Het militaire regime van Mali heeft de door hen zelf aangestelde premier Choguel Maïga en zijn hele regering ontslagen. Dat nieuws werd woensdag voorgelezen op de staatszender ORTM. Enkele dagen voor zijn ontslag had Maïga zich kritisch uitgelaten over de militaire junta bij een bijeenkomst met zijn achterban. Volgens de ontslagen premier werkt de junta onvoldoende mee aan de overgang naar democratische verkiezingen.
De junta is sinds 2020 aan de macht in Mali. Een jaar later beloofde het militaire regime dat de machtsoverdracht door middel van democratische verkiezingen in maart 2024 zou plaatsvinden. Die verkiezingen werden uitgesteld en er is nog geen nieuwe datum bekendgemaakt.
Maïga zei afgelopen weekend op een bijeenkomst met zijn achterban dat de verkiezingen waren uitgesteld zonder dat hij daarover geïnformeerd was. Door de verwarring die is ontstaan over de machtsoverdracht staat Mali volgens Maïga voor „serieuze uitdagingen en het risico van een terugval in de tijd”.
In april verbood het Malinese militaire regime alle activiteiten van politieke partijen. Ook werd het journalisten verboden om verslag uit te brengen over politieke partijen. In januari stapte Mali uit het West-Afrikaanse samenwerkingsverband Ecowas.
Het kabinet aarzelt over een EU-voorstel om twee extremistische ministers van de regering-Netanyahu op de EU-sanctielijst te zetten, ondanks het feit dat ambtenaren van het ministerie van Buitenlandse Zaken de noodklok luiden over de situatie in Gaza en de bezette Westelijke Jordaanoever. Dat blijkt uit vertrouwelijke stukken van het ministerie van Buitenlandse Zaken, die werden ingezien door RTL Nieuws.
In de stukken noemen de ambtenaren de situatie in Gaza „ongekend [is] qua menselijk leed” en een „nachtmerrie”. Volgens de ambtenaren is sprake van „uithongering” van de bevolking door Israël en zwerven „17.000 kinderen […] rond zonder begeleiding.” Op de Westelijke Jordaanoever is de situatie nijpend, want Israël „blijft de economie lamleggen”.
Om de druk op Israël te verhogen, wordt binnen Europees verband al maanden gesproken over het opleggen van sancties aan twee ultranationalistische ministers: Itamar Ben-Gvir van Nationale Veiligheid en Bezalel Smotrich van Financiën. Beiden roepen openlijk op tot het annexeren van de bezette gebieden, wat zou betekenen dat er geen ruimte is voor een Palestijnse staat.
Gezien Netanyahu’s kabinet afhankelijk is van de steun van hun (ultranationalistische) partijen, kunnen Ben-Gvir en Smotrich een zware stempel drukken op het beleid, zo schrijven Nederlandse diplomaten: „Netanyahu mag blijven volhouden dat hij twee handen op het stuur heeft, zijn extreemrechtse coalitiegenoten dicteren de route.”
Lees ook
Ambtenaren ‘voelen zich behoorlijk in hun hemd gezet’ na het vrijgeven van adviezen door Schoof
Banktegoeden
Binnen de EU wordt al maanden gesproken over het opleggen van sancties aan de twee ministers, waardoor ze niet meer naar Europa zouden kunnen reizen of waardoor banktegoeden zouden worden bevroren. Verschillende lidstaten, waaronder Duitsland, Italië en een aantal Oost-Europese landen (Bulgarije, Slowakije, Hongarije, Tsjechië, Roemenië) wijzen sancties af, omdat die het contact met de Israëlische regering zouden bemoeilijken. Hoewel Nederland wel kan instemmen met het sanctioneren van Smotrichs organisatie Regavim (die zich inzet voor kolonisering van de bezette gebieden), gaat het opleggen van sancties aan de ministers het kabinet-Schoof vooralsnog te ver.
Het RTL-nieuws zorgde voor rumoer in de Tweede Kamer, waar minister van Buitenlandse Zaken Caspar Veldkamp (NSC) zijn begroting verdedigt. De oppositie eiste onmiddellijke openbaarmaking van de stukken, een voorstel waar de coalitiepartijen voor gingen liggen, waardoor een Kamermeerderheid uitbleef.
