Niets aan deze auto is dom

Zijn ronde koplampjes en achterlichten kon je kennen van de Honda e. Van opzij zie je een Suzuki Ignis zonder de diagonaal opwippende achterzijruit. De Hyundai Inster doet aan van alles denken, maar dan zoals de jonge Beethoven soms nog op Mozart lijkt. Je hoort weliswaar waar het vandaan komt, je voelt al het genie in de verwerking van invloeden tot het niveau van eigenheid dat deze kleine Koreaan in hoge mate heeft.

Wat een vertederende eyecatcher. En een slimme. De deelbare achterbank is over een afstand van 16 centimeter in lengte verstelbaar, zodat gebruikers kunnen kiezen tussen meer been- of meer bagageruimte. Zo kan de koffer worden uitgebreid van 238 tot 351 liter. De rugleuningen achter zijn verstelbaar, waardoor de Hyundai-passagier met de achterbank naar achteren en de rugleuning in de siëstastand achterin kan chillen als een ceo in een directielimo. Dankzij de neerklapbare rugleuningen van beide voorstoelen zou je in de Inster theoretisch kunnen overnachten. De vloer is vlak zonder een hoge middentunnel voorin, waardoor je zonder acrobatische toeren zo van links naar rechts en andersom schuift over de voorzittingen die door de verbrede bestuurdersstoel bijna een bank vormen. De slappe hoedenplank wordt met de achterbank in de achterste stand een hangmatje voor extra spullen. De draadloze telefoonoplader zit op precies de goede plek onder een optimaal bereikbaar klimaatbedieningscluster met echte knoppen.

Zoom in voor alle details van de De Hyundai Inster Klik op de punten voor uitleg over de details.Merlijn Doomernik

Niets is dom aan deze auto. Het is zijn opvallendste, door de vorm bekrachtigde en dus aantrekkelijkste eigenschap. Hedendaagse auto-ontwerpen zijn zelden intelligent. Ze dienen een esthetisch annex psychologisch doel, mooi zijn en indruk maken. Omdat dat voor veel kopers op hetzelfde neerkomt, rijdt de halve wereld suv. Voor slimme auto-architectuur moet je vaak ver terug in de tijd, bijvoorbeeld naar mijn Audi A2. Dat was bij zijn introductie in 1999 een ergonomisch wonder met de binnenruimte van een middenklasser op de schaal van een stadsauto. In de eredivisie van briljante volksauto’s kom je van de Eend en de Fiat 500 tot de eerste Renault Twingo wel meer hoogtepunten van doordachtheid tegen, maar de Inster is er eentje in de buitencategorie. Indrukwekkend hoe Hyundai erin slaagde al naar gelang de uitvoering substantiële batterijpakketten van 42 en 49 kWh onder de vloer te persen, waarmee je respectievelijk tot 327 en 370 kilometer moet kunnen afleggen.

Parkeergarages

Iets zegt me dat Hyundais designteam goed heeft gestudeerd op de A2, waarvoor Audi trouwens al een elektromotor overwoog. Lengte en hoogte van de Inster zijn vrijwel identiek. Hij is iets smaller dan de Audi, maar dat was het originele ontwerp van de A2 ook vóór het studiemodel ten behoeve van de binnenruimte met vijf centimeter werd verbreed. Gelukkig bleven zulke ingrepen de Inster bespaard. Zijn geringe breedte van iets meer dan één meter zestig is een zegen voor wie veel in stedelijk gebied en in parkeergarages komt. Veel middenklassers zijn tegenwoordig snel twintig tot dertig centimeter breder.

