Massaal stemde Heerlen-Noord op de PVV, die beloofde dat het héle ziekenhuis open zou blijven. De partij brak die belofte. Maar, zeggen bewoners, daar kan Wilders niets aan doen. „Hij probéért het tenminste.”
Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected]
Er is een akkoord bereikt over de vrijlating van drie Israëlische gijzelaars en de terugkeer van ontheemde Palestijnen naar het noorden van de Gazastrook. Dat meldde de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zondagavond laat. Hamas heeft na bemiddeling door Qatar en Egypte beloofd om voor vrijdag de anderhalf jaar geleden uit haar kibboets ontvoerde Arbel Yehoud vrij te laten, net als de vrouwelijke Israëlische militair Agam Berger en een nog onbekende andere gijzelaar.
Eigenlijk zou de door Islamitische Jihad vastgehouden Yehoud al dit weekend worden vrijgelaten, maar volgens Hamas was er „een technisch probleem”. Daarom weigerde Israël de Netzarim-corridor open te stellen, de grens tussen het zuiden en het noorden van de Gazastrook. De tienduizenden Gazanen die zich dit weekend bij die grensovergang hebben verzameld mogen met de nu gesloten deal alsnog terug naar huis vanaf deze maandagochtend.
Sinds het ingaan van het staakt-het-vuren vorige week zondag heeft Hamas tot nu toe zeven gijzelaars vrijgelaten en Israël ruim tweehonderd Palestijnse gevangenen.
Liveblog
Crisis in het midden-oosten
Akkoord over vrijlating drie Israëlische gijzelaars en terugkeer Palestijnen naar Noord-Gaza
Op het bordje van een succesvolle ondernemer ligt vaak erg veel: verkoop, logistiek, klantbeheer, internetbeveiliging – en ga zo maar door. Intussen is personeel lastig te vinden. Moet je onder die omstandigheden wel een werkweek van 36 uur nastreven?
Als je geniet van je werk, kan het geen kwaad structureel langere werkweken te maken, zeggen Selma Foeken en Florien Versteegh. Zij zijn sparringpartner voor ceo’s, onder wie bedrijfsoprichters. „Veel van onze klanten zijn gepassioneerd en zitten supergoed in hun vel”, zegt Foeken. „Zij geven zeker niet de indruk dat ze op het punt van omvallen staan.”
Volgens Versteegh is het een misverstand om te denken dat je werkweken van 36 uur zou moeten maken. „Ik heb zelf ooit het conservatorium afgerond en jarenlang gewerkt als celliste. Dat een musicus iedere dag met zijn vak bezig is, vinden mensen oké. Ze zeggen niet: ‘Deze vakantie mag je echt drie weken niet aan je instrument komen. Dat is niet gezond. Je moet nu eens ontspannen.’ Maar een ondernemer mag in de vakantie niet met het bedrijf bezig zijn, of in het weekend naar de zaak gaan.”
Door die opvatting komen ondernemers volgens Foeken en Versteegh regelmatig in een spagaat terecht, want hun partner klaagt dat ze te weinig thuis zijn. Foeken: „Een directeur-eigenaar werkt niet alleen veel en hard, maar is ook in zijn of haar hoofd altijd met het bedrijf bezig. Volgens mensen die zelf geen ondernemer zijn, is dat niet gezond. En ook een eventuele partner vindt daar vaak wat van.”
Daarom is het verstandig om er voor de mensen van wie je houdt ‘ook echt te zijn’ zodra je in hun gezelschap bent, adviseert Versteegh: „Dat kan bijvoorbeeld door iemand te vinden met wie je over je zorgen praat, vóórdat je thuiskomt. Zodat je hoofd tegen die tijd leeg is.”
Volgens psycholoog Annita Rogier is een goede werk-privébalans voor directeuren net zo belangrijk als voor werknemers. Rogier schreef boeken over burn-out en is duo-voorzitter van de Vereniging van Erkende Stress- en Burn-outcoaches. „Ondernemers starten meestal met een leuk idee en gaan vervolgens keihard aan het werk vanuit een enorme bevlogenheid. Alleen zijn ze niet per se goed in bijvoorbeeld verkoop of boekhouding of aftersales en proberen dat toch zelf te doen. Ze denken dag en nacht aan hun bedrijf en voelen zich enorm verantwoordelijk.”
Taken overdragen lukt ze vaak niet. „Dat komt niet alleen doordat daarvoor in de beginfase van hun bedrijf nog weinig budget is, maar ook doordat ze erg perfectionistisch kunnen zijn.”
Versteegh: „Ze hebben vaak te veel werk op hun bordje dat ze niet leuk vinden en dat ook eigenlijk niet bij hen hoort.”
Delegeren is in zo’n geval van levensbelang, zegt Rogier. Net als prioriteiten stellen, bijvoorbeeld als het gaat om de werkdruk: „Als je nog niet de middelen hebt om meer mensen aan te nemen, is ‘nee’ zeggen tegen een klant soms de beste beslissing. Anders gaat het op den duur fout. Er zit echt een einde aan de rek.”