Veldkamp noemde het nieuwsbericht van RTL een ‘selectieve weergave’ en ‘zeer tendentieus’
Een duidelijk overvallen Veldkamp zei na vijf minuten schorsing dat hij „het beeld van het artikel” van RTL niet herkende. Nederland neemt juist een actieve rol aan als het gaat om het opleggen van sancties aan extremistische kolonisten, zo zei de minister. Ook sprak hij van een „buitengewoon selectieve weergave” van de Nederlandse inzet bij de onderhandelingen en een „zeer tendentieus” nieuwsbericht.
PVV-woordvoerder Raymond de Roon noemde de oppositie in de Kamer daarop „een stel hyena’s” dat boven op „een stuk rood vlees” was gesprongen, wat Kamervoorzitter en partijgenoot Martin Bosma corrigeerde nadat woordvoerder Kati Piri (GroenLinks-PvdA) zich had beklaagd. Minister Veldkamp zegde daarna wel toe te willen onderzoeken wat later op de dag wél gedeeld kan worden met de Kamer.
‘Onevenredig geweld’
Het is niet de eerste keer dat Nederlandse diplomaten waarschuwen voor de humanitaire situatie in Gaza. Vorig jaar al schreef de Nederlandse ambassade in Tel Aviv in een vertrouwelijk memo aan Den Haag dat Israël „onevenredig geweld” gebruikt in Gaza en doelbewust „civiele infrastructuur” vernietigt.
Vanochtend werd bekend dat het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag Israëlische bezwaren tegen de arrestatiebevelen tegen de Israëlische premier Netanyahu en oud-minister van Defensie Yoav Gallant afwijst. Dat betekent dat de die bevelen definitief worden uitgevaardigd. Het ICC verdenkt Netanyahu en Gallant onder meer van het afsnijden van de Palestijnse bevolking in Gaza van voedsel, water, brandstof en medicijnen. En ‘uithongering’ is een oorlogsmisdrijf.
Tijdens het debat met de Kamer zei Veldkamp dat Nederland zich zal houden aan „het statuut van Rome” (de internationaal-rechtelijke basis van het ICC).
Lees ook
Topambtenaren schrijven hart-onder-de-riem-brief aan hun ambtenaren, want ‘polarisatie is de bijl aan de wortel van de samenleving’
De Russisch-Oekraïense choreograaf Alexei Ratmansky (56) is benoemd tot associate artist bij Het Nationale Ballet. De benoeming is per direct en loopt tot en met 2027. In deze periode zal Ratmansky intensief samenwerken met het gezelschap en ten minste een ballet per jaar creëren. Met de benoeming haalt Het Nationale Ballet een van de meest gevraagde en geroemde choreografen in het klassieke genre in huis, een magneet voor dansers uit de hele wereld.
In zijn balletten etaleert hij het balletidioom in volle rijkdom, inventief verwerkt en opgefrist met bijzondere combinaties. Zijn Don Quichot bij Het Nationale Ballet is daarvan een schitterend voorbeeld in traditionele stijl, Shostakovich Trilogy, geïnspireerd op leven en werken van de componist, en Serenade after Plato’s Symposium in een hedendaagser concept.
Ratmansky, geboren in Leningrad (het huidige Sint-Petersburg) en opgegroeid in Kyiv, volgde zijn opleiding aan de Moskouse Bolsjoi Ballet School. Van 2004 tot 2008 leidde hij het enorme Bolsjoi Ballet, dat in 2008 Ratmansky’s verrassende The Bright Stream presenteerde in Nederland. Het ballet veroorzaakte een sensatie onder balletliefhebbers. De omvang van het Bolsjoj Ballet met zijn 220 dansers (Het Nationale Ballet heeft ongeveer 75 dansers) bleek niets voor hem te zijn, waarna hij de voorkeur gaf aan een bestaan van freelance choreograaf. Zijn werk wordt uitgevoerd door de grote balletgezelschappen, waaronder American Ballet Theatre, New York City Ballet, Ballet de l’Opéra national de Paris, The Royal Ballet, Balletto del Teatro alla Scala en het Wiener Staatsballett.
