Lekker met de meiden â alles krijgt een girl-jasje

Posted on November 20, 2023 by admin

Hup, wat olijven op een schoteltje, een kontje brood van gisteren erbij, stal jij die kazen even gezellig uit en kan iemand de wijn pakken? „Girl dinner!”, riepen we telkens als we aan tafel gingen. We waren met tien vriendinnen een week in Frankrijk. De helft at geen vlees en bovendien begreep niemand écht hoe het fornuis daar werkte, dus koken was een uitdaging. Daarom maakten we de meeste avonden borrelplanken, schertsend omgedoopt tot ‘girl dinners’. De trend begon op TikTok, maar was inmiddels algemeen bekend jargon.

Girl dinner nam afgelopen zomer het internet over. Oorspronkelijk was het simpelweg een maaltijd die een vrouw voor zichzelf maakte en idealiter bestond uit een verscheidenheid aan kleine hapjes – een soort eenpersoonsborrelplank dus. De term werd in het leven geroepen door de 28-jarige Olivia Maher. Ze noemde girl dinner ook wel ‘medieval peasant dinner’: een stuk kaas, een homp brood, wat droge worst, misschien wat druiven. Het is dus een simpel diner, een beetje zoals middeleeuwse mensen zouden eten, of een soort studentenmaaltijden. Meer en meer vrouwen gingen hun girl dinners delen – wat was het fijn om te zien dat andere mensen ook wel eens te lui waren om te koken! Het werd een gigantische hype, filmpjes met de hashtag ‘girldinner’ zijn al meer dan 2,4 miljard keer bekeken op TikTok.

Normale gewoontes

Girls eten hun girl dinners in hun girl apartments. Maar wie zijn die girls eigenlijk? Ondanks wat de term doet vermoeden zijn ze geen tieners meer: online noemen ook twintigers en dertigers zichzelf meisjes. De vrouwen die trots hun bij elkaar geraapte kliekjes aanprezen als girl dinner waren juist overwegend volwassenen.

Nou is de vraag wie als ‘jong’ geldt natuurlijk semantisch, maar het valt op hoeveel betrekkelijk normale gewoontes inmiddels een girl-jasje hebben gekregen. ‘Twenty-something teenage girl’ is een recente geuzennaam voor vrouwen die wettelijk volwassen zijn, maar zich nog absoluut niet zo voelen. Het twintigjarige tienermeisje luistert nog altijd naar de muziek uit haar jeugd, dénkt nog niet eens aan trouwen of kinderen en snapt niks van geldzaken (dit financiële onbegrip heet, vanzelfsprekend, ‘girl math’). Even naar buiten? Dat is geen wandeling, dat is een hot girl walk. Warm weer? Dat wordt een hot girl summer!

Wat begon als een geintje over hetgeen je eet als je niet zo’n zin hebt om te koken kreeg binnen luttele dagen een tegenreactie. Je moet dun blijven, dus girl dinner moet zo min mogelijk calorieën hebben.’ Daarop volgde onmiddellijk een tegen-tegenreactie: ‘Meisjes mogen ook ongezond eten, een girl dinner is juist een hele berg noedels.’ Daarna kwam de tegenhanger voor mannen: boy dinner, bijvoorbeeld een verschaalde koude pizza van gisteren.

Zak chips

Dit is hoe trends zich online ontwikkelen: in razend tempo. Als je dat niet bijhoudt, is de oorsprong moeilijk te traceren. In de kern bestaan girl dinners nog uit zo simpel mogelijke ingrediënten en kosten ze weinig tijd om te bereiden, maar op wat ze inhouden is nauwelijks meer peil te trekken. Girl dinner kan inmiddels zo goed als alles zijn. Girl dinner is een hele fles chardonnay, girl dinner is een half pakje sigaretten en een cocktail. Of girl dinner is een pak pasta met boter en kaas, een zak chips, een portie friet met een salade.

De term roept meer en meer discussie op. Grote kranten en tijdschriften – onder meer The New York Times, The Guardian en Health – spraken met diëtisten die bezorgd becommentarieerden: dit waren geen echte maaltijden, dit was te weinig, dit speelde problematische ideeën over vrouwen en hun voeding in de hand.

Zondebok

Volgens mij misten deze publicaties de satirische inslag van veel girl dinner-video’s. De suggestie ‘hungry, but too tired to cook? Try 30 to 40 olives. Eat them with your hands from the jar, you won’t regret it’ is een voorbeeld van een ‘shitpost’, een flauwe grap waarvan de nuance verloren gaat voor mensen die het internet minder snappen. Zonder ironie publiceerden deze bladen ‘tips’ om je girl dinner voedzamer te maken. Probeer 150 gram koolhydraten binnen te krijgen, en voeg wel wat eiwitten toe! Goedbedoeld, maar geloofde iemand echt dat een fles wijn en een rijstwafel een volledige en voedzame maaltijd was?