Foto’s: Merlijn Doomernik

Tot overmaat van geluk is de Inster met stroom zo efficiënt als met ruimte. Op een regenachtige decemberdag heb ik na een snelwegrit van 208 kilometer met deels twee volwassenen aan boord en normale snelheden voor 118 kilometer stroom over, bij een buitentemperatuur van maximaal vijf graden een veelbelovend resultaat. Met zo’n winterscore gaat dit wagentje zijn opgegeven actieradiussen op warme zomerdagen ongetwijfeld halen. Lovenswaardig verder de zelfbeheersing van de fabrikant, die met 97 pk voor de basisversie en een ruim toereikende 115 voor de luxere Evolve de Inster proportioneel motoriseerde. Niet matig is de uitrusting. Het multimediascherm biedt alle voorzieningen van grotere Hyundais en in het topmodel Evolve Sky ontbreekt van sfeerverlichting in 64 kleuren tot adaptieve cruise control, schuifdak en stuurverwarming vrijwel niets.

De Inster steekt met kop en schouders boven de concurrentie uit. En vooral met het lichte interieur, helaas alleen verkrijgbaar in de duurste uitvoeringen, heeft hij de charme van een aanstaande klassieker. Je had hem alleen vorig jaar moeten bestellen, toen Hyundai de 2.950 euro SEPP-subsidie voor snelle beslissers verdubbelde. Dan had je voor 26.000 euro het topmodel gehad. Dat is inmiddels drie mille meer nu de staatssubsidie voor particuliere EV’s verleden tijd is maar Hyundai Nederland de 2.950 euro korting handhaaft. Zo koop je voor 21.345 euro alsnog een basis-Inster met 42kWh-accu, driefasenlader en een snellader tot 73 kW, nog steeds geen geld voor ongekend veel auto.

Delen

Mail de redactie

Even overwogen we, oh zoete ledigheid, met z’n vijven all inclusive naar een misdadige oliestaat te vliegen, maar ik heb nu eenmaal niet het lef om mijn linkse praatjes te paren aan zoveel proleterige onverschilligheid.

Dus gingen we met de trein naar Parijs, op 1 januari, vroeg in de ochtend. Een goed begin, zo stelde ik me voor. Wat zouden wij lachen als we fris door de Franse heuvels zoefden terwijl voor de rest van Nederland de hoop al op de eerste dag van het nieuwe jaar verdronken was. Maar we waren de nitraatbommen om half twee ’s nachts vergeten: dus met z’n vijven in één bed, dus twee uur slaap.

De gezichten in ons vierzitje asgrauw, de koffie lauw, de hoop op betoverde kinderen in de kronkelende straatjes van Montmartre begon al te vervliegen.

Het Louvre bleek uitverkocht, en de – plotseling – ivoorkleurige Notre Dame ook. Overal dromden mensen van over de hele wereld samen, voor een droom die al jaren amper in de beroemde steden van Europa te vinden is. De mogelijkheid om ook maar voor een seconde te doen alsof onze confrontatie met de stad een eenzame was, een absolute noodzaak in de ervaring van alles wat mooi is, bestond in dit Parijs niet langer.

We kregen er licht gedoe om: Willem wilde ze de Eiffeltoren laten zien, ik vond dat we die rustig konden overslaan.

Vorig jaar was ik met een vriendin naar Parijs gegaan, en had ik me volledig kunnen wentelen in mondaine fantasieën, dat moest nu toch ook kunnen, maar dan met een scheutje Cité des Enfants, zodat het voor iedereen leuk was? „Vorig jaar heb je hier drie dagen non-stop aan de wijn gezeten met een grote zonnebril op je neus”, brieste Willem, terwijl hij Cléo (3) in een toeristenwinkel wegtrok van een vitrine knalroze, met diamanten beplakte Arc de Triomphe.

In de zoveelste rij in de kou, dit keer voor boekwinkel Shakespeare and Co, toen we onze ijdele verlangens pas echt begonnen te vervloeken, keerde het tij. Wij bleken óók een bezienswaardigheid. Drie kleine kinderen in één gezin is niet gewoon meer en steeds vaker worden we door de buitenwereld benaderd als een reizende freakshow óf toonbeeld van uitstekend burgerschap.

Welke van de twee ze bij de boekwinkel in ons zagen weet ik niet, maar we werden gewenkt en langs de stoet wachtenden naar binnen begeleid.