Ratmansky heeft in februari 2022, meteen na de inval van Rusland in Oekraïne, de banden met zijn vaderland – hij was bezig met een nieuwe creatie voor het Bolsjoi Ballet – onmiddellijk doorgesneden. Als uitgesproken criticus van president Poetin ziet hij een terugkeer voorlopig niet voor zich. Zijn aanstelling bij Het Nationale Ballet wekt de hoop dat hij wellicht kandidaat is voor de opvolging van artistiek directeur Ted Brandsen, die in 2026 met pensioen gaat.
Meteen na haar opkomst somt Selma Visscher haar belangrijkste kenmerken als cabaretier op: „Ik maak taalgevoelig cabaret en ik heb kort haar.” Over de misverstanden die het korte haar wekken, heeft ze een serie goede grappen, die haar subtiele humor kenmerken. Zoals de empathische reactie van haar ouders toen ze thuiskwam met een man. Misschien was haar liefde voor het andere geslacht alleen maar „een fase”?
Ik kijk liever is het debuut van de nu 29-jarige Visscher. Ze heeft er de tijd voor genomen, want in 2018 stond ze al in de finale van het Amsterdams Kleinkunst Festival. Dat won ze niet, en vervolgens haalde ze de finale van een andere prestigieuze talentenwedstrijd, Cameretten, in 2022. De lange aanloop betaalt zich uit, want Ik kijk liever is een volwassen voorstelling. Haar voorliefde voor ingenieuze vondsten in de taal spiegelen zich in het decor: vier ogenschijnlijk saaie palen, die elk een schat herbergen.
Vergeleken met haar optredens in die wedstrijden zijn de liedjes minder prominent. Met haar formidabele stem en talent voor songschrijven leek ze voorbestemd voor de kleinkunst, maar nu zingt ze nog maar drie liedjes in negentig minuten: met die satijnen toon, die moeiteloos kristalhelder de hoogte ingaat, en met genoeg longinhoud om schijnbaar eindeloos woorden in zinnen te proppen.
Geaffecteerd spreken
Het schuchtere in haar uitstraling exploiteert ze met een ingetogen, geaffecteerde manier van spreken, die tegen het ongemakkelijke aan schuurt. Het ongemak zit ook in haar gewoonte na elke onverwachte wending in haar verhaal even in te houden om hem bij het publiek te laten landen. Dat rekken en buigen van de tijd doet ze met een bewonderenswaardige zelfverzekerdheid en souplesse. Het is gedurfd, zoveel ruimte geven aan de lach, maar meestal is het niet vergeefs, want ze heeft volop spitse, slimme grapjes. Niettemin: de keren dat die draai net iets te doorzichtig is of juist te lang uitblijft, valt het gebrek aan dynamiek op.
Haar debuut beweegt zich langs twee klassieke onderwerpen: een moeizaam huwelijk, in dit geval met een altijd maar gamende man, en het verhaal over een kind dat gedwongen wordt muziek te maken – met als bijzonderheid dat zij op die manier bijna een professionele panfluitspeler werd. Verbazing en weerzin spelen een grote rol bij de grappen die dat oplevert. Dat ze het allemaal liet en laat gebeuren, zegt iets over haar, constateert ze. Die overweging loopt niet uit op een obligaat stukje zelfreflectie, maar op een verrassende en hilarische, fysieke act.
Mooi, alles bij elkaar genomen, zo’n eigenzinnig en fijnzinnig debuut, aan de zachte kant van het spectrum aan cabaretiers, ergens tussen Jan Beuving (de taalgevoeligheid) en Nathalie Baartman (het ongrijpbare) in. Visscher is nog niet zo ver als bijvoorbeeld Valentina Tóth eerder dit jaar bij haar volmaakte debuut, hopelijk neemt en krijgt ze de kans om verder te rijpen – in haar eigen, grillige tempo.
