N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Profiel
Voetbal Ondanks alle kritiek zit Luis Rubiales nog min of meer in het zadel. De voorzitter van de Spaanse voetbalbond is een machtig man.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data104569608-d0c80c.jpg)
Er was een tijd dat Luis Rubiales (1977), de voorzitter van de Spaanse voetbalbond, gold als radicaal voorvechter van voetballers in een kwetsbare positie. In de jaren rond de eeuwwisseling speelde hij als verdediger voor Lleida, Xerez, Alicante en Levante. Bescheiden clubs, met ambities die dikwijls groter waren dan beschikbare budgetten. Als het geld weer eens op was en salarissen niet werden betaald, voerde Rubiales actie voor zichzelf en zijn teamgenoten. Bij Levante kreeg hij, zoon van een socialistische burgemeester, zijn medespelers zelfs zover te gaan staken. Met succes.
Het contrast met de positie waarin Rubiales zich nu bevindt, kan bijna niet groter. Sinds hij bij de prijsuitreiking na de gewonnen WK-finale de Spaanse speelster Jenni Hermoso ongevraagd op haar mond zoende, nadat hij even daarvoor in de vip-box bij wijze van zegegebaar in zijn kruis had gegrepen, is hij symbool komen te staan voor alles wat mis is met het Spaanse voetbal: machtsmisbruik, machocultuur en vriendjespolitiek.
Deze keer is Rubiales zelf doelwit van een staking. Ruim tachtig Spaanse speelsters, onder wie de voltallige WK-selectie, spelen niet meer voor het nationale team zolang Rubiales op zijn post zit. Maandag maakte de Spaanse justitie bekend een vooronderzoek te openen naar aanranding door de bondsvoorzitter. Eerder werd hij al (tijdelijk) geschorst door wereldvoetbalbond FIFA en startte de Spaanse regering een procedure om hem weg te krijgen. Als het aan de Spaanse minister van Sport ligt, wordt deze zaak het „MeToo-moment van het Spaanse voetbal.”
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/08/data104535968-c9fc09.jpg)
Rubiales weigert voorlopig zich gewonnen te geven. „Ik treed niet af!”, herhaalde hij vrijdag vijf keer in een toespraak tijdens een spoedvergadering van zijn voetbalbond. Volgens de voorzitter stemde Hermoso in met de kus en is híj juist het slachtoffer, van „valse feministen, een van de plagen van dit land”. De reactie van de aanwezigen, luid applaus, veroorzaakte grote verbazing in binnen – en buitenland. Dat zijn moeder voor hem op de bres springt – ze kondigde maandag aan in hongerstaking te gaan vanwege de „bloeddorstige heksenjacht” tegen haar zoon – was misschien te voorzien. Maar waarom steunt een nationale voetbalbond een voorzitter die zich voor het oog van de wereld heeft misdragen en inmiddels overal weerstand oproept?
Gehackte telefoongesprekken
Uniek is het niet. Begin dit jaar stapte de Franse evenknie van Rubiales, de 81-jarige Noël Le Graët, na bijna 12 jaar noodgedwongen op. Uit onderzoek in opdracht van de Franse regering was gebleken dat Le Graët zich schuldig had gemaakt aan seksueel grensoverschrijdend gedrag. De Franse voetbalbond deed het onderzoek af als „minder dan objectief” en weigerde Le Graët te veroordelen. Opmerkelijk: Le Graët, een vertrouweling van FIFA-baas Gianni Infantino, kreeg later een positie op een nieuw FIFA-kantoor in Parijs.
Het toont de grote status en invloed van bondsvoorzitters als Le Graët en Rubiales. Anders dan in Nederland en andere Noordwest-Europese landen is het voorzitterschap van de voetbalbond in Frankrijk en Spanje een machtige positie. De voorganger van Rubiales, Ángel Maria Villar, was drie decennia de baas bij de Spaanse voetbalbond voordat hij in 2017 werd gearresteerd vanwege fraudeverdenkingen.
Ook Rubiales is omstreden vanaf het moment dat hij Villar opvolgde. Een van zijn eerste daden was het ontslag van bondscoach Julen Lopetegui, twee dagen voor het WK in Rusland (2018). Lopetegui had, zonder Rubiales te informeren, een contract getekend om na het toernooi aan de slag te gaan bij Real Madrid. Accepteer ik niet, was de onverbiddelijke boodschap van Rubiales.
Later kwam Rubiales onder vuur te liggen vanwege de verkoop van de Spaanse Supercup. Die wedstrijden (er doen vier teams mee) worden tegenwoordig gespeeld in Saoedi-Arabië, dat de Spaanse voetbalbond daar grof geld voor betaalt. Uit gehackte telefoongesprekken kwam naar voren dat een bedrijf van voormalig FC Barcelona-ster Gerard Piqué 24 miljoen euro heeft gekregen voor bemiddeling tussen de Spaanse bond en de Saoediërs. Rubiales’ verweer? „Er loopt een campagne om mij in diskrediet te brengen. (…) Het zou zelfs kunnen dat ze op een dag een zak cocaïne in de kofferbak van mijn auto leggen.”