En een dag later, in het Picasso Museum, zaten de kinderen op de grond in een notitieboekje te krassen, toen een Amerikaan met pretentie, dat kon je zien aan de kimono die om zijn dikke buik spande, hun vijftig dollar toestopte voor de „amazing art”, om even snel weer van de aardbodem te verdwijnen.

Op onze laatste dag appte een Uberchauffeur me dat hij na onze rit een kinderpet had gevonden in zijn wagen, en dat hij zich kon voorstellen dat het ding „une valeur sentimentale” voor ons had. Hij was de hele dag aan het werk bij het vliegveld, maar kon met collega’s regelen dat de pet toch bij ons werd afgeleverd. En zo ging het: van chauffeur naar chauffeur, dwars door de stad, tot ik ’m op Grands Boulevards uit het open raampje van een taxi aangereikt kreeg.

Ik probeerde mijn gezinsleden te overtuigen van de wonderen die ons in de schoot vielen, – de wonderen van Parijs! – maar ze hadden genoeg aan hun eigen bagatelletjes. En zo was het toch de stad en ik: solitair ten overstaan van de magie, zoals het hoort.

Sarah Sluimer schrijft elke week een column. Ze is de auteur van boeken, essays en toneelstukken.

Delen

Mail de redactie

Midden in de Linnaeushof in Amsterdam-Oost staat een van de eigenaardigste kerken van Nederland. Het godshuis uit 1929, gewijd aan de 17 Gorcumse katholieke priesters en twee lekenbroeders die in 1572 door de watergeuzen werden gemarteld en opgehangen, is geheel zonder katholieke opsmuk en gereformeerd streng. Wie vanaf de Middenweg in de Watergraafsmeer de Linaeushof in gaat, staat recht voor de volkomen vlakke voorgevel van de Hofkerk, zoals de Martelaren van Gorcumkerk ook wel wordt genoemd. De klokkentoren links en het lage torentje rechts zijn met de grote puntgevel ertussen versmolten tot één vlakke muur van rode bakstenen.

De barse, ongenaakbare voorkant van de Hofkerk lijkt op de beroemde voorgevel van de Beurs van Berlage in Amsterdam. Wonderlijk genoeg wordt het door H.P. Berlage ontworpen zware, bakstenen Beursgebouw uit 1903 nog altijd beschouwd als de voorloper van lichte, modernistische gebouwen als de Van Nellefabriek van staal, glas en beton uit 1931 in Rotterdam. De ‘naakte muren’ en ‘zuivere vlakken’ van de Beurs van Berlage wezen jonge architecten de weg naar de ‘eerlijke, ware en zuivere’ architectuur van het modernisme, zo gaat het verhaal over de moderne Nederlandse architectuur dat architectuurhistorici tot op de dag van vandaag herhalen. Beter dan welk gebouw ook laat de Hofkerk zien dat dit een sprookje is. Niet communistische modernisten als Mart Stam volgden de weg die Berlage naar de zuivere architectuur wees, maar traditionalistische baksteenridders als A.J. (Alexander) Kropholler (1891-1973), de architect van de Hofkerk, die zich op 29-jarige leeftijd tot het rooms-katholicisme bekeerde.

Zoals veel bekeerlingen was Kropholler roomser dan de paus. Hij was een reactionaire katholiek die terugverlangde naar de Middeleeuwen, toen heel Nederland nog rooms-katholiek was. In 1934 werd hij lid van de fascistische beweging Zwart Front. Als architect was hij een uitgesproken anti-modernist en Berlagiaanser dan Berlage zelf. Wat zuiverheid betreft overtreft Krophollers godshuis in de Linnaeushof Berlages tempel van het kapitalisme dan ook verre. Vergeleken met de Hofkerk is de Beurs van Berlage een aanstellerig, rijkelijk versierd gebouw.

