Of je het advies van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) vrijdag – dat de Israëlische bezetting van Palestijns gebied onwettig is – een mijlpaal noemt, hangt van je gezichtspunt af.
Directe gevolgen heeft het advies niet: Israël weigert, zoals gebruikelijk, om zich aan uitspraken van internationale rechtbanken te houden. Bovendien is het advies van dit hoogste gerechtelijke orgaan van de Verenigde Naties niet bindend. De onderdrukte partij, de Palestijnen, schiet dus niet meteen iets op met het oordeel van de rechters in het Haagse Vredespaleis.
Maar vanuit juridisch oogpunt is de uitspraak wel degelijk baanbrekend. Het oordeel dat de voortdurende aanwezigheid van Israël op het gehele Palestijnse grondgebied onwettig is, en dat daar zo snel mogelijk een einde aan moet komen, gaat verder dan eerdere adviezen van het hof.
Vier belangrijke inzichten uit het advies:
Lees ook
ICJ: Israëlische bezetting van Palestijns gebied is onwettig
1. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever is onwettig
Het is niet per definitie illegaal om tijdelijk een stuk land te bezetten, zolang de bezetter zich maar aan het bezettingsrecht houdt. Zo bepaalt de Haagse Conventie van 1907 dat een bezettende macht slechts zeer beperkt gebruik mag maken van het onroerend goed van de bezette bevolking, zoals landerijen, bossen en landbouwgronden. Kern van het bezettingsrecht is dat een bezetting per definitie tijdelijk is; de bezettende macht heeft de plicht om de veiligheid en het welzijn van de inwoners van bezet gebied te waarborgen en ervoor te zorgen dat zij hun leven kunnen leiden conform hun eigen wetten, cultuur en tradities.
Volgens het hof voldoet Israël niet aan deze eisen. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever is onwettig, omdat Israël de Westelijke Jordaanoever probeert te annexeren en permanente controle over dit gebied probeert uit te oefenen. Dit is in strijd met het Palestijnse recht op zelfbeschikking.
Over Oost-Jeruzalem stond al langer vast dat er sprake is van annexatie: Israël heeft dat stadsdeel in 1980 eenzijdig, en in strijd met het internationaal recht, geannexeerd. Dat ook de bezetting van de Westelijke Jordaanoever een poging tot annexatie genoemd wordt, is nieuw.
Hiermee verwerpt het hof het klassieke argument van Israël dat het het Palestijnse gebied tijdelijk bezet houdt. Die ‘tijdelijkheid’ duurt inmiddels 57 jaar, en dat vindt het hof wel lang genoeg: het advies stelt dat de bezetting niet mag worden gebruikt op een manier die de bezette bevolking voor onbepaalde tijd in een staat onzekerheid achterlaat. Evenmin mag Israël delen van het Palestijnse grondgebied in de eigen staat integreren.
2. Israël schendt wetten die rassendiscriminatie verbieden
Een andere juridische mijlpaal is de vaststelling dat Israël internationale wetten schendt die rassendiscriminatie en apartheid verbieden. Dit doet het door Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever onder een ander wettelijk regime te plaatsen dan de Israëlische kolonisten in hetzelfde gebied. Als voorbeelden van rassendiscriminatie noemt het hof het verblijfsvergunningsbeleid dat Israël oplegt aan Palestijnen in Oost-Jeruzalem en beperkingen van de bewegingsvrijheid van Palestijnen. Ook sloopt Israël bij wijze van straf Palestijnse bezittingen en discrimineert het Palestijnen bij het verlenen van bouwvergunningen.
Eerder hadden ngo’s als Amnesty International en Human Rights Watch al geconcludeerd dat Israël zich aan apartheid bezondigt; met dit advies van het hof krijgt hun argument meer gewicht.
Israëlische soldaten gebruiken in februari 2020 pepperspray tegen een Palestijnse demonstrant bij de Israëlische nederzetting Yitzhar. Foto Majdi Mohammed/ AP
3. Israël is verplicht om Palestijnse slachtoffers te compenseren
Het hof spreekt zich bovendien uit over de plicht die op Israël rust om Palestijnse slachtoffers van de bezetting te compenseren. Ook dit onderwerp krijgt door dit advies meer zwaarte, nadat er tot op heden vooral over gesproken was door mensenrechtenactivisten en op universiteiten.