Dat geldt volgens Rogier ook wanneer ondernemers hun werk leuk vinden: „Ondernemers denken wel eens dat ze dan niet kunnen instorten, maar bevlogenheid beschermt maar een tijdje. In het begin kun je dat misschien prima aan, zonder duidelijke mentale of fysieke klachten. Maar uiteindelijk kunnen die toch ontstaan. Wie geen tijd neemt om te ontspannen of rusten, moet tijd vrijmaken om ziek te zijn.”
Piekdrukte mag af en toe, als je jezelf maar niet structureel overbelast, of langdurig je sociale relaties verwaarloost: „Je lichaam en je geest kunnen niet zonder rust, sociale contacten, beweging en naar buiten gaan. Als je steeds op zondag denkt dat je naar de fabriek moet omdat anders de machines stilstaan, kun je daar op den duur behoorlijk ongelukkig van worden.”
De druppel die de emmer doet overlopen kan volgens Rogier van alles zijn, van financiële stress tot zorgen over cyberrisico’s of teleurstellingen op persoonlijk vlak. „Wanneer bijvoorbeeld blijkt dat een medewerker fraude heeft gepleegd, kan dat echt pijn doen. Hetzelfde geldt voor miscommunicatie of conflicten, of een werknemer van het eerste uur die plotseling zijn of haar ontslag indient.”
Ook privéfactoren kunnen meespelen. „Als iemand getrouwd is met de zaak, kan dat een tijdje goed gaan en uiteindelijk toch in een scheiding resulteren.”
Ook volgens Foeken en Versteegh is delegeren belangrijk: „Wij adviseren ondernemers vaak een directeur aan te nemen die als manager kan fungeren. Dat geeft de ondernemer de vrijheid om weer te doen waar hij of zij goed in is en waardoor het bedrijf groot is geworden.”
Hard werken mag, als het maar niet altijd is. Probeer je als ondernemer zoveel mogelijk te richten op het ondernemen zelf. Dat betekent bijna altijd dat je meer moet gaan delegeren dan je nu waarschijnlijk doet.
Door de roof van een ‘gouden helm’ uit een museum in Assen zaten we opeens midden in de Daciërs, een door de Romeinen opgeslokte beschaving, waarvan de Roemenen denken dat ze ervan afstammen. Veel oud-Roemeense tradities zouden overeenkomen met die van de Daciërs, denk daarbij aan woordenschat, kleding en eetgewoonten.
In Nieuwsuur draafde ‘onze’ Hendrik Spiering op. Eva Hoeke, die Hendrik alleen van de NRC-podcast ‘Onbehaarde Apen’ kent, viel van de bank. Ze had altijd gedacht dat Hendrik een dertiger was, maar dat zijn alleen zijn stem en geest.
Niettemin zaten we wel meteen in kamp-Spiering, een prettige duider, met hem hoopten we heel erg dat de dieven losgeld vragen voor de door hen gestolen de gouden helm. Als ze hem maar niet omsmelten tot een blok goud. De helm kon wel tegen een stootje, Hendrik vertelde dat de Roemeense vinders het ding destijds een tijd als voederbak voor de schapen hadden gebruikt.
Zo gaan die dingen.
Eind 1944 – Oirschot was bevrijd, de boerderij was afgebrand – vluchtten mijn grootouders van moederskant op een kar naar een ‘heeroom’, zo werd een oom die priester was genoemd. Ze zouden er twee jaar in een schuur wonen, een periode waarin de drama’s zich opstapelden. Zo viel mijn moeder met haar been in een eg.
„Dat zal wel pijn gedaan hebben”, zeiden we tegen mijn moeder als ze het verhaal voor de duizendste keer vertelde. Dan zei ze altijd zuchtend, maar de klemtonen zorgvuldig plaatsend: „Ach het bloed gutste eruit, het was met geen lap te stelpen, maar ik voel vooral de verschrikkelijke draai om mijn oren die ik van ‘ons pap’ kreeg nog. Daarna gingen we pas, met paard en wagen.”
Later werd haar door zorgen gekwelde moeder er ook nog ongeneeslijk ziek en raakte haar vader aan de drank. En toen overleed ook nog de hond van Heeroom. Bij het graven van een gat om de hond in te kieperen stuitte hij met de schep op een aardewerken pot met steentjes. Hij smeet het ding bij de varkens, na een paar regenbuien bleken de steentjes gouden muntjes. Onze Lieve Heer had geholpen: de boerderij kon worden opgebouwd, Heeroom kocht in Tilburg een doos sigaren en de rest van het geld ging naar een missiepost in Belgisch Kongo.
„Uiteindelijk hielden we er niets aan over”, zei mijn moeder, behalve dan dat nogal wat ooms en tantes in de herfst van hun leven regelmatig met metaaldetectoren naar potten met muntjes zochten.
Misschien stam ik van moederskant ook wel af van de Daciërs, want qua kleding en eetgewoonten kon ik al die broers en zussen van haar, een uitzondering daargelaten, moeiteloos in vorige eeuwen plaatsen. Als ik hem spreek zal ik Hendrik Spiering vragen of ze ook nederzettingen in Noord-Brabant hadden.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
