Misschien is China oud voordat het rijk wordt

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

China Voor het eerst in zestig jaar krimpt de Chinese bevolking. De verwachte verdere daling heeft grote gevolgen voor de toekomst van het land.






Hoewel China de éénkindpolitiek in 2016 afschafte, willen veel mensen er nog altijd liever niet meer kinderen krijgen. China zag zijn bevolking afgelopen jaar voor het eerst sinds 1961 krimpen.
Hoewel China de éénkindpolitiek in 2016 afschafte, willen veel mensen er nog altijd liever niet meer kinderen krijgen. China zag zijn bevolking afgelopen jaar voor het eerst sinds 1961 krimpen.

Foto Mark Schiefelbein/AP

Voor het eerst sinds ruim een halve eeuw is er in China officieel sprake van een bevolkingsdaling. Dinsdag maakte het Nationale Bureau voor de Statistiek van China bekend dat de bevolking in 2022 met 850 duizend mensen is afgenomen. Dat heeft grote gevolgen voor China’s streven om het rijkste en machtigste land ter wereld te worden.

Het is de eerste keer sinds 1961 dat de Chinese bevolking is geslonken. Toen leidde wanbeleid van China’s voormalige leider Mao Zedong tot enorme hongersnoden op het platteland. Daarbij kwamen naar schatting zo’n dertig miljoen mensen om het leven.


Lees ook De wereldbevolking slinkt en vergrijst nog sneller dan gedacht en ‘de gevolgen zullen enorm zijn’

Nu is de afname vooral een gevolg van toenemende vergrijzing en van weinig enthousiasme onder de jongere bevolking om meer dan één kind te krijgen.

De afname zal de komende jaren vrijwel zeker doorzetten. Al dit jaar kan India meer inwoners tellen dan China. In 2100 zal de Chinese bevolking volgens een voorspelling van het World Economic Forum (WEF) mogelijk geslonken zijn tot 587 miljoen mensen: ruim de helft minder dan de 1,411 miljard mensen die China in 2022 nog telde.

Dat heeft grote gevolgen voor de Chinese maatschappij en voor de internationale economische positie van het land. Het aandeel werkenden zal steeds verder dalen ten opzichte van het aantal niet-werkenden, en in 2080 zullen er volgens het WEF meer mensen in de niet-werkende dan in de werkende leeftijd zijn.

Middenmoot

Sommige analisten vrezen dat China oud zal zijn voordat het land erin is geslaagd om de gemiddelde bevolking ook rijk te maken. China is weliswaar de tweede economie ter wereld, maar met het inkomen per hoofd van de bevolking staat China in de middenmoot.

De bevolkingsafname, die al langer werd voorzien en die volgens sommige Chinese experts eigenlijk al een paar jaar geleden is begonnen, is een van de belangrijkste drijfveren achter China’s ambitie om zo snel mogelijk over te schakelen op een nieuw economisch model. China wil niet langer afhankelijk zijn van export, en zeker niet van de export van laagwaardige, arbeidsintensieve producten. Het land wil naar een model dat meer is gericht op de productie van hoogtechnologische producten met een hoge toegevoegde waarde.

Het is verder ook zeer de vraag of China er met een afnemende bevolking in zal slagen om ooit weer de hoge groeicijfers te bereiken die het land tot de tweede economie ter wereld hebben gemaakt. Misschien haalt China de VS wel nooit meer in.

De hoge kosten om een kind groot te brengen weerhouden veel Chinezen van gezinsuitbreiding.
Foto AFP

Met een krimpende, vergrijzende bevolking neemt de binnenlandse vraag bovendien af, terwijl het Chinese beleid er juist op is gericht om de binnenlandse consumptie verder te bevorderen en China zo minder afhankelijk te maken van export en van investeringen in infrastructuur. Ook die investeringen zullen minder nodig zijn, en met een oudere bevolking die niet per se rijker wordt neemt ook de vraag naar vastgoed af. Nu maakt die sector, die in zwaar weer verkeert, nog zo’n derde uit van de Chinese economie.

Eénkindpolitiek

Door de éénkindpolitiek, die van kracht was van 1980 tot 2016, ziet de Chinese bevolkingspiramide er vrij ongewoon uit, met relatief veel mensen van 50 jaar en ouder. China’s voormalig leider Mao Zedong wilde juist dat vrouwen zo veel mogelijk kinderen kregen om zijn land zo sterk mogelijk te maken. Het maakt dat mensen die zelf enig kind waren en die getrouwd zijn met een partner die ook enig kind was, nu soms voor vier ouders en acht grootouders moeten zorgen.

