Met de kleine Microlino mág je de stad uit en de snelweg op (maar of je dat wilt…)

Posted on by admin

Jaren naar hem uitgekeken en wel hierom: ik geloof vast dat mini-autootjes voor stad en omstreken de toekomst zijn. In grote delen van Nederland kunnen elektrische Microlino-achtigen een hoop grotere auto’s overbodig maken. De gemiddelde bezettingsgraad van de auto zit onder de twee personen, zoals iedereen in de file dagelijks kan vaststellen. Hard rijd je toch nergens meer, en binnen de bebouwde kom geldt uiteraard: hoe kleiner hoe beter.

In volle steden is rijden met de Microlino zoals verwacht een bevrijdende ervaring, ondervind ik in Amsterdam en Zaanstad. Het zicht is goed, de wendbaarheid fenomenaal; je voelt je eindelijk geen sta-in-de-weg meer. En lief dat hij is! Snoepig steken de ronde koplampjes als lantaarns uit de flanken, in een kokerachtige behuizing met de spiegels aan de andere kant. Iedereen kijkt. Hij is een diertje, met de charmante koddigheid die mini-auto’s vroeger hadden. In die nostalgie sta ik aantoonbaar niet alleen. Eén foto op mijn Twitteraccount met duizend volgers trok 80.000 views. Mensen snakken naar een beetje schattigheid in een tijd vol agressie.

Boomers herkennen hem als retro-variatie op de BMW Isetta, roemruchte driewieler uit de jaren vijftig. Alleen heeft deze één wiel extra. Nee, this is not a car, knipoogt de fabrikant. Ik zou niet weten wat het anders was. Alleen veel kleiner. Met een lengte en breedte van 2 meter 52 bij 1.47 zet je hem als een Birò dwars op een parkeervak. Is je geraden ook. Met die enorme deur in de neus is fileparkeren zelfmoord; alsof je in een bezemkast een SMEG-ijskast probeert te openen. In- en uitstappen gaat gelukkig soepeler dan de excentrieke architectuur doet verwachten.

Lef hebben

Toch is de Microlino officieel inderdaad geen auto, maar een elektrische brommobiel die zich met vereende krachten voordoet als iets groters. Anderzijds is hij meer mans dan de spartaanse 45- en 80-kilometervoertuigjes waarover ik eerder voor NRC schreef. Hij valt in het segment van micro-autootjes waarvoor een rijbewijs vereist is. Dat hoef je voor een Birò niet te hebben, maar daarmee kom je met een maximumsnelheid van 45 de stad niet uit. De Microlino mag met zijn top van 90 legaal de snelweg op. Moet je wel lef hebben, met een elektromotortje van 17 pk en een batterijtje van naar keuze 6, 10,5 en 14 kWh. De goedkoopste échte stekkerauto, de Dacia Spring, heeft bijna drie keer dit vermogen. Maar de Microlino is veel lichter. Met de 513 kilo wegende 10,5kWh-versie die ik meekrijg trekt hij toch nog in 5 seconden naar de 50. Dit is een race-ei.

Foto’s: Merlijn Doomernik

Dus besloot ik er gewoon over de A2 van de importeur in Vianen mee naar Amsterdam te rijden. Dan besef je snel wat het verschil is met een echte auto. Je voelt je klein en kwetsbaar. Hier wil je geen frontale botsingen mee krijgen. Blijf in de stad, en wie per se de topsnelheid wil uitproberen moet vooraf wel voor een redelijk gevulde accu zorgen. Bij een accupeil van 15 procent reduceert de Microlino zijn al spaarzame vermogen. Dat wil je niet meemaken als je hem in een wanhopige opritsprint net tussen twee vrachtwagens probeert te persen. Want die rijden strak 87 en boven de vijftig is het voor de Microlino ook met volle accu buffelen. In de Zeeburgertunnel verliest hij heuvelopwaarts griezelig snel tempo. Beter niet doen dus.

Eenmaal op de A2 haalt hij inderdaad net negentig, geen kilometer harder. Zo zie je op de rechterbaan vrachtwagens voor het eerst niet als obstakel maar als beschermengelen, de brede rug waarachter het goed schuilen is. Tenzij chauffeurs je over het hoofd zien in die tunnel. Voor voertuigjes in deze categorie bestaan geen crashtestprotocollen, maar de Microlino zou in de Euro NCAP-botsproeven geen ster binnenhalen.

Heel blijven is niet meteen de betere optie, als je gehoor je lief is

Heel blijven is niet automatisch de betere optie, als je gehoor je lief is. Tussen de vijftig en zestig klinkt hij als een oorverdovende elektronische klankstudie van een Duitse avantgardecomponist uit de tijd van de BMW Isetta. Die had deze soundscape, een mix van opstijgende straaljagers en huilende wolven, Der Abgrund im Himmel genoemd, met elektronisch gemanipuleerde sopraanpartij op tekst van Paul Celan.