Het ICJ sprak in een eerder advies, uit 2004, ook al eens over compensatie, maar dat ging toen specifiek over Palestijnen die door de bouw van de Israëlische afscheidingsmuur hun land kwijt waren geraakt. Deze keer is de verplichte genoegdoening veel breder: ze omvat ook de teruggave van land aan Palestijnen, de evacuatie van alle kolonisten, en de terugkeer van alle Palestijnen die door de bezetting ontheemd zijn geraakt.
4. Veiligheid is geen geldig excuus voor de bezetting
Minder baanbrekend, maar wel belangrijk voor de discussie is de verwerping van het argument dat de bezetting uit veiligheidsoverwegingen noodzakelijk zou zijn. Dit argument wordt al decennia door Israël opgeworpen. Maar het Israëlische beleid is in strijd met het verbod op het verwerven van grondgebied met geweld, aldus het hof. De zorgen van Israël over zijn veiligheid kunnen dit verbod niet terzijde schuiven.
Ook verwerpt het hof een argument dat door Israëls bondgenoten in Washington en Londen naar voren gebracht werd: dat niet internationaal recht, maar het Oslo-vredesproces tot een uitkomst van het dispuut over het bezette gebied zou moeten leiden. Juist de Oslo-akkoorden, concludeert het hof, erkennen het Palestijnse recht op zelfbeschikking. Ook gaan de akkoorden niet boven het internationaal humanitair recht. Het hof oordeelt daarom dat de Oslo-akkoorden geen afbreuk doen aan de verplichtingen van Israël op grond van het internationaal recht.
Adviezen van het Internationaal Gerechtshof zijn zeer gezaghebbend. Ook al voert Israël de maatregelen niet uit, dit advies benadrukt dat het land steeds eenzamer komt te staan in zijn afwijkende interpretatie van het internationaal recht. Het land doet nog altijd wat het doet – maar de rechtvaardiging daarvan is door dit advies stevig onderuitgehaald.
De noodopvangplekken die het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) moet regelen om het aanmeldcentrum in Ter Apel te ontlasten, kosten het asielorgaan miljoenen euro’s. Sinds december 2023 hebben er zestigduizend overnachtingen in een noodopvang plaatsgevonden. Dat meldt persbureau ANP zondag op basis van cijfers van het COA.
Dagelijks worden gemiddeld 181 asielzoekers van Ter Apel naar andere locaties gebracht om daar te kunnen slapen en zo het opvangcentrum te ontlasten. Deze asielzoekers worden met bussen heen en weer gebracht tussen het aanmeldcentrum in Groningen en de nachtelijke noodopvanglocaties. Paula Lambeck, regiomanager bij het COA, zegt tegen het ANP dat „mensen uitgeput raken door het op-en-neergereis”. De burgemeester van Westerwolde, waar Ter Apel toe behoort, spreekt van een „dramatische” situatie. De omstandigheden zijn volgens Lambeck „niet menswaardig”.
Een noodopvang, zoals die in Beilen, kost 18.500 euro per nacht als daar tweehonderd mensen overnachten, vertelt Lambeck aan het ANP. Bij elkaar opgeteld lopen de kosten voor deze noodopvanglocaties in de miljoenen. De opvang van asielzoekers wordt bekostigd uit de begroting van het ministerie van Asiel en Migratie en het ministerie van Buitenlandse Zaken.
Limiet
In het opvangcentrum in Ter Apel mogen niet meer dan tweeduizend asielzoekers aanwezig zijn. Elke dag dat het COA dit maximum overschrijdt, moet het een dwangsom betalen van 50.000 euro. Die regel is op 13 november ingegaan. Om die reden worden noodopvanglocaties ingezet. Maar zelfs die bieden niet altijd voldoende slaapplekken: zo is onlangs een tijdelijke opvangplek voor 1.200 personen in Biddinghuizen – op het evenemententerrein van pretpark Walibi – geopend. Dat is verder weg van Ter Apel dan de noodopvanglocaties in bijvoorbeeld Zuidwolde of Beilen.
Minister Faber (PVV, Asiel en Migratie) herhaalt in een reactie dat ze het vooral als haar taak ziet de instroom te verlagen. De minister is tegenstander van de spreidingswet, die begin dit jaar juist werd ingevoerd om de ongelijke verdeling van asielzoekers in het land op te lossen: Ter Apel zit overvol omdat de doorstroom naar andere plekken lastig is.