De huidige regering stimuleert mensen al langer om meer kinderen te krijgen. Zo besloot de lokale overheid van de Zuid-Chinese stad Shenzhen vorige week tot het toekennen van premies ter waarde van ruim 5.100 euro voor gezinnen met drie kinderen.


Lees ook: Laagste geboortecijfer in China sinds de hongersnood van ’61 (2020)

Maar het werkt niet. Veel mensen willen het liefst één of zelfs helemaal geen kinderen. Dat heeft te maken met de hoge kosten om een kind in China groot te brengen. Tenminste: als je wilt dat je kind zo goed geschoold is en zoveel vaardigheden heeft dat het de enorme concurrentiestrijd voor de betere banen in China aankan. Goede scholen zijn duur. Als mensen kinderen krijgen, leven meestal ook hun ouders nog. Ook voor hen dragen ze een financiële verantwoordelijkheid en ook goede medische voorzieningen zijn zeer kostbaar. Op sociale media stelt iemand dat het China nooit zal lukken om mensen zover te krijgen dat ze meer kinderen nemen als er niet eerst een goed sociaalzekerheidsstelsel wordt opgetuigd. Dat laat nu nog veel te wensen over.

Ook speelt mee dat veel mensen uit de generatie die nu aan de beurt is om kinderen te krijgen zelf nooit een broertje of zusje heeft gehad. Ze denken niet automatisch dat het voor een kind goed of noodzakelijk is om een broertje of zusje te hebben. Sterker nog: ze zijn bang dat er met twee kinderen makkelijk ruzie om de erfenis ontstaat.

De situatie in China is niet helemaal uniek. Buurlanden als Zuid-Korea en Japan hebben al langer te maken met vergrijzing: zodra landen een bepaald welvaartsniveau bereiken, neemt de noodzaak en de wens om veel kinderen te krijgen vrijwel altijd af.

Related Posts

Als Picnic de elektrische busjes oplaadt, gebruikt het bedrijf ernaast even wat minder stroom

  • admin
  • September 25, 2024
  • 0

Een ijskoude, witte wolk glipt naar buiten als eigenaar Peter van Heezik de kleine grijze deur opent van de gigantische vriesloods op het Utrechtse industrieterrein Lage Weide. In deze opslag (150.000 vierkante meter, 25 meter hoog) vriest het zo’n 18 graden. De donkere loods is voorzien van torenhoge stellingen met pallets vol diepvriesvoedsel. Witte ijspegels hangen boven een vierkante poort waar de Ristorante-pizza’s, Iglo-spinazie en zakken ijsblokken dagelijks doorheen reizen naar hun bestemming: de supermarktschappen.

Sinds woensdag fungeert deze vriesloods ook als een soort grote batterij. Vijf bedrijven in Lage Weide, waaronder Van Heezik Vrieslogistiek en online supermarkt Picnic, stemmen sinds woensdag hun energieverbruik op elkaar af omwille van het overvolle stroomnet. Dit is de eerste zogenoemde energy hub in de provincie Utrecht.

In hun groepscontract spreken de bedrijven af dat wanneer het ene bedrijf een paar uur veel energie nodig heeft, de andere bedrijven even wat minder gebruiken. Dus wanneer Picnic veel kleine, witte, elektrische bezorgbusjes tegelijk wil opladen, vraagt het aan buurman Van Heezik of hij zijn vriescel even wat minder kan koelen. Vriesloodsen kunnen wel tegen wat temperatuurvariatie, zolang de temperatuur maar niet te veel van een gemiddelde afwijkt. En als de andere bedrijven weinig energie nodig hebben, kan Van Heezik de loodsen even flink koelen. Op een later moment hoeft hij dan minder energie te gebruiken en geeft hij de andere bedrijven meer capaciteit. Een beetje zoals een batterij dus. De lokaal opgewekte zonnestroom op de daken van de bedrijven proberen ze zo veel mogelijk gezamenlijk te gebruiken om het net niet te veel te belasten.

Minder grote pieken

Nederland moet om de klimaatdoelen te halen overstappen op groene elektriciteit. Alleen is er nu nog niet genoeg infrastructuur om al die extra elektriciteit te vervoeren van bron naar gebruiker. Op piekmomenten ontstaat file op het stroomnet: netcongestie. Utrecht is een van de provincies waar netcongestie het ergst is. Door energieverbruik op elkaar af te stemmen smeren gebruikers de totale vraag naar stroom uit over de dag. Zo zorgen ze voor minder grote pieken, en dus voor minder overbelasting van het stroomnet.

