach en sinds er begin juni een hek omheen staat, twee meter hoog, is een deel van het vaste publiek niet meer gekomen. Vanwege de nieuwe huisregels, zoals geen open vuur, geen barbecue, honden aan de lijn, en de openingstijden: van 9.00 tot 18.00 uur, ‘s zomers tot 20.00 uur. En, bovenal, vanwege de entreekosten: 5 euro voor volwassen, 2,50 euro voor kinderen vanaf vijf jaar.
Gratis blijft het strandje voor wie een bezoek brengt aan één van de ondernemers op het strand, zoals de beach bar, de yoga, de massage, of wie een sup of e-board huurt. En gratis is het bezoek voor de gasten van Parc Maasresidence Thorn (MRT), het gloednieuwe bungalowpark aan de overkant van De Grote Hegge, zoals de waterplas gelegen aan het bekende ‘witte stadje’ in Midden-Limburg heet. Deze gasten worden met een golfkar-XL vanaf het park over een bruggetje naar de MRT Beach Club met ligbedjes onder rieten parasols gereden.
Plaatsing van een hek
„Triest”, „belachelijk”, „zonde”, reageren bewoners op de plaatsing van het hek. Ze uitten hun ongenoegen op Facebook, bij de supermarkt en bij een van vele verenigingen die Thorn rijk is. Want kan de 55-jarige Harold Joris, regelmatig te vinden op de waterplas, de romp van zijn bootje nog wel in het strandje boren om er even te kletsen met een dorpsgenoot? „Ik vertik het om te betalen.” En welke activiteit moet de 51-jarige Danny Pasmans, vrijwilliger van de jeugdvereniging, nu nog verzinnen om de jongeren tot 16 jaar bezig te houden? „We kwamen er wekelijks bijeen om een vuurtje te stoken en vlotten te bouwen.”
De inwoners begrepen uit de lokale media dat het strandje eigendom is van MRT. En dat de parkdirecteur geen andere keuze zag, vanwege drugs- en geluidsoverlast en rondslingerend afval dat de lokale bevolking achter liet. Toch leidde de plaatsing van het hek in juni tot vragen in de gemeenteraad van Maasgouw, de overkoepelde gemeente. Want had de parkdirecteur een jaar eerder niet beloofd het strandje openbaar te houden? Wat is de rol geweest van het lokale bestuur? Na twee hittegolven in 2022 had de hele gemeenteraad juist het belang onderstreept van gratis waterrecreatie voor al zijn bewoners, „extra belangrijk in economisch onzekere tijden”.
Bijna nergens in de Maasplassen kun je op een hete dag nog gratis met je voeten het water in
Waar moet het volk nu heen?
Dat is de grootste pijn, klinkt onder inwoners. Want Thorn ligt dan wel midden in de Maasplassen (een aaneengesloten meertjesgebied van 3.000 hectare met méér plassen dan in heel Friesland – het ‘grootste watersportgebied van Nederland’) maar bijna nergens kun je op een hete dag nog even gratis met je voeten het water in. Het strandje in Heel, drie kilometer verderop, heet nu Fun Beach en daar betaal je 12,50 euro entree. Heelderpeel, nu Peel Beach, zes kilometer verderop: alleen voor gasten van een vakantiepark. Dagstrandje bij Stevensweert: idem. De Weerd in Roermond, nu Palm Beach: idem.
Er zijn wel meer recreatieplassen in Nederland waarvoor je moet betalen. Na veel discussie kwam er in 2018 een hek om het Henschotermeer in Woudenberg. Toegangsprijs: 3,50 euro. IJzeren Man in Vught: 8,25 euro. En in Gelderland heeft de onderneming Leisurelands inmiddels twintig plassen in beheer, inclusief hek en slagboom. Gratis entree maar voor parkeren moet je betalen.
Veel van die plassen zijn net als de Maasplassen voormalige grindkuilen, afgegraven in de wederopbouwjaren voor het beton van snelwegen en woningbouw. Het water stroomde er vanzelf in en lang niet alle gemeenten wilden opdraaien voor beheer en onderhoud van hun nieuwe oevers.
Een weiland met koeien
Maar nergens zijn zo veel strandjes met een bordje ‘private property’ als in Midden-Limburg.
