Het kabinet-Schoof viel dinsdag. Diezelfde avond vertelde politiek verslaggever Lamyae Aharouay in de NRC podcast Vandaag wat dit betekent voor de Nederlandse politiek. Die aflevering luister je hier. Later deze week komen we bij je terug met een aflevering van Haagse Zaken.
Het kabinet-Schoof is geschiedenis. Gisteren, na elf maanden en een dag, liet PVV-leider Geert Wilders het kabinet vallen. Politiek verslaggever Lamyae Aharouay blikt terug op een kabinet met partijen die elkaar nooit vertrouwden, publiekelijk ruzie maakten en amper iets voor elkaar kregen.
Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected].
Het aanleggen van een volkstuintje is nooit een wensdroom van mij geweest. Sterker nog, ik moet er niet aan denken om mijn vrije tijd geknield tussen de wormen en de slakken door te brengen. Dat neemt niet weg dat ik gefascineerd ben door de mensen die niets liever doen. Wat bezielt hen?
Op die vraag krijg ik eindelijk antwoord dankzij het boek Wormen en aarde, een bundeling columns van de nu 75-jarige Yvonne Kroonenberg. Ik kende haar vooral van bestsellende columnbundels met uitdagende titels als Alle mannen willen maar één ding en Alles went behalve een vent. Die stamden nog uit de vorige eeuw, maar columnisten worden ook een jaartje ouder en verleggen geleidelijk hun werkterrein, net als criminelen die van de spannende inbraak op het gecompliceerdere phishing overstappen.
Zo schreef Kroonenberg veel over mantelzorg, verpleeghuizen en andere gevolgen van de ouderdom in haar columns in Plus, maandblad voor 50-plussers. Minder opgemerkt werd haar boekje De tietenbus uit 2022, waarin ze indringend schrijft over de borstkanker die ze op 68-jarige leeftijd kreeg.
Aan het slot van dat boekje schrijft ze na haar voorlopige genezing: „Toch hoor ik niet bij de gezonde mensen. Je wordt nooit meer wie je was. Dat heeft ook voordelen. Ik heb nooit meer haast. Ik ben niet ongeduldig. Ik ben veranderd. Ik hou van tuinieren. En van koken. Ik wandel met vrienden. Ik vind alles belangrijk. Alles wat bij het gewone leven hoort.”
Daar heb je het al: tuinieren! Met dezelfde onbevangenheid waarmee ze vroeger over seks en liefde schreef, schrijft ze nu in Wormen en aarde over de kunst van het schoffelen en wieden, de keuze van de planten en over de verschillende, soms botsende opvattingen over het onderhoud van zo’n tuintje.
Ze had er geen enkele ervaring mee toen ze er met haar man Joep aan begon. „Ik wist niks van tuinieren. Ik kende het woord schoffelen maar ik had het nooit gedaan (…) Maar we namen een besluit: wij waren voortaan mensen met een volkstuin. We werden lid van de vereniging en kregen de sleutels van het toegangshek van het complex en van de vermolmde voordeur.”
De belangstelling voor zo’n tuintje is groot, je komt er alleen maar via een wachtlijst in. Nieuwkomers worden gewaarschuwd: zo’n volkstuin is geen camping, je komt er om de grond te bewerken en een aantrekkelijke tuin in te richten. „Op mensen die alleen komen chillen wordt neergekeken.”
Het is zwaar werk, constateert Kroonenberg. „Ik werk het liefst op handen en knieën. In die houding kan ik mijn schouders en benen min of meer ontspannen, zodat ik alle kracht die ik in mijn handen heb kan inzetten voor de strijd.”
Toch vindt ze het vooral „dankbaar werk”. „Je verzorgt een plant en hij beloont je met bloemetjes. Of met een fraaie vrucht. En je ordent de natuur. Dat doen mensen maar al te graag. Zonder schoffelen en een snoeischaar wordt het een bende in de wereld.”
Ze heeft gelijk, maar toch lijk ik meer op die zus van Yvonne Kroonenberg die het onderhoud van haar mooie achtertuin in de stad overlaat aan een buurvrouw. Yvonne vroeg haar of ze nooit zelf iets aan haar tuin wilde doen. „Nee hoor”, antwoordde die zus, „ik hou niet van vieze handen en mijn buurvrouw vindt het enig.”
„Is dat wel zo’n goed idee voor een kinderfeestje?”, vroeg mijn vrouw nog, terwijl ik de bestelling op de website afrondde. „Doe niet zo flauw”, zei ik, „de kinderen zullen deze doe-het-zelf-huttenbouwset geweldig vinden. Lees dit: dit systeem bevordert de creativiteit, het ruimtelijk inzicht, sociale vaardigheden en zowel de grove als de fijne motoriek. Wat kan hier mee misgaan?” De ogen van de kinderen lichtten inderdaad op toen ze de doos met 180 stokken en andere netjes gerangschikte onderdelen openden. „Wapens!”, schreeuwden ze in koor.
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Voormalig D66-leider Alexander Pechtold wordt de nieuwe burgemeester van Delft. De gemeenteraad van Delft heeft donderdagavond in een raadsvergadering besloten hem aan te bevelen aan het demissionaire kabinet. Hij zal na instemming door de ministerraad en een Koninklijk Besluit begin september worden beëdigd als opvolger van huidig burgemeester Marja van Bijsterveldt.
De in Delft geboren Pechtold is volgens de vertrouwenscommissie die hem naar voren schoof „een ervaren en kundig bestuurder die met jeu en humor met mensen verbinding kan maken en de positie van Delft in de regio en landelijk verder kan versterken”. Hij is nu nog algemeen directeur van het CBR.
Er waren in totaal 32 sollicitanten met interesse in het burgemeesterschap. Voorzitter Joost van der Sluis (SP) van de vertrouwenscommissie zegt tegen Omroep West dat Pechtold zeer betrokken is. „Hij spreekt net zo makkelijk met het college van bestuur van de TU Delft, als met Henk en Ingrid, zoals hij dat dan zou zeggen.”
Bestuurlijke ervaring
De 59-jarige Pechtold was voordat hij de landelijke politiek inging eerste gemeenteraadslid en wethouder in Leiden alvorens van 2003 tot 2005 burgemeester te worden van Wageningen. Daarna was hij van 2005 tot 2006 minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties in het kabinet-Balkenende II en van 2006 tot 2018 fractievoorzitter van D66 in de Tweede Kamer.
„Delft krijgt met Alexander Pechtold een gepassioneerde, ervaren en betrokken burgemeester”, schrijft huidig D66-leider Rob Jetten op X. „Een geweldige match voor deze prachtige en innovatieve stad met zoveel historie.”
Pechtold kwam in 2018 in opspraak vanwege een appartement dat hij had gekregen van een Canadese oud-diplomaat en dat niet had gemeld in het geschenkenregister van de Tweede Kamer.
Lees ook
Hugo de Jonge voorgedragen als commissaris van de Koning in Zeeland