Lees ook

Tennet verzint een list om toch meer klanten aan te sluiten op het overvolle stroomnet

Met behulp van een grote batterij kunnen bedrijven hun stroomverbruik flexibeler inrichten en dus ook een flexibeler contract afsluiten, redeneert netbeheerder Tennet.

Netbeheerder Stedin is daar blij mee, maar ook de vijf bedrijven zelf profiteren. Zo mogen de bedrijven nu meer zonnepanelen en laadpalen plaatsen, wat eerder niet kon omdat daar geen ruimte voor was op het stroomnet. De bedrijven beloven aan Stedin dat ze die extra laadpalen alleen inzetten op momenten waarop de andere bedrijven daarvoor kunnen compenseren door minder stroom te gebruiken.

Een volgende stap volgens Stedin is een flexibele vergoeding, als de bedrijven hun verbruik verlagen op verzoek van een netbeheerder. Dan zouden zij bijvoorbeeld gezamenlijk minder stroom afnemen op een dag dat het niet zo hard waait. In een contract van een energiehub in het Zeeuwse Tholen, de eerste hub in Nederland, staat dat al.

Bijna drie jaar

De vijf bedrijven in Utrecht deden er bijna drie jaar over om een groepscontract op te stellen. Vergaderingen met juristen, financiers en adviseurs, teleurstelling wanneer een plan tóch niet bleek te werken. Het is niet makkelijk, als derde energiehub in Nederland, om te weten welke afspraken nodig zijn en wat wettelijk mag.

Supergoed dat we niet afwachten tot netbeheerders het net hebben verzwaard

Robert Harmsen
onderzoeker energiebeleid Universiteit Utrecht

Uiteindelijk komt het vooral erop neer dat de bedrijven en Stedin elkaar vertrouwen. Dat Stedin straks niet gelijk gaat handhaven als het collectief meer gebruikt dan afgesproken met Stedin. En dat de bedrijven onderling tot eerlijke afspraken kunnen komen. Wat als ze collectief toch boven het afgesproken maximum komen, wie is dan verantwoordelijk? De komende jaren zullen uitwijzen of de afspraken duidelijkheid geven voor iedere situatie.

„Supergoed dat we niet afwachten tot netbeheerders het net hebben verzwaard”, zegt Robert Harmsen, onderzoeker energiebeleid aan de Universiteit Utrecht. Zijn zorg is of de gemaakte afspraken robuust zijn op de lange termijn. „Als er iets groots verandert binnen een van de vijf bedrijven, zijn de gemaakte afspraken dan nog voldoende? En wat als een zesde bedrijf erbij wil? Of de contracten flexibel genoeg zijn, moet nog blijken.”

Lees ook

De energietransitie vereist creatief nadenken over energiegebruik

De energietransitie vereist creatief nadenken over energiegebruik


Wiersma buigt voor Kamer rond ‘veeprikkers’ na harde aanvaring binnen coalitie

  • admin
  • September 25, 2024
  • 0

Na tweeënhalf uur debat met landbouwminister Femke Wiersma (BBB) bereikt de irritatie woensdag een grens. Harm Holman van coalitiepartner NSC staat op, veegt zijn voorhoofd af, en loopt met een lege blik demonstratief de zaal uit. „Even mijn handen wassen.”

Er wordt geschorst. Het politieke debat over een verbod op elektrische veeprikkers, om varkens en koeien op te drijven, lijkt volledig vastgelopen. Een Kamermeerderheid wil het al langer, maar minister Wiersma negeert het. Zij wil er eerst over „in gesprek” met veehouders zelf. Dat komt neer op uitstel. Wiersma wil de Kamer er over twee maanden over informeren, antwoordt ze.

Zo komt de BBB-minister woensdag keihard in aanvaring met alledrie de coalitiepartners VVD, NSC en PVV, plus de aanwezige oppositie. VVD’er Thom van Campen loopt rood aan en dreigt twee keer een eigen initiatiefvoorstel in te dienen om stroomstootapparatuur te verbieden.