Lees ook
Lokale bestuurders missen betrokkenheid bij asielminister Faber
Een paar duizend keer naar links, een paar duizend keer naar rechts. Van de eerste haarspeldbocht onder het kunstlicht van Bahrein, tot de laatste snelle knik naar links deze zondag in Las Vegas stonden er dit Formule 1-seizoen tot nu toe 23.631 bochten op het programma. En nu mag Max Verstappen, die ze op 770 na allemaal nam, zich net als in 2021, 2022 en 2023 wereldkampioen noemen. Deze vier bochten vertellen het verhaal van zijn kampioensjaar.
Variante Villeneuve, Imola. Ronde 58 van de GP van Emilia-Romagna (19 mei)
Lando Norris ziet de donkerblauwe auto voor hem op het circuit al rondenlang groter worden. 6 seconden, 5 seconden – en nu ligt hij nog maar 1,6 seconde achter de Red Bull van Max Verstappen.
Met bijna 300 kilometer per uur komt Norris in zijn oranje McLaren op de Villeneuve-bocht af, een snelle links-rechts-chicane. Een week nadat Norris in Miami zijn eerste race heeft gewonnen, lonkt een tweede overwinning. Van banden sparen is nu even geen sprake. De 24-jarige Brit gaat voluit, zweeft met zijn auto in het flinterdunne gebied tussen crashen en te langzaam zijn.
Nog maar een paar weken eerder kon Norris slechts dromen van zo’n achtervolging op Verstappen. De Nederlander was het seizoen in maart immers net zo dominant begonnen als hij 2023 was geëindigd. Een zeldzame uitvalbeurt in Australië, wegens een kapotte rem, was slechts een hinderlijke onderbreking tussen ruime overwinningen in Bahrein, Saoedi-Arabië, Japan en China. Stuk voor stuk foutloze optredens in een auto, de RB20, die duidelijk de snelste van het veld was.
Maar toen greep Norris begin mei plotseling de overwinning in Miami . Op zich geen reden voor paniek bij Red Bull. Goed, Norris’ van een pakket nieuwe onderdelen voorziene McLaren MCL38 was dan wel écht snel op het stratencircuit in Florida; hij had zijn zege toch vooral te danken aan een voor hem perfect getimede safetycar, waardoor hij amper tijd verloor met zijn pitstop en vóór Verstappen belandde.
Een week later wordt duidelijk dat er meer aan de hand is. Op Imola, een ouderwets krappe baan die door een Italiaanse woonwijk en een park slingert, rijdt Verstappen aanvankelijk weer weg bij Norris. Maar in de slotfase slijten zijn voorbanden rap, en dicht Norris het gat.
Met nog zes ronden te gaan stuurt Norris de Villeneuve-chicane in. Een vlugge stuurbeweging naar links, en dan naar rechts. De g-krachten duwen hem tegen de zijkanten van de cockpit. Zodra Norris op het gaspedaal trapt, overweldigt de meer dan 1.000pk sterke Mercedes-motor de achterbanden, die direct wegglijden. Op luttele centimeters van de grindbak gaat de McLaren even dwars. In een oogwenk stuurt Norris tegen, puur op reflexen. Meteen heeft hij de auto terug onder controle.
Lees ook
Formule 1-racen voor beginners
Aan de finish komt Norris 0,7 seconde tekort. Maar de overgave waarmee Norris zijn auto tijdens de vurige achtervolging door Villeneuve smijt, maakt één ding duidelijk: de jacht is geopend.
Bocht 3, Red Bull Ring. Ronde 64 van de GP van Oostenrijk (30 juni)
Het asfalt klimt er honderden meters achtereen steil omhoog en buigt dan scherp af naar rechts. De perfecte gelegenheid om in het kielzog van je tegenstander te duiken, op het laatste moment naast hem te sturen en nét iets later te remmen. Als je wilt inhalen op de Red Bull Ring, het glooiende parcours in de oostelijke uitlopers van de Alpen, dan is bocht 3 je beste kans.
Norris heeft al een paar vergeefse pogingen gewaagd aan de binnenkant bij Verstappen, die hij net als in Imola op de hielen zit. Nu, acht ronden voor de finish, gooit Norris zijn auto er aan de buitenkant naast. Zij aan zij gaan ze allebei met hun complete gewicht op het rempedaal staan, om de snelheid binnen honderd meter terug te brengen van ruim 300 naar 70 kilometer per uur.
