De laatste tijd lees ik zóveel over babyboomers die binnen nu en drie (!) jaar met pensioen gaan; over generatie X als ‘de grootste op de arbeidsmarkt’ en over bedrijven die moeite hebben om gen Z’ers binnen te halen en houden, dat ik afgelopen week ineens zwetend wakker schrok en dacht: vergeten we niet een generatie? En dan bedoel ik natuurlijk de millennials.
De generatie die, en ik ga het hier gewoon hardop zeggen: het hardst werkt van allemaal, en de lastigste klussen moet opknappen.
Ja, toen ze op de arbeidsmarkt kwamen, zo’n 20 jaar geleden, toen waren ze nieuws. Maar tegenwoordig? Vooral negatieve dingen. Dat ze narcistisch zijn. Dat ze veel te veel geld uitgeven in koffietentjes, dat ze daardoor geen huis kunnen kopen, en iets met havermelk en podcasts. Iets positiefs hoor je zelden.
Heb ik zelf ook aan meegedaan hoor. Beetje prikken richting de jongere generatie, die grofweg tussen 1981 en 1995 geboren is. Ze zijn nu dus ergens tussen de 30 en 45 jaar. Dat ze geen humor hebben, dat ze te serieus zijn. Ik word altijd een beetje opstandig van ze. Dat komt ook omdat ik het meeste ‘last’ van ze heb, op het werk.
Want de babyboomers (1945-1960) zijn bijna weg en kan het allemaal weinig meer schelen, generatie X (1961-1980) snap ik omdat ik daar zelf bij hoor, en de gen Z’ers (1995-2010) ken ik een beetje omdat mijn eigen dochter en de kinderen van mijn vrienden die leeftijd hebben.
De millennials zijn lastiger. Moeten ze ook zijn. Want ze hebben de leeftijd van ‘het management’. Ze zijn kritisch op mijn ‘functioneren’, moeten lastige klussen uitvoeren en impopulaire beslissingen nemen.
Tegelijkertijd kén ik ze minder goed – ik heb nooit bij ze in de klas gezeten, of op de sportclub, daar waren ze te jong voor. De millennials zijn voor mij en mijn tijdgenoten toch een beetje een blinde vlek.
En dat terwijl we zoveel aan ze te danken hebben! Ze hebben #metoo aangezwengeld, terwijl wij al het seksisme over ons heen lieten komen. Ze zijn ongemakkelijke gesprekken aangegaan over diversiteit, gender en discriminatie, zodat niet alleen de boomers zich veilig kunnen voelen op het werk. Zonder de millennials zaten we nog steeds met kontknijpende mannen. Of wacht, die zijn er helaas nog – maar daar wordt nu wel wat van gezegd. De millennials hebben de werkvloer beter gemaakt.
En ondertussen al die ballen in de lucht houden, hè. Want ze hebben vaak jonge kinderen, doen vrijwilligerswerk, en zitten in de besturen van sportclubs. Vergeet ook niet dat we over zo’n 23 jaar de sleutels van dit land definitief aan ze overgeven, als na de babyboomers, de hele generatie X met pensioen is.
Ook daarom dacht ik laatst: ik ga me eens in ze verdiepen. Om ze beter te leren kennen. En dus postte ik een polletje op LinkedIn met de vraag naar welke tv-series ze vroeger keken, wie hun rolmodellen zijn (het antwoord ‘m’n moeder’ was niet toegestaan) is en welke gebeurtenis het meeste indruk op ze gemaakt heeft. En wat bleek: het zijn dus hartstikke leuke mensen!
Carlo Boszhard en Irene Moors zijn bijvoorbeeld hun jeugdhelden, uit Telekids, én Bassie en Adriaan. En ze keken naar Beugelbekkie en de knusse Nederlandse comedy Oppassen!!! – over down to earth gesproken. Verder veel ‘girl power’, met de Spice Girls, Anouk, Alanis Morisette en Lizzie McGuire – misschien zit daar een link met hun emancipatiestrijd?
Wat ik ook mooi vond: veel van hen zeggen geen ‘rolmodellen’ te hebben, want ze willen vooral ‘zichzelf’ worden – dat is toch mooi? Maar ik vond ook veel overeenkomsten met mezelf, want 9/11 heeft het meeste indruk op ze gemaakt, en ze hebben vaak nog een jeugd zonder smartphone gekend, en ook nog weleens een boek gelezen.
Uiteraard is nog veel meer onderzoek nodig. Ik wil de komende maanden ook kwalitatieve gesprekken met millennials gaan voeren. Maar de eerste resultaten zijn hoopgevend. Sterker nog, ik wil hierbij mijn excuses aanbieden voor alle flauwe grappen die ik ooit over millennials heb gemaakt, ook namens mijn generatiegenoten.
Het is dat generaties helemaal niet bestaan, dat elk individu uniek is en dat het indelen in groepen ons niet verder helpt. En het is dat ik zélf al tot de beste generatie ooit behoor (Angela Merkel, Madonna, Prince, Brigitte Kaandorp, Seinfeld!). Maar anders zouden jullie, de millennials, die beker onbetwist overnemen.
Ik spreek jullie snel!
Vraag van de weekMoet je naar een bruiloft van een vriend in het buitenland?
Onlangs kwam er op een bedrijfsborrel een collega naar me toe met de volgende vraag: ‘Moet je naar een huwelijk van een vriend in het buitenland, en moet je dan alles betalen?’
Ik zou zeggen: ja en ja, je moet het zelf betalen. Een huwelijk in het buitenland, waar dan ook, is altijd beter dan welk huwelijk in Nederland ook.
Want je hebt een excuus om te vliegen, ‘ja sorry, ik moest naar Sydney voor een huwelijk’. En ten tweede ben je daar eregast, omdat maar weinig Nederlanders het geld ervoor over hebben! Iedereen is dus ontzettend blij dat je er bent. Dat is wel even iets anders dan achteraan sluiten in partycentrum de Triangel in Waddinxveen tussen alle saaie Nederlanders. In het buitenland zijn die er niet en komen alleen de leuke mensen!
Dus JA, uiteraard betaal je alles zelf. Je plakt er een eigen vakantie aan vast en klaar ben je. Je moet het als bruidspaar natuurlijk niet verplichten, ervoor zorgen dat de gasten wel een beetje waar voor hun geld krijgen, en uiteraard ook een bijeenkomst in Nederland organiseren, waar iedereen kan komen. Maar verder is een bruiloft in het buitenland alleen maar win-win.
Tuurlijk zijn er nog wel wat restricties. Als het zo’n bruiloft is waar je verplicht in het wit moet komen en in je sandalen op het strand moet staan op Ibiza, laat dan maar zitten. Verder geen verkapte retraites op Bali, geen sjamaanrituelen, geen inzegeningen door boeddhistische monniken als de bruid en bruidegom niet kunnen uitleggen wat boeddhisme inhoudt en niet in landen waar de democratie onder druk staat – we noemen geen namen, maar Dubai bijvoorbeeld. En er moet gewoon bier zijn. Kortom, hele normale randvoorwaarden, en het liefst dus in Nieuw-Zeeland. Uitnodigingen welkom!