‘Niet ongevoelig’

Uiteindelijk moet BBB-minister Wiersma toch buigen, net als laatst bij de mestaanpak, waarbij de veestapel toch geleidelijk zal krimpen. Na zes minuten schorsing zegt ze dat ze „absoluut niet ongevoelig” is voor alles wat ze hoort. De Kamer krijgt alsnog zo snel mogelijk een maatregel tegen elektrische veedrijvers toegestuurd om te behandelen.

Het debat toont hoe geïsoleerd de BBB zowel in het kabinet als de Kamer staat op het thema dierenwelzijn in de landbouw: ook BBB-Kamerlid Cor Pierik moet het in zijn eentje tegen alle andere fracties opnemen.

Daarbij wordt duidelijk hoe vaag de afspraken in het regeerakkoord zijn over landbouw. Het kabinet wil geen nieuwe nationale regels bovenop Europese wetgeving, en bestaande, extra regels schrappen waar het kan. Geen „nationale koppen” noemen ze dat – Nederlandse boeren moeten in Europa een gelijk speelveld hebben.

Maar wat wél en wat géén „nationale koppen” zijn, daarover hebben de coalitiepartijen geen duidelijke afspraken gemaakt. Een Nederlands verbod op veeprikkers is bij transporten over de grens al niet meer houdbaar, zegt minister Wiersma steeds. Tegelijkertijd heeft de Kamer besloten dat er voor zomer volgend jaar voorstellen voor meer dierwaardige veehouderij moeten komen.

Een verbod op veeprikkers heeft „níks” te maken met nationale koppen, vindt Dion Graus van de PVV. De grootste partij van Nederland trekt qua landbouw op met BBB, maar rond dierenwelzijn mag Graus het woord voeren. „Stroomstootwapens”, daarmee kunnen „oude vrouwtjes” zich verweren tegen „hufters” die hen proberen te beroven, zegt hij. Die gebruik je niet tegen „onschuldige, weerloze dieren.”

Lees ook

Zelfs op excursie door de Alpen botst de rechtse coalitie over landbouw. Maar iedereen knuffelt graag een koe.

Harm Holman van NSC, oud-melkveehouder, knuffelt een koe.

BBB’er Cor Pierik vindt dat er in het debat stemming wordt gemaakt met het woord „stroomstootwapens”, zegt hij. Veeprikkers zijn niets meer dan een soort zaklampjes met batterijen die een stroomstootje geven, betoogt Pierik – zelf hobbyboer. Ze helpen bijvoorbeeld zieke koeien op te doen staan, die anders zouden blijven liggen en doodgaan, zegt hij.

Schamen

Thom van Campen van coalitiepartij VVD geeft een voorzetje aan Eline Vedder van oppositiepartij CDA. Vedder is zelf ook melkveehouder, wat vindt zij eigenlijk van veeprikkers? Als je zieke dieren stroomstoten geeft, moet je je „schamen”, zegt Vedder. „Voor routinematig gebruik mag het de prullenbak in.”

Los van de veeprikkers is het vooral een gevecht waarin de Kamer de nieuwe BBB-minister uit Friesland haar plaats wil wijzen. De Kamer is het hoogste orgaan, een minister hoort een Kamermeerderheid te respecteren. Voor Wiersma, aan de andere kant, is het verwarrend: zij is als BBB-minister gevraagd het regeerakkoord uit te voeren, zegt ze.

De linkse oppositie zie je genieten van de openlijke confrontaties binnen de coalitie. Maar er is ook oprechte boosheid dat kleine stapjes richting dierwaardigheid worden teruggedraaid. Esther Ouwehand van de Partij voor de Dieren spreekt van het „ministerie van de agro-industrie”, wat Anne-Marijke Podt van D66 net weer wat te ver vindt gaan.

PVV’er Dion Graus, die het debat woensdag voorzit, staat het toe. De Kamer moet niet „te watterig” zijn.

Als minister Wiersma om iets over vijf uur uiteindelijk toegeeft, is de hitte direct uit het debat. Wat achterblijft, is een vreemd sfeertje van nieuwe, onvoorspelbare omgangsvormen.

Lees ook

Miljoenen kuikens en biggen halen nooit de slacht

Biggen van zes weken oud in een varkenshouderij. In 2023 stierven 6 miljoen varkens een vroegtijdige dood, aldus een schatting van Wakker Dier.