Dan gaat er een schok door de auto’s. Om het Norris moeilijk te maken, heeft Verstappen zijn auto naar buiten laten lopen, daarbij precíes genoeg ruimte overlatend. Maar Norris zit een paar millimeter meer naar rechts dan Verstappen had verwacht. Hun achterbanden raken elkaar. Een wolkje blauwe rook stijgt op. Stuiterend op hun wielen gaan de auto’s de bocht in.
Op dat moment twijfelt niemand er meer aan dat de ommekeer echt is. McLaren heeft het gat met Red Bull gedicht. Ook tijdens de race in Oostenrijk heeft Verstappen aanvankelijk een kleine voorsprong, en zit Norris tegen het einde toch weer pal achter zijn achtervleugel. Een langzame pitstop helpt Verstappen niet, maar dan nog wordt Norris naarmate de race vordert alleen maar sneller. Zijn McLaren heeft veel minder last van bandenslijtage – wat in het verdere verloop van het seizoen een belangrijk voordeel zal blijven.
Verstappen en Norris vechten in 2024 geregeld duels uit op de baan, waarbij Verstappen dikwijls de verdedigende partij is. De McLaren wordt gaandeweg steeds beter, terwijl de updates van Red Bull niet goed werken. En waar Verstappen zijn trukendoos met gewaagde gevechtsmanoeuvres de afgelopen jaren in de berging kon laten staan, heeft hij hem weer hard nodig nu Norris telkens opduikt in zijn spiegels.
Wiel-aan-wiel toont Verstappen zich nog altijd een briljante straatvechter. Hij voelt feilloos aan waar hij zijn auto moet positioneren om op papier snellere tegenstanders achter zich te houden. (Te) laat van lijn veranderen, geen ruimte laten zodat de ander van de baan moet: ook de gewaagde manoeuvres die hem voorheen berucht maakten, blijkt hij nog allerminst te schuwen. In Austin en Mexico-Stad komt het eind oktober opnieuw tot veelbesproken aanvaringen met Norris.
De Brit is in Oostenrijk de grote verliezer. Net als Verstappen loopt hij bij de botsing in bocht drie een lekke band op. Verstappen wordt na een pitstop vijfde, Norris valt uit omdat ronddraaiende rubberflarden de achterkant van zijn auto aan gort hebben geslagen. Hoewel hij niet de beste auto had, loopt Verstappen tóch weer uit in de puntenstand.
Bocht 1, Hungaroring. Ronde 63 van de Grand Prix van Hongarije (21 juli)
De hele race is Verstappen al aan het mopperen en foeteren over de boordradio. Hij heeft plekken verloren door een slechte pitstopstrategie en zijn RB20 rijdt voor geen meter. In de eerste bocht van het bloedhete circuit even buiten Boedapest ziet het er voor de buitenwacht uit alsof de frustratie hem even de baas wordt.
Hoewel hij minstens drie autolengtes achter Mercedes-coureur Lewis Hamilton rijdt, waagt Verstappen in de langzame hairpin een inhaalpoging voor de derde plek. Om de grote achterstand te overbruggen, remt Verstappen extra laat – zo laat dat hij de bocht onmogelijk nog kan halen. Met blokkerende voorbanden schiet hij rechtdoor. Zijn achterwiel raakt het voorwiel van Hamilton. De Red Bull vliegt door de lucht en klapt hard op het asfalt. Schade is er wonderlijk genoeg niet. Verstappen finisht roemloos als vijfde.
Het grootste deel van 2024 moet Verstappen het doen met een auto die niet doet wat hij wil. Als Verstappen hem op de limiet van de bandengrip door de bochten wringen, is de RB20 ondanks allerlei aanpassingen en nieuwe onderdelen een onvoorspelbare auto. Dat kost vertrouwen, en dus snelheid.
Soms heeft Verstappen ook veel last van onderstuur: verlies van grip op de voorbanden, waardoor de auto niet instuurt. Het kost hem eind augustus de zege voor eigen publiek op Zandvoort, waar Norris hem inhaalt en verpletterend wint. En ook in Hongarije krijgt Verstappen zijn auto de bochten amper doorgesleurd.
Terwijl hij worstelend met zijn auto in de hoek wordt gedreven, sluipen er soms slordigheden in Verstappens races. Ook in Mexico, waar de Red Bull ook niet vooruit te branden is, wordt hij al vroeg in de race door Norris ingehaald. Een paar bochten later dwingt hij de Brit de baan af met een ongeduldig ogende en bovenal kansloze inhaalmanoeuvre.
