Niet de ijzige piste, maar zelfoverschatting is het grootste gevaar

Posted on February 16, 2024 by admin

„Ik ben makkelijk te herkennen natuurlijk”, zegt Menno Streefland (28) lachend. Met enige hulp duwt hij zijn rollator over de hoge drempel van een koffiehuis in Utrecht. Hij gaat zitten en heeft er geen moeite mee om direct in gedachten terug te gaan naar 14 januari 2023, de dag waarop zijn leven op slag veranderde op een skipiste in Gerlos, Oostenrijk.

„Ik raakte door een stukje ijs uit balans en donderde tien meter naar beneden in een kuil.” Zijn lichaam klapte dubbel. „Toen ik probeerde op te staan, kon ik niet meer bewegen.”

Via zijn mobieltje zocht Streefland contact met zijn collega’s, die al verderop waren. Al snel stonden ze in een kringetje om hem heen. Een helikopter van de Oostenrijkse reddingsdienst bracht hem vanaf de piste in Gerlos in zeventien minuten naar het ziekenhuis van Innsbrück. Daar stond een arts klaar die vrijwel meteen een operatie uitvoerde. Hij bleek een incomplete dwarslaesie ter hoogte van lendenwervel L1 te hebben, en kon niet meer lopen.

Talloze keren heeft Streefland teruggedacht aan de val. Steeds komt hij tot dezelfde conclusie: pure pech. „Ik kan goed skiën, iedereen valt wel eens. Ik zag aanvankelijk ook de ernst niet. Ik dacht dat ze mijn lichaam wel even zouden fixen.” Dat gebeurde niet. ‘Er läuft nie wieder’, zei de arts voor de operatie tegen één van zijn reisgenoten. „Gelukkig bleken mijn zenuwen niet helemaal kapot. Er was een kleine hoop op herstel.”

Sindsdien werkt Streefland daaraan. Eerst in een revalidatiecentrum, nu woont hij weer met zijn vriendin in Utrecht en combineert hij zijn werk als ‘business developer’ bij HockeyWerkt met hersteloefeningen.

Borstelbaan

De voorjaarsvakantie, afgelopen week en komende week, is voor velen hét moment om naar de sneeuw te gaan. Jaarlijks gaan circa één miljoen Nederlanders op wintersport. Veruit de meesten overkomt niets: „Minder dan 1 procent van de mensen die skiën krijgt een ernstig ongeluk”, zegt Arjen de Graaf, commercieel directeur van de Nederlandse Ski Vereniging, waarbij tal van wintersportorganisaties aangesloten zijn. „Maar als je wel bij die mensen hoort, kunnen de gevolgen groot zijn.” Ieder seizoen raken zo’n vijfduizend mensen gewond, en overlijdt een handvol wintersporters. Deze week is in Oostenrijk een skiër overleden na een botsing tegen een boom, eerder deze maand was er ook een dodelijk ongeluk.

Pech valt nooit helemaal uit te sluiten. De risico’s op ongelukken worden kleiner als skiërs het juiste materiaal en bescherming gebruiken, op tijd rust nemen, niet met alcohol de piste op gaan en aan hun techniek blijven werken. Uit onderzoek van alarmcentrale Eurocross blijkt dat vier op de vijf van de 84 ondervraagde skiërs zijn of haar niveau te hoog inschat. Mannen van middelbare leeftijd die net geen beginner meer zijn lopen het meeste risico.

Skilerares Jilles van Woerkom (19) kent de chronische zelfoverschatting. Ze staat bovenaan de kunstskibaan van Skicentrum Soesterberg en geeft les aan vier kinderen die dit jaar voor het eerst op wintersport gaan. Ze zet haar linkerski schuin in de borstels, helt met haar lichaam voorover en zwiert met een bochtje naar beneden. De jongens en meisjes volgen. „Het is belangrijk dat je het op de juiste manier leert”, zegt Van Woerkom, die op haar vijfde begon. „Deze baan is vrij glad. Een beetje vergelijkbaar met ijs. Met een foute houding ga je snel onderuit.”

Onderaan de baan staat een groepje ouders naar hun kinderen te kijken. De meesten gaan ter voorbereiding niet meer op les. „Toch zou dat wel verstandig kunnen zijn”, zegt Van Woerkom. „Je hebt ook mensen die denken dat ze aan één lesje genoeg hebben. Maar als je dan ziet hoe ze de baan af gaan…” Ze houdt even lachend een hand voor haar mond. „Ze zijn er zelf vaak van overtuigd dat ze prima kunnen skiën.”