De zucht om almaar meer geld uit het topvoetbal te persen, wekt in heel Europa woede van fans én spelers

  • admin
  • September 25, 2024
  • 0

Fanatieke supportersgroepen van Liverpool FC en West Ham United troffen elkaar woensdagavond, een uur voor de aftrap van een onderling duel in de Carabao Cup, bij de ingang van Anfield. Niet om te knokken, maar om samen te protesteren tegen de in hun ogen absurd hoge prijzen die ‘hun’ clubs vragen voor wedstrijdtickets en seizoenskaarten. „Stop exploiting loyalty”, scandeerden ze. Ofwel: maak geen misbruik van clubliefde.

Ongenoegen over dure kaartjes is van alle tijden. In 1996 waarschuwde Liverpoolicoon Kenny Dalglish al dat topvoetbal voor de Engelse arbeidersklasse onbetaalbaar werd. „De prijzen zijn te hoog, zeker voor een gezin dat wil gaan”, schreef hij. „Alle clubs moeten hun commerciële kant hebben, maar er moet ook een plek zijn voor gewone supporters.”

Sindsdien is er veel veranderd. Stadions zijn groter en moderner geworden, de Premier League is uitgegroeid tot de sterkste én rijkste competitie ter wereld en spelers verdienen gemiddeld bijna veertig keer meer dan toen de Engelse topcompetitie werd opgericht (in 1992). Een deel van die ontwikkeling komt voor rekening van de fans. Dertig jaar geleden kon je voor omgerekend zo’n vijf euro een competitiewedstrijd van Liverpool FC bijwonen, schrijft het Engelse supporterscollectief (FSA), tegenwoordig kost datzelfde kaartje bijna vijftig euro.

De sport staat op een kruispunt

Ronan Evain
directeur Football Supporters Europe

Onvrede sluimert dus al veel langer, maar het zijn de meest recente prijsstijgingen die de Engelse fangroepen van vrijwel alle Premier League-clubs op de barricaden hebben gebracht. De toename is dit seizoen gemiddeld 7 procent, berekende de FSA. Bij een laagvlieger als Nottingham Forest lagen de percentages nog vele malen hoger.

Tegelijkertijd hebben sommige clubs kortingen voor kinderen en gehandicapten flink versoberd. Commerciële groei is immers „van vitaal belang” voor de gezondheid en concurrentiekracht van de club, verklaarde de voorzitter van een Premier League-club de prijsstijgingen tegenover de BBC.

Zucht naar méér inkomsten

Om te overleven in de top van de voetbalpiramide hebben clubs ieder seizoen méér inkomsten nodig. Alleen zo kunnen ze structureel concurreren in een markt met almaar groeiende loonkosten en transfersommen. Daarbij komt dat veel Europese clubs de voorbije jaren in handen zijn gekomen van Amerikaanse investeringsmaatschappijen, gericht op financieel rendement. Prijsverhogingen voor wedstrijdkaartjes liggen dan voor de hand.

Zeker in Engeland, waar Premier League-wedstrijden meestal zijn uitverkocht, mede dankzij de internationale aantrekkingskracht van de competitie. Voetballiefhebbers van over de hele wereld vliegen naar Manchester, Liverpool en Londen om Erling Haaland, Mohamed Salah of Martin Ødegaard te zien spelen.

Lees ook

In drie seizoenen slechts 36 rustdagen: hoe het topvoetbal steeds meer in de knel raakt

Jude Bellingham van Real Madrid (midden) bij de training aan de vooravond van de wedstrijd tegen VFB Stuttgart in de Champions League, die in Madrid wordt gespeeld.

Grote vraag is hoe ver Premier League-clubs daarin kunnen gaan, gelet op de felle protesten van Engelse supporters én op wat in andere landen en competities speelt. De start van de Champions League, die volgens het nieuwe format méér en hoogwaardigere wedstrijden garandeert, suggereert dat er grenzen zitten aan wat je van fans kunt vragen.

Want ook de ticketprijzen in het belangrijkste Europese clubtoernooi zijn de laatste jaren flink gestegen. AC Milan (eigendom van het Amerikaanse RedBird Capital Partners) tegen Liverpool (van de Amerikaanse Fenway Sports Group), precies het type topwedstrijd dat organisator UEFA vaker wil, was vorige week met 60.000 toeschouwers niet uitverkocht. Te duur.

San Siro zat drie dagen eerder tegen Venezia – voor dat competitieduel waren de kaartjes tientallen euro’s goedkoper – wél vol met ruim 71.000 toeschouwers. Ook Feyenoord-fans klaagden op sociale media over de prijzen voor passe-partouts: voor vier Champions League-duels liepen de prijzen in meerdere vakken op richting de 400 euro, in een enkel vak naar 427 euro.