„Dat heeft een hele geschiedenis”, verzucht Wilbert Lalieu. „Kijk maar eens net over de grens in België, een paar kilometer verderop. Daar zijn alle strandjes vrij toegankelijk.”
Lalieu is echte Thorner. Secretaris van de surfclub, voorzitter van de buurtvereniging, vrijwilliger bij het plaatselijk museum, lid van de geschied- en heemkundekring, raadslid en wethouder van het stadje in de jaren negentig en als lid van de gemeentelijk adviesraad geeft hij „gevraagd en ongevraagd” advies over alles wat de inwoners van het witte stadje aangaat.
Net als veel van zijn generatiegenoten kan de 66-jarige Lalieu zich de tijd vóór de Maasplassen nog goed herinneren. Toen bestond de hele omgeving uit weiland met koeien en akkerland en stonden er appelbomen op de plek waar je nu kunt suppen en zwemmen.
Keuterboeren werden uitgekocht en met tien zandzuigers tegelijk namen de baggeraars in de jaren zestig het gebied onder handen. Toen ze weer verdwenen stonden de Thorers plots niet meer met hun voeten in het weiland, maar in een natuurgebied. Met zwanen op het water en bloemrijke graslanden en runderen die aan de overkant van de Grote Hegge door het water waadden. „Dat hadden we hier nooit van ons leven gezien.”
Het natuurschoon werd betaald uit een herinvesteringspot waar de grindproducenten 220 miljoen euro in hadden gestopt in ruil voor het grind. Maar anders dan in België, waar de kerkdorpjes zelf verantwoordelijk werden voor het beheer, besloot de provincie Limburg in 1986 de hele Maasplassen te verkopen aan een private partij. Aqua Terra. 6,5 miljoen gulden voor 3.000 hectare grond.
Aan de oevers kwamen campings en havens en dagstranden en toen al was er angst dat bewoners de toegang tot het water zou worden ontzegd. Lalieu, die destijds met een groepje surfte op de grindplas, weet nog dat hij vlak voor de verkoop aan Aqua Terra werd getipt door de zeil- en de visclub die zeiden: richt een vereniging op, dan houd je het recht op een entree tot het water. Dat verenigingsstrandje is er nu nog steeds, pal naast MRT Beach.
De strandjes, waaronder die in Thorn, werden inderdaad afgesloten, met prikkeldraad, en er verscheen een kassa. Entree: 2 gulden. Zonder voorzieningen. Ook daarover waren de inwoners destijds verontwaardigd en een deel kwam niet meer. Maar de entree moest alleen betaald worden op mooie zomerdagen en verviel toen Aqua Terra een deel van de Maasplassen enkele jaren daarna alweer verkocht aan een andere private partij.
Rond de waterplas bij Thorn werden de grootste plannen bedacht. Mare Minor, een megawatersportcentrum, ging niet door. En het bungalowpark op de vlakte aan de overkant, ooit volgestort met puin uit de kolenmijnen, stond al dertig jaar ingetekend voordat het in april 2022 opende: Parc Maasresidence Thorn (MRT), een luxe resort met 223 recreatiewoningen, 60 havenappartementen, 60 hotelkamers, een zwembad, een bowlingbaan en een virtual racecenter.
Vijfsterrenhotel
‘Investeer met een rendement vanaf 5 procent’, staat op een reusachtig bord aan de waterplas. ‘Eigen gebruik mogelijk.’ En als straks ook de 72 extra woningen zijn opgeleverd, én het vijfsterrenhotel ingetekend naast het Thorner strandje, telt het luxeresort méér bedden (2.800) dan Thorn zelf – ruim 2.400 inwoners.
Hij wil best meedenken over een pasjessysteem waarbij inwoners gratis of met korting het strand op mogen
Aan de ene kant zijn de Thorners blij met hun nieuwe buren. Een net vakantiepark en goed voor de plaatselijke horeca, klinkt op straat. Hier verblijven geen arbeidsmigranten zoals in het vakantiepark verderop, maar echte toeristen die een bezoekje brengen aan het witte stadje en aan de Outlet in Roermond. Maar aan de andere kant vrezen ze dat de balans doorslaat. ‘Geen Valkenburg’, klinkt het.