Pelikaan

Veel meer dan de muren van de Beurs zijn die van de Hofkerk gezuiverd van overbodigheden. Terwijl de voorgevel van de Beurs bijvoorbeeld nog tal van ramen heeft die het muurvlak doorbreken, is die van de Hofkerk volkomen raamloos en vlak. Een kabel van de bliksemafleider en een klein reliëf van een pelikaan die haar jongen met haar eigen bloed voedt, zijn de enige smetten op Krophollers naakte muur. Ook heeft de Hofkerk, anders dan de Beurs, geen groot en lang reliëf boven de drie poorten en evenmin een versierde topgevel. En terwijl de binnenruimtes van de Beurs zijn versierd met tal van wandschilderingen en ornamenten, zijn op één na alle binnenmuren van de Hofkerk zuivere bakstenen vlakken. Alleen voor in de kerk is de wand achter het altaar voorzien van beelden van Jezus Christus en zijn twaalf apostelen.

De Hofkerk is het hart van de Linnaeushof, een buurt die een eeuw geleden in opdracht van het bisdom Haarlem werd gebouwd. Met een kleine honderd middenstandswoningen, scholen, een nonnenklooster, winkels en tennisbanen werd de Linnaeushof een compleet katholiek dorpje midden in een Amsterdamse nieuwbouwwijk. Op een blok uit de jaren dertig na zijn alle woningblokken ontworpen door Kropholler, in dezelfde super-Berlagiaanse stijl als de Hofkerk. De blokken met beneden-bovenwoningen hebben sobere, vlakke bakstenen gevels met kleine stukken natuursteen boven de ramen en deuren. De enige versieringen in de gevels zijn de kleine tegeltableaus waarop, vreemd genoeg, niet katholieke heiligen staan afgebeeld, maar klassieke goden als Venus, Jupiter en Mars. Alleen de zes herenhuizen die tussen de kerk en de tennisbanen staan en oorspronkelijk waren bedoeld voor de leden van het kerkbestuur, hebben erkers op de begane grond.

Hoewel de Linnaeushof was bestemd voor parochianen van de Hofkerk die alleen voor hun werk hun buurtje hoefden te verlaten, waren niet alle bewoners katholiek. Zo woonden de communistische schilder Chris Beekman er jarenlang, evenals de schrijver J.F.H. Grönloh, oftewel Nescio, bekend van novellen als De uitvreter.

De niet-katholieke hofbewoners moesten wel bestand zijn tegen de talrijke uitingen van het rijke roomse leven. Niet alleen is de hof een soort panopticum met de kerk en de pastorie als middelpunt, maar ook was er een klooster vol gesluierde nonnen die de leerlingen van de meisjesschool onderwezen. De koster van de kerk dreef een winkel waar de bewoners heiligenbeelden, rozenkransen en andere katholieke spullen konden kopen. Ook werden er in de jaren dertig in de grote tuin bij de Hofkerk regelmatig processies gehouden, hoewel dit in Nederland ten noorden van de rivieren (met uitzondering van het kunstenaarsdorp Laren) tot 1983 wettelijk was verboden.

Vloekend kunststof

Anno 2025 is de Linnaeushof allang geen katholieke enclave meer. De meeste huurhuizen zijn inmiddels in het kader van de liberalisering van de woningmarkt verkocht. En het Clara Klooster werd na het vertrek van de nonnen in 1987 verbouwd tot appartementencomplex. Toch is de Linnaeushof nog altijd een een on-Amsterdamse, dorpse buurt waar wonderlijk weinig is veranderd. Krophollers zware, zuivere architectuur heeft de tijd goed doorstaan en is nog even indrukwekkend als een eeuw geleden. Natuurlijk staan er nu auto’s geparkeerd, en heeft het rood-oranje gravel op de tennisbanen plaatsgemaakt voor knalblauwe en -groene kunststof die grondig vloekt met de bakstenen huizen. Maar boven de deur van het appartementencomplex prijkt onder de bakstenen spitsboog nog altijd het opschrift Clara Klooster. En in de kerktuin waar eens de jongens en meisjes die hun Eerste Heilige Communie deden, met bosjes fresia’s in hun hand meeliepen in een processie, staat nog steeds een groot Christusbeeld.

Delen

Mail de redactie