Aantal duels groeit

Het is het gevolg van het streven van clubs om steeds meer geld te persen uit het voetbal. Een streven dat ook leidend is bij competitie-organisatoren UEFA en FIFA. Tegelijkertijd zit er niet of nauwelijks nog groei in wat mediabedrijven willen betalen om voetbalwedstrijden uit te zenden. Dus wordt de oplossing gezocht in meer volume.

Door een ingrijpend nieuw format van de Champions League groeit het aantal duels vanaf dit seizoen van zes naar minimaal acht per club (en van 125 naar 189 voor het hele toernooi). De twee andere Europese clubcompetities (de Europa League en Conference League) krijgen door de andere opzet ook meer duels.

De totale opbrengst van de drie toernooien groeit van 3,5 naar 4,4 miljard euro, inkomsten die deels terugvloeien naar de clubs. Indrukwekkend, totdat je bedenkt dat het aantal wedstrijden met meer dan de helft toeneemt.

Het is bovendien aanzienlijk minder dan de 5 miljard euro die werd verwacht. „Die tv-deals vielen gewoon tegen”, zegt een bestuurder van een Nederlandse topclub tegen NRC.

Dat probleem speelt nog sterker bij het vermarkten van het WK voor clubs. Dit vernieuwde, uitgebreide toernooi (van 7 naar 32 clubs) wordt vanaf eind dit seizoen eens in de vier jaar georganiseerd door wereldvoetbalbond FIFA. Eliteclubs als Manchester City, Real Madrid en Bayern München zijn geplaatst, maar de FIFA is er negen maanden voor de start (15 juni) nog niet in geslaagd een tv-deal te sluiten, schreef The Athletic, de sporttak van The New York Times. De financiële verwachtingen van de FIFA verschillen enorm met wat tv-zenders en streamingplatforms bereid zijn te betalen.

Rodri liep zondag een zware knieblessure op in de wedstrijd Manchester City-Arsenal in het Etihad Stadion.
Foto Jason Cairnduff/Reuters

Dit duidt erop dat de eindeloze commercialisering van het topvoetbal tegen de grenzen aanloopt. Recentelijk protesteerden supporters van Bayern München tijdens een Champions League-wedstrijd met spandoeken tegen het drukke speelschema. „Te veel wedstrijden”, stond er op een. „Te veel belasting”, op een ander.

Tegelijkertijd laten met name topspelers zich steeds nadrukkelijker horen. Begin vorige week zei Rodri, middenvelder bij Manchester City en Spaans international: „Ik denk dat we dicht bij een staking zijn”. Uitgerekend hij liep afgelopen zondag een zware knieblessure op, hij lijkt de rest van het seizoen uitgeschakeld.

Clubs hebben tegenstrijdige belangen. Enerzijds moeten ze rekening houden met de gezondheid van hun spelers, anderzijds willen zij meer omzet genereren door meer wedstrijden te spelen. Al klinkt er in sommige bestuurskamers ook een ander geluid. „Waarom altijd maar meer, meer, meer?”, zegt de Nederlandse clubbestuurder. „Waarom die ratrace om zoveel extra geld te halen als het toch al allemaal naar spelerssalarissen gaat?”

Ik denk dat we dicht bij een staking zijn

Rodri
middenvelder Manchester City

Dat het minder kan, bewijst het voorbeeld van de Franse Coupe de la Ligue, die in 2020 werd geschrapt. „Dit besluit werd in Frankrijk verwelkomd door veel fans, omdat het werd gezien als een betekenisloos toernooi”, zegt Ronan Evain, directeur van de Football Supporters Europe, een koepelorganisatie voor fanclubs, gesprekspartner van de UEFA. Het toernooi, dat weinig aantrekkingskracht had in de schaduw van de competitie en het bekertoernooi, bestaat in Engeland nog wel als de League Cup (Carabao Cup).

Door de volle speelkalender dreigt „voetbalmoeheid”, zegt Evain. „Er zit een grens aan hoeveel geld mensen in voetbal kunnen steken, in wedstrijden, in tv-abonnementen. En hoeveel tijd ze per week aan voetbal kunnen besteden.” De sport staat „op een kruispunt”, denkt hij. „We weten nog niet precies waar de limiet ligt, wanneer het echt te veel wordt. Maar daar komen we snel achter.”