Lees ook
De uitdaging voor Max Verstappen: Lando Norris stevig bevechten – binnen de regels
Toch zijn de incidenten in Hongarije en Mexico uitzonderingen. Meestal zet Verstappen er kalmpjes de schouders onder als zijn auto niet goed is. Als hij geen eerste kan worden, dan maar vierde. Dankzij die constantheid blijft hij in de tweede seizoenshelft gestaag punten sprokkelen.
Verstappens geluk is daarbij dat Norris er vaak niet in slaagt te profiteren van Red Bulls kwetsbaarheid. De McLaren-rijder wint naast Miami en Zandvoort ook in september de race in Singapore. Maar verder verspeelt hij keer op keer de leiding als hij van pole position start. En te vaak maakt zijn team tactische fouten. Zo loopt Norris misschien wel vier of vijf overwinningen mis. Telkens gaan weer andere rijders er met de zege vandoor, zodat de riante voorsprong van Verstappen – opgebouwd door toen zijn auto het nog behoorlijk deed zeven van de eerste tien races te winnen – maar langzaam slinkt.
Curva do Sol, Interlagos. Ronde 1 van de Grand Prix van São Paulo (3 november)
Een treintje auto’s glibbert behoedzaam over het drijfnatte asfalt aan de binnenkant van de Curva do Sol. Het is de derde bocht die het F1-veld aflegt na de start, een seconde of twintig eerder. In de lange boog naar links beroeren de coureurs het gaspedaal met de grootst mogelijke voorzichtigheid. Ze willen zo hard mogelijk de bocht uit accelereren maar moeten oppassen dat ze niet te véél gas geven en met doorslippende achterwielen van de baan af spinnen.
Maar hoeveel grip het verregende circuit biedt, en hoe diep het gaspedaal kan worden ingetrapt? Niemand die dat precies weet. Al lijkt één man het beter aan te voelen dan de rest.
Aan de buitenkant van de bocht stoomt Verstappen met een veel hogere snelheid het treintje voorbij. Bedreven als hij is in de kunst van het regenrijden, heeft Verstappen onmiddellijk door dat dáár, buiten de door de regen spekglad geworden rubberlaag op de normale racelijn, de meeste grip te vinden is.
Het blijkt een voorbode voor de rest van de race. Als vijftiende vertrokken van de grid, ligt Verstappen na iets meer dan één ronde al tiende. En terwijl vrijwel elke coureur in de buien die over Interlagos trekken minimaal een keer van de baan schiet, houdt Verstappen zijn Red Bull 69 ronden lang in het spoor. Hij rijdt, met de rest op grote achterstand, naar zijn eerste zege in elf races; een van de knapste overwinningen uit zijn loopbaan.
Norris start in Brazilië van pole position en heeft een uitgelezen kans om het titelgevecht écht spannend te maken. Na een matige race, waarin hij opnieuw fouten maakt, finisht hij echter slechts als zesde. Norris kan het kampioenschap wel vergeten.
De instinctieve manier waarop Verstappen in de Curva do Sol direct aanvoelt hoe hij moet omgaan met verraderlijke omstandigheden, is misschien wel het beste symbool voor de manier waarop hij zijn vierde wereldkampioenschap heeft gewonnen. In São Paulo toont Verstappen zijn grote aanpassingsvermogen.
Die flexibiliteit was, evengoed als zijn snelheid an sich, doorslaggevend tijdens een seizoen waarin hij in slechts vijf van de vierentwintig races een dominante auto bestuurde. De rest van de tijd vocht hij met de halsstarrige, moeilijk bestuurbare Red Bull. Maar waar menig coureur, en niet in de laatste plaats zijn dramatisch presterende teamgenoot Sergio Pérez, aan zo’n gevecht zou bezwijken, leerde Verstappen leven met zijn auto.
Verstappen liet in 2024 zien dat hij beschikt over genoeg talent en ervaring – genoeg puur gevoel voor hoe auto’s zich gedragen op het randje van wat natuurkundig mogelijk is – om ook met minder materiaal de beste van de wereld te blijven.
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data118775679-5b8968.jpg|https://images.nrc.nl/7NL1gC5C1yzN8wuE9zRxd1TsgKk=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data118775679-5b8968.jpg|https://images.nrc.nl/C_S9s_tGoUPp9_NAj2Bk4prt1Mk=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data118775679-5b8968.jpg)