Toegegeven: in de voedingshoek op sociale media is zeker zorgwekkende informatie te vinden, duizelingwekkende diëten met minder calorieën dan de gemiddelde peuter op een dag nodig heeft. Toch hoefde girl dinner niet de zondebok te worden. De voorgestelde ‘oplossingen’ leken vaak verdacht veel op… gewoon koken. Het hele punt was juist dat girl dinner weinig inspanning vergde, voor dagen waarop je daar niet zo’n zin in had.

Veel jonge mensen voelen zich simpelweg nog lang niet volwassen. Waar oudere generaties al vroeg een vaste baan, huis of gezin hadden, zitten de millennials en Gen Z vaak vast in freelancecontracten, onbetaalbare huur en datingapps.

Maher bedacht girl dinner dan ook nadat zij zelf plots werkloos werd en ze voelde dat volwassenheid ver te zoeken was. De girly re-branding voor slechte kookkunsten of financiële onkunde zijn een zelfbewuste knipoog: het is prima om niet alles op de rails te hebben. Overigens is girl hier wel alléén een geuzennaam. Elke jonge vrouw weet hoe storend het is als ‘meisje’ aangesproken te worden op werk. De vermeisjes-ing van het internet is zelfspot.

Lesje pilates

Sylvia Plath beschreef deze dilemma’s in The Bell Jar als een vijgenboom, waarin elke vrucht een mogelijk levenspad symboliseert. Hoofdpersoon Esther fantaseert dat ze zo lang niet kan kiezen, dat alle vijgen voor haar ogen verrotten. Als meisje kan je leven nog alle kanten op. Socialemediaplatforms staan dus bol van de mogelijke meisjes die je kunt worden en de kleding- en levensstijlen (‘aesthetics’) die daarbij horen. That girl staat om 5 uur op voor een lesje pilates en een groene smoothie, coconut girl surft en hult zich in pasteltinten. Deze zomer overheerste de tomato girl, door Teen Vogue als volgt gekarakteriseerd: ‘Liefhebbers van de tomaten-esthetiek lezen graag romans in cafés, liggen languit op het strand, of bewonderen de zonsondergang in hun achtertuin.’ Kies een girl om te zijn en kleed en gedraag je ernaar. Verveeld? Verander dan gewoon van aesthetic. Online geboren stijltrends als deze zijn vaak onbegrijpelijk voor buitenstaanders. Voor intimi trouwens ook: wat hebben die tomaten er nou weer mee te maken? (Ooit zag ik ‘canned tuna girl’ langskomen – ik moet u de uitleg verschuldigd blijven.)

Het volwassen meisjesschap is gebaseerd op gecureerde, moedwillige slordigheid: het eeuwige meisje hoeft geen indrukwekkende maaltijd op tafel te toveren, maar peuzelt in haar joggingbroek haar assortiment aan hapjes op. Afgelopen zomer schreef @em_kupor op Twitter: ‘eating my girl dinner, taking my hot girl walk, listening to my sad girl music […] every day a slow march towards death (Womanhood)…’ Ze kreeg meer dan tienduizend reacties: volwassenheid, ‘vrouw zijn’, is kennelijk beangstigend. Waaróm zijn we nog geen Echte Volwassenen, en wat zou dat eigenlijk inhouden? Is vrouwelijk ouwelijk? De term ‘vrouwelijk’ wekt al snel associaties op met suffe degelijkheid, iets met verstandige platte schoenen. Of juist met de powervrouw (ook wel de girlboss): een trefzekere ceo die in een knalroze pak door haar kantoor paradeert.

Diepvriesdumplings

Jonge vrouwen voelen zich voor beide opties nog niet klaar, maar vanaf een zekere leeftijd is ongeordendheid plots iets om je voor te schamen. Het brengt verwachtingen met zich mee, vaardigheden of mijlpalen die vaak moeilijk haalbaar voelen. Misschien is dat de aantrekkingskracht van een girl blijven. Het haalt de druk van de ketel (of koekenpan) af, impliceert dat je heus weleens mag aanmodderen.

Voor een meisje ligt de wereld nog open, en is slordigheid charmant. Niet iedereen wil altijd zorgzaam, huiselijk of netjes hoeven zijn. Liever voor altijd jong en onbezonnen. De artikelen met de diëtisten misten dus het punt van girl dinner: het is bevrijdend om het serieuze leven nog even uit te stellen, om de zorgtaak – ook voor alleen jezelf – even van je af te zetten. Mijn vriendinnen en ik gebruiken de term nog steeds. Voor stapels Franse delicatessen dus, of als we samen gaan eten: „Ik heb nog een restje pasta en wat perziken, neem jij crackers en aioli mee?”

Girl dinner voelt als iets collectiefs, eindelijk mogen toegeven dat we allemaal weleens niet willen koken. Het is fijn om daar samen om te kunnen lachen. Nu ga ik even wat diepvriesdumplings en een restje nasi opwarmen, met als toetje een hand kruidnoten en een appel.

Leven
NIEUWS

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

admin
November 14, 2024
0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”

Leven
NIEUWS

In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

admin
November 13, 2024
0

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Leven
NIEUWS

Column | De oppaskat van Jan

admin
November 13, 2024
0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.