De Fransman Pierre Agostini, de Hongaar Ferenc Krausz en de Française Anne L’Huillier hebben samen de Nobelprijs voor Natuurkunde gewonnen. Ze hebben een manier ontwikkeld om via ultrakorte lichtpulsen de beweging van elektronen te ontrafelen. Die lichtpulsen zijn zo kort dat ze worden uitgedrukt in de kleinste fractie van een seconde: de attoseconde.
‘In de koele junimaand van 1944 werken twee mensen die mijn ouders zullen worden in de hooiwei van een Achterhoekse boerderij. Mijn vader is herstellende van een gebroken rib als gevolg van een val van het paard. In een drieste bui had hij gedacht zonder zadel en hoofdstel te kunnen rijden in de weilanden.
D-day en de Normandische stranden zijn ver weg, maar bombardementen en razzia’s niet.
Mijn vader was na een oproep voor de Arbeitseinsatz eerder dat jaar vertrokken uit de Bollenstreek en ondergedoken in de Achterhoek. In zijn korte broek hoopte hij, twintig jaar oud, door te gaan voor een zeventienjarige. Dat is hem gelukt.
Tegen kost en inwoning werkte hij op zijn onderduikstek. En hij vond daar de liefde van zijn leven.
Voor deze foto heeft mijn vader zijn Kodakboxje even uit handen gegeven. Hij had het toestel meegenomen naar de Achterhoek. Dankzij mijn vader zijn in de familiefotoalbums de statige portretten aangevuld met spontane opnamen uit het dagelijks boerenleven.
Eind 1945 verloofden mijn ouders zich en fietsten zij op bandenloze rijwielen naar mijn vaders ouders in de Bollenstreek. Mijn moeders moeder huilde, maar mijn moeder fietste een hoopvolle toekomst tegemoet, weg van het harde boerenleven. Na hun huwelijk woonden mijn ouders in West-Nederland. Ze kregen vier kinderen. Ik ben nummer twee.
Mijn vader volgde vele avondstudies naast zijn werk bij de Staatsdrukkerij. Op zijn vrije zaterdagmiddag, nam hij ons mee naar de zee, de Hortus of de ijsbaan. Mijn moeder leidde de huishouding grandioos en naaide kleding voor het hele gezin. Ook was ze behalve een goede alt een bekwaam penningmeester en contactpersoon van het kerkkoor.’
Zal er bij de politie een hardcore Ajax-fan zitten? Iemand die denkt: laten we zondag nog maar even staken want dat FC Utrecht is op dit moment nog veel te sterk voor de Amsterdammers. Dan kunnen ze nog even doortrainen en heeft die beroepstwijfelaar Francesco Farioli, die voorlopig de noodcoach in de ArenA is, wat extra tijd om eindelijk de goede opstelling in elkaar te puzzelen. Ondertussen gaan de supporters zondagmiddag protesteren op het Leidseplein.
Ik hoop dat ze het een beetje zachtjes doen want in de Stadsschouwburg zijn ze nog in diepe rouw na het vertrek van de artistieke Messias Ivo van Hove bij de plaatselijke toneelvereniging ITA. Ik las een interview met de directeur van dit clubje en begrijp dat ze tegenwoordig repeteren met een chef d’acteur, die voor de toneelspelers als aanspreekpunt fungeert en die ervoor zorgt dat het allemaal veilig en inclusief verloopt.
We hebben het hier over volwassen mensen die een toneelstukje instuderen. Daar moet dus een soort coach bij. Anders redden ze het niet. Ik hoop dat deze gek een fluorescerend hesje draagt. Dan kunnen ze hem in het donker herkennen als er iets te mekkeren valt. Wie zal deze chef d’acteur zijn? Arnold Karskens? Bert Huisjes? Als voormalig theaterdeskundige heb ik nog wel een geheel andere vraag: hoe repeteer je inclusief? Mag ik hier keihard om lachen? Terwijl dat natuurlijk niet de bedoeling is. Dit is namelijk kunst met een immens grote K. De K van koekenbakkers.
Over toneelspelen gesproken: ook zo genoten van Donald Trump die als ‘winnaar’ van het eerste debat geen tweede gesprek met Kamala Harris wil? En van Memphis Depay, die door het dolle is omdat hij bij het Helmond Sport van Brazilië mag gaan voetballen? Hoop wel dat hij zijn haarband blijft dragen.
En bent u ook zo godvergeten blij dat Katja Schuurman terugkeert in GTST? Zo jammer dat het nieuws uitgelekt is. Nu worden we als natie niet sensationeel verrast in januari.
En hoopt u ook dat Kylian Mbappé alsnog 55 miljoen van zijn oude Parijse club krijgt? De goede man heeft ook een gezinnetje en die mondjes moeten gevoed. Maar het meest ontroerd raakte ik door de techmiljardair die afgelopen dagen in de ruimte zweefde. Wat heerlijk voor die meneer. Je zal aan het komende kerstdiner naast hem zitten en naar zijn gelul in de ruimte moeten luisteren.
En ik ben superblij met de 13.000 bijna bedorven apenpokkenvaccins die wij aan Afrika gaan schenken. Ze zijn nog uit de tijd van mevrouw Borst. We schijnen ook nog wat troebel schuimende spuiten uit de tijd van De Quay en Colijn die kant uit te willen sturen.
Donderdagavond zag ik onze minister Agema op mijn televisie, die ik daarna meteen voor reparatie heb weggebracht omdat hij de kleur schaamrood niet meer weergeeft. Zonder blikken of blozen zat onze Purmerendse te kwaken over de vaccinaties die wereldwijd nodig zijn en welke druppel wij op deze gloeiende plaat laten sissen.
Daarna ging het er over hoe erg het voor collegaatje Caroline is dat we minder kippen en varkens gaan martelen. Dus niet over de verlossing van deze in het donker gemartelde dieren, maar over het gezichtsverlies van deze integere BBB-politica, die beloofd heeft terug te treden als Kamerlid. Gaan we haar missen?
En dan hebben we natuurlijk nog die arme Pieter Omtzigt, die op zijn fatbike eenzaam tussen de Twentse weilanden crosst. Dat moet van zijn inmiddels vaste burn-outcoach, die hem een grote boerenzakdoek voor zijn tranen heeft meegegeven. We zagen de patiënt al een tijdje openlijk stamelen in de Haagse wandelgangen, maar nu is hij vertrokken.
Of hij nog terugkomt? Ik vrees dat hij, als hij onze regering nog een keer op een rijtje zet en inzoomt op het open en vooral humane gezicht van mevrouw Faber, de eer aan zichzelf houdt. Kortom: lekker fietsen Pietje, maar wel je paspoort mee. Want er komt grenscontrole bij jou in de buurt. Voor je het weet, kom je er nooit meer in.
Zes jaar geleden vond mijn vader een briefje op de deurmat. „We houden alles in de gaten”, stond er in slordige letters op geschreven. Vreemd, dacht hij. Maar hij negeerde het. Een week later lag er weer een briefje: „We weten wat je hebt gedaan.” Nerveus vroeg hij zich af: „Wat had hij gedaan?” Nog een week later, een derde briefje: „Dit is je laatste waarschuwing!” Hij kon het niet meer aan, hij stormde naar buiten en botste recht op onze bejaarde buurvrouw. „Goed dat ik je zie!”, zei ze met een grote glimlach. „Je zet je vuilnis op de verkeerde dag buiten.”
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