Nu al, zegt Danny Pasmans, kun je op zaterdag niet meer zomaar bij het bakkertje een vlaai halen zonder dat je hem dagen van tevoren hebt besteld. En als Wilbert Lalieu met de auto door het centrum rijdt is het er zó vol toeristen dat hij ze met hun vinger naar het hoofd ziet wijzen – ben je gek? De commercie „groeit en groeit en wat krijgen wij inwoners ervoor terug?”
„Had ik de situatie daar op het strandje dan moeten laten voortduren?” Aan de overkant van het water zit Frank Habets, directeur van Parc Maasresidence Thorn, in een gele fauteuil in zijn eigen receptie.
Je wilt niet weten, vertelt Habets, wat een drek hij over zich heen kreeg toen hij eind mei aankondigde een hek te plaatsen om het strandje. ‘Geldwolf!’ ‘Wat denk je wel?!’ Zijn medewerkers en hij kregen dreigementen naar hun hoofd geslingerd. Maar Habets is óók niet op z’n mond gevallen. „Heb je een huis in Thorn?” zei hij tegen één. Ja? En een tuin? Ja? Hoe zou jij het vinden als ik daar nu illegaal ga zitten schijten en drugs gebruiken en harde muziek draai? Zou jíj dat toestaan?”
Een „denkfout”, noemt Habets die reacties van sommige inwoners. „Het ís niet hun strand. Het is óns strand.” En bedenk, zijn gasten hebben óók verwachtingen. 35 procent is Duits, 5 procent Belg, 55 procent Nederlander en de rest komt van „all over the world”. Saoedi Arabiërs die de hitte in eigen land ontvluchten, internationale gasten die in Düsseldorf een total body scan laten doen. „Ik wil ze ook een stukje kwaliteit en luxe kunnen bieden. Families betalen al gauw 1.500 euro voor een midweek.”
Dan is het niet fijn als je als parkdirecteur midden in de nacht wordt gebeld omdat gasten klagen over het geluid van een rave party aan de overkant van het water. En je wilt niet wéten wat een afval hij elke dag weer van het strand moest halen. Al die auto’s op de parkeerplaats, naast elkaar, de drugs van hand tot hand. Druppel was voor Habets toen een dealer bijna inreed op zijn beveiliger.
‘Gemeente mag best iets terugdoen’
Toen heeft hij gezegd: tóch een hek. En entreegeld. Want je wilt niet weten wat het beheer hem kost. Schoon zand, toiletten, toezicht, zo’n hek. „Ook mét entreegeld is dit voor ons geen business model.”
En tegelijkertijd wil Habets óók „een goede buur” zijn. Hij kan de verontwaardiging begrijpen en wil best meedenken over een pasjessysteem waarbij inwoners gratis of met korting het strand op mogen. Daarover lopen inmiddels gesprekken met de gemeente, want hij vindt dat die daarvoor een potje zou moeten aanspreken. „Ik betaal straks een miljoen toeristenbelasting en nog méér WOZ. Voor dat geld mag de gemeente best iets terug doen voor haar eigen burgers, vind ik.”
De intentie is dat de dagstranden „voor iedereen toegankelijk en betaalbaar zijn”, laat een woordvoerder van de gemeente Maasgouw weten. Het is zoeken naar een balans tussen „schoon en veilig” en de „belangen van onze inwoners”.
Wilbert Lalieu kan eigenlijk best opschieten met MRT. Werknemers van het bungalowpark maaien het gras van zijn surfvereniging en toen er een dispuut was tussen MRT en het naastgelegen woonwagenkamp, gelegen in een zichtlijn van de gasten, zag hij dat Habets er met de kampers toch is uitgekomen. „Er is met die vent wel te praten.”
Ook Danny Pasmans, van de jeugdvereniging, heeft nog enige hoop. „Het is ons één keer gelukt om toch een vlot te bouwen. We mochten erlangs van de security.” Maar het grootste verlies, vindt ze, is niet te repareren. „Dat is de spontaniteit. Even naar het water. Even een vuurtje. Even als jongere langs de groepjes aan de waterkant struinen om te zien bij wie je horen wilt.”
Enkele jeugdleden hadden haar al gevraagd waar ze nu nog terecht konden. Die hadden net van hun bijbaantjes gezamenlijk een supboard gekocht voor bij het strandje. „En dat is het dan… nergens te gebruiken.”