Toch zijn de beperkte prestaties in de Randstad, en in toenemende mate ook daarbuiten, een minder groot probleem dan je denkt. Op grote delen van de Amsterdamse Ring geldt al een maximumsnelheid van 80. Op hele stukken A2 mocht ik niet harder dan 90. Grote stukken Groningen zijn via provinciale wegen te bereiken, waar hij prima gedijt. Dan went zelfs het rumoer, en ontdek je dat je met een Microlino relatief goed af bent. Hij heeft een echt kacheltje, echte voorruitontwaseming en echte achterruitverwarming, bedienbaar met een schattig touchscreenschermpje. Er is een losse soundbar met bluetoothverbinding voor muziek en bellen. De spiegeltjes bedien je door ze na opening van de schuifraampjes in de koker met de hand in positie te brengen. Helaas lukt dat aan de rechterkant niet omdat het spiegeltje daar vrijwel los in zijn behuizing hangt.

Windvlaag

Dat is niet zijn enige gebrek. Ik zou voorlopig niet de afdeling klachtenservice van Microlino willen zijn. Het zijruitje aan de bestuurderskant is niet waterdicht. Het met vilt beklede vensterbankje van het schuifraam is zeiknat. Aan de bonkigheid op verkeersdrempels valt met zo’n korte wielbasis niet veel te doen, maar een slechte weg moet niet te lang duren. Hij maakt bij elke snelheid rare, verontrustende, zielige, krakende en knarsende geluiden. Isolatie kon er voor het geld niet af. Onder de vloermat zit naakt staal. Het ruitenwissertje zaagt als een oldtimer. Na het starten met de sleutel in een ouderwets contactslot duurt het soms even voor de Microlino zich herinnert dat hij een soort auto is. En wat zou een windvlaag van 120 kilometer per uur met die deur doen? Of een windhoos op de snelweg met het hele autootje? Je moet het eigenlijk niet willen weten. Je bent kwetsbaar voor de goede zaak. Je bent de eretempel van het consuminderen.

Niettemin zou met drie pk meer en twee decibel minder interieurvolume al veel gewonnen zijn. Volgens de importeur is een lichting met verbeterde isolatie onderweg. Ik help het Microlino hopen, want het concept is geniaal en er is bij de conceptie ook veel goed gegaan. Indrukwekkend hoe het eitje met zijn microscopische talenten woekert. De carrosseriestijfheid is opvallend en de wegligging van het onderstelletje met 13-inch-wieltjes is bovenmodaal. Verwacht geen Stressless-comfort van het in lengte verschuifbare tweezitsbankje, maar het zit prima. In het bagagekuiltje achter de rugleuningen passen makkelijk twee welgevulde weekendtassen of drie kratten bier. De hoofdruimte is riant, het stoffen vouwdakje geweldig.

Foto’s: Merlijn Doomernik

Zuinig is de Microlino ook. Met de 10,5kWh-accu kwam ik op snelwegen met vrijwel uitsluitend de topsnelheid 100 kilometer ver. Dan zit je op een verbruik van 10 kWh/100 km en er zijn weinig stekkerauto’s die dat halen, al komt een Tesla Model 3 er eng dichtbij. In regioverkeer moet onder minder barre weersomstandigheden dan de testauto kreeg te verduren 150 haalbaar zijn. Een volle accu kost je vier uur en vier euro aan een trage lader. Snelladen kan hij toch niet, dus hoge stroomtarieven langs de snelweg blijven je bespaard.

Alleen die prijs. Mijn test-ei, het middelste uitrustingsniveau Dolce, kost met de 10,5kWh-accu al 24.000 euro. Daar heb je echte stekkerauto’s als de Dacia Spring, de Renault Twingo Electric en binnenkort de Citroën ë-C3 voor. Auto’s met vier zitplaatsen, airbags, airco en soms meer dan één ster in de crashtest. Voor duizenden minder koop je een tweedehands Smart ForTwo, die met zijn 22kWh-boordlader letterlijk tien keer zo snel laadt. De Microlino moet je echt voor zijn SMEG-factor willen. Niettemin: Zijn maatje maakt hem onweerstaanbaar praktisch. En o, wat schattig. Rijdende vredespijp in een verscheurde wereld.

Related Posts

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

  • admin
  • November 14, 2024
  • 0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”


In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0
Foto Jordi Huisman

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

Foto Jordi Huisman

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Foto Jordi Huisman

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

Foto Jordi Huisman

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Foto Jordi Huisman

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Foto Jordi Huisman


Column | De oppaskat van Jan

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.