Maarten Welmers (40) uit Amersfoort, die zijn eerste stapjes op de piste in Duitsland zette, laat zijn kinderen dit jaar ‘debuteren’ in de Zwitserse sneeuw bij Châtel. „Die gaan in een klasje skiën op een soort speelweide”, zegt hij. „Ik neem ook een paar lesjes om alles even op te frissen. Ik heb wel even goed de verzekering gecheckt, maar ik ga er niet vanuit dat het mis gaat.” Hij doet geen „extreme dingen”, zegt hij. „Ik laat mijn lichaam aangeven hoever ik kan gaan. Als je moe wordt, verlies je eerder de controle. Dan kun je beter even een middagdutje gaan doen.”

IJzige sneeuw

Voor Rogier van Rijn (43) is skiën een levensstijl. Hij woont met zijn vrouw en kinderen in L’Argentière-la-Bessée, niet ver van Serre Chevalier, het grootste skigebied in de Zuid-Franse Alpen, met circa 250 kilometer pistes. Van Rijn, blogger en wintersportfotograaf, staat honderd dagen per jaar op de ski’s en weet waar de gevaren schuilen voor wintersporters.

Hij voorspelt dat er tijdens deze februarimaand weleens meer ongelukken zouden kunnen gebeuren, door de omstandigheden in de vele skigebieden die lager dan tweeduizend meter liggen. „Daarboven ligt dit jaar heel veel goede sneeuw. Daar is het skiën makkelijker. Beginners denken dan al snel dat ze de hele berg aankunnen.” Richting het dal is de sneeuw minder goed. „Compacter, het gaat meer op ijs lijken. Dat vereist een goede techniek. Foutjes worden afgestraft. Het is aan te raden om naast een helm en een bril een rugbeschermer achterop vast te gespen. Dat is voor de locals steeds normaler.”

Hoewel Nederlandse toeristen snel denken dat ze goed kunnen skiën, zijn de verschillen met de bewoners in de wintersportoorden groot. Van Rijn: „Gevorderde Nederlanders zijn tien tot twintig keer een week op skivakantie geweest. Zoveel skiën de mensen hier in één seizoen. Die zijn ook aan allerlei omstandigheden gewend.”

De meeste ongelukken gebeuren volgens hem op de eerste dag na een lange reis, en halverwege de week „als de vermoeidheid toeslaat, maar de zelfverzekerdheid groot is”.

Schuldvraag

Wat ook een rol speelt: wintersporters hebben weinig tijd én veel geld betaald. Dus een afdaling op een zwarte piste die misschien net te hoog gegrepen is, willen ze toch graag proberen. En wat drinken in een kroeg als La Folie Douce, halverwege de piste in Val Thorens, is dan ook heel aantrekkelijk. Eén biertje kan misschien wel, zegt Van Rijn. Maar alcohol en skiën, met snelheden tot 70 kilometer per uur, gaan slecht samen. „Wat dat betreft is het net als met autorijden – de politie kan bij een botsing ook naar de schuldvraag kijken.”

Alcohol en skiën, met snelheden tot 70 km per uur: slechte combi

Skiërs realiseren zich vaak pas wat de gevaren zijn als er doden of zwaargewonden vallen. De dood van prins Friso, die in 2012 onder een lawine kwam, maakte pijnlijk duidelijk hoe groot het belang van een airbag bij off-pisteskiën is. En nadat oud-Formule 1-coureur Michael Schumacher in 2013 in Méribel met zijn hoofd in een helm met een camera erop tegen een rots sloeg, is het gebruik van hoofdbeschermers in Frankrijk sterk toegenomen .

Streefland gelooft dat een rugbeschermer de schade in zijn geval had kunnen beperken. Dat hoort in de standaarduitrusting van een skiër, vindt hij „Ik ga ervan uit dat ik 100 procent herstel. Daar zijn nog wel nieuwe medicijnen voor nodig die het littekenweefsel laten verdwijnen.” Hij hoopt nog een keer op ski’s terug te keren naar de plek van het ongeluk. „Dan zal ik, mét een rugbeschermer, fluitend een andere afslag nemen.”

Leven
NIEUWS

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

admin
November 14, 2024
0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”

Leven
NIEUWS

In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

admin
November 13, 2024
0

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Leven
NIEUWS

Column | De oppaskat van Jan

admin
November 13, 2024